Monday, November 16, 2015

Αν σε νοιάζει στ' αλήθεια

Άκουγα σήμερα σε αθηναϊκά ραδιόφωνα και διάβαζα σχόλια σε sites, σχετικά με το μακελειό στην Γαλλία. Και ανακάλυψα – σιγά το νέο, θα μου πείτε - πως, μόλις πέρασε το πρώτο σοκ από την δολοφονική επίθεση στο Παρίσι, εδώ στην Ελλάδα θυμηθήκαμε το αγαπημένο μας σπορ, που δεν είναι άλλο από το να την λέμε ο ένας στον άλλον.
Διάβασα λοιπόν και άκουγα βιτριολικά σχόλια. Για το πόσο ξαφνικά ξύπνησαν πολλοί Έλληνες και Ευρωπαίοι, και ενδιαφέρθηκαν για την σφαγή, ενώ δεν ενδιαφέρονταν για τις σφαγές από όλες τις παρατάξεις στις Αφρικανικές χώρες, ή για τους πολέμους σε ασιατικές χώρες και τους νεκρούς εκεί.
Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Αν κάποιος νοιάζεται για τις σφαγές σε όλο τον κόσμο, αν δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες ανάλογα με την ράτσα τους, γιατί νιώθει την ανάγκη να επιτεθεί στους άλλους, που νοιάζονται για ένα υποσύνολο των σφαγών (ή νομίζει πως νοιάζονται για ένα υποσύνολο, αφού κανείς δεν ξέρει όλα όσα νιώθει και κάνει ο άλλος); Γιατί τους την λέει; Επειδή ο ίδιος είναι καλύτερος άνθρωπος; Μπράβο του, που είναι. Ποια είναι η ανάγκη που τον οδηγεί στο να το διαφημίσει; Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους πραγματικά καλούς, όπως ο ίδιος και τους υπόλοιπους – άρα κάνει τον δικό του ρατσιστικό διαχωρισμό, πέφτει στην ίδια λούμπα που κατηγορεί τους άλλους ότι πέφτουν.

Ας αφήσει τον καθένα να πενθήσει όποιους θέλει. Και σιγά-σιγά, πού θα πάει, ακόμα κι αυτοί που πενθούν μερικούς μόνο θα διευρύνουν και τον δικό τους κύκλο πένθους για να αγκαλιάσει όλους τους δυστυχισμένους, αφού αυτός ο κόσμος δείχνει αποφασισμένος να κάνει μόνο πολύ αργά, σημειωτόν, τα βήματα προς το φως.   

2 comments:

  1. Ναι, και εγώ βρίσκω άσκοπο αυτό το κριτικάρισμα στο οποίο αναφέρεσαι. Πραγματικά δεν έχει κανείς λόγο να σου ζητήσει τα ρέστα για ποιους και πόσο πενθείς. Νομίζω εκεί που η κριτική σε σχέση με το θέμα είναι θεμιτή και ίσως και χρήσιμη, γιατί ξεσκεπάζει την υποκρισία και σε πολλέ περιπτώσεις τις σκοτεινές επιδιώξεις και πολιτικές, είναι σε θεσμούς, ηγέτες κρατών και ΜΜΕ που χύνουν άυθονα (κροκοδείλια;) δάκρυα για θύματα ευρωπαϊκής προέλευσης και αποσιωπούν θύματα στη Μ. Ανατολή και αλλού, αργά αλλά σταθερά στρώνωντας το δρόμο για την εγκαθίδρυση στη συνείδησή μας πολιτών 2 κατηγοριών.

    ReplyDelete
  2. Καλημέρα, Πηνελόπη. Δεν διαφωνώ, απλώς πλέον τα ΜΜΕ δεν έχουν την δύναμη που είχαν παλιότερα. Το Ίντερνετ επιτρέπει την ενημέρωση όλων σχεδόν για όλα. Οπότε, δεν είναι εύκολο για τα ΜΜΕ, όση δύναμη κι αν διατηρούν, να παίζουν τον καθοριστικό ρόλο που έπαιζαν παλιά στις συνειδήσεις των πολιτών. Όσο για τους ηγέτες των κρατών, επίσης έχει εξαφανιστεί (ευτυχώς) σε μεγάλο βαθμό το δέος που υπήρχε κάποτε απέναντί τους και η μεγάλη επιρροή τους στο πλατύ κοινό.

    ReplyDelete