Πώς να γεμίσεις μια πτήση

Στην εφηβεία μου, είχα δύο προβλήματα εκτός βέβαια των ερωτικών.

Το πρώτο ήταν ότι δυσκολευόμουν πολύ να μπω σε μεγάλες παρέες. Είχα 2-3 καλούς φίλους με τους οποίους βρισκόμασταν συνήθως σε δυάδες, και αυτό ήταν όλο. Μια εξήγηση για την αδυναμία μου, θα μπορούσε να είναι ασφαλώς το ότι ήμουν μονόχνοτος. Μια άλλη εξήγηση, ότι οι παρέες έχουν συγκεκριμένους κώδικες – έκφρασης, συμπεριφοράς, δράσης και αντίδρασης – και συχνά στην εφηβεία τα παιδιά της παρέας δεν είναι διατεθειμένα να κάνουν υποχωρήσεις για να δεχτούν κάποιον καινούργιο, με τις δικές του ιδέες και ιδιαιτερότητες.

Το δεύτερο ήταν ότι κόντευα να σκάσω από το άγχος, με κάθε χρόνο που περνούσε και με έφερνε πιο κοντά στις πανελλήνιες.

Πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά; Το πρώτο μου πρόβλημα το θυμήθηκα διαβάζοντας ένα ρεπορτάζ στο in.gr (http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231356967#ref=newsroombox) με τον τίτλο: «Στροφή προς τη συνεννόηση και τη συναίνεση επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ». Επειδή πιστεύω πολύ στην συνεννόηση και την συναίνεση και τρελαίνομαι με όλους τους υστερικά φανατισμένους Έλληνες που δεν μπορείς να τους πιάσεις κουβέντα, είτε αυτοί είναι κυβερνητικοί είτε αντιπολιτευόμενοι, άνοιξα αμέσως το ρεπορτάζ για να το διαβάσω. Και τι λέει το ρεπορτάζ; Πως, για να συνεννοηθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ όποιος προοδευτικός πολιτικός θέλει, υπάρχουν δύο προϋποθέσεις. Η μία είναι να πει «όχι» στην εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, όποιος κι αν προταθεί. Η άλλη προϋπόθεση είναι να ενταχθεί στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ και να δεχτεί το πρόγραμμά του χωρίς καμία αλλαγή.

Καινούργιος ορισμός: συναίνεση και συνεννόηση είναι να κάνεις ότι λέμε εμείς. Οπότε, μόκο και μπορεί να σε βάλουμε στην παρέα μας. Μερικοί άνθρωποι δεν ξεπερνούν ποτέ την εφηβεία τους. Το κακό είναι ότι ορισμένοι εξ αυτών θέλουν και να κυβερνήσουν, και μάλλον το πρότυπο της Βόρειας Κορέας τους φαίνεται ωραίο σε επίπεδο πολιτεύματος.

Το δεύτερο εφηβικό μου πρόβλημα, με τις πανελλήνιες, το θυμήθηκα περνώντας έξω από ένα αμφιθέατρο του Πολυτεχνείου Κρήτης. Εκεί όπου στοιβάζονται οι εκατοντάδες των φοιτητών, χωρίς να χωρούν καλά-καλά, λόγω του τεράστιου αριθμού εισακτέων που μας έστειλε φέτος το αγαπημένο υπουργείο Παιδείας. Παιδιά που, όπως κι εγώ τότε, έχουν σκάσει από την πίεση να μπουν στο πανεπιστήμιο, και μετά από τόσο κόπο ψάχνουν για καρέκλα να κάτσουν να παρακολουθήσουν το μάθημα. Το υπουργείο συνεχίζει να αγνοεί επιδεικτικά τα πανεπιστήμια που φωνάζουν πως δεν αντέχουν τόσους εισακτέους: τα φορτώνει με διαρκώς περισσότερους φοιτητές, και τους κόβει κατά 70% μέσα στην τελευταία τριετία την χρηματοδότηση. Για διορισμούς νέων καθηγητών ή υπαλλήλων, βέβαια, ούτε λόγος – η τρόικα παραμονεύει. Πώς θα εκπαιδευθούν όλα αυτά τα παιδιά; Και τι πιθανότητες έχουν, αν καταφέρουν να πάρουν πτυχίο, να βρουν μετά δουλειά; Who cares, φαίνεται να μας λέει το αγαπημένο υπουργείο. Ας τους βάλουμε όλους μέσα στο πανεπιστήμιο, να φαίνεται μικρότερη η ανεργία, να βγάζουν λεφτά από τους φοιτητές οι τοπικές οικονομίες και να ικανοποιείται το κόμπλεξ της ελληνικής οικογένειας που πρέπει να δει το παιδί της πάση θυσία επιστήμονα, και άσε τώρα τις σκέψεις για το μέλλον.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το χέρι πηγαίνει σχεδόν μόνο του στον Firefox, στον Explorer ή στο Chrome. Ανοίγει την σελίδα, και τσεκάρει πτήσεις. Τα κύματα φυγής από την χώρα θα μεγαλώσουν. Γιατί όταν βλέπεις τους ανθρώπους γύρω σου να παθιάζονται γύρω από δύο τόσο ανίκανους, επικίνδυνους και αντιαισθητικούς πόλους (κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ) η μόνη λύση μοιάζει να συνεχίσεις να τους παρακολουθείς από μακριά.