To παλιό καλό ελληνικό πανεπιστήμιο είναι εδώ

Να ξεκινήσω το σημερινό post διαφωνώντας με όσους λένε ότι η νέα έκρηξη του χουλιγκανισμού στην Λεωφόρο, το Σάββατο, και το ρεζιλίκι στις εκλογές της ΝΔ, χθες, έχουν το καλό ότι μας βοηθούν να γελάμε με τα χάλια της χώρας σε όλα τα επίπεδα, που επιβεβαιώνονται για μια ακόμα φορά. Δεν μας βοηθούν. Διότι το να γελάς είναι η πρώτη αντίδραση, ένα είδος εκτόνωσης. Σε δεύτερο επίπεδο, παγιώνεται μέσα μας, μετά από όλα όσα συμβαίνουν διαρκώς χωρίς να βλέπουμε βελτίωση, η πεποίθηση ότι «αυτοί είμαστε». Ότι αυτό είναι το επίπεδο της χώρας, σε κάθε τομέα, και δεν μπορεί να βελτιωθεί. Η πεποίθηση αυτή είναι καταστροφική, δημιουργεί μια βαθιά μελαγχολία η οποία είναι ίσως χειρότερη από τα ίδια τα προβλήματα που ζούμε.

Όσο για το γιατί ζούμε αυτά που ζούμε, νομίζω ότι η απάντηση μπορεί να δοθεί με ένα απλό άνοιγμα της τηλεόρασης ή της οθόνης του υπολογιστή. Αρκεί να κοιτάξουμε τους ηγέτες της χώρας, και να δούμε στα πρόσωπά τους τους μεγαλοσυνδικαλιστές φοιτητές των περασμένων δεκαετιών. Ποιον να πρωτοπιάσεις; Τον πρωθυπουργό μας, κ. Τσίπρα, που κατά δήλωση του κολλητού του, κ. Φλαμπουράρη, «δεν πρόλαβε» να κολλήσει ένσημα στη ζωή του, δηλαδή να εργαστεί οπουδήποτε (ήταν μάλλον πολύ απασχολημένος με πορείες, καταλήψεις και στήσιμο συμμαχιών μέσα στο κόμμα για να γίνει αρχηγός). Τον κ. Μεϊμαράκη και τον κ. Καμμένο, ηγετικά στελέχη της ΟΝΝΕΔ; Τον κ. Φίλη, που είναι ο πρώτος υπουργός Παιδείας στην σύγχρονη ιστορία της χώρας που ΔΕΝ έχει πτυχίο πανεπιστημίου; Τον υφυπουργό Παιδείας κ. Πελεγρίνη που για να μην αλλάξουν τα πράγματα στο πανεπιστήμιο και χάσουν την δύναμή τους οι φοιτητές που τον ψήφιζαν ενθάρρυνε τις καταλήψεις στο ίδρυμά του; Τον μέχρι πρόσφατα γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, φοιτητή στο 22^ο έτος, κ. Κορωνάκη;

Μπορώ να απαριθμήσω πολλούς ακόμα αλλά δεν έχει νόημα, η καταμέτρηση. Η ουσία είναι μία: οι συνδικαλιστές που έγιναν παντοδύναμοι ως φοιτητές μέσα στα πανεπιστήμια, χάρη στον καταπληκτικό νόμο του ΠΑΣΟΚ του ’82 που έκανε τους πρυτάνεις να παρακαλούν τις παρατάξεις για να εκλέγονται, έφτασαν εδώ και χρόνια (και συνεχίζουν) να διοικούν την χώρα, ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση.

Θρίαμβος.