Έλλην συνδικαλιστής καθηγητής - ολέ!

Είμαι, από μικρός, ένα παιδί με απορίες. Αυτό είναι γενικά καλό, εκτός αν δεν μπορεί κάποιος να σου λύσει τις απορίες - τότε, αρχίζεις να εκνευρίζεσαι κι όταν μεγαλώσεις γράφεις μικρά θυμωμένα ημερολόγια.

Μια απορία που έχω από παιδί εμφανίστηκε - τσουπ! - ξανά στο μυαλό μου χθες, όταν άκουσα σε δύο διαφορετικούς αθηναϊκούς ραδιοσταθμούς συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ να εξηγούν στους δημοσιογράφους γιατί σκέφτονται να κάνουν απεργία πάνω στις πανελλήνιες εξετάσεις. Εξήγησαν, λοιπόν, οι συνδικαλιστές, πως το μείζον θέμα δεν είναι η αύξηση του ωραρίου των καθηγητών, ούτε οι αποδοχές τους. Ο λόγος για τον οποίο ετοιμάζονται να κάνουν απεργία είναι τα πάγια αιτήματά τους για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου, για ουσιαστική δημόσια και δωρεάν παιδεία, για να μην προχωρήσει η συγχώνευση σχολικών μονάδων.

Γι' αυτό λοιπόν οι αγαπημένοι συνδικαλιστές αποφασίζουν να διαλύσουν ψυχολογικά τα παιδιά που προετοιμάζονται τρία χρόνια ουσιαστικά γι' αυτή τη στιγμή και νιώθουν να βρίσκονται στον "αέρα". Γι' αυτό ετοιμάζονται να τσακίσουν μαζί με τα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι πληρώνουν όλα αυτά τα χρόνια χρήματα που δεν έχουν στα φροντιστήρια, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους θα μπουν στις σχολές που ονειρεύονται. Δεν είναι εκβιαστές οι αγαπημένοι συνδικαλιστές, τους παρεξηγήσαμε, και πρέπει να ζητήσουμε ταπεινά συγνώμη. Είναι αγωνιστές, οι οποίοι απλώς βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη όλη την υπόλοιπη χρονιά, χωρίς να απεργούν, και τυχαία, τώρα που αυξάνεται κατά 2 ώρες την εβδομάδα το ωράριό τους και δεν τους αρέσει ο τρόπος αξιολόγησης που θα σχετίζεται με τις μεταθέσεις τους, ξύπνησαν και αποφάσισαν να κάνουν την επανάστασή τους. Για το καλό του σχολείου πάντα, όχι το δικό τους.

Η απορία που σας έλεγα, αυτή που έχω από μικρό παιδί, είναι αν, πριν την εκλογή των συνδικαλιστών σε διάφορους συλλόγους και ομοσπονδίες της χώρας γίνεται κάποιος διαγωνισμός ψέματος και απόλυτης έλλειψης τσίπας, και οι νικητές εκλέγονται αυτομάτως, μερικοί μάλιστα και δια βίου εκτός αν αποφασίσουν να διακόψουν την θητεία τους για να γίνουν βουλευτές.

Και για να μην κλείσω κάνοντας πλάκα, για ένα τόσο σοβαρό θέμα: όποιος έχει ιερό σκοπό και πιστεύει στον αγώνα του τόσο ώστε να κλείσει ένα σχολείο  (ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ, το ξαναγράφω επειδή αν ξέραμε ως κοινωνία τι μας γινόταν θα καταλαβαίναμε πόσο ιερή είναι η λειτουργία του), τότε το κλείνει από την αρχή της χρονιάς και δεν το ανοίγει μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά του. Έτσι, άσχετα με το αν έχει δίκιο ή άδικο, διδάσκει με την συμπεριφορά του τους γύρω του (μαθητές, γονείς, κοινωνία) την σημασία του να υποστηρίζεις με προσωπικό κόστος (μισθός μηδέν επί μήνες) όσα πιστεύεις. Τώρα, με την απειλή τους για απεργία πάνω στις πανελλήνιες (που δεν τους κοστίζει τίποτα γιατί η χρονιά έχει τελειώσει), ακόμα κι αν δεν απεργήσουν τελικά, οι συνδικαλιστές καθηγητές και όσοι τους ακολουθήσουν δείχνουν ότι η κρίση πέρασε και δεν τους ακούμπησε. Ζουν ακόμα στην Ελλάδα του "θα κάνω ότι γουστάρω για πάρτη μου και οι υπόλοιποι απλώς δεν υπάρχουν για μένα".

Μόνο που έτσι δεν υπάρχεις ούτε κι εσύ για εκείνους, μεγάλε Έλληνα συνδικαλιστή.