Άκουγα ένα τραγούδι σήμερα (θα σας πω σε
λίγο ποιο) και σκεφτόμουν όλους εκείνους που ενώ είναι εξαιρετικοί στην δουλειά
τους βρίσκουν μπροστά τους κάποιον που έχει ένα μοναδικό χάρισμα και, ότι κι αν
κάνουν, είναι στην σκιά του. Δεν σημαίνει αυτό ότι οι ίδιοι δεν διακρίνονται,
αφού είναι τόσο καλοί – αλλά μπροστά στον μοναδικής ικανότητας ανταγωνιστή τους
δεν μπορούν να σταθούν, όσο κι αν προσπαθήσουν.
Για παράδειγμα, ο Ναδάλ και ο Τζόκοβιτς
στο τένις – καταπληκτικοί παίκτες, οι οποίοι έτυχε να βρουν μπροστά τους τον
Φέντερερ.
Ή, άλλο παράδειγμα, ο Μάτζικ Τζόνσον, ο
Λάρι Μπερντ, ο Ολάζουον, ο Γιούινγκ, ο Μαλόουν και ο Στόκτον, ο Πέιτον και ο
Κεμπ, ο Μπάρκλεϊ και τόσοι άλλοι καταπληκτικοί μπασκετμπολίστες που έγραψαν
ιστορία κι όμως βρήκαν μπροστά τους τον Τζόρνταν.
Ή ο Ντάστιν Χόφμαν, που έκανε μια
εξαιρετική καριέρα με σπουδαίους ρόλους αλλά βρήκε μπροστά του τον Αλ Πατσίνο
(που του πήρε και τον ρόλο του Μάικλ Κορλεόνε στον «Νονό»).
Υπάρχουν άπειρα παραδείγματα, αλλά θα
επιστρέψω στο παράδειγμα που με έκανε να τα σκεφτώ όλα αυτά. Το “Moon River”, σε μουσική του Χένρι Μανσίνι και
στίχους του Τζόνι Μέρσερ, είναι ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια που γράφτηκαν
ποτέ και η γνωστότερη εκτέλεσή του είναι από τον πολύ σπουδαίο τραγουδιστή Άντι
Γουίλλιαμς, ο οποίος έχει τραγουδήσει και άλλα τεράστια τραγούδια, όπως το “Where do I begin” από το Love Story και
το “Speak
Softly
Love”,
το ερωτικό τραγούδι από τον «Νονό». Ο Γουίλλιαμς είχε μια καριέρα που δεν
τολμούν οι περισσότεροι ούτε να ονειρευτούν, και στο “Moon River” έδωσε ρέστα – το τραγούδησαν και
πολλοί άλλοι, χωρίς να πλησιάζει κανείς την δική του εκτέλεση. Αλλά ισχύει ότι
έγραψα προηγουμένως. Τι μπορείς να κάνεις αν βρεις μπροστά σου αυτόν που έχει
το θείο χάρισμα; Τι μπορείς να κάνεις όταν μια από τις μεγαλύτερες φωνές που
βγήκαν από ανθρώπινο λαρύγγι αποφασίζει να πάρει αυτό το σπουδαίο τραγούδι και
να το πει με τον δικό του τρόπο, παίζοντας ταυτόχρονα και το σαξόφωνό του; Μόνο να τον χαζέψεις μπορείς, καθώς
τραγουδάει.
No comments:
Post a Comment