"Ισλαμική προπαγάνδα" λοιπόν έκανε, σύμφωνα με την διευθύντρια του σχολείου, η δασκάλα που τόλμησε να διδάξει στα παιδιά τον "Κεμάλ" του Μάνου Χατζιδάκι και του Νίκου Γκάτσου (http://www.tovima.gr/society/article/?aid=515393)
Μπορεί κανείς να πει πολλά, για την διευθύντρια του σχολείου, η οποία αν δεν ζούσαμε στην Ελλάδα των συνδικάτων είτε δεν θα είχε γίνει ποτέ διευθύντρια είτε θα είχε παυθεί άμεσα μετά από όσα έκανε πριν λίγες μέρες. Παυθεί, ναι. Δηλαδή "απολυθεί". Ξέρετε, αυτή η λέξη που κάνει "τζιζ" στην Ελλάδα, όταν αφορά στο δημόσιο - όποιος απολύεται στον ιδιωτικό τομέα, καλά να πάθει που δεν μπήκε στο δημόσιο. Θα μου πείτε, "εδώ υπάρχουν τόσοι επίορκοι υπάλληλοι στο δημόσιο που δεν έχουν απολυθεί, θα απολυθεί η διευθύντρια; Είσαι τρελός άνθρωπέ μου;" Ναι, είμαι, θα σας απαντήσω καταρχάς - αν δεν ήμουν, θα έκανα αυτόν τον φανταστικό διάλογο μαζί σας τώρα;
Σταματώ όμως τον φανταστικό μας διάλογο για να πω κάτι άλλο: ότι την δεκαετία του '80 ζούσαμε, όλοι εμείς οι υπέροχοι Έλληνες, σε μια χώρα όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διάβαζαν καθημερινά την εφημερίδα Αυριανή, εκδιδόμενη από τον κ. Κουρή, κολλητό του τότε παντοδύναμου και λατρεμένου από τον λαό πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου (που επέβαλε την Ελλάδα των συνδικάτων τα οποία απαγορεύουν τις αξιολογήσεις των δημόσιων υπαλλήλων - τυχαίο; δεν νομίζω). Η Αυριανή είχε γράψει για τον Μάνο Χατζιδάκι σε πρωτοσέλιδο ότι "παρακαλείται να περάσει από την εφημερίδα για να πάρει ένα καλάθι... σύκα που του αρέσουν πολύ". Επειδή αυτό δεν αρκούσε, η εφημερίδα έγραφε σε κείμενό της τον Σεπτέμβριο του 1987 σε απάντηση δήλωσης του Χατζιδάκη, σε συναυλία, ότι η Αυριανή είναι φασιστική βρωμερή φυλλάδα και πρέπει να κλείσει:
«Χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε οτι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας! Και τα εδήλωσε δημόσια τα θηλυκά του εμέσματα, ενα κνώδαλο που γλείφει απο τότε που υπάρχει τις πατούσες του φασισμού!
Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο κάθαρμα να αφήνεται ελεύθερο με λύσσα και πάθος όλους αυτούς τους πολίτες να βρίζει με τη χυδαιότητα των οίκων ανοχής. Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα, Μανια, Μανωλια, Μινου Χατζηδου, ποιος επέτρεψε σ’αυτο το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει οργανωτές μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης.
Αυτό το σκουληκιασμένο τομάρι αποτελεί στίγμα για την σημερινή ελληνική κοινωνία…».
Γιατί τα γράφω αυτά; Επειδή οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που διάβαζαν επί χρόνια την Αυριανή, γνωρίζοντας πως αυτή είναι η εκλεκτή εφημερίδα του μεγάλου Αντρέα τον οποίο λάτρευαν, δεν είναι εξωγήινοι που επέστρεψαν έκτοτε στον πλανήτη τους. Ζουν ανάμεσά μας. Οι ίδιοι, τα παιδιά τους... Πιθανόν κάποιοι από τους αναγνώστες της να ξέφυγαν από την επιρροή της, αλλά αρκετοί έχουν μείνει μέσα τους εκεί ακριβώς. Δεν έχουν κουνήσει ρούπι. Και έχουν μάθει πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στον Χατζιδάκι, στον Γκάτσο, και σε κάθε άλλον που όσα λέει τους ενοχλούν, και πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν το έργο αυτών των ενοχλητικών ανθρώπων. Οι πρώην, νυν και αεί αυριανιστές ζουν ανάμεσά μας. Οπότε, ας μην παριστάνουμε οι υπόλοιποι τους έκπληκτους και σοκαρισμένους. Εξάλλου, ο Γκάτσος στον Κεμάλ το έγραψε: "σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων". Όχι όλων, θα πρόσθετα. Μόνο εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι είναι πιο εύκολο να πάρεις αγκαλιά το σκοτάδι παρά να κυνηγάς το φως, και τους αρέσουν τα εύκολα γιατί βαριούνται να προσπαθήσουν - αφού πέρασαν τόσο ωραία στα χρυσά χρόνια με τα δανεικά λεφτά, έμαθαν ότι η προσπάθεια για οτιδήποτε δεν είναι απαραίτητη.
Κλείνω με την "ισλαμική προπαγάνδα" του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Οι προπαγανδιστικοί στίχοι ακολουθούν παρακάτω και το τραγούδι μπορείτε να το ακούσετε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=T-f-vQX942I
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
Μπορεί κανείς να πει πολλά, για την διευθύντρια του σχολείου, η οποία αν δεν ζούσαμε στην Ελλάδα των συνδικάτων είτε δεν θα είχε γίνει ποτέ διευθύντρια είτε θα είχε παυθεί άμεσα μετά από όσα έκανε πριν λίγες μέρες. Παυθεί, ναι. Δηλαδή "απολυθεί". Ξέρετε, αυτή η λέξη που κάνει "τζιζ" στην Ελλάδα, όταν αφορά στο δημόσιο - όποιος απολύεται στον ιδιωτικό τομέα, καλά να πάθει που δεν μπήκε στο δημόσιο. Θα μου πείτε, "εδώ υπάρχουν τόσοι επίορκοι υπάλληλοι στο δημόσιο που δεν έχουν απολυθεί, θα απολυθεί η διευθύντρια; Είσαι τρελός άνθρωπέ μου;" Ναι, είμαι, θα σας απαντήσω καταρχάς - αν δεν ήμουν, θα έκανα αυτόν τον φανταστικό διάλογο μαζί σας τώρα;
Σταματώ όμως τον φανταστικό μας διάλογο για να πω κάτι άλλο: ότι την δεκαετία του '80 ζούσαμε, όλοι εμείς οι υπέροχοι Έλληνες, σε μια χώρα όπου δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διάβαζαν καθημερινά την εφημερίδα Αυριανή, εκδιδόμενη από τον κ. Κουρή, κολλητό του τότε παντοδύναμου και λατρεμένου από τον λαό πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου (που επέβαλε την Ελλάδα των συνδικάτων τα οποία απαγορεύουν τις αξιολογήσεις των δημόσιων υπαλλήλων - τυχαίο; δεν νομίζω). Η Αυριανή είχε γράψει για τον Μάνο Χατζιδάκι σε πρωτοσέλιδο ότι "παρακαλείται να περάσει από την εφημερίδα για να πάρει ένα καλάθι... σύκα που του αρέσουν πολύ". Επειδή αυτό δεν αρκούσε, η εφημερίδα έγραφε σε κείμενό της τον Σεπτέμβριο του 1987 σε απάντηση δήλωσης του Χατζιδάκη, σε συναυλία, ότι η Αυριανή είναι φασιστική βρωμερή φυλλάδα και πρέπει να κλείσει:
«Χθες εμφανίσθηκε ένας χαμερπής ομοφυλόφιλος, ένας κίναιδος ολκής, να σε αποκαλέσει φίλε αναγνώστη φασίστα! Μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους και με μια εμπάθεια που διακρίνει τους παθητικούς ανώμαλους, εδήλωσε οτι η εφημερίδα που διαβάζεις είναι φασιστική και συνεπώς εσύ, ο αναγνώστης, φασίστας! Και τα εδήλωσε δημόσια τα θηλυκά του εμέσματα, ενα κνώδαλο που γλείφει απο τότε που υπάρχει τις πατούσες του φασισμού!
Πώς είναι δυνατόν ένα τέτοιο κάθαρμα να αφήνεται ελεύθερο με λύσσα και πάθος όλους αυτούς τους πολίτες να βρίζει με τη χυδαιότητα των οίκων ανοχής. Ποιος έδωσε το δικαίωμα στον απαίσιο εκμαυλιστή νέων, που ακούει στα ονόματα, Μανια, Μανωλια, Μινου Χατζηδου, ποιος επέτρεψε σ’αυτο το απόβρασμα να παίρνει το μικρόφωνο στα χέρια του και να εκθέτει οργανωτές μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης.
Αυτό το σκουληκιασμένο τομάρι αποτελεί στίγμα για την σημερινή ελληνική κοινωνία…».
Γιατί τα γράφω αυτά; Επειδή οι δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που διάβαζαν επί χρόνια την Αυριανή, γνωρίζοντας πως αυτή είναι η εκλεκτή εφημερίδα του μεγάλου Αντρέα τον οποίο λάτρευαν, δεν είναι εξωγήινοι που επέστρεψαν έκτοτε στον πλανήτη τους. Ζουν ανάμεσά μας. Οι ίδιοι, τα παιδιά τους... Πιθανόν κάποιοι από τους αναγνώστες της να ξέφυγαν από την επιρροή της, αλλά αρκετοί έχουν μείνει μέσα τους εκεί ακριβώς. Δεν έχουν κουνήσει ρούπι. Και έχουν μάθει πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στον Χατζιδάκι, στον Γκάτσο, και σε κάθε άλλον που όσα λέει τους ενοχλούν, και πώς πρέπει να αντιμετωπίζουν το έργο αυτών των ενοχλητικών ανθρώπων. Οι πρώην, νυν και αεί αυριανιστές ζουν ανάμεσά μας. Οπότε, ας μην παριστάνουμε οι υπόλοιποι τους έκπληκτους και σοκαρισμένους. Εξάλλου, ο Γκάτσος στον Κεμάλ το έγραψε: "σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων". Όχι όλων, θα πρόσθετα. Μόνο εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι είναι πιο εύκολο να πάρεις αγκαλιά το σκοτάδι παρά να κυνηγάς το φως, και τους αρέσουν τα εύκολα γιατί βαριούνται να προσπαθήσουν - αφού πέρασαν τόσο ωραία στα χρυσά χρόνια με τα δανεικά λεφτά, έμαθαν ότι η προσπάθεια για οτιδήποτε δεν είναι απαραίτητη.
Κλείνω με την "ισλαμική προπαγάνδα" του Χατζιδάκι και του Γκάτσου. Οι προπαγανδιστικοί στίχοι ακολουθούν παρακάτω και το τραγούδι μπορείτε να το ακούσετε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=T-f-vQX942I
Ακούστε την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα, της ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του θαλασσινού,
που νόμισε ότι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.
Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά και ένα καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό
στη Μοσσούλη, τη Βασσόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά εκεί.
τον κοιτάν οι Βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει, πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.
Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλιά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.
Με δύο γέρικες καμήλες μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
πάνε τώρα χέρι χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»
Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ
Καληνύχτα...
Εξαιρετικο σχολιο! Μπραβο
ReplyDelete