Μάντρωσέ τα από μικρά, μη χάσουμε την πελατεία

Χιλιάδες κείμενα σε εφημερίδες και Ίντερνετ μέσα στον Μάιο για τις εκλογές, και δεν διάβασα ούτε ένα για το πιο άθλιο, αν και επαναλαμβανόμενο κάθε χρόνο, γεγονός. Που δεν αφορά στις δημοτικές, ούτε στις περιφερειακές, ούτε στις ευρωεκλογές. Αφορά στις φοιτητικές εκλογές, που φυσικά δεν είναι φοιτητικές εκλογές. Είναι εκλογές για να μετρήσουν τα κόμματα πόσους φοιτητές κατάφεραν να μαντρώσουν στα υπέροχα μαντριά τους, και να κλείσουν καλά τις πόρτες και τους φράχτες για να τους κρατήσουν μαντρωμένους εκεί για χρόνια.

Το ότι πάνω από τους μισούς φοιτητές δεν πηγαίνουν για να ψηφίσουν, δεν είναι πρόβλημα για τις κομματικές φοιτητικές παρατάξεις. Το ποσοστάκι τους να πάρουν, οι φοιτητοπατέρες, για να έχουν λόγο ύπαρξης και «πάτημα» στο κόμμα για μελλοντικές θέσεις γραμματέων και φαρισέων, στα κόμματα και στους οργανισμούς που ελέγχουν.

Κι επειδή όσο καλύτερο το ποσοστάκι, τόσο μεγαλύτερο και το «πάτημα», είδαμε την κακής αισθητικής κωμωδία, για μια ακόμα φορά, να βγάζει κάθε παράταξη τελείως διαφορετικά αποτελέσματα από τις υπόλοιπες. Αυτές δεν είναι εκλογές, είναι «πήρα ότι ποσοστό δηλώνω». Κι επειδή βολεύονται όλοι με αυτόν τον τρόπο, εδώ και δεκαετίες φροντίζουν να διαφωνούν για τα αποτελέσματα ώστε να ανακοινώνει ο καθένας τα δικά του και να κοιτάζει περήφανος στα μάτια τους ανώτερούς του μέσα στο κόμμα: «αρχηγέ, τα κατάφερα και φέτος, κοίτα πόσα κουκιά έφερα».

Το φρικιαστικό είναι ότι όπως κάθε χρόνο, γίναμε μάρτυρες της εικόνας να εμφανίζεται αγκαλιά ο πρωθυπουργός με τους φοιτητοπατέρες της ΔΑΠ, της φοιτητικής παράταξης της ΝΔ, για να πανηγυρίσει για την νίκη της, δηλαδή να επικροτήσει την κομματικοποίηση στα πανεπιστήμια. Από κοντά βέβαια και το ΚΚΕ, πανηγυρίζοντας για την 2^η θέση της δικής του παράταξης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και η εξωκοινοβουλευτική αριστερά δεν βγήκαν να πανηγυρίσουν επειδή οι δικές τους παρατάξεις δεν τα πήγαν τόσο καλά, αλλά ελπίζουν του χρόνου να πάρουν ρεβάνς και βέβαια, μέχρι του χρόνου, να έχουν από κοντά τους φοιτητές που τους ψήφισαν φέτος, να μην τους φύγουν για άλλο μαντρί.

Αλλά ιδιαίτερα η εικόνα του πρωθυπουργού, του επικεφαλής της χώρας, που ως παιδί του κομματικού σωλήνα κι αυτός έχει περάσει από όλες τις νεολαίες της ΝΔ και ενθουσιάζεται με τους διαδόχους του, βγάζει κάτι τόσο παλιό και ξεπερασμένο, τόσο βγαλμένο από τις χειρότερες εικόνες της δεκαετίας του ’80, που προκαλεί απελπισία.