Αγαπημένοι Ράμπο, καταπληκτικά νέα

Θα ξεκινήσω δηλώνοντας τον μεγάλο σεβασμό μου για την ιστορία του Μανώλη Γλέζου, ενός πραγματικού ήρωα αυτής της χώρας. Όμως, το να είναι κάποιος ήρωας δεν σημαίνει ότι μπορεί να μιλάει επί παντός επιστητού, ή πως ότι λέει είναι σωστό.

Δεν θα αφιέρωνα ένα κομμάτι του blog για να μιλήσω για μια εξωφρενική άποψη του κ. Γλέζου (που στο κάτω-κάτω είναι 93 χρονών και έχει άλλες εμπειρίες ζωής), αν δεν εξέφραζε η άποψή του και ένα σημαντικό κομμάτι της αριστεράς, που δείχνει στο θέμα του ελληνικού πανεπιστημίου να βρίσκεται ακόμα 40-50 χρόνια πίσω, να παλεύει με ανύπαρκτες σκιές χούντας, να υποστηρίζει τα αδιανόητα. Έγραψε λοιπόν ο κ. Γλέζος ότι κακώς έγινε αστυνομική επέμβαση μετά από 19!! μέρες κατάληψης στο πανεπιστήμιο Αθηνών από κάποιους που ο κ. Γλέζος ονομάζει «αυτοαποκαλούμενους αντεξουσιαστές». Και συνέχισε εκφράζοντας την απορία του που οι καθηγητές και οι φοιτητές του πανεπιστημίου δεν μπήκαν στον χώρο για να συνομιλήσουν με τους καταληψίες, ασκώντας τον έλεγχο που οφείλουν να ασκούν, αφού κατά την γνώμη του η αστυνομία δεν έχει καμία θέση στο πανεπιστήμιο.

Με άλλα λόγια, αυτό που στην πραγματικότητα λέει ο κ. Γλέζος και πολλοί μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ (γι’ αυτό και η καθυστέρηση και αναποφασιστικότητα για την επέμβαση της αστυνομίας) είναι ότι οι καθηγητές πανεπιστημίου και οι φοιτητές πρέπει να κάνουν μια παράλληλη εκπαίδευση ως Ράμπο, που θα βγάζουν έξω σηκωτούς όσους εξωπανεπιστημιακούς πάνε να καταλάβουν το πανεπιστήμιο (φαντάζομαι ότι δεν περιμένει κανείς πως με σκέτο διάλογο οι καταληψίες θα φύγουν). Κι αν, μέσα στους καταληψίες, δεν υπάρχουν μόνο ειρηνικοί αντεξουσιαστές, αλλά και βίαιοι; Αν υπάρχουν ανάμεσα στους καταληψίες και κακοποιοί του κοινού ποινικού δικαίου; Ή, αν κάνουν κατάληψη ενός πανεπιστημίου ακροδεξιοί; Πάλι συζήτηση θα γίνει τότε;

Ποια λογική λέει ότι ο καθηγητής πανεπιστημίου ή ο φοιτητής θα πρέπει να παίξει ως και την ζωή του κορόνα-γράμματα για να βγάζει τον κάθε καταληψία μέσα από τα πανεπιστήμια;  Θα σας πω ποια λογική το λέει και ποιο είναι το κίνητρο. Το κίνητρο είναι ότι ένα κομμάτι της αριστεράς θέλει να ελέγχει τα πανεπιστήμια μέσα από τις πολύ βίαιες, λεκτικά, ψυχολογικά και σωματικά, γενικές συνελεύσεις φοιτητών ώστε να «περνάει» αποφάσεις καταλήψεων όποτε γουστάρει. Αφού λοιπόν θέλουν κάθε τρεις και λίγο να είναι κατειλημμένα τα πανεπιστήμια από φοιτητές, χωρίς να υπάρχει αστυνομική επέμβαση, υποστηρίζουν πως δεν πρέπει να γίνεται αστυνομική επέμβαση ούτε όταν μπουκάρουν εξωπανεπιστημιακοί μέσα – «θα το κανονίσει η πανεπιστημιακή κοινότητα», λένε. Ξέρετε πότε «το κανονίζει» η πανεπιστημιακή κοινότητα; Ποτέ δεν το κανονίζει. Απλώς, οι καταλήψεις συνεχίζονται εις το διηνεκές. Από οποιονδήποτε γουστάρει. Ξέφραγο αμπέλι είναι το ελληνικό πανεπιστήμιο. Το κοιτάμε, σφυρίζουμε αδιάφορα και πορευόμαστε χαρούμενοι προς το τέλμα.

Το ότι η παραπάνω άποψη περί καθηγητών/φοιτητών που παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους στο πανεπιστήμιο είναι εξωφρενική για όλο τον δυτικό κόσμο δεν τους προβληματίζει, αφού κατά βάση απεχθάνονται τον δυτικό κόσμο. Μόνοι μας θα προχωρήσουμε, εμείς οι λατρεμένοι δημοκράτες επαναστάτες Έλληνες, απέναντι σε όλους τους «κακούς», αυτό πρεσβεύουν επί της ουσίας. 

Και, μια που ξεκίνησα με εξωφρενικά πράγματα, ας πω δυο λόγια και για το καινούργιο νομοσχέδιο για την παιδεία. Όχι πως δεν το περιμέναμε, βέβαια, όσοι έχουμε οποιαδήποτε σχέση με τα ελληνικά πανεπιστήμια.

Το περιμέναμε το νομοσχέδιο και ξέραμε πάνω-κάτω και τι θα περιέχει. Εξάλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εξαγγείλει συγκεκριμένη πολιτική για τα πανεπιστήμια, και τώρα την εφαρμόζει. Και αυτό πρέπει να τονίσω πως είναι δίκαιο, γιατί ο ελληνικός λαός τον ψήφισε βάσει ενός προγράμματος που πρέπει να εφαρμοστεί. Αλλά το ότι μετά από 40 χρόνια καταστροφής της παιδείας από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, έρχεται να μπει και η ταφόπλακα, από τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ψήφο πάντα του Έλληνα πολίτη, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο.

Τι ψήφισε λοιπόν ο ελληνικός λαός, μέσω του νέου νομοσχεδίου;

1.Ότι για το ποιος θα εκλέγεται πρύτανης θα ψηφίζουν και οι φοιτητές και οι υπάλληλοι του πανεπιστημίου. Όπως έγραφα σε παλιότερο post: Φανταστείτε ένα πανεπιστήμιο όπου ο πρύτανης είναι σε ανοιχτή γραμμή με τον κάθε κομματικό νεολαίο, για να πάρει εντολές ο πρύτανης από τον νεολαίο και τους κομματικούς καθοδηγητές του νεολαίου για το τι πρέπει να γίνει στο πανεπιστήμιο. Φανταστείτε ακόμα ότι οι υπάλληλοι ψηφίζουν ποιος πρύτανης θα τους διοικεί, οπότε όποιος υποψήφιος τάζει στους υπαλλήλους μεγαλύτερη ελαστικότητα και μετακινήσεις σε επιθυμητά πόστα, εκλέγεται με άνεση. Φοβερή ιδέα, τα παραπάνω; Ε, αυτό το πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο στο οποίο ζούσαμε από το 1982 (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις πρυτάνεων μέσα στην τριακονταετία, σε όλη την Ελλάδα). Το πανεπιστήμιο με τους συνδικαλιστές φοιτητές όλων των κομμάτων να είναι κράτος εν κράτει, μαζί βέβαια με τους πρυτάνεις που χάιδευαν και αυτούς και τους υπαλλήλους (καλούς και τεμπέληδες, αφού και οι τεμπέληδες είχαν ψήφο). Έτσι ανανεώνονταν οι κομματικοί στρατοί, χάνονταν εβδομάδες μαθημάτων λόγω καταλήψεων, οι πανεπιστημιακές σπουδές είχαν εξευτελιστεί («το θέμα είναι να μπεις, άμα μπεις, κάποτε θα βγεις» είχε μάθει η ελληνική κοινωνία), λεφτά για τα πανεπιστήμια έρρεαν άφθονα χωρίς ουσιώδη έλεγχο για το τι αποτέλεσμα φέρνουν και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, με εξαίρεση κάποιους άθλιους αντιδραστικούς ξένους που στις αξιολογήσεις των πανεπιστημίων έβαζαν τα δικά μας πανεπιστήμια στον πάτο, ή συχνότερα δεν τα ανέφεραν πουθενά – δεν υπήρχαμε καν στον χάρτη.

      2. Ψήφισε, ακόμα, ο ελληνικός λαός, ότι θα υπάρχουν καθηγητές πανεπιστημίου που δεν θα πατούν το πόδι τους στην αίθουσα να κάνουν μάθημα, διότι θα μπορούν να κατεβαίνουν υποψήφιοι για πρυτάνεις ξανά και ξανά. Ο νόμος Διαμαντοπούλου απαγόρευε την υποψηφιότητα κάποιου καθηγητή για δεύτερη συνεχόμενη πρυτανική θητεία – έλεγε, δηλαδή, εμμέσως, ότι τους καθηγητές τους προσλαμβάνει για να κάνουν μάθημα, όχι πολιτική καριέρα. Το καινούργιο νομοσχέδιο του υπουργείου θα δώσει την δυνατότητα στους νυν πρυτάνεις να ξανακατέβουν υποψήφιοι.

Και σαν κερασάκι στην τούρτα, κάτι ακόμα, που το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα, και μετά το ξαναδιάβαζα επειδή μου φαινόταν απίθανο ότι το διάβαζα: «Καθορίζονται το ωράριο, οι αργίες και ο έλεγχος των αναλυτικών προγραμμάτων των Φροντιστηρίων και των Κέντρων Ξένων Γλωσσών». Δηλαδή, το κράτος θα ορίζει σε ιδιώτες καθηγητές το πόσες ώρες θα κάνουν μάθημα! Αν το παιδί σου χρειάζεται επιπλέον βοήθεια, δεν θα την έχει, κι ας είναι διαθέσιμος ο καθηγητής, επειδή δεν μπορεί να ξεφύγει από το κρατικά ορισμένο ωράριο!

Επίσης, αν ο καθηγητής του φροντιστηρίου αγγλικών ή θεωρητικών/θετικών επιστημών θέλει να διδάξει ένα βιβλίο που θεωρεί χρήσιμο στους μαθητές του, θα πρέπει να παίρνει το οκ από το κράτος! Έλεγχος του αναλυτικού προγράμματος!

Πάντα αναρωτιόμουν πώς ήταν η ζωή στα κομουνιστικά καθεστώτα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, της Ρουμανίας, της Αλβανίας, και λοιπών ευτυχισμένων χωρών.

Υποψιάζομαι πως σύντομα θα το μάθουμε όλοι μας.