Αν σε νοιάζει στ' αλήθεια

Άκουγα σήμερα σε αθηναϊκά ραδιόφωνα και διάβαζα σχόλια σε sites, σχετικά με το μακελειό στην Γαλλία. Και ανακάλυψα – σιγά το νέο, θα μου πείτε - πως, μόλις πέρασε το πρώτο σοκ από την δολοφονική επίθεση στο Παρίσι, εδώ στην Ελλάδα θυμηθήκαμε το αγαπημένο μας σπορ, που δεν είναι άλλο από το να την λέμε ο ένας στον άλλον.

Διάβασα λοιπόν και άκουγα βιτριολικά σχόλια. Για το πόσο ξαφνικά ξύπνησαν πολλοί Έλληνες και Ευρωπαίοι, και ενδιαφέρθηκαν για την σφαγή, ενώ δεν ενδιαφέρονταν για τις σφαγές από όλες τις παρατάξεις στις Αφρικανικές χώρες, ή για τους πολέμους σε ασιατικές χώρες και τους νεκρούς εκεί.

Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω. Αν κάποιος νοιάζεται για τις σφαγές σε όλο τον κόσμο, αν δεν χωρίζει τους ανθρώπους σε κατηγορίες ανάλογα με την ράτσα τους, γιατί νιώθει την ανάγκη να επιτεθεί στους άλλους, που νοιάζονται για ένα υποσύνολο των σφαγών (ή νομίζει πως νοιάζονται για ένα υποσύνολο, αφού κανείς δεν ξέρει όλα όσα νιώθει και κάνει ο άλλος); Γιατί τους την λέει; Επειδή ο ίδιος είναι καλύτερος άνθρωπος; Μπράβο του, που είναι. Ποια είναι η ανάγκη που τον οδηγεί στο να το διαφημίσει; Με αυτό τον τρόπο δημιουργεί δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους πραγματικά καλούς, όπως ο ίδιος και τους υπόλοιπους – άρα κάνει τον δικό του ρατσιστικό διαχωρισμό, πέφτει στην ίδια λούμπα που κατηγορεί τους άλλους ότι πέφτουν.

Ας αφήσει τον καθένα να πενθήσει όποιους θέλει. Και σιγά-σιγά, πού θα πάει, ακόμα κι αυτοί που πενθούν μερικούς μόνο θα διευρύνουν και τον δικό τους κύκλο πένθους για να αγκαλιάσει όλους τους δυστυχισμένους, αφού αυτός ο κόσμος δείχνει αποφασισμένος να κάνει μόνο πολύ αργά, σημειωτόν, τα βήματα προς το φως.