Περήφανοι λεβέντες Κρητικοί

Προχτές το απόγευμα, εδώ στα Χανιά στο Κάτω Κουμ Καπί, ένας γαμπρός ή μια νύφη (δεν πρόλαβα να δω) έφευγε από το σπίτι του με κατεύθυνση προς την εκκλησία. Και όπως ήταν λογικό, οι συγγενείς και οι φίλοι ήταν πανευτυχείς. Κι επειδή εμείς εδώ στην Κρήτη ξέρουμε να δείχνουμε τι σημαίνει ευτυχία και χαρά, έβγαλαν πιστόλια. Και άρχισαν να ρίχνουν ασταμάτητα, σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή, ενώ λίγα μέτρα παρακάτω έπαιζαν παιδιά στον δρόμο μπροστά στην παραλία, και αρκετοί άνθρωποι κάθονταν σε γνωστή καφετέρια της πόλης.

Ελπίζω να μην ανήκετε στους φοβιτσιάρηδες προσκυνημένους ευρωλιγούρηδες φλώρους που πιστεύουν πως αυτό που έγινε ήταν τραγικό, πως ήταν πανεύκολο να χαθούν ζωές από τους πιστολέρο, πως δεν υπήρχε λόγος να τρομάξουν για την ζωή τους μεγάλοι και παιδιά, πως δεν είναι δυνατόν να απέχουμε τόσο από τον στοιχειώδη πολιτισμό που απολαμβάνουν τόσες χώρες στον κόσμο. Ελπίζω να μην σκέφτεστε τα τόσα τραγικά περιστατικά με θανάτους, αναπηρίες, και άλλα που έχουν προκύψει σε κρητικούς γάμους από τις μπαλωθιές όπλων που στόχευσαν λάθος ή που οι σφαίρες τους εξοστρακίστηκαν.

Ελπίζω να συμφωνείτε μαζί μου πως το να πεθάνουν μερικοί άνθρωποι δεν είναι τόσο σημαντικό όσο το να δείχνουμε πόσο μάγκες είμαστε, πόσο ξεχωριστοί, πόσο δεν θα μοιάσουμε ποτέ στους σκατοξένους που δεν έχουν τέτοιες συνήθειες. Πως το να βγαίνουν πιστόλια δίπλα σε παιδιά, ανάμεσα σε δεκάδες κατοίκους μιας περιοχής είναι πολύ φυσιολογικό, είναι κομμάτι της υγιούς μας παράδοσης. Ελπίζω να συμφωνείτε πως κάθε περήφανος λεβέντης Κρητικός αυτά πρέπει να κάνει (α, και να πίνει ατελείωτα και μετά να οδηγεί μεθυσμένος), για να δείχνει πόσο περήφανος και λεβέντης είναι. Άλλωστε και στις διπλανές πολυκατοικίες, απ’ ότι είδα, είχαν βγει έξω διάφοροι κάτοικοι και έκαναν χάζι τους πυροβολισμούς σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να ήταν οι πυροβολισμοί απλώς ένας λόγος για κουτσομπολιό και χαζά γέλια.

Όχι, δεν είμαστε όλοι οι Κρητικοί έτσι. Και υπάρχουν πραγματικοί περήφανοι λεβέντες Κρητικοί. Αλλά στην συντριπτική μας πλειοψηφία ανεχόμαστε αυτές τις συμπεριφορές, επιτρέποντας έτσι να διαιωνίζονται. Κι όταν δεν εξεγείρεσαι απέναντι στο κακό, γίνεσαι κομμάτι του.