Ο 18άρης, η παραλία και το κερασάκι

Ένας φίλος μου, υποψήφιος για πρώτη φορά στις δημοτικές εκλογές, πέρασε την Κυριακή των εκλογών στο εκλογικό τμήμα της περιοχής του. Όταν τον ρώτησα αν του έκανε κάτι εντύπωση, μου απάντησε πως δεν έβλεπε νέους ανθρώπους να πηγαίνουν να ψηφίσουν. Οι νεότεροι που περνούσαν από μπροστά του ήταν άνθρωποι της ηλικίας μας. Πιτσιρικάδες, ούτε για δείγμα. «Πώς να αλλάξουν τα πράγματα αν δεν έρχονται οι πολύ νέοι να ψηφίσουν;» με ρώτησε.

Πού είναι λοιπόν οι 18άρηδες; Από την μία πλευρά, είναι τεράστιο το λάθος τους, να μην πηγαίνουν να καταθέσουν την γνώμη τους μέσω της ψήφου. Όταν δεν συμμετέχεις στην δημοκρατία, δεν έχεις δικαίωμα να παραπονιέσαι για όσα κάνουν όσοι εκλέχτηκαν – εσύ αποφάσισες να είσαι ξεπαρεού, εσύ έπεισες τον εαυτό σου πως «σιγά μην αλλάξει ποτέ τίποτα, πάμε παραλία», οπότε κι εκείνοι που εκλέχτηκαν δικαιούνται να μην σε λαμβάνουν υπ’ όψιν.

Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Που δεν την καταθέτω για να δώσω «άφεση αμαρτιών» σε όσους νέους δεν πάνε να ψηφίσουν, αλλά πρέπει αν είμαστε ειλικρινείς να την δούμε.

Ας πούμε λοιπόν ότι είσαι ένας 18άρης που αποφάσισε να μην πάει να ψηφίσει, αλλά ενημερώνεται για τις εξελίξεις, παρακολουθεί όσα λένε τα κόμματα. Τι βλέπεις, πριν και μετά τις εκλογές;

Βλέπεις, από τα κόμματα της Βουλής, τέσσερα πράγματα: καταστροφή, ψέμα, ιστορίες επιστημονικής φαντασίας και μίσος.

Βλέπεις την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να πανηγυρίζουν επειδή «τα καταφέραμε» ως χώρα να μην χρεωκοπήσουμε, τη στιγμή που οι ζωές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων έχουν γίνει συντρίμμια. Τους βλέπεις να πανηγυρίζουν ότι αθροιστικά έχουν ποσοστό πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας ότι έχασαν το 25% της δύναμής τους. Βλέπεις καταστροφή και ψέματα.

Βλέπεις τον ΣΥΡΙΖΑ να μοιράζει υποσχέσεις και στα σκυλιά που κυκλοφορούν στον δρόμο. Πες τι θέλεις και θα γίνει, αρκεί να μας ψηφίσεις. Όλες οι κοινωνικές ομάδες έχουν δίκιο. Κάθε αίτημα οποιουδήποτε θα ικανοποιηθεί. Βλέπεις τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Τσίπρα, να πανηγυρίζει κι αυτός, επειδή βγήκε πρώτος, ξεχνώντας ότι το ποσοστό του μειώθηκε σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές και πήρε διακόσιες χιλιάδες ψήφους λιγότερες. Κι άλλα ψέματα εδώ.

Βλέπεις το ΚΚΕ να σου λέει να μην κοιτάζεις την απέραντη δυστυχία και καταπίεση που έφερε σε όλες τις χώρες που εφαρμόστηκε ο κομμουνισμός. Όταν εφαρμοστεί στην Ελλάδα, μην ανησυχείς, θα εφαρμοστεί τέλεια. Εσύ, ο λαός, θα έχεις όλη την εξουσία. Πότε θα εφαρμοστεί; Σε 3-4 ζωές. Ξεκίνα εσύ τώρα, 18άρη, να παλεύεις, κάνε ακριβώς ότι σου λέει το κόμμα (το ΚΚΕ απαιτεί θρησκευτική πειθαρχία), και μπορεί τα τετράκις εγγόνια σου να ζήσουν σε έναν παράδεισο. Προς το παρόν, ας φωνάζουμε ότι πρέπει να απομονωθούμε απ’ όλο τον πλανήτη που είναι καπιταλιστικός, και να ζήσουμε ως ιθαγενείς στον Αμαζόνιο, διώχνοντας από κοντά μας τους ενοχλητικούς Ευρωπαίους, Αμερικάνους, Καναδούς, και αρκετούς Ασιάτες. Ιστορίες επιστημονικής φαντασίας που θα ζήλευε ο Φίλιπ Κ. Ντικ.

Βλέπεις την Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες να κηρύσσουν το μίσος. Δεν θέλει μίσος ο 18άρης. Δεν σιχαίνεται τους ανθρώπους που είναι διαφορετικοί από τον ίδιο, γιατί και ο ίδιος, ως έφηβος, αισθάνεται διαφορετικός. Και δεν βλέπει παντού γύρω του προδότες που θέλουν κρέμασμα.

Βλέπεις την ΔΗΜΑΡ να παίρνει ίδιο ποσοστό με το Κόμμα Ελλήνων Κυνηγών και ακούς να συζητιέται σοβαρά ότι ο αρχηγός αυτού του κόμματος που τόσο αποδοκιμάστηκε «παίζει» για πρόεδρος της Δημοκρατίας – λες και το κριτήριο είναι να είσαι όσο πιο άχρωμος και αδύναμος γίνεται για να πας για πρόεδρος.

Και, σαν κερασάκι στην τούρτα, μαθαίνεις από τα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης χθες πως ο υπουργός Παιδείας (και καθηγητής πανεπιστημίου, μην το ξεχνάμε αυτό) κ. Αρβανιτόπουλος έχει διορίσει στο γραφείο του ποιον; Τον κ. Γιώργο Ανατολάκη, πρώην ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού και πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ, που όταν απέτυχε να επανεκλεγεί προσχώρησε στην ΝΔ. Ο κ. Ανατολάκης στο υπουργείο Παιδείας. Ποιος καταλληλότερος;

Τα βλέπεις όλα αυτά, φίλε 18άρη, και λες «καλά έκανα που δεν ψήφισα».

Δεν έκανες καλά, το εξήγησα από την αρχή, γιατί αν δεν πας να ψηφίσεις δεν θα αλλάξει τίποτα. Δεν έκανες καλά, αλλά δεν μπορώ και να σε κακίσω.

Y.Γ. Λόγω ιδιαίτερα αυξημένων υποχρεώσεων, το Ημερολόγιο από σήμερα γίνεται εβδομαδιαίο. Θα τα λέμε κάθε Δευτέρα (και άλλες μέρες, όταν είμαι πολύ θυμωμένος).