Monday, October 27, 2014

Άσε με να κάνω λάθος



Έπεσα χθες πάνω σε έναν σταθμό, στο ραδιόφωνο, που είχε βάλει ένα από τα κλασικά τραγούδια του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, το «Άσε με να κάνω λάθος». Το τραγούδι κυκλοφόρησε το 1984, ήταν ένα από τα 9 κομμάτια του άλμπουμ «Διαίρεση», από το οποίο 6 τραγούδια έγιναν μεγάλες επιτυχίες.
Άκουσα το τραγούδι, τόσα χρόνια μετά, και θύμωσα πολύ. Θύμωσα γιατί τότε που το άκουγα, στην εφηβεία, μου άρεσε τόσο και δεν έβλεπα/άκουγα αυτό που τώρα έκανε «μπαμ» στα αυτιά μου. Θύμωσα επειδή συνειδητοποίησα, τώρα που άκουγα ξανά και θυμόμουν όλους τους στίχους, πως το τραγούδι έχει 5 στροφές, από τις οποίες οι 4,5 λένε υπέροχα πράγματα που πρέπει να τα ακούσει και να τα ενστερνιστεί κάθε έφηβος και η υπόλοιπη μισή στροφή τινάζει το τραγούδι στον αέρα. Να οι 4 στροφές του κουπλέ, η μία καλύτερη από την άλλη:

Άσε με να κάνω λάθος
Μην μου λες πως ειν’ ντροπή
άσε με να βρω μονάχος
Ποιο το τέλος ποια η αρχή
άσε με μονάχο μου να νιώσω
Την ουσία μέσα σ’ όλα που `χεις πει
Αν αντίρρηση μου φέρεις
Θα θυμώσω και το ξέρεις
Αν με χάσεις αιτία θα `σαι εσύ

Άσε με να κάνω λάθος
άσε με να κουραστώ
άσε με να 'ρθω μονάχος
Και συγγνώμη να σου πω
Έχω μπόλικο καιρό να κοροϊδεύω
Κάθε λέξη, κάθε έννοια και σκοπό
Έχω όρεξη πολύ να αλητεύω
Κι ας μη ξέρω για τι ψάχνω ή τι θα βρω

Άσε με να κάνω λάθος
άσε με να δω καλά
άσε με να βρω μονάχος
Τι μου παίρνει τα μυαλά
άσε με να σου σφυρίξω στο σκοτάδι
Ένα γνώριμο παλιό σκοπό
άσε με να σου γεμίσω κάποιο βράδυ
Τα κενά με μουσική, rock'n'roll που συμπαθώ

Άσε με να κάνω λάθος
Μη παριστάνεις το Θεό
Δε μ’ αρέσουν οι σωτήρες
Δε γουστάρω να σωθώ
Δεν πειράζει αν μετά θα μετανιώσω
Δεν τρέχει τίποτα αν διπλά θα κουραστώ
Δε με νοιάζει απογοήτευση αν νιώσω
Αφού ξέρω πώς έπαιξα και γω

Και αυτό είναι το ρεφρέν:

Μη μου λες για εξερευνήσεις
Και για χώρες μακρινές
Μη μου λες για κατακτήσεις
Και για μαζικές δομές
Πες μου μόνο πως περνούν τη νύχτα
Με δυο φίλους σ’ ένα υπόγειο σκυφτό
Η σειρήνα πάνω ουρλιάζει
Και η σύριγγα αδειάζει
Και το αίμα χύνεται ζεστό

Δηλαδή συγνώμη, για να καταλάβω: αυτός ο νέος που έχει καταλάβει τόσο σπουδαία πράγματα για την ζωή έχει ως μόνη διέξοδο την ηρωίνη; Οι ψαγμένοι άνθρωποι έχουν ως μονόδρομο την καταστροφή; Αυτή είναι η πρόταση του συνθέτη/στιχουργού Ανδρέα Τσιλιφώνη στους νέους που λάτρευαν τον Β. Παπακωνσταντίνου; Ο Α. Τσιλιφώνης έχει γράψει στον ίδιο δίσκο κι άλλο τραγούδι που αγγίζει το θέμα των ναρκωτικών, την καταπληκτική «Μπαλάντα στον Γιάννη Κ.» (http://www.stixoi.info/stixoi.php?info=Lyrics&act=details&song_id=6052) αλλά εκεί οι στίχοι αγκαλιάζουν τον ήρωα που έχει το πρόβλημα, αυτό είναι που κάνει εκείνο το τραγούδι σπουδαίο. Στο «Άσε με να κάνω λάθος» η ηρωίνη (που την δοκιμάζει ο πρωταγωνιστής μαζί με φίλους, ώστε να είναι ακόμα πιο ζεστή η ατμόσφαιρα) προμοτάρεται ως κομμάτι της ζωής του νέου που αντιδράει. Αν θες να κοντράρεις όσους σου λένε πώς να ζήσεις τη ζωή σου, χτύπα μια ένεση. Με τριάντα μόλις χρόνια καθυστέρηση, θα ήθελα να πω «όχι, ευχαριστώ» και να σβήσω το συγκεκριμένο τραγούδι από τα ακούσματά μου.

1 comment:

  1. Εξαιρετικό σχόλιο, το προσυπογράφω απόλυτα! Κάποιοι "καλλιτέχνες" θα πρέπει κάποτε να απολογηθούν στη νεολαία. Σ' αυτή που γλίτωσε, τελικά, απ' τα μηνύματά τους, μα και - μεταφυσικά - σ' αυτή που χάθηκε με τους στίχους και τις μουσικές των τραγουδιών τους στ' αυτιά της...

    ReplyDelete