14 Φεβρουαρίου 2014

Την περασμένη Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου, είχα τόσους λόγους για να θυμώσω ώστε κάποια στιγμή έχασα το μέτρημα. Ξεκινώντας βέβαια από την κατασκευασμένη γιορτή εκείνης της μέρας.

H γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου είναι μια τεράστια ξεφτίλα, αφού εμπορευματοποιεί τον έρωτα, ενώ δήθεν θέλει να τον γιορτάσει. Ένα φτηνό (σε ήθος) κολπάκι είναι, για να βγάζουν χρήματα κάθε είδους μαγαζιά. Οι λόγοι της επιτυχίας του είναι δύο: η ανθρώπινη ανασφάλεια (μ’ αγαπάει αυτός που είναι μαζί μου; αν ναι, πρέπει έστω και σήμερα μόνο να μου το δείξει) και η ανάγκη για ουτοπική, έστω, ελπίδα (υπάρχει κάποιος που ενδιαφέρεται; να η ευκαιρία του να εκφραστεί σήμερα). Βεβαίως, όλοι ξέρουν μέσα τους την αλήθεια, ότι όποιος ενδιαφέρεται το δείχνει καθημερινά και δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη μέρα για να το κάνει. Ότι ο έρωτας γιορτάζεται όλες τις μέρες. Αλλά είναι πολύ δύσκολο να νικηθούν οι ανασφάλειες, ειδικά όταν τόσες βιομηχανίες κάνουν τα πάντα για να υπενθυμίζουν την «σημασία» της γιορτής αυτής, μέσα από ένα παραμυθένιο περιτύλιγμα.

Επόμενος λόγος θυμού και ανατριχίλας μαζί: δημοσιεύτηκε στις 14 του Φλεβάρη η ανακοίνωση της UNICEF για την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Εκεί όπου χριστιανοί και μουσουλμάνοι σκοτώνονται για θρησκευτικούς, τάχα, λόγους. Εκεί όπου, όπως καταγγέλλει η UNICEF, τουλάχιστον 133 παιδιά έχουν δολοφονηθεί ή υποστεί ακρωτηριασμούς, καθώς κλιμακώνεται η βία τους τελευταίους δυο μήνες. Παιδιά αποκεφαλίστηκαν. Πολλά άλλα έχουν χάσει τις οικογένειές τους καθώς ολόκληρες κοινότητες ανθρώπων έχουν εκτοπιστεί. Όσοι ονειρεύονται στην Ελλάδα εμφυλίους που θα καθαρίσουν τον τόπο από τους «προδότες» που βλέπουν να υπάρχουν στις άλλες παρατάξεις, ας καταλάβουν τι λένε, πριν να είναι πολύ αργά.

Στην Ελλάδα ζούμε άλλου είδους πόλεμο. Ο δικός μας πόλεμος έχει 600000 ονοματεπώνυμα. Είναι τα ονοματεπώνυμα των 600000 παιδιών που εκτιμάται ότι υποσιτίζονται στην χώρα μας αυτή τη στιγμή. Είναι τόσο δύσκολο, κύριοι της κυβέρνησης, να φροντίσετε το όποιο πλεόνασμα έχετε να ΜΗΝ πάει σε κανέναν επαγγελματικό κλάδο, αλλά να διατεθεί ώστε κάθε ένα από αυτά τα παιδιά να έχει φαγητό και εμβόλια; Πέντε δράμια καρδιάς χρειάζεται αυτό που προτείνω, ελπίζω να τα βρείτε μέσα σας.  

Η μεγάλη ερώτηση βέβαια, που έχουν όλοι στα χείλη από τότε που μας χτύπησε η κρίση, είναι «τι πρέπει να κάνουμε τώρα;». Κι επειδή στις 14 του Φλεβάρη, διάβαζα σε μια εφημερίδα την πολιτική ατζέντα των κομμάτων μέχρι τις βουλευτικές εκλογές και ξαναθύμωσα, θα σας πω τι νομίζω εγώ πως πρέπει να κάνουμε. Νομίζω πως πρέπει να αναγκάσουμε πάση θυσία να βάλουν τα κόμματα στην ατζέντα τους την παιδεία, που την έχουν ξεχάσει, και να τους αναγκάσουμε να την βάλουν με έναν τρόπο που θα κάνει τα σαγόνια των πολιτικών μας να κρεμάσουν από έκπληξη. Να τους αναγκάσουμε να δεσμευτούν (αν θέλουν την ψήφο μας) ότι η επόμενη κυβέρνηση θα μειώσει δραστικά τους εισακτέους στα πανεπιστήμια. Έτσι ώστε να μην έχουμε στρατιές βέβαιων άνεργων πτυχιούχων. Έτσι ώστε να μην γονατίζουν τα πανεπιστήμια κάτω από το βάρος του αδιανόητου αριθμού εισακτέων. Αδιανόητου όχι μόνο σε σχέση με τον μικρό αριθμό των καθηγητών και του υπόλοιπου εκπαιδευτικού προσωπικού που πρέπει να διδάξει όλους αυτούς τους φοιτητές, αλλά και επειδή απλούστατα δεν υπάρχει τόσο ταλέντο στην χώρα για να περνάνε σχεδόν όλοι οι μαθητές σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Πολλά παιδιά έχουν υπέροχα τεχνικά ταλέντα που θα μπορούσαν να τα οδηγήσουν άμεσα, στα 18 τους, στην αγορά εργασίας και στην παραγωγή, κι όμως δεν τα καλλιεργούν, κάτω από την κοινωνική και οικογενειακή πίεση «να πάρουν ένα πτυχίο». Το πτυχίο, λοιπόν, δεν σημαίνει πια τίποτα για επαγγελματική αποκατάσταση σε αυτήν την κατεστραμμένη χώρα. Οπότε, χρειάζεται να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο μόνο όποιος επιθυμεί την εξειδικευμένη μόρφωση, όχι το πτυχίο. Και όποιος έχει το ταλέντο να αφομοιώσει αυτή την εξειδικευμένη μόρφωση.

Πρέπει να βγούμε ως κοινωνία και να δηλώσουμε ότι καταλαβαίνουμε αυτό που καταλάβαιναν και οι γονείς και οι παππούδες μας. Ότι δηλαδή η πανεπιστημιακή μόρφωση είναι κάτι το εξαιρετικό. Ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν είναι υποχρεωτική, και ότι το πανεπιστημιακό πτυχίο δεν είναι κομμάτι μιας δήθεν κοινωνικής πολιτικής του πνεύματος «μοιράστε πτυχία στον λαό».

Απαιτώντας την μείωση των εισακτέων στα πανεπιστήμια στα επίπεδα π.χ., της δεκαετίας του ’90, θα δηλώσουμε ότι ωριμάζουμε ως κοινωνία. Θα είναι το πρώτο ερωτικό γράμμα (για να επανέλθουμε στην γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου) που θα γράψουμε προς τους μελλοντικούς εαυτούς μας.