Έχουν
περάσει 20 χρόνια. Ήταν 28 Απριλίου του 1993 όταν ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, ένας
πολύ αγαπητός στον κόσμο και ταλαντούχος Σέρβος μπασκετμπολίστας του Πανιωνίου,
πάνω στα νεύρα του για ένα σφύριγμα των διαιτητών χτύπησε το κεφάλι του στην
μπασκέτα και έμεινε παράλυτος για όλη την υπόλοιπη ζωή του (ο Μπόμπαν “έφυγε”
το 2006).
Αυτό
το θυμούνται πάρα πολλοί. Πολύ λιγότεροι θυμούνται την εικόνα ενός γηπέδου
μπάσκετ, δύο-τρία χρόνια αργότερα, με τον ψυχικά διαλυμένο Μπόμπαν στο καροτσάκι,
δίπλα στον πάγκο του φιλοξενούμενου Πανιωνίου, και κάποιους οπαδούς των
γηπεδούχων (για να ενισχύσουν την ομάδα τους, τάχα) να φωνάζουν εν χορώ
«Μπόμπαν ζούμε στον τάφο να σε δούμε».
Είκοσι
χρόνια μετά, μόλις πριν λίγες ημέρες, κλικάροντας πάνω σε μια σειρά από βίντεο
στο Youtube, βρέθηκα να
βλέπω την υποδοχή του ΓΑΠ στο πρόσφατο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (αν απορείτε πώς
βρέθηκα σ’ αυτή τη σελίδα και αν πάσχω από κάποιου είδους ανωμαλία, δεν είστε
οι μόνοι με την απορία, την έχω κι εγώ). Πολλοί εστίασαν στο ότι βρέθηκαν
άνθρωποι/οπαδοί/κλακαδόροι που χειροκροτούσαν και φώναζαν «να’ τος, να’ τος ο
πρωθυπουργός» (και δεν το φώναζαν ειρωνικά). Επιτρέψτε μου όμως να διαφωνήσω. Πολύ
σημαντικότερα είναι τα σχόλια, κάτω από το βίντεο, όπου ανάμεσα σε αναλύσεις
και βρισιές φαίνονταν να ξεχωρίζουν οι κατάρες του τύπου «να σας κοπούν τα
χέρια» και «να ψοφήσετε» προς τους χειροκροτητές, μέχρι που βρέθηκε κάποιος που
δεν τον κάλυπταν όλοι οι προηγούμενοι, κι έγραψε «να πάθετε καρκίνο εσείς και
τα παιδάκια σας». Θα το ξανάγραφα, για να εμπεδώσουμε το μέγεθος αυτού που
γράφτηκε, αλλά δεν αντέχω να το κάνω, συγνώμη.
Εκείνοι
που έγραψαν τις κατάρες το 2013 είναι πολύ πιθανόν ότι δεν έχουν καμία σχέση,
όσον αφορά στην ταυτότητά τους, με όσους φώναξαν το σύνθημα το 1993. Όμως έχουν
το ίδιο DNA, γιατί οι
άνθρωποι καθορίζονται από τις συχνότητες στις οποίες εκπέμπει η καρδιά τους.
Και νομίζω πως αν κάποιος αφήσει την οργή του (για οτιδήποτε κι αν του
συμβαίνει) να τον στείλει να εκπέμψει σε συχνότητες όπως οι παραπάνω, τότε δεν
υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ. Μόνο τούνελ, χωρίς φως.
Είναι όπως τα λες για τους ανθρώπους, για το τούνελ... Με αφορμή όμως τις δύο ιστορίες, του Μπόμπαν και του ΓΑΠ, θέλω να συμπληρώσω με μία άσχετη παρατήρηση αλλά δεν κρατιέμαι να μην τη γράψω:
ReplyDeleteΕίκοσι χρόνια μετά από το δυσάρεστο εκείνο γεγονός, το πιο ζωντανό σύνθημα στο γήπεδο της Αρτάκης παραμένει το: "Μπόμπαν σ' αγαπάμε, ποτέ δε σε ξεχνάμε". Μάρτυρες οι ετήσιες αναφορές, οι ιστοσελίδες των φιλάθλων, οπαδών (Πάνθηρες κ.λπ.), αλλά και η φωνή των φιλάθλων στους αγώνες του μπασκετικού Πανιώνιου. Σε αντίθεση με τον άτυχο Μπόμπαν, ο ΓΑΠ σε πολύ λιγότερα χρόνια κατάφερε να απαξιώσει το όνομα του παππού του και τη φήμη που το συνοδεύει, φήμη που κληρονόμησε και δεν έχτισε ο ίδιος, καταστρέφοντας παράλληλα τα όνειρα των απλών ανθρώπων που δεν έχουν πολλές διεξόδες. Το σχόλιο είναι σαφώς άσχετο με την ανάρτηση αλλά δε σου κρύβω Πολυχρόνη ότι και η ταυτόχρονη αναφορά στο κείμενο, του Μπόμπαν και του ΓΑΠ με θύμωσε. Μήπως αυτός τελικά είναι και ο σκοπός του μικρού και θυμωμένου ημερολογίου ? Να εκτονωθείς εσύ ...να θυμώσουμε εμείς ?
Καλησπέρα, Μένιο - ευχαριστώ για τον σεφτέ στα σχόλια :))
DeleteΗ ταυτόχρονη αναφορά του Μπόμπαν και του ΓΑΠ δείχνει αυτό ακριβώς, ότι άσχετα με το πώς νιώθουμε για διάφορους ανθρώπους (η πλειοψηφία θετικά για τον Μπόμπαν και αρνητικά για τον ΓΑΠ, κι εγώ το ίδιο, όπως υπονοεί άλλωστε η ανάρτηση) μπορεί το σκοτάδι να εμφανιστεί και να σκεπάσει την ουσία με την φρίκη του, ακόμα κι αν είναι λίγοι αυτοί που το εκφράζουν. Επίσης, άσχετα με το ότι εγώ συμφωνώ με την κρίση σου για Μπόμπαν και ΓΑΠ, είμαι βέβαιος ότι κάποιοι φανατικοί που είχαν φωνάξει το σύνθημα για τον Μπόμπαν θα αμαύρωναν εύκολα και σήμερα τη μνήμη του. Οπότε δεν είναι αριθμητικό το θέμα (πόσοι πιστεύουν κάτι για κάποιον) αλλά ποιοτικό και μόνο - το τι καρδιές κουβαλούν δηλαδή.
Όσο για τον σκοπό του μικρού και θυμωμένου ημερολογίου είναι να θυμώσουμε και να εκτονωθούμε όλοι. Οπότε, χαίρομαι που σε θύμωσα!