Ότι ζητάς, παίρνεις

Για πολλά χρόνια, οι πρωθυπουργοί μας τοποθετούσαν στο υπουργείο Παιδείας ανθρώπους οι οποίοι έκαναν ότι τους κατέβαινε – για να πουν ότι άφησαν κι ένα καινούργιο σύστημα εκπαίδευσης ή εξετάσεων πίσω τους – και αποχωρούσαν για να αναλάβει ο επόμενος, που – τι σύμπτωση – ήταν ακόμα χειρότερος. Είναι εντυπωσιακό το ότι δεν έχει περάσει τα τελευταία 20 τουλάχιστον χρόνια ούτε ένας υπουργός Παιδείας που να αποτιμάται θετικά το έργο του. Ο τελευταίος υπουργός, κ. Αρβανιτόπουλος, έφερε τέτοιο χάος στα σχολεία και έκανε τόσο κακές αλλαγές στον νόμο για τα πανεπιστήμια, ώστε χάρηκα ιδιαίτερα όταν άκουσα πως επρόκειτο να αντικατασταθεί στον ανασχηματισμό που έγινε πριν λίγες μέρες.

«Πού ξέρεις», σκέφτηκα, «μπορεί επιτέλους να αναθέσουν το υπουργείο σε κάποιον εξωκοινοβουλευτικό, άνθρωπο της Παιδείας. Που θα αναλάβει επειδή θα είναι όνειρο ζωής γι’ αυτόν να αλλάξει πλήρως την κατάσταση στα σχολεία, τουλάχιστον, όπου εδώ και χρόνια βασανίζονται ανελέητα και άσκοπα τα παιδιά μας».

Ο ανασχηματισμός δεν άργησε να τσακίσει τις όποιες ελπίδες μου, και η πρώτη δήλωση του νέου υπουργού φρόντισε να τις εξαφανίσει οριστικά.

Νέος υπουργός λοιπόν ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος. Του οποίου το πολιτικό παρελθόν την τελευταία δεκαετία περιλαμβάνει την δυναμική υπεράσπιση στη Βουλή του Άκη Τσοχατζόπουλου (ο κ. Λοβέρδος με τον κ. Βενιζέλο φώναζαν υπέρ της αθωότητάς του), την σύγκρουση με τον κ. Βενιζέλο για το ποιος θα είναι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, την αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ, την ίδρυση νέου κόμματος που δεν μάζευε ούτε 1% στις δημοσκοπήσεις και την επάνοδο στο ΠΑΣΟΚ. Δηλαδή, με άλλα λόγια, είναι ένας ακόμα καριερίστας πολιτικός που του «πασάρουν» το υπουργείο Παιδείας. Και σαν να μην έφτανε αυτό, όλα τα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι ο κ. Λοβέρδος δεν ήθελε καν το Παιδείας, αφού προτιμούσε να γίνει υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης – έγινε υπουργός Παιδείας της χώρας ένας άνθρωπος που δεν το ήθελε!

Και σαν να μην έφτανε ούτε κι αυτό, οι πρώτες δηλώσεις του κ. Λοβέρδου δείχνουν ότι σκοπεύει να αλλάξει αμέσως βασικές κατευθύνσεις του σχεδιασμού του κ. Αρβανιτόπουλου, όπως π.χ. την τράπεζα θεμάτων: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231327569

Έτσι ώστε τα παιδιά να βρίσκονται σε διαρκή σύγχυση. Να μην ξέρουν με ποιο σύστημα θα δώσουν, ποιοι βαθμοί θα μετρήσουν για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, ποια θα είναι τα μαθήματα στα οποία θα εξετασθούν.

Τι έχει να μας πει η κυβερνητική εκπρόσωπος κυρία Βούλτεψη, για όλα αυτά; Έχει να μας πει, όπως θα διαβάσατε στο παραπάνω link, την εξής ανατριχιαστική αλήθεια:

«Για το θέμα της Παιδείας, έχει πάει ένας νέος υπουργός ο οποίος θα κάνει και αυτός την πολιτική του».

Έτσι είναι.  Πηγαίνει ο καθένας στο υπουργείο και κάνει ότι του καπνίσει. Στων παιδιών μας το κεφάλι. Χωρίς κανέναν κεντρικό εκπαιδευτικό σχεδιασμό, βάθους 10 ή παραπάνω χρόνων.

Το μόνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο από τον διαρκή βιασμό της εκπαίδευσης είναι ότι οι Έλληνες γονείς δεν δίνουν δεκάρα γι’ αυτόν τον βιασμό. Αν έδιναν, θα έβαζαν ως πρώτο και σημαντικότερο αίτημα απέναντι στους πολιτικούς την συμφωνία όλων των κομμάτων για ένα νέο σύστημα εκπαίδευσης για την επόμενη 20ετία. Αντί γι’ αυτό, τα αιτήματα των Ελλήνων απέναντι στους πολιτικούς αφορούσαν, ακόμα και στα χρόνια της ευμάρειας, μονάχα την τσέπη τους.

Ότι ζητάς, αυτό παίρνεις. Και μερικές φορές, όταν χτυπήσει η κρίση, ούτε καν αυτό.