ΚΚΕ Εγκώμιον (ή, τι θα ψηφίζαμε στο αληθινό δημοψήφισμα)

Εγώ ΚΚΕ δεν είμαι, όπως γνωρίζουν καλά όσοι μιλούν μαζί μου γύρω από τα πολιτικά. Όχι μόνο δεν είμαι ΚΚΕ, αλλά απέχουν οι απόψεις μου έτη φωτός από τις απόψεις του κόμματος, το οποίο όμως σέβομαι, ιδιαίτερα για το ότι η ΚΝΕ στα πανεπιστήμια είναι η πιο αξιοπρεπής σε όλα τα επίπεδα φοιτητική παράταξη (δεν θα έπρεπε να υπάρχουν κομματικές φοιτητικές παρατάξεις, βέβαια, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση που την έχουμε κάνει στο παρελθόν στο blog).

Όμως όποιος δεν έχει τυφλωθεί από τον φανατισμό για το ‘ναι’ ή το ‘όχι’ στο δημοψήφισμα της κυβέρνησης, πρέπει να αναγνωρίσει ότι το μόνο κόμμα που στάθηκε απολύτως στο ύψος των περιστάσεων αυτές τις μέρες είναι το ΚΚΕ.

Και ο λόγος είναι ότι το ΚΚΕ ζήτησε να τεθούν τρία ερωτήματα στο δημοψήφισμα: α) αν εγκρίνεται η πρόταση-μνημόνιο των δανειστών, β) αν εγκρίνεται η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, με μέτρα 8 δις, γ) αν επιθυμεί ο πολίτης την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.

Αυτό, κυρίες και κύριοι, είναι αυτό που λέμε «σωστή εξήγηση». Ντόμπρα. Χωρίς κρυφές ατζέντες. Χωρίς να προσβάλλεται η νοημοσύνη των πολιτών. Σε αυτό το δημοψήφισμα, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα ψήφιζε, βάσει των δημοσκοπήσεων, «όχι», «όχι», «ναι», αντίστοιχα. Έτσι θα κατέρρεε αυτομάτως η επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ ότι ο λαός είναι μαζί του. Ο λαός δεν θέλει μέτρα, γενικά, ούτε από τους δανειστές ούτε από την κυβέρνηση – γι’ αυτό η κυβέρνηση προσπαθεί να του «κλέψει» την ψήφο, όπως ακριβώς λέει το ΚΚΕ, βάζοντας το ερώτημα μόνο για την πρόταση των δανειστών.

Να δούμε τι μας είπαν τα υπόλοιπα κόμματα, εκτός ΚΚΕ; Ξεκινάμε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Που μας καλεί να ψηφίσουμε ‘όχι’ στην πρόταση των δανειστών, χωρίς να μας λέει τι θα γίνει αν όντως πούμε όχι. Όπως δεν μας έλεγε πριν τις εκλογές τι θα γινόταν αν του έλεγε όχι η κ. Μέρκελ, αφού «δεν υπήρχε ούτε μία στο εκατομμύριο να πει όχι», σύμφωνα με τον πρωθυπουργό. Ε, λοιπόν, κοίτα να δεις τώρα τι έγινε, κοίτα να δεις μια σύμπτωση, τελικά η Μέρκελ και οι υπόλοιποι είπαν όχι. Μας έκατσε η «μία στο εκατομμύριο».  

Άκουσα με τα αυτιά μου τον κ. Τσακαλώτο την Παρασκευή το βράδυ να απαντάει στο «τι θα γίνει μετά το ‘όχι’», και είπε «θα δούμε». Θα δούμε; Κρέμεται από σένα η τύχη 10 εκατομμυρίων ανθρώπων και το σχέδιό σου είναι «θα δούμε»; Τι είσαι; Ερασιτέχνης δεν μπορεί να είσαι, γιατί και οι ερασιτέχνες τα λάθη τα κάνουν για πάρτη τους, δεν θέλουν να πάρουν στο λαιμό τους ολόκληρους λαούς. Άρα, είσαι εγκληματικά αδιάφορος.

Επίσης, όπως θα γνωρίζετε, ο νούμερο ένα θεωρητικός του ΣΥΡΙΖΑ για την δραχμή, ο κ. Λαπαβίτσας, είχε κάνει δηλώσεις σε αμερικάνικο περιοδικό πριν λίγους μήνες, όπου εξηγούσε ότι πρέπει να πάμε στην δραχμή, παρόλο που για κάποιο διάστημα όπως ο ίδιος ο κ. Λαπαβίτσας εξήγησε, οι Έλληνες θα τρώνε με δελτίο τροφίμων και θα κινούνται με δελτίο καυσίμων. Έτσι, για να ξέρουμε τι σημαίνει το ‘όχι’.

Να δούμε τι μας λένε και τα κόμματα του «ευρωπαϊκού τόξου», όπως ονομάζουν τους εαυτούς τους; Δηλαδή η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι; Μας λένε «ψηφίστε ναι για να μείνουμε στο Ευρώ, και για να επαναδιαπραγματευτούμε τη συμφωνία». Όπα, παλικάρια. Αν ψηφίσουμε «ναι» στην πρόταση, οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες είναι άνθρωποι που λατρεύουν την κυριολεξία. Αφού οι Έλληνες θα έχουν ψηφίσει «ναι», τελείωσε, αυτή θα είναι η συμφωνία. Κανένα από τα κόμματα του ‘ναι’ όμως δεν τολμάει να πει ότι είναι πιθανόν να μην υπάρχει περιθώριο επαναδιαπραγμάτευσης, ότι η συμφωνία θα εφαρμοστεί ως έχει ή μπορεί να είναι και χειρότερη – εξάλλου ο κ. Σόιμπλε ήδη δήλωσε ότι αν επανέλθει η Ελλάδα στις διαπραγματεύσεις, αυτές θα γίνουν από μηδενική βάση. Δηλαδή, δεν θα υπάρχει τίποτα από τις σημερινές εγγυήσεις εξαρχής στο τραπέζι.

Τα δημοψηφίσματα, γενικά, είναι μια χαρά ως δημοκρατικές διαδικασίες. Δίνεις στον λαό την δυνατότητα να πει την γνώμη του για πολύ σημαντικά θέματα. Αλλά του δίνεις την δυνατότητα να πει εξ ολοκλήρου την γνώμη του, όχι όπως σε βολεύει.

Νομίζω ότι, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα την Κυριακή, η Ελλάδα με αυτό το δημοψήφισμα, όπως τέθηκε, μπαίνει στην μεγαλύτερη δίνη των τελευταίων 65 χρόνων, στη μεγαλύτερη περιπέτεια μετά τον εμφύλιο.