Αφού δεν είσαι νέος

Μιλούσα πριν λίγες μέρες με μια Αυστραλή φίλη και με ρώτησε για τα νέα μου και πώς πέρασα τις διακοπές (εδώ στην άλλη άκρη της Γης είναι καλοκαίρι), αφού είχαμε λίγο καιρό να τα πούμε. Ανάμεσα στα νέα μου, της ανέφερα πως ήμουν χαρούμενος και επειδή πήρα στην Ελλάδα το κρατικό βραβείο εφηβικού βιβλίου – στα αγγλικά η λογοτεχνία για εφήβους ονομάζεται Young Adult Literature. Είχε φασαρία εκεί που μιλούσαμε και δεν άκουσε καλά, νόμιζε ότι της είπα ότι πήρα το βραβείο για νεαρό συγγραφέα (young author). Και μου είπε: «Μπράβο! Συγχαρητήρια, αλλά... είσαι 43 χρονών, δεν είσαι νέος».

Πέρα από το αστείο της υπόθεσης, υπάρχει και το πολύ σοβαρό κομμάτι επειδή σε αυτό που εννοούσε η φίλη μου είχε απόλυτο δίκιο. Πριν 12 χρόνια, όταν έφυγα από την Ελλάδα για να ζήσω στον Καναδά, έψαξα τις δυνατότητες που υπήρχαν σε Καναδά και ΗΠΑ για να προωθήσει ένας συγγραφέας την δουλειά του (μυθιστορήματα, θέατρο, κινηματογραφικά/τηλεοπτικά σενάρια) και ήταν σοκαριστικό σχεδόν το πόσοι διαγωνισμοί και προγράμματα προώθησης συγγραφέων υπήρχαν για ηλικίες που ξεκινούσαν από 14-15 χρονών. Η λογική είναι ότι ψάχνουν να βρουν τα ταλέντα (σε όλες τις τέχνες) από πολύ μικρές ηλικίες και να τα βοηθήσουν με διάφορους τρόπους ώστε να αναδειχθούν. Μετά, επέστρεφα στην Ελλάδα, και άκουγα σε συνεντεύξεις να μου λένε οι δημοσιογράφοι πως έχω γράψει πολλά πράγματα παρόλο που είμαι πολύ νέος και προσπαθούσα να τους εξηγήσω πως δεν ήμουν.

Όχι επειδή στα 35, στα 40 ή λίγο παραπάνω δεν είσαι νέος βιολογικά και πνευματικά (καλούτσικος είσαι ακόμα), αλλά επειδή σίγουρα δεν είσαι νέος επαγγελματικά. Αν θες να αντιμετωπίσεις το γράψιμο ως δουλειά, όχι ως χόμπι, θα πρέπει ήδη στα 40 σου να συμπληρώνεις περίπου είκοσι χρόνια στο επάγγελμα (άντε, δεκαπέντε, αν ανακάλυψες την κλίση σου μεγάλος). Όπως δηλαδή ισχύει και με οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική κατεύθυνση επιλέξει κανείς. Έχοντας λοιπόν 15-20 χρόνια δουλειάς πίσω σου, είναι αστείο να αντιμετωπίζεσαι ως «νεαρός».

Νομίζω ότι η αδιανόητη υπερπροστατευτικότητα των οικογενειών στην Ελλάδα, που οδηγεί συχνά τα παιδιά να μένουν στο σπίτι με τους γονείς τους ακόμα και μετά τα 30 τους, έχει διαστρεβλώσει την έννοια του «νέου» στα μάτια μας. Ιδιαίτερα μάλιστα στους συγγραφείς, μέχρι πρόσφατα αν κάποιος ήταν 30άρης στην Ελλάδα θεωρείτο μπέμπης/μπέμπα, έπρεπε να έχει καβατζώσει τα 50-55 και να έχει ασπρίσει (ή καραφλιάσει) ώστε να αρχίσουν κριτικοί και κοινό να τον παίρνουν στα σοβαρά – οι εξαιρέσεις μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Λες και οι νεότεροι άνθρωποι δεν έχουν να καταθέσουν εμπειρίες ζωής και τρόπο ανάγνωσης της πραγματικότητας, λες και μόνο οι πολύ μεγαλύτερες ηλικίες δικαιούνται να ομιλούν, να φαντάζονται και να καταθέτουν την σοφία τους. Βλέπω με χαρά πως βγαίνουν σιγά-σιγά αρκετοί νεότεροι συγγραφείς που, χάρη στα κοινωνικά δίκτυα κυρίως, αρχίζουν να αποκτούν αναγνωρισιμότητα και κοινό. Αυτό θα βοηθήσει ώστε όσοι παραμείνουν στο χώρο να έχουν στα 50 τους, που παντού στον κόσμο θα θεωρούνταν μεσήλικες, ένα αξιόλογο έργο πίσω τους αντί να αρχίσουν μόλις τότε να νιώθουν ότι κάποιος τους δίνει σημασία.

Χωρίς αίμα

Σε προχθεσινές του δηλώσεις ο Γ. Βαρουφάκης αποκάλυψε πως όταν ο Α. Τσίπρας δέχτηκε το εξωφρενικό αίτημα των δανειστών να έχουμε ετήσια πλεονάσματα 3.5%, ο Βαρουφάκης τον ρώτησε αν είναι εντελώς ηλίθιος (και ότι το ηλίθιος δεν ήταν η πραγματική λέξη που χρησιμοποίησε, του είπε κάτι πιο βαρύ). Η απάντηση του πρωθυπουργού της χώρας ήταν «Α, έκανα βλακεία; Εντάξει, θα το πάρουμε πίσω». Φυσικά δεν το πήρε πίσω, αλλά το θέμα είναι πώς ο ελληνικός λαός ψήφισε για πρωθυπουργό αυτόν τον άνθρωπο, που κατάφερε μετά από χρόνια να βάλει μια ελληνική λέξη ξανά (μετά τις τόσες των αρχαίων Ελλήνων) στα διεθνή λεξικά. Την λέξη kolotoumba.

Όλες αυτές οι συζητήσεις για πολιτικούς που εξαπατούν τον λαό αλλά και τους πάντες γύρω τους καταλήγουν πάντα, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε μια συζήτηση για την αξία της δημοκρατίας. Είχα γράψει σχετικά και σε παλιότερο post για νέα βιβλία που προτείνουν την αντικατάσταση της δημοκρατίας από κλήρωση ή από σύστημα όπου μόνο όσοι έχουν ευρύ πεδίο γνώσεων θα επιτρέπεται να εκλέγονται.

Η συζήτηση έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά, και δεν είναι λίγα τα εξαιρετικά μυαλά που έχουν ταχθεί ενάντια στη δημοκρατία. Για παράδειγμα, ένας από τους πιο διάσημους κριτικούς της δημοκρατίας, ο σατιρικός συγγραφέας H. L. Mencken, έχει γράψει πριν πολλές δεκαετίες φοβερές ατάκες εναντίον της, όπως: «Η δημοκρατία είναι η λατρεία των τσακαλιών από τα χαϊβάνια» (στα αγγλικά η ατάκα είναι ακόμα καλύτερη, αφού οι δύο λέξεις ξεκινούν με την ίδια συλλαβή, “jackals”, “jackasses”), «Καθώς η δημοκρατία τελειοποιείται, η θέση του Προέδρου αναπαριστά όλο και καλύτερα την ψυχή του λαού, κι έτσι θα έρθει μια σπουδαία μέρα όπου οι απλοί άνθρωποι θα κατακτήσουν αυτό που λαχταρά η καρδιά τους: στον Λευκό Οίκο θα εγκατασταθεί ένας απόλυτος ηλίθιος», «Δημοκρατία είναι η αξιολύπητη πεποίθηση ότι αν αθροίσεις τις ατομικές άγνοιες θα προκύψει συλλογική σοφία». Μόνο που ο Μένκεν δεν είχε να προτείνει καμία καλύτερη λύση – έκραζε την δημοκρατία, ήταν υπέρ του πολέμου γιατί πίστευε ότι ταιριάζει στην ανθρώπινη φύση και στο ημερολόγιό του που δημοσιεύτηκε πολύ μετά τον θάνατό του φανερώθηκε ότι ήταν βαθιά ρατσιστής.

Εντός Ελλάδας, είχα ακούσει σε συνέντευξη πριν τις εκλογές του 2015 τον Τζίμη Πανούση να λέει πόσο σιχαίνεται όλους τους πολιτικούς, πως ο ΣΥΡΙΖΑ που θα ερχόταν να κυβερνήσει είναι ο χειρότερος όλων (μάλιστα έλεγε πως από συριζαϊκό site είχαν απειλήσει, για τις δηλώσεις του, τον ίδιο και τα παιδιά του) αλλά παραδεχόταν πως η εξουσία είναι που διαφθείρει και πως ακόμα και ο ίδιος αν την αναλάμβανε θα γινόταν ένας από τους διεφθαρμένους, γι’ αυτό δεν έμπαινε στην πολιτική. Και συνέχιζε λέγοντας πως όταν έβλεπε έναν γέρο να ψάχνει στα σκουπίδια, αυτό δεν μπορούσε να λυθεί δίνοντας στον γέρο μια ελεημοσύνη για να φάει, και πως η μόνη λύση είναι το αίμα – εννοούσε κάποιου είδους επανάσταση στην οποία θα σκοτωνόταν πολύς κόσμος (την λύση του αίματος απέναντι σε μορφές εξουσίας την είχε πρωτοεμφανίσει τριάντα χρόνια νωρίτερα, με τους στίχους και το σχετικό σοκαριστικό βίντεο του: «όλο εμένανε σηκώνει να πω μάθημα η δασκάλα, θα την σφάξω σαν κουνέλι και θα βγω να παίξω μπάλα»).

Ο Μένκεν και ο Πανούσης (και πολλοί άλλοι) ανήκουν στην κατηγορία των καλλιτεχνών/διανοούμενων που εμένα ποτέ δεν με άγγιξαν παρά την ευφυΐα τους και τα πολλά πετυχημένα πράγματα που έγραψαν. Γιατί η ευφυΐα δεν αρκεί. Ούτε η καθαρή προσωπική στάση (στην περίπτωση του Πανούση) αρκεί. Πρέπει να μπορείς να προτείνεις με το έργο σου και μια λύση η οποία να μην οδηγεί στο αίμα.

Σε επίπεδο πολιτεύματος, η δημοκρατία κρατάει ακόμα παρά τα μεγάλα προβλήματά της και παρά τις απογοητευτικές εκλογικές επιλογές πολλών λαών τα τελευταία χρόνια, επειδή απλούστατα οποιαδήποτε άλλη λύση δεν μπορεί να σταθεί χωρίς αίμα.  

Γενική Γραμματεία Κολοκυθόπιτας

Και από όλους τους υποκριτές αυτής της χώρας, που δεν είναι και λίγοι, το Όσκαρ πηγαίνει... (τύμπανα χτυπούν, ο φάκελος ανοίγει) στην Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων.

Ανοίγει κανείς την ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας (www.isotita.gr) και ενθουσιάζεται. Πρώτο-πρώτο, ένα άρθρο της Γενικής Γραμματέα για το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης. Εκεί που τονίζει πόσο σημαντικό είναι να ενθαρρυνθούν χιλιάδες γυναίκες να σπάσουν τη σιωπή τους, να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνες, να καταγγείλουν εκείνους που τις παρενοχλούν και τις καταπιέζουν. Συγκινητικό πραγματικά το άρθρο, θα ένιωθα τα δάκρυα να κυλούν καυτά στα μάγουλά μου διαβάζοντάς το αν δεν τύχαινε να θυμάμαι το εξής: Πριν λίγα χρόνια ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός της αντιπολίτευσης τότε, έστειλε μια επιστολή στον «σύντροφο Μαδούρο». Τότε, κάποιες γυναίκες υπάλληλοι της πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα διαμαρτυρήθηκαν επειδή ο πρέσβης τις χούφτωνε όποτε γούσταρε, τις ρωτούσε αν είναι υγρές ή στεγνές, εμφανιζόταν ημίγυμνος και απαιτούσε να του κάνουν μασάζ, προσπάθησε να βιάσει μία από αυτές και τις απειλούσε πως θα τις απολύσει όταν έφτασαν στο σημείο να κάνουν και γραπτές καταγγελίες εις βάρος του. Και ο Τσίπρας έστειλε επιστολή στον Μαδούρο ζητώντας του απλώς να αποσύρει τον πρέσβη, γράφοντας: «Μέχρι στιγμής το προσωπικό της πρεσβείας έχει επιδείξει πολιτική ωριμότητα και δεν θα λάβει μέτρα εντός της Ελλάδας που θα δημοσιοποιούσαν το πρόβλημα, γεγονός που θα το εκμεταλλεύονταν στο έπακρο τα συστημικά μέσα ενημέρωσης για να βλάψουν την Αριστερά τόσο στη Βενεζουέλα όσο και στην Ελλάδα». Ας πάθουν ότι θέλουν οι γυναίκες, μόνο η Αριστερά να μην πάθει ζημιά. Περιέργως, όταν το θέμα δημοσιοποιήθηκε και ο κ. Τσίπρας ήταν πια πρωθυπουργός, η Γενική Γραμματεία Ισότητας δεν είχε κάτι να πει για την στήριξη του πρέσβη που βασάνιζε τις γυναίκες υπαλλήλους του. Συμπτωματικά, επίσης, πρώτη μούρη στο website της Γενικής Γραμματείας είναι μια φωτογραφία της Γενικής Γραμματέα να χαμογελάει στον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα.

Κατεβαίνω λίγο πιο κάτω και διαβάζω δελτίο τύπου της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, με τίτλο: «Η γυναίκα του πρωθυπουργού έχει στόμα και μιλιά». Σε ένα ακόμα πύρινο κείμενο υποστήριξης του δικαιώματος της κυρίας Μπαζιάνα να εκφράζει την γνώμη της, διαβάζω: «Μέχρι ο γυναικείος λόγος να μπορεί να αρθρωθεί δημόσια και να αντιμετωπιστεί στη βάση των  θέσεων που εκφράζει και όχι του φύλου του, η γυναίκα του Πρωθυπουργού, η γυναίκα της διπλανής πόρτας, η κάθε γυναίκα, οφείλει να συνεχίσει να μιλά. Η Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων στέκεται στο πλάι όλων αυτών των γυναικών, ενθαρρύνοντάς τες με το έργο της να μιλούν κάθε φορά δυνατά και καθαρά, μήπως και η φωνή τους σκεπάσει τους λεβέντες που θορυβούν, προσπαθώντας να καλύψουν το λόγο τους». Μα τι ωραία που τα γράφουν, σκέφτηκα, τι υπέροχο που είναι να έχει κανείς ταλέντο στο γράψιμο, να μην γράφει αηδίες που να μπορεί κάποιος εύκολα να τις χαρακτηρίσει «κολοκύθια με τη ρίγανη». Μετά όμως (και να με συγχωρήσετε για όσα θα διαβάσετε παρακάτω, δεν είναι δικά μου) θυμήθηκα τα εξής:

«Νεόπλουτο τσουλί», «ασήμαντη και άχρηστη η ύπαρξή σου».

«Γαμήσου να στρώσεις τσόλι», «σίχαμα», «τα θηλαστικά της μπόχας σου δεν με απασχολούν βρωμιάρα», «τώρα σε είδα στις φωτογραφίες σου και κατάλαβα γιατί εκφράζεσαι έτσι, άντε να φτιαχτείς ξέβγαλμα».

Τις πρώτες ατάκες τις έγραψε ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης για την Βίκυ Σταμάτη, σύζυγο του Άκη Τσοχατζόπουλου. Ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας αποφάνθηκε ότι η ΥΠΑΡΞΗ μιας γυναίκας (όποια κι αν είναι αυτή) που είναι μάνα ενός παιδιού δεν έχει σημασία και χρησιμότητα. Στα 54 χρόνια που ζει η Βίκυ Σταμάτη, κακώς ζει! Αυτό έγραψε υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης.

Τον καταιγισμό από τις δεύτερες ατάκες τον έγραψε (με πολύ χειρότερη ορθογραφία) ο κάτοικος του μεγάρου Μαξίμου, σύμβουλος στρατηγικού σχεδιασμού της κυβέρνησης Νίκος Καρανίκας, σε μια γυναίκα η οποία έκανε το έγκλημα να διαφωνήσει με σχόλιό του στο Facebook, χωρίς στο δικό της σχόλιο να τον βρίσει.

Έψαξα τα δελτία τύπου της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων και μυστηριωδώς δεν βρήκα κάποιο σχόλιο για τα παραπάνω. Είμαι σίγουρος ότι είναι τυχαίο, απλώς δεν έχουν ακούσει εκεί στην Γενική Γραμματεία Ισότητας τίποτα για αυτά τα περιστατικά ώστε να γράψουν κάποιο πύρινο άρθρο ενάντια και σε αυτούς τους «λεβέντες που θορυβούν». Γιατί αν είχαν ακούσει και έκαναν τουμπεκί, αυτό θα σήμαινε πως η Γενική Γραμματεία Ισότητας με την στάση της εξευτελίζει στην πράξη τις γυναίκες και τον αγώνα τους για πραγματική ισότητα.

Τον παπατζή

Βλέπω διαφήμιση ότι μαζί με την εφημερίδα Τα Νέα Σαββατοκύριακο θα δοθεί το άγνωστο βιβλίο του Ανδρέα Παπανδρέου "Στρατηγική Οικονομικής Αναπτύξεως της Ελλάδος", του 1962, όπου μέσα δήλωνε υπέρμαχος της ένταξης στην ΕΟΚ, "στην οποία ο ελληνικός λαός θα αναλάμβανε ενεργό ρόλο μετά από κάποια αρχική θυσία". O ίδιος άνθρωπος στις αρχές του ’80 εξελέγη με σύνθημα την έξοδο από την ΕΟΚ, από την οποία δεν βγήκε ποτέ βέβαια, πετώντας αριστερά-δεξιά τα λεφτά που μας έδιναν ώστε να μην υπάρξει ποτέ καμία θυσία, που έλεγε τάχα πως χρειαζόταν. Σιγά τ’ αυγά, τις θυσίες θα τις έκαναν τελικά γενιές και γενιές Ελλήνων πολύ μετά απ’ αυτόν. Και όταν ο Σαββόπουλος έγραψε τους παρακάτω στίχους το 1989, αποκαλώντας τον "παπατζή" έπεσε όλο το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" να τον φάει:
Για δες και τους ηγέτες σου δίχως παραμύθι
να χάσουν την ισχύ τους,
ν’ αλλάξει η τακτική τους
Τον κάθε τεχνικό της εξουσίας τον χρήστη
εγώ τον αντιμετωπίζω δίχως πίστη
Άλλον μαραγκό, άλλον φαναρτζή, άλλον συνθέτη
τώρα και ηγέτη
Το νόμισμα είναι πάντως τόσο ξεπεσμένο
διαλέγω ότι μπορώ
που να ᾿ναι και φτηνό
και να ᾿ναι κι αγαθό
προπάντων ικανό να βγάλει από τη μέση
το κνώδαλο αυτό
τον παπατζή

Ο παζλοκράτορας

Τα παζλ είναι τόσο ωραία, αν και μερικές φορές μπορούν να γίνουν και λίγο εκνευριστικά. Αυτό ανακάλυψε πρόσφατα, με μια μικρή ενόχληση, και ο μάστρο-Κώστας ο Γαβρόγλου, ο άνθρωπος που έγραψε ιστορία ως υπουργός Παιδείας της Ελλάδας δηλώνοντας μέσα στην Βουλή: «Αν οι καλοί είναι να φύγουν στο εξωτερικό επειδή δεν πληρώνονται, εγώ τους προτρέπω να φύγουν». Εκεί που καθόταν λοιπόν ο Κώστας και έπαιζε με τα τμήματα των 2 ΤΕΙ που ενώθηκαν κι έγιναν πανεπιστήμιο χωρίς να ακολουθηθεί καμία διεθνώς αποδεκτή ακαδημαϊκή πρακτική (μπορείτε να διαβάσετε τα όσα λέει σχετικά για την διαδικασία η Σύνοδος Πρυτάνεων και να φρίξετε: http://news247.gr/eidiseis/koinonia/paideia/sunodos-prytanewn-enstaseis-kai-sklhrh-kritikh-gia-to-panepisthmio-dytikhs-attikhs.5014520.html), βρέθηκε να έχει στα χέρια του ένα τμήμα που δεν του κολλούσε πουθενά. Δεν του έβγαινε το παζλ για να το εντάξει σε κανένα από τα τμήματα του νέου πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Ήταν το Τμήμα Αισθητικής και Κοσμητολογίας του ΤΕΙ Αθήνας.

Αυτό ενόχλησε τον Κώστα σε σημείο που τον ανάγκασε να κουνήσει αριστερά και δεξιά το μουστάκι του – δεν μπορούσε, φυσικά, να αφήσει μια τέτοια λεπτομέρεια να χαλάσει την πρωτοβουλία του για το νέο πανεπιστήμιο, μια πρωτοβουλία που χαρακτηρίστηκε “εμβληματική και πρωτόγνωρη” από την πιο αξιόπιστη πηγή, δηλαδή από τον εαυτό του.

Ο Κώστας άνοιξε πάλι μπροστά του την σελίδα που περιέγραφε το γνωστικό αντικείμενο του Τμήματος Αισθητικής και Κοσμητολογίας. Η σελίδα έλεγε πως το Τμήμα “καλύπτει το γνωστικό αντικείμενο της Ανάπτυξης, του Ποιοτικού Ελέγχου, του Ελέγχου Ασφάλειας-Τοξικότητας, της Αποτελεσματικότητας και της Εφαρμογής των καλλυντικών προϊόντων-Δερμοκαλλυντικών, τις μεθόδους αισθητικής-βιοχημικής και laser αντιμετώπισης προβλημάτων από ενδοκρινολογικά νοσήματα όπως η ακμή, η υπερτρίχωση-δασυτριχισμός και η παχυσαρκία- κυτταρίτιδα, τις ιαματικές θεραπείες, τις αισθητικές μεθόδους κάλυψης ατελειών του δέρματος και τις μεθόδους ψιμυθίωσης”. Ψιμυθίωση είναι το μακιγιάζ.

O Κώστας χάιδεψε το μουστάκι του και χαμογέλασε. Την επόμενη μέρα ανακοίνωσε πως το Τμήμα Αισθητικής και Κοσμητολογίας του ΤΕΙ Αθήνας εντάσσεται στο νέο Τμήμα Βιοϊατρικών Επιστημών του πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, οπότε και οι φοιτητές Αισθητικής και Κοσμητολογίας που είχαν ήδη μπει στο Τμήμα θα έχουν την δυνατότητα να αποφοιτήσουν ως Βιοϊατροί. Τι λογικότερο από αυτό; Αμ πώς.

Σπουδαία τέχνη η υποκριτική

Κομμένες λοιπόν οι πολιτιστικές και περιβαλλοντικές εκδρομές στο εξωτερικό, για τα Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας. Και ο λόγος που ο Κώστας ο Γαβρόγλου, γνωστός και ως Κώστας ο Πονόψυχος επέλεξε να κόψει τις συγκεκριμένες εκδρομές είναι «η γενική διαπίστωση ότι οι οικογένειες πολλών μαθητών και μαθητριών αδυνατούν να πληρώσουν τα έξοδα μιας εκδρομής εξωτερικού. Εξαιτίας αυτού, η διοργάνωση τέτοιων εκδρομών βιώνεται τραυματικά από τα παιδιά που δεν μπορούν να συμμετάσχουν σ’ αυτές μαζί με την υπόλοιπη ομάδα των συμμαθητών/τριών τους. Λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι πάμπολλες και ποικίλες οι εναλλακτικές δυνατότητες που προσφέρει η Ελλάδα για τη διοργάνωση εκπαιδευτικών εκδρομών, κρίθηκε αναγκαίο να προστατευθούν από τέτοιες πικρίες οι μαθητές και οι μαθήτριες των οποίων οι οικογένειες αντιμετωπίζουν οικονομικό πρόβλημα»

(http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500187700)

Πόσο πολύ χαίρομαι που είναι τόσο πονόψυχος ο Κώστας ο Πονόψυχος και σκέφτεται τα παιδιά και δεν θέλει να τα τραυματίσει ψυχικά. Έχω μόνο μια απορία: οι εκδρομές που καταργήθηκαν οργανώνονται το πολύ μια φορά το χρόνο. Άρα αν τύχει να πάει εκδρομή εκείνη τη χρονιά η τάξη του παιδιού που δεν μπορεί να ανταπεξέλθει οικονομικά, το παιδί θα τραυματιστεί ψυχικά εκείνη τη φορά. Αφού ο Κώστας και η παρέα του στο υπουργείο είναι τόσο πονόψυχοι, γιατί δεν σκέφτονται να καταπολεμήσουν το καθημερινό ψυχικό τραύμα που προκαλείται στα φτωχότερα παιδιά όταν πηγαίνουν στην τάξη τους και βλέπουν τα πλουσιότερα παιδιά να είναι ντυμένα με πανάκριβα ρούχα, παπούτσια, ρολόγια, κλπ. Η λύση για τον Κώστα τον Πονόψυχο είναι απλή: να επαναφέρει από αύριο το πρωί την κοινή ενδυμασία όλων των μαθητών στα σχολεία, την γνωστή και ως «ποδιά». Έτσι θα δείξει πραγματικά ότι ενδιαφέρεται για τους φτωχότερους μαθητές.

Μόνο που ο Κώστας ο Πονόψυχος και η παρέα του έχουν ιδεολογική αλλεργία στην ποδιά, το νιώθουν καταπιεστικό μέτρο (καταπιεστικά μέτρα είναι μόνο αυτά που δεν αρέσουν στον Κώστα). Οπότε, το βάζουν κάτω από το χαλί, προετοιμάζουν τις πιο συμπονετικές τους μούτες και βγαίνουν και κάνουν δηλώσεις για τα καημένα τα παιδιά που τόσο υποφέρουν και μόνο ο Κώστας τα σκέφτεται.