Μποξ

Υψηλή τηλεθέαση χθες στον τσακωμό Καμμένου-Μπακογιάννη. Λογικό. Είναι σαν το μποξ. Στον κόσμο αρέσει να βλέπει εκατομμυριούχους να τσακώνονται.

Είσαι επαναστάτης, ρε;

Έτσι ξεκινάει η καινούργια ακομμάτιστη ΕΡΤ.
Με ανάκριση των ανθρώπων που αναλαμβάνουν την διεύθυνσή της, σχετικά με τα επαναστατικά τους διαπιστευτήρια.
Πρέπει να τα πουν όλα. Πού βρίσκονταν το βράδυ που έκλεισε η ΕΡΤ. Τι έκαναν για να ανοίξει ξανά. Όλο το επαναστατικό τους προφίλ πρέπει να κατατεθεί. Ζούμε στιγμές αντίστροφου μακαρθισμού, και είναι φανερό πως είμαστε μονάχα στην αρχή.
Διαβάστε το ρεπορτάζ εδώ:
http://www.newsit.gr/politikh/dyskolh-h-zoi-tou-tagmatarxh-sthn-voulh-2505/405136
και απολαύστε αυτό το μικρό βίντεο (υπήρξε και συνέχεια της ανάκρισης, μετά την κυρία Κωνσταντοπούλου, και από την κυρία Ραχήλ Μακρή): https://www.youtube.com/watch?v=a6gYzvzN5t4
 

Ο Μπρους Λι και η Γιουροβίζιον

Βλέποντας Γιουροβίζιον, προχτές, σκεφτόμουν τον Μπρους Λι. Την ατάκα του σε μία ταινία, όπου λέει σ’ έναν μαθητή του πως όταν ένα δάχτυλο σου δείχνει το φεγγάρι, εσύ δεν πρέπει να κοιτάς το δάχτυλο.

Είναι η τέλεια ατάκα για να περιγράψει τον χαμό που γίνεται για την Γιουροβίζιον, στα ΜΜΕ και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου το τζέρτζελο καλύπτει πλήρως την ουσία. Και νομίζω πως αυτό γίνεται εσκεμμένα, είναι δηλαδή κάτι που το επιθυμούν και οι ίδιοι οι διοργανωτές του διαγωνισμού σε όλη την Ευρώπη.

Διότι η ουσία δεν είναι αν υπάρχει λόγος να ασχολούμαστε για εβδομάδες κάθε χρόνο με την ελληνική συμμετοχή, αν υπάρχουν συμμαχίες χωρών που αλληλοπριμοδοτούνται με πόντους ενώ εμείς οι καημένοι είμαστε έθνος ανάδελφον, αν η Γιουροβίζιον είναι η γιορτή των γκέι και αν είναι λογικό ο πατριάρχης Ρωσίας να εύχεται να χάσει η χώρα του για να μην πάνε οι γκέι στην Ρωσία του χρόνου.

Το ουσιαστικό θέμα, που βλέπω πολύ λίγους να θίγουν, είναι το πόσο απίστευτα χάλια είναι στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα τραγούδια του διαγωνισμού, σε σημείο να μην ακούγονται. Έκατσα προχτές και είδα τον τελικό, για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Ευτυχώς είχα δίπλα μου τον υπολογιστή μου, που σύντομα μου χρησίμευσε για να κάνω και καμιά δουλειά όσο τα αυτιά μου υπέφεραν.

Το ουσιαστικό θέμα, η βασική ερώτηση που θα έπρεπε να κάνουμε είναι η εξής: πόσα από τα τραγούδια του φετινού, π.χ., διαγωνισμού, θα επιλέγατε να βάλετε στο CD σας στο σπίτι ή στο αυτοκίνητο για να τα ακούσετε αύριο το πρωί; Αν η απάντηση είναι «κάπου μεταξύ μηδέν και δύο», τότε γιατί ασχολούμαστε; Μήπως επειδή δεν είμαστε έθνος ανάδελφον, αλλά σαχλόν;

Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια

Να τι δεν είναι μαγκιά: να φωνάζεις τόσα χρόνια για τα χάλια της Παιδείας, να γίνεσαι κυβέρνηση χωρίς να έχεις κανένα σχέδιο για να την φτιάξεις κι όταν έρχεται η ώρα να δώσουν για μια ακόμα φορά οι μαθητές τις δολοφονικές για την ψυχή τους πανελλήνιες εξετάσεις να βγαίνεις, εσύ ο Α. Τσίπρας, ο πρωθυπουργός της χώρας, κι αντί να πεις, π.χ., ότι αυτή είναι η τελευταία γενιά παιδιών που θυσιάζουμε χωρίς λόγο, να βγαίνεις στο Facebook και το μόνο που έχεις να πεις είναι «καλή δύναμη σε όσους δίνουν εξετάσεις».

Να τι δεν είναι μαγκιά: να ισχυρίζεσαι πως θα σκίσεις το μνημόνιο, πως θα το καταργήσεις με ένα άρθρο και έναν νόμο. Και όταν έρχεσαι στην εξουσία και δεν το καταργείς, να λες (όπως έκανε χθες η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου) πως ήταν απλώς «σχήμα λόγου». Σαν να γελάς στα μούτρα του κόσμου που σε πίστεψε, και να νιώθεις και πολύ καλά με τον εαυτό σου, αφού δεν φταις εσύ, εκείνοι ήταν οι ηλίθιοι που τα έχαβαν.

Να τι είναι απογοήτευση: να είσαι η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση της χώρας, να έχεις την δυνατότητα να σώσεις τόσα παιδιά από το να μεγαλώνουν μόνα, χωρίς οικογένεια στα ορφανοτροφεία της χώρας, να έχεις την δυνατότητα να δώσεις και στα ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα της υιοθεσίας, και να κάνεις πίσω στις προεκλογικές σου δεσμεύσεις. Γιατί; Ποιον φοβάστε; Ακόμα και το σύμφωνο συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους η κυβέρνηση ετοιμάζεται να το «περάσει» ως αναγκαίο για να μην συνεχιστούν οι καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Για το θέμα της υιοθεσίας, η κυβέρνηση δηλώνει απλώς ότι «λαμβάνει πολύ σοβαρά υπ’ όψιν» τις διεκδικήσεις των ομόφυλων ζευγαριών.

Ε! Εκεί στην κυβέρνηση! Κουνήστε δεξιά-αριστερά το κεφάλι σας. Ή αριστερά-αριστερά, αν σας χαλάει η λέξη «δεξιά». Η ανάγκη να υιοθετηθούν τόσα παιδιά που είναι μόνα τους και έχουν ανάγκη από αγάπη δεν είναι ανάγκη των ομόφυλων ζευγαριών, πρωτίστως. Είναι ανάγκη των παιδιών! Αυτό θεσμοθετήστε. Αυτό είναι μαγκιά. Όχι οι δηθενιές στην Ευρώπη, που θα λύγιζε τάχα μόλις σας έβλεπε και θα σας έραινε με χρήματα επειδή είστε ωραίοι ενώ οι προηγούμενοι ήταν κακοί και άσχημοι. Κάντε πέντε πράγματα για τα παιδιά – τα ορφανά από οικογένεια, τα διαλυμένα από το εκπαιδευτικό σύστημα – και μπορεί να μείνετε στην ιστορία ως κάτι διαφορετικό από το τσίρκο που ζούσαμε τόσα χρόνια και το συνεχίζετε προς το παρόν με τεράστιο, αποκαρδιωτικό για όσους σας παρακολουθούμε ζήλο.

Άντε ρε βλάκα, που θες να διαβάσεις και λογοτεχνία

Στο τέλος του σημερινού κειμένου θα σου φανερώσω ένα μυστικό. Ναι, σε σένα μιλάω, σε σένα που έχεις το βλέμμα της αγελάδας, που έχεις χαζέψει επειδή διαβάζεις λογοτεχνία. Θα σου πω ένα μυστικό και θα σου εξηγήσω πώς η λογοτεχνία σε αποβλακώνει. Αλλά πριν τα κάνω όλα αυτά, θα σου μιλήσω για την έννοια της αποθέωσης.

Αποθέωση είναι αυτό που γνώρισε ο βουλευτής της ΝΔ κ. Άδωνις Γεωργιάδης στο παρακάτω βιντεάκι, όπου διδάσκει, χοροπηδώντας, στους νεολαίους του κόμματός του στα πανεπιστήμια (της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) πώς να φωνάζουν το καταπληκτικό τους σύνθημα: «και α, και ου, και ΔΑΠ-ΝΔΦΚ»: https://www.youtube.com/watch?v=yOlP_wkXKMs

Έτσι, για να μην ξεχνάμε ποτέ για ποιον λόγο συνεχίζουν να υπάρχουν οι κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια: για να καλλιεργείται η κριτική σκέψη, για να πηγαίνει μπροστά το μυαλό των νεολαίων, για να μην καταπίνουν αμάσητο ότι τους λένε οι μέντορές τους. Το παραπάνω βαθύ σύνθημα τα λέει όλα.

Μην ξεχνάμε ότι ο κ. Γεωργιάδης τιμήθηκε με εβδομήντα χιλιάδες ψήφους στις πρόσφατες εκλογές. Μην ξεχνάμε ακόμα πόσο λατρεύει και ο αρχηγός της ΝΔ, κ. Σαμαράς, τις φοιτητικές και νεολαιίστικες παρατάξεις του κόμματός του, αφού και ο ίδιος είναι παιδί του κομματικού σωλήνα. Και μην ξεχνάμε ότι όλες οι κομματικές νεολαίες στα ελληνικά πανεπιστήμια εκτελούν εντολές και προσπαθούν να προσηλυτίσουν κόσμο. Τίποτα άλλο δεν κάνουν, για τίποτα άλλο δεν είναι ούτε ήταν ποτέ χρήσιμες. Μην ξεχνάμε ότι τα κόμματα θα κάνουν τα πάντα για να τις συντηρήσουν, για να βρίσκουν νέα στελέχη να χώνουν στις παρατάξεις τους – ακριβώς σαν βαμπίρ, που χρειάζονται νέο αίμα για να συντηρηθούν.

Όμως όσο κι αν το θέλει ο κ. Γεωργιάδης να είναι ο σταρ των ΜΜΕ κάθε εβδομάδα, αυτή την εβδομάδα δεν τα κατάφερε. Δεν είναι αυτός στην κορυφή. Δεν είναι στην κορυφή καν ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας που έκανε το απίστευτο σόου στο Μαξίμου με τα κοντινά τηλεοπτικά πλάνα στις καθαρίστριες να τον κοιτάζουν στα μάτια και να κλαίνε (εικόνες Βόρειας Κορέας – Κιμ Γιονγκ Ουν) ενώ εκείνος τους έλεγε πως νιώθει περήφανος επειδή απέδειξαν πως όποιος αγωνίζεται τελικά δικαιώνεται. Οπότε, αναρωτιέμαι εγώ, θα δικαιωθούν π.χ. και οι εργαζόμενοι στις Σκουριές, ή μήπως στον ιδιωτικό τομέα οι αγώνες δεν μετράνε; Και, αφού όποιος αγωνίζεται τελικά νικάει, να ξεκινήσουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι μια απεργία διαρκείας από αύριο, να παραλύσει η χώρα μέχρι να δικαιωθούν; Δεν μπορεί, αφού το λέει ο πρωθυπουργός, έτσι θα είναι, στο τέλος θα έρθει η δικαίωση!

Όμως οι απόλυτοι σταρ (και) αυτής της εβδομάδας είναι οι υπουργοί κ.κ. Μπαλτάς και Κουράκης, οι άνθρωποι που ανέλαβαν τα ηνία της Παιδείας στην χώρα για να εξισώσουν τους Έλληνες με τον μόνο τρόπο που ξέρουν, οδηγώντας όλα τα παιδιά τους στην μετριότητα και πιο κάτω. Οι υπουργοί που δεν αρκέστηκαν στο να υβρίσουν με κάθε τρόπο την λέξη αριστεία, ή να διώξουν από τα ελληνικά πανεπιστήμια όλους τους σπουδαίους Έλληνες και ξένους επιστήμονες που είχαν αναλάβει αφιλοκερδώς να προσφέρουν μέσω των συμβουλίων διοίκησης. Όχι. Δεν αρκέστηκαν ούτε στο να προσπαθήσουν, μέσα από το καινούργιο νομοσχέδιο, να δημιουργήσουν φατρίες και μίση μέσα στα σχολεία μας, αφού πλέον οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα ψηφίζουν για τον διευθυντή τους, οπότε μπορείτε να φανταστείτε πόσο όμορφα θα νιώθουν όσοι ψήφισαν τον «ηττημένο» και πώς θα μεταφράζουν κάθε πράξη του «νικητή» ως εκδίκηση εις βάρος τους επειδή δεν τον ψήφισαν.

Όχι. Δεν τους αρκούσε αυτό. Ήθελαν να κάνουν κι άλλα. Τι άλλα; Ήρθε τώρα η ώρα να σας διασκεδάσω. Λίγους μήνες νωρίτερα ο κ. Κουράκης φώναζε ως αντιπολίτευση ενάντια στην τότε κυβέρνηση επειδή σκεφτόταν, η κυβέρνηση των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να καταργήσει την εξέταση της Λογοτεχνίας από τις πανελλήνιες εξετάσεις.

Τώρα, λίγους μήνες μετά, ως υπουργός, ο κ. Κουράκης, τι έκανε, λέτε, για «να συμβάλλει στην καλλιέργεια της κριτικής σκέψης» όπως δήλωσε; Πρόσθεσε μία ώρα «Ιστορίας Κοινωνικών Επιστημών» και κατάργησε μία ώρα Λογοτεχνίας! Τόσο καημό είχε για την Λογοτεχνία, ώστε πλέον την άφησε να διδάσκεται μόνο μία ώρα την εβδομάδα!

Υπάρχει, γαμώτο, οποιοδήποτε μάθημα στον κόσμο που να ανοίγει το μυαλό και την κριτική σκέψη όπως η Λογοτεχνία; Οποιοδήποτε; Ένα, έστω; Το να παπαγαλίσουν τα παιδιά μία ώρα Κοινωνιολογία θα προάγει την κριτική τους σκέψη; Η λογοτεχνία, άραγε, δεν μιλάει για την κοινωνία της κάθε εποχής, πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε κοινωνιολογική ανάλυση;

Μάθετέ το, λοιπόν, για να το πείτε και στα παιδιά σας. Λογοτεχνία, κομμένη. Αποβλακώνει! Δεν το λέω εγώ. Το λέει ο Αναπληρωτής Υπουργός Παιδείας της Ελλάδας. Αν θέλουν να μάθουν να σκέφτονται, ας παρατήσουν τα παλιο-λογοτεχνικά βιβλία και ας διαβάσουν μια κοινωνιολογική ανάλυση, κατά προτίμηση βασισμένη σε μαρξιστική θεώρηση/οπτική.

Θα μπορούν να κάνουν και αναλύσεις αντίστοιχες με αυτήν που έκανε ο κ. Μπαλτάς στη Βουλή, όταν κατηγορήθηκε ότι ξεχαρβαλώνει την εκπαίδευση στο όνομα ενός νεοκομμουνιστικού εξισωτισμού και ότι εκπροσωπεί την αριστερά της μετριότητας. Ο υπουργός βρήκε, έτσι, την ευκαιρία να κάνει διάλεξη περί κομμουνισμού. Είπε: «κομμουνισμός για εμένα, για τον Μαρξ, για όλο αυτό το κίνημα, ανεξαρτήτως των εκδοχών, των αποτυχιών, των καταστροφών και όλα τα συναφή, λέει κάτι πολύ απλό: Γενική ελευθερία, καθολική δικαιοσύνη, σταμάτημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

Τι λες, ρε μεγάλε. Σοβαρά; Τα ίδια ακριβώς μπορεί να πει κάποιος για τον χριστιανισμό, τον βουδισμό, τον σοσιαλισμό, ακόμα και για τον καπιταλισμό μιλώντας από διαφορετική οπτική γωνία για ελευθερία και δικαιοσύνη.

Όσο ο κύριος Κουράκης (που πήρε είκοσι χιλιάδες σταυρούς στην Θεσσαλονίκη, ίσως από κάποιους που λατρεύουν τα ποιήματά του για τα αιδοία και τους φαλλούς, όπως τα παρακάτω: http://kourakis.gr/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD/%CE%91%CE%BD%CE%B4%CF%81%CF%8C%CE%B3%CF%85%CE%BD%CE%BF

http://kourakis.gr/%CE%99%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CE%BD/%CE%94%CE%B1%CF%87%CF%84%CF%85%CE%BB%CE%BF%CE%BC%CF%80%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CE%AD%CF%82

) και ο κύριος Μπαλτάς εφαρμόζουν στην παιδεία το μαρξιστικό τους όραμα, τι μπορούμε να κάνουμε, άραγε; Τι μπορούμε να κάνουμε, όταν, όπως όλα δείχνουν από τις δημοσκοπήσεις, περίπου οι 2 στους 3 Έλληνες συνεχίζουν να στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ; Στηρίζουν δηλαδή τα κόμματα που έφεραν την Παιδεία της χώρας εδώ που βρίσκεται, και το κόμμα που ετοιμάζεται να ισοπεδώσει ότι απέμεινε.

Σας χρωστάω και ένα μυστικό, που θα το πω μόνο σε σας. Πλησιάστε λίγο πιο κοντά, για να μην μας ακούσουν: ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης και ο κ. Τάσος Κουράκης, είναι στην πραγματικότητα, στο βάθος, στην ουσία των πραγμάτων, το ίδιο πρόσωπο. Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τα ίδια κόμματα. Που έχουν τον ίδιο, μοναδικό στόχο, εδώ και δεκαετίες: να φροντίσουν να πληθύνουν τα «α», τα «ου» και κυρίως τα «ουγκ» από τους Έλληνες. Γιατί μόνο κρατώντας τον λαό απαίδευτο, μπορούν να συνεχίζουν να εκλέγονται και να κάνουν κουμάντο.

Εγώ λέω να φωνάζουμε δυνατά. Να αντιστεκόμαστε με την δύναμη της φωνής μας. Να τους κράζουμε ασταμάτητα, όπως τους αξίζει, επειδή εδώ μιλάμε για τα παιδιά μας και δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τους ανεχόμαστε.

Λέω να μην τους αφήσουμε να συνεχίσουν ανεμπόδιστοι το έργο τους.

Δεν γουστάρω, ρε μεγάλε, ν’ αλλάξω

Τα πράγματα είναι αρκετά καθαρά, νομίζω, για όποιον θέλει να δει την πραγματικότητα κατάφατσα. Αυτό που μας συμβαίνει είναι ότι οι περισσότεροι Έλληνες έχουν απέναντί τους τον καθρέφτη της κακιάς βασίλισσας, από την Χιονάτη. Ρωτάει ο Έλληνας τον καθρέφτη: «καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, ποιος είναι ο μεγαλύτερος μάγκας, μόρτης τύπος στον κόσμο, αυτός που δικαιούται να κάνει ότι γουστάρει;». Και ο καθρέφτης απαντάει: εσύ. Όπως είχε γράψει και ο αείμνηστος Μανώλης Ρασούλης στο blog του (http://rasoulis.blogspot.gr/2010/03/blog-post_05.html): «Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω».

Παρένθεση: ελπίζω να μην διαβάσει πουθενά το blog του Μ. Ρασούλη ο υπουργός Παιδείας κ. Μπαλτάς, που μισεί και το άκουσμα της λέξης «αριστεία», και συγχυστεί με τους αρχαίους Έλληνες. Κλείνει η παρένθεση.

Αφού λοιπόν ο Έλληνας είναι τόσο σπουδαίος, αφού ακόμα και για την σημερινή κατάντια του φταίνε πάντα κάποιοι άλλοι, γιατί να αλλάξει; Σωστά; Μια χαρά είμαστε.

Τα παραδείγματα της καφρίλας που ρέει σαν καταρράχτης τριγύρω μας και φανερώνει το μελαγχολικό μας μέλλον είναι άπειρα. Να μερικά, της τελευταίας εβδομάδας, από την πολιτική και τον αθλητισμό, που φανερώνουν πολλά για το ποιοι είμαστε:

      1.    Δημοσκόπηση στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα» για πρόθεση ψήφου και πολλά άλλα. Ερώτηση για τους κυβερνητικούς χειρισμούς για το μεταναστευτικό – μόλις 21% των απαντήσεων είναι θετικές. Ερώτηση για την αποφυλάκιση του Ξηρού – το 77% διαφωνεί. Ερώτηση για το έργο του Γιάνη Βαρουφάκη ως υπουργού Οικονομικών. Το 55% απαντάει ότι έχει θετική γνώμη. Μάλιστα.

Ας σκεφτούμε λίγο, ποιοτικά και συνδυαστικά, αυτές τις τρεις απαντήσεις. Όποιος είναι έστω και λίγο ενημερωμένος ξέρει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει πει κανένα ψέμα στους Έλληνες ούτε για τις θέσεις του για το μεταναστευτικό, ούτε για το θέμα της αποφυλάκισης κρατουμένων για λόγους υγείας, ανεξάρτητα με το πόσο βαρύ είναι το έγκλημα που έχουν διαπράξει. Ήταν ξεκάθαρος ο ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτά τα θέματα και προεκλογικά, οπότε δεν μπορεί να τον ψέξει κανείς. Οπότε, τι σημαίνουν τα ποσοστά άνω του 75% που διαφωνούν με την πολιτική του σε αυτά τα θέματα; Σημαίνουν ότι σημαντικό ποσοστό αυτών που τον ψήφισαν για να κυβερνήσει ΔΕΝ νοιάζονται ούτε για το μεταναστευτικό ούτε για το ποιοι μένουν ή βγαίνουν από την φυλακή και για ποιο λόγο. Σημαίνουν, τα ποσοστά αυτά, ότι αρκετοί από όσους ψήφισαν την κυβέρνηση δεν έχουν ιδέα για το πρόγραμμά της, νοιάζονται μόνο για το ότι τους έταξε ότι θα βελτιώσει την οικονομική τους κατάσταση. Οπότε, μια εύκολη ερμηνεία είναι η κλασική που γνωρίζαμε εδώ και δεκαετίες, ότι δηλαδή αν τάξεις στον Έλληνα, ότι θα του δώσεις λεφτά, ότι θα τον «φτιάξεις» με κάποιον τρόπο, αυτός θα σε ψηφίσει, και για τα υπόλοιπα θέματα «δεν βαριέσαι αδελφέ, τι ψάχνεις τώρα». Ισχύει όμως αυτή η εξήγηση;

Ας πάμε στην τρίτη ερώτηση, για τον Γ. Βαρουφάκη. Το 55% κρίνει θετικά το έργο του ως υπουργού Οικονομικών. Να ρωτήσω κάτι: ποιο έργο; Μπορεί στο εγγύς μέλλον να πετύχει κάτι στην διαπραγμάτευση, θα το μάθουμε πολύ σύντομα αυτό. Όλοι πάντως το ευχόμαστε, παρά τα δυσοίωνα μηνύματα, παρά το ότι την ώρα που γίνονταν οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις των τελευταίων ημερών στο Brussels Group o κ. Βαρουφάκης αποφάσισε να πάει να χαλαρώσει στην Αίγινα για το τριήμερο. Αλλά, ξαναρωτάω, ποιο έργο, αυτή τη στιγμή που μιλάμε; Θα μου πείτε ότι είναι χαζή η ερώτηση που τίθεται στην δημοσκόπηση. Ναι, αλλά μπορεί κάποιος να διαλέξει και το «δεν ξέρω/δεν απαντώ». Εδώ, το 55% όσων συμμετείχαν στην δημοσκόπηση, άνθρωποι δηλαδή που όπως όλοι μας μέχρι στιγμής δεν έχουν πάρει αυξήσεις, δεν έχουν βάλει έξτρα λεφτά στην τσέπη από τότε που βγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλώνουν πως θεωρούν θετικό το έργο του κ. Βαρουφάκη. Κι από τη στιγμή που έργο δεν υπάρχει ακόμα, είναι προφανές ότι αυτό που λένε είναι ότι γουστάρουν το αντισυμβατικό στιλ του. Γουστάρουν κυρίως ότι «την λέει» στους ευρωπαίους. Γουστάρουν ότι τους μπαίνει στο μάτι. Το ότι αυτή τη στιγμή, κατά ομολογία όλων (ακόμα και της κυβέρνησης) έχουμε μείνει χωρίς συμμάχους στην Ευρώπη, είμαστε στην γωνία, 18 από εκεί, μόνοι μας εμείς από εδώ, δεν μας προβληματίζει. Το ότι τρώνε μαζί οι υπόλοιποι 18 υπουργοί οικονομικών και ο δικός μας είναι ξεπαρεού στο ξενοδοχείο, μονάχος του και γράφει στο twitter «καλοδέχομαι το μίσος τους» δεν είναι πρόβλημα – είναι δείγμα της επαναστατικότητάς μας, και είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι ο κ. Βαρουφάκης ενσαρκώνει, με το καλό του ντύσιμο που είναι όμως ροκ και όχι «καθώς πρέπει», την ωραία του μηχανή, την άνετη ζωή του που δεν συνοδεύεται από υπερβολές με μπράβους να τον συνοδεύουν, τα άψογα αγγλικά του και την ατέλειωτη υπεροψία που βγάζει απέναντι στους ευρωπαίους ομολόγους του, το όνειρο του σύγχρονου Έλληνα. Του μάγκα, του μόρτη, που ήξερε και το lifestyle αλλά τώρα του το πήραν οι κακοί δανειστές, αλλά ξέρει και πολλά γύρω από την ζωή που τα αναλύει στα ορθάδικα που ακόμα γεμίζουν με τύπους που πίνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ καφέ. Τύπους που ο καθρέφτης τους λέει πόσο σπουδαίοι είναι. Οπότε, δεν έχει καν σημασία το αποτέλεσμα της δράσης του κ. Βαρουφάκη. Δεν είναι τα λεφτά, που απαιτεί πια ο Έλληνας – τα θέλει, αλλά δεν είναι η πρώτη του προτεραιότητα. Έχουμε περάσει στην φάση πλέον, εμείς οι ψηφοφόροι, που, αφού πουλάμε μούρη, νιώθουμε πως όλα πηγαίνουν καλά. Αφού ζούμε το lifestyle μας δια αντιπροσώπου, αισθανόμαστε πως η ζωή μας έχει μπει στον σωστό δρόμο. 55% και λίγο είναι!

     2.      Γιατί όμως ο κ. Βαρουφάκης έγινε σταρ στην Ελλάδα, πριν ακόμα γίνει υπουργός; Γιατί έφτασε να είναι ο πρώτος σε σταυρούς βουλευτής στη χώρα με 135000 ψήφους; Μα, για τον ίδιο λόγο που έγιναν σταρ στους δικούς τους πολιτικούς χώρους ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, η κυρία Ραχήλ Μακρή όταν ήταν στους Ανεξάρτητους Έλληνες, η κυρία Εύα Καϊλή, ο κύριος Κασιδιάρης. Επειδή έβγαιναν συνεχώς στην τηλεόραση και πρόβαλλαν έντονα ο καθένας ότι τον κάνει να ξεχωρίζει (λαϊκίζουσα υστερία, απειλές για λιντσαρίσματα στους προδότες, ομορφιά, βία, αντίστοιχα), ότι τον κάνει ελκυστικό στο κοινό του κόμματός του. Θα θυμάστε ότι ο κ. Βαρουφάκης, ενώ ζούσε στις ΗΠΑ, ξενυχτούσε αγρίως πολύ τακτικά, μία και δύο φορές την εβδομάδα, για να βγαίνει στις 2 η ώρα Αμερικής, 9 το πρωί ώρα Ελλάδας, και να κάνει κήρυγμα από τα πρωινάδικα - ότι κάνει δηλαδή ο κάθε καθηγητής πανεπιστημίου στον κόσμο. Αυτό άρεσε στον Έλληνα ψηφοφόρο. Ήταν διαφορετικού τύπου φασαρία από αυτήν που έκαναν οι πολιτικοί που ήξερε μέχρι τότε. Αλλά όποιου τύπου φασαρία κι αν κάνεις, ξέρεις πως όσο πιο φασαριόζος είσαι, τόσο περισσότερο σε παίζουν τα ΜΜΕ. Κι όσο περισσότερο σε παίζουν τα ΜΜΕ, τόσο περισσότερες ψήφους θα πάρεις. Άλλο ένα παρόμοιο λαμπρό παράδειγμα είναι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παναγούλης, που απειλούσε ως αντιπολίτευση με λιντσάρισμα τους βουλευτές της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, και εξελέγη (φυσικά) ξανά βουλευτής, αφού τις δηλώσεις του πρόβαλλαν συνεχώς τα ΜΜΕ. Πριν λίγες μέρες, ο κ. Παναγούλης είπε στην Βουλή πως πρέπει να επαναπροσληφθούν όλοι οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ «για να δικαιωθούν όσοι αγωνίστηκαν για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία». Ακριβώς ίδια δήλωση με αυτήν που είχε κάνει ο κ. Πολύδωρας, όταν ήταν στην ΝΔ, για την αποκατάσταση των «γαλάζιων παιδιών». Να τους χαιρόμαστε όλους, άλλωστε έχουν εκλεγεί ξανά και ξανά πανηγυρικά από τον ελληνικό λαό που τους στηρίζει με όλη του την καρδιά.

      3.      Αγώνας Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού στο μπάσκετ. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού βρίζουν, όπως σε κάθε παιχνίδι, τον Σπανούλη. Κι όχι μόνο αυτόν. Την μάνα του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του. Κάποιοι εύχονται να πεθάνουν τα παιδιά του. Αυτά τα συνηθισμένα, δηλαδή, που ξέρουμε όλοι βρε παιδιά ότι «εντάξει, γίνονται, τι να κάνουμε τώρα, Ελλάδα είμαστε». Να ρωτήσω κάτι ακόμα; Γιατί γίνονται; Ακόμα και σε χώρες όπου επιτρέπονται αυτές οι συμπεριφορές στα γήπεδα (γιατί σε πολλές χώρες ΔΕΝ επιτρέπονται) οι βρισιές περιορίζονται στους ίδιους τους παίκτες, όχι στις οικογένειές τους, και προέρχονται από μεμονωμένους οπαδούς, όχι από μεγάλα μπουλούκια τραμπούκων. Εδώ, γιατί συμβαίνει; Και γιατί το δεχόμαστε; Γιατί μόλις ακουστεί το πρώτο τέτοιο σύνθημα δεν συλλαμβάνεται ο οπαδός (με τις κάμερες, γνωρίζουν πια οι αρχές την ταυτότητα όλων) ώστε να τιμωρηθεί με εφ’ όρου ζωής απαγόρευση εισόδου στα γήπεδα, και η ομάδα με εξοντωτικό πρόστιμο; Αλλά ας συνεχίσουμε την υπέροχη ιστορία μας. Ο Σπανούλης βάζει το τρίποντο με το οποίο «καθαρίζει» το παιχνίδι οριστικά υπέρ του Ολυμπιακού, το γήπεδο σωπαίνει και ο Σπανούλης πιάνει τα αυτιά του, σαν να τους λέει «δεν σας ακούω τώρα, τι έγινε;». Πρώτη αντίδραση, από μέρος των ευγενών φιλάθλων: κάνουν «ντου» στον πάγκο του Ολυμπιακού για να πλακώσουν όλη την ομάδα, και τον Σπανούλη ειδικότερα. Δεύτερη αντίδραση, από σπορτκάστερ που μετέδιδαν ραδιοφωνικά το παιχνίδι: «τι ήθελε τώρα ο Σπανούλης και το έκανε αυτό, αφού ήξερε τι θα γίνει, δεν ήταν σωστή η συμπεριφορά του, αφού ξέρει πως εδώ είμαστε Ελλάδα». Τρίτη αντίδραση, από τους διαιτητές: τεχνική ποινή στον Σπανούλη!

Με άλλα λόγια, όλοι φαίνονται να συμφωνούν πως το λάθος δεν είναι των άθλιων αλητών (όλων των ομάδων) που συμπεριφέρονται έτσι, αλλά του αθλητή που μετά από 2 ώρες που ακούει να βρίζουν και να καταριούνται όλους τους αγαπημένους του, ακουμπάει τα αυτιά του για να ειρωνευτεί τους αλήτες, να τους πει "δεν τα καταφέρατε να με διαλύσετε ψυχολογικά"!

Λογικό. Αφού έτσι είμαστε, και το λέμε ως δεδομένο, σε όλους τους τομείς της ζωής μας. Έτσι είμαστε, εδώ είναι Ελλάδα, και δεν θέλουμε ν’ αλλάξουμε. Η τελειότητα δεν σηκώνει αλλαγές.