Διαφορά μεγέθους

Καθώς άκουγα την δεύτερη «ρουκέτα» που εκτόξευσε μέσα σε δυο μήνες ο πρωθυπουργός της χώρας, μιλώντας για την «Λέσβο, την Μυτιλήνη και τα άλλα νησιά» (η πρώτη ήταν ακόμα χειρότερη, είχε πει ότι δεν υπάρχουν θαλάσσια σύνορα μεταξύ χωρών), θυμήθηκα μια πολύ αστεία ιστορία που συνέβη πριν πενήντα χρόνια.

Σε προεκλογική συγκέντρωση στην Λάρισα, ο Γεώργιος Παπανδρέου μπερδεύτηκε από τις συνεχόμενες ομιλίες που έδινε, και ξεκίνησε την ομιλία του φωνάζοντας: «Λαέ του Βόλου!». Ο κόσμος παγώνει και από πίσω του οι συνεργάτες του τρελαίνονται – όχι μόνο για το λάθος, αλλά και επειδή είναι γνωστή η κόντρα μεταξύ Λάρισας και Βόλου. Ήταν από τα χειρότερα λάθη που μπορούσε να κάνει. Του φωνάζουν λοιπόν, οι συνεργάτες του, από πίσω: «στην Λάρισα είμαστε, στην Λάρισα». Ξαναλέει ο Γ. Παπανδρέου: «Λαέ του Βόλου!». Του ξαναφωνάζουν από πίσω, βέβαιοι ότι δεν τους έχει ακούσει: «Στη Λάρισα είμαστε!». Και συνεχίζει, αυτός: «Λαέ του Βόλου, έλα να καμαρώσεις το λαό της Λαρίσης!».

Σκεφτόμουν λοιπόν ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι «ρουκέτες» του κ. Τσίπρα, αλλά ίσως περισσότερο το γεγονός ότι δεν έχει ούτε την ταχύτητα σκέψης να τις διορθώσει, ούτε έστω το χιούμορ για να αυτοσαρκασθεί έξυπνα, αναγνωρίζοντας τα λάθη του.

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για τους αντιπάλους του κ. Τσίπρα, που φαίνονται να ωχριούν ως μεγέθη απέναντι στους πολιτικούς του παρελθόντος – στα εγκαίνια της οικείας-μουσείου του Ελευθερίου Βενιζέλου πριν από λίγες μέρες, θυμόταν κανείς  όσα έκανε ο Βενιζέλος για την Κρήτη και την Ελλάδα και σκεφτόταν ότι οι σημερινοί πολιτικοί θα χρειάζονταν δέκα ζωές για να κάνουν το ένα δέκατο (αλλά πολύ λιγότερες για να διαλύσουν τα πάντα).

Υποτίθεται ότι μετά από μισό ή έναν αιώνα ένας λαός με πολύ ανεβασμένο, εντωμεταξύ, βιοτικό επίπεδο θα είχε άφθονες επιλογές ανάμεσα σε σημαντικούς ανθρώπους για να τον διοικήσουν.

Υποτίθεται.