Κουίζ για πολύ δυνατούς λύτες: Βρείτε τις διαφορές

Γνωρίζετε τα περιοδικά με σταυρόλεξα, που έχουν και μερικές εύκολες σπαζοκεφαλιές τύπου "Βρείτε τις διαφορές" ανάμεσα στις 2 παρακάτω περιπτώσεις; Ε, να ένα τέτοιο κουίζ κι από μένα.

http://www.e-go.gr/timeout/article.asp?catid=18505&subid=2&pubid=129178129

http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231250495

Δεν μας άγγιξε το δαιμόνιο όταν ήμασταν στην κούνια

Πριν τέσσερις μέρες μιλούσαμε για την ομοφοβία και τα προβλήματα που ζουν εξαιτίας της έφηβοι και νέοι στην Αμερική. Και μόλις χθες, πολύ πιο κοντά μας, στην Ιταλία, δημοσιεύτηκε στην La Repubblica η συγκλονιστική επιστολή ενός 17χρονου ομοφυλόφιλου που ζητάει απλώς να μπορεί να υπάρχει.

«Δεν είμαστε δαίμονες, δεν μας άγγιξε το δαιμόνιο όταν ήμασταν στην κούνια», γράφει.

Αντίστοιχες επιστολές, για όσα ζουν στα σχολεία και στην κοινωνία της Ελλάδας, θα μπορούσαν να γράψουν εκτός από τους ομοφυλόφιλους νέους και παιδιά με παραπανίσια κιλά, με διαφόρων ειδών αναπηρίες, κλπ.
Δαιμόνιο βέβαια υπάρχει. Και έχει αγγίξει όσους κοροϊδεύουν ή κυνηγούν τους ανθρώπους με ιδιαιτερότητες. Και χρειάζεται κάτι πολύ ισχυρότερο από νόμους, όπως αυτόν που ετοιμάζει η ιταλική Βουλή, για να ξεφορτωθούμε, ως κοινωνία, αυτό το δαιμόνιο. Χρειάζεται ανθρωπιά – δεν ξέρω αν το θυμάστε, αλλά κάποτε περηφανευόμασταν στην Ελλάδα ότι την είχαμε σε αφθονία.

http://news.in.gr/world/article/?aid=1231250230#ref=newsroombox

Όλα κρυφά, άρα όλα καλά

Αντιγράφω από τον ορισμό στο wikipedia:

"Ο προσκοπισμός είναι μια εθελοντική, μη πολιτική παιδαγωγική κίνηση, για νέους ανθρώπους, ανοικτή σε όλους, χωρίς διάκριση καταγωγής, φυλής ή πίστης, με σκοπό να συμβάλλει στην ανάπτυξη των νέων σωματικά, διανοητικά, κοινωνικά και πνευματικά μέσω της αλληλεκπαίδευσης με έμφαση στην υπαίθρια ζωή. "

Μερικοί όμως, όπως φαίνεται από το άρθρο των Λος Άντζελες Τάιμς, φωνάζουν πως πρέπει να γίνεται διάκριση ανάλογα με τις σεξουαλικές προτιμήσεις και να απαγορεύεται στους γκέι νέους να συμμετέχουν στους προσκόπους. Φυσικά, το φωνάζουν αυτό μήπως και καταφέρουν να πιστέψουν για τους εαυτούς τους πως είναι φυσιολογικοί.
Γιατί δεν τους πειράζει να υπάρχουν γκέι πρόσκοποι, τους πειράζει που κάποιοι τολμούν να δηλώσουν ότι είναι γκέι. Όλα καλά, δηλαδή, αν είναι κρυφά.
Μετά, αυτοί οι τύποι που διαμαρτύρονται επιστρέφουν στα σπίτια τους και διδάσκουν τα παιδιά τους για την αλήθεια. Κι αυτά παριστάνουν πως τους ακούνε.

http://www.latimes.com/news/nationworld/nation/la-na-gay-scouts-20130523,0,822186.story

H επανάσταση των καλών παιδιών + ένα βίντεο για να χαμογελάσουμε

Ήθελα να αφήσω να περάσουν μερικές μέρες, και μετά να γράψω, για να μην κυριαρχεί μέσα μου το συναίσθημα. Οι μέρες πέρασαν, από την εκδήλωση προς τιμήν του Νίκου Γκάλη στην Θεσσαλονίκη, και το συναίσθημα δεν λέει να πάει πουθενά. Όμως, εκτός από το συναίσθημα, δεν φεύγει και μια σκέψη από το μυαλό μου.

Ότι για τους πραγματικά σπουδαίους, που συνδυάζουν το τεράστιο ταλέντο με την εξίσου σκληρή δουλειά και ταυτόχρονα παραμένουν καλά παιδιά, η Ιστορία τους κάνει τη χάρη να διαγράψει όσους βρέθηκαν στο δρόμο τους και αποδείχτηκαν πολύ λίγοι και γι’ αυτό πολύ εμπαθείς.

Όπως, για παράδειγμα, την Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης (ΕΟΚ) και τον πρόεδρό της, που δεν καταδέχτηκαν ούτε εκπρόσωπο να στείλουν, όπως και τον πρώην προπονητή της Εθνικής Κώστα Πολίτη (που δεν ήταν προσκεκλημένος στην εκδήλωση). 

Η ΕΟΚ απέκτησε υπόσταση και ο πρόεδρός της εκτοξεύτηκε ως παράγων στο διεθνές στερέωμα χάρη σε έναν άνθρωπο: τον Γκάλη. Τον οποίο απέκλεισε ισόβια από την Εθνική Ομάδα το 1991…

Ο Πολίτης είχε κατακτήσει στα τέλη του ’70-αρχές του ’80, όταν το μπάσκετ βρισκόταν σε ανυποληψία, τίτλους με τον Παναθηναϊκό. Μετά το Ευρωμπάσκετ του ’87 έγινε σταρ, υπέγραψε διάφορα ηγεμονικά συμβόλαια με ομάδες, ως προπονητής, και κατάφερε να πάρει ακριβώς 0 (μηδέν) τίτλους – κι όμως, ήταν αυτός που έδιωξε με την εξευτελιστική συμπεριφορά του τον Γκάλη από τον Παναθηναϊκό, το 1995, και τον οδήγησε να σταματήσει το μπάσκετ. Σε δηλώσεις του, μετά από χρόνια, για το περιστατικό εκείνο, έκανε την δήλωση: «Πάλι τα ίδια θα λέμε; Ποιος είναι ο Γκάλης;».

Σε αυτή την ερώτηση, και σε όλη την συμπεριφορά τους, η Ιστορία απαντάει «χο χο χο» και γυρίζει στους εμπαθείς την πλάτη. Τους αφήνει να παίξουν τον ρόλο της υποσημείωσης.

Για τον Νίκο Γκάλη, ούτε τα λόγια ούτε τα δάκρυα χαράς μας αρκούν για να περιγράψουν το πώς νιώθουμε για όσα πρόσφερε. Για το ότι μας έδειξε το δρόμο για την επανάσταση των καλών παιδιών, μέσα σε χρόνια (δεκαετίες του ’80 και του ’90) που η βρωμιά και η τεμπελιά κυριαρχούσαν και ανταμείβονταν στην χώρα.

Και για να κλείσω το σημερινό μικρό θυμωμένο ημερολόγιο με χαμόγελο, να ένα σούπερ βιντεάκι από το Youtube. Συμφωνώ με το σύνθημα: να υπογράψει ο μικρός!

http://www.youtube.com/watch?v=ZzDB70d9AUU&feature=player_embedded

Παρουσίαση του "Όταν ήταν ευτυχισμένος"

  

Κείμενο Πρόσκλησης

Η Περιφέρεια Κρήτης-Περιφερειακή Ενότητα Χανίων, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών και Μελετών "Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος", η Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Χανίων και οι Εκδόσεις Πατάκη έχουν την τιμή να σας προσκαλέσουν στην παρουσίαση του καινούργιου μυθιστoρήματος του Χανιώτη συγγραφέα Πολυχρόνη Κουτσάκη, βασισμένο στη ζωή του Ελευθέριου Βενιζέλου, με τίτλο:  

«Όταν ήταν ευτυχισμένος»

Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο του εορτασμού των 100 χρόνων από την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 18 Μαΐου 2013, ώρα 19:30, στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων.

Παρουσίαση βιβλίου: Μίμης Ανδρουλάκης, συγγραφέας, βουλευτής

Διαβάζει ο Μιχάλης Αεράκης, Καλλιτεχνικός Διευθυντής ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης.

Οι παρεξηγημένοι άγιοι

"Για τέσσερις μέρες δεν μπορούσε να φάει, καθώς θυμόταν το καμένο σώμα ενός μωρού λίγων μηνών και ένα έμβρυο που το είχαν ξεσκίσει από την κοιλιά της μητέρας του".

Αυτά και πολλά άλλα περιγράφει χωρίς έλεος (και καλά κάνει) το παρακάτω άρθρο από τους Τάιμς της Νέας Υόρκης. Εικόνες που θυμίζουν όσα έζησαν οι Έλληνες στην Μικρασιατική Καταστροφή (εκεί που υπήρξε απλώς ένας συνωστισμός στο λιμάνι, αν θυμάστε). Μόνο που αυτά που συμβαίνουν στην Συρία και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές (με τη μερίδα του λέοντος των θηριωδιών να συμβαίνουν από την πλευρά του προέδρου της Συρίας Άσαντ), συμβαίνουν μεταξύ ανθρώπων της ίδιας εθνικότητας, ανάμεσα σε συμπατριώτες.  

Στο σημείο αυτό, να θυμίσουμε ότι ο Ούγκο Τσάβεζ, τον οποίο διάφοροι εδώ στην Ελλάδα αποθέωναν και αποθεώνουν (επειδή πρέπει πάντα να παριστάνουμε τους επαναστάτες, είτε στους άλλους είτε στους εαυτούς μας) ήταν από τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του Άσαντ, με καμπάνια δηλώσεων υπέρ του και στέλνοντας εκατομμύρια βαρέλια με πετρέλαιο με τα οποία γέμιζαν τα αεροπλάνα που βομβάρδιζαν τον λαό του. Δεν σταμάτησε να τον υποστηρίζει ακόμα κι όταν ο Άσαντ είχε προχωρήσει σε εκτεταμένες σφαγές.

Αλλά δεν πειράζει. Μόνο οι σφαγείς που υποστηρίζονται από τα καπιταλιστικά κράτη είναι σφαγείς, οι υπόλοιποι είναι παρεξηγημένοι άγιοι. Αφήστε που μπορεί το άρθρο των Τάιμς να αποτελεί κομμάτι της προπαγάνδας των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, και τίποτα από όλα αυτά να μην έχει συμβεί.

http://www.nytimes.com/2013/05/15/world/middleeast/grisly-killings-in-syrian-towns-dim-hopes-for-peace-talks.html?hp&_r=0

Πόσα ράμματα χωράνε σ' ένα παιδικό πρόσωπο;

Μία βαθιά υπόκλιση από μένα στους Γιατρούς του Κόσμου.
Από το zarpa.gr (αναδημοσίευση από την Εφημερίδα των Συντακτών):
http://bit.ly/17q2dtR

Το ανάποδο του πολιτισμού

Για να δούμε το άλλο άκρο, από το post της περασμένης Δευτέρας, να ένα απαίσιο link:

http://en.wikipedia.org/wiki/Life_imprisonment_in_Norway

Πιθανόν να νομίζετε ότι το χαρακτηρίζω απαίσιο λόγω της λίστας των τεράτων που παρουσιάζονται εκεί, μαζί με τα εγκλήματά τους. Ένας από αυτούς είναι ο Μπρέιβικ, που σκότωσε 77 άτομα το 2011, εκ των οποίων τα 33 ήταν έφηβοι, αγόρια και κορίτσια. Οι περισσότεροι είναι καταδικασμένοι για σεξουαλικά εγκλήματα και δολοφονίες, εις βάρος εκατοντάδων παιδιών.

Όχι. Το απαίσιο της ιστορίας είναι ο δήθεν πολιτισμός της Νορβηγίας, ένας "πολιτισμός" που έχει οδηγήσει στην μέγιστη ποινή φυλάκισης να είναι 21 χρόνια, όποιο κι αν είναι το έγκλημα, και στη συνέχεια, αν ο κρατούμενος θεωρείται μεγάλη απειλή για την κοινωνία, να ανανεώνεται η ποινή ανά πέντε χρόνια κι έπειτα να επανεξετάζεται το θέμα.

Βεβαίως υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έκαναν λάθη και κατέληξαν στη φυλακή και αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία μετά τον σωφρονισμό τους – το κράτος και η κοινωνία οφείλουν να τους την προσφέρουν. Αλλά εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Μιλάμε για τους αναφερόμενους στο παραπάνω link, και για όσους τους μοιάζουν.

Στο post της περασμένης Δευτέρας μιλούσα για ανθρώπους που αφήνουν την οργή τους να τους οδηγήσει στο σκοτάδι. Στην Νορβηγία, ίσως επειδή επί κάποιους μήνες κάθε χρόνο ζουν στο σκοτάδι (δεν εμφανίζεται καθόλου ο ήλιος), οι νομοθέτες ψάχνουν να βρουν φως εκεί που δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Γιατί όποιος πιστεύει ότι οι τύποι που αναφέρονται στο link μπορούν να σταματήσουν ποτέ να αποτελούν κίνδυνο και άρα ίσως να πρέπει κάποτε για ανθρωπιστικούς λόγους να αποφυλακισθούν, καλά θα κάνει να κουνήσει το κεφάλι του, αριστερά-δεξιά, να δει αν κουδουνίζει.

Έλλην συνδικαλιστής καθηγητής - ολέ!

Είμαι, από μικρός, ένα παιδί με απορίες. Αυτό είναι γενικά καλό, εκτός αν δεν μπορεί κάποιος να σου λύσει τις απορίες - τότε, αρχίζεις να εκνευρίζεσαι κι όταν μεγαλώσεις γράφεις μικρά θυμωμένα ημερολόγια.

Μια απορία που έχω από παιδί εμφανίστηκε - τσουπ! - ξανά στο μυαλό μου χθες, όταν άκουσα σε δύο διαφορετικούς αθηναϊκούς ραδιοσταθμούς συνδικαλιστές της ΟΛΜΕ να εξηγούν στους δημοσιογράφους γιατί σκέφτονται να κάνουν απεργία πάνω στις πανελλήνιες εξετάσεις. Εξήγησαν, λοιπόν, οι συνδικαλιστές, πως το μείζον θέμα δεν είναι η αύξηση του ωραρίου των καθηγητών, ούτε οι αποδοχές τους. Ο λόγος για τον οποίο ετοιμάζονται να κάνουν απεργία είναι τα πάγια αιτήματά τους για την αναβάθμιση του δημόσιου σχολείου, για ουσιαστική δημόσια και δωρεάν παιδεία, για να μην προχωρήσει η συγχώνευση σχολικών μονάδων.

Γι' αυτό λοιπόν οι αγαπημένοι συνδικαλιστές αποφασίζουν να διαλύσουν ψυχολογικά τα παιδιά που προετοιμάζονται τρία χρόνια ουσιαστικά γι' αυτή τη στιγμή και νιώθουν να βρίσκονται στον "αέρα". Γι' αυτό ετοιμάζονται να τσακίσουν μαζί με τα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι πληρώνουν όλα αυτά τα χρόνια χρήματα που δεν έχουν στα φροντιστήρια, ελπίζοντας πως τα παιδιά τους θα μπουν στις σχολές που ονειρεύονται. Δεν είναι εκβιαστές οι αγαπημένοι συνδικαλιστές, τους παρεξηγήσαμε, και πρέπει να ζητήσουμε ταπεινά συγνώμη. Είναι αγωνιστές, οι οποίοι απλώς βρίσκονταν σε χειμερία νάρκη όλη την υπόλοιπη χρονιά, χωρίς να απεργούν, και τυχαία, τώρα που αυξάνεται κατά 2 ώρες την εβδομάδα το ωράριό τους και δεν τους αρέσει ο τρόπος αξιολόγησης που θα σχετίζεται με τις μεταθέσεις τους, ξύπνησαν και αποφάσισαν να κάνουν την επανάστασή τους. Για το καλό του σχολείου πάντα, όχι το δικό τους.

Η απορία που σας έλεγα, αυτή που έχω από μικρό παιδί, είναι αν, πριν την εκλογή των συνδικαλιστών σε διάφορους συλλόγους και ομοσπονδίες της χώρας γίνεται κάποιος διαγωνισμός ψέματος και απόλυτης έλλειψης τσίπας, και οι νικητές εκλέγονται αυτομάτως, μερικοί μάλιστα και δια βίου εκτός αν αποφασίσουν να διακόψουν την θητεία τους για να γίνουν βουλευτές.

Και για να μην κλείσω κάνοντας πλάκα, για ένα τόσο σοβαρό θέμα: όποιος έχει ιερό σκοπό και πιστεύει στον αγώνα του τόσο ώστε να κλείσει ένα σχολείο  (ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ, το ξαναγράφω επειδή αν ξέραμε ως κοινωνία τι μας γινόταν θα καταλαβαίναμε πόσο ιερή είναι η λειτουργία του), τότε το κλείνει από την αρχή της χρονιάς και δεν το ανοίγει μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά του. Έτσι, άσχετα με το αν έχει δίκιο ή άδικο, διδάσκει με την συμπεριφορά του τους γύρω του (μαθητές, γονείς, κοινωνία) την σημασία του να υποστηρίζεις με προσωπικό κόστος (μισθός μηδέν επί μήνες) όσα πιστεύεις. Τώρα, με την απειλή τους για απεργία πάνω στις πανελλήνιες (που δεν τους κοστίζει τίποτα γιατί η χρονιά έχει τελειώσει), ακόμα κι αν δεν απεργήσουν τελικά, οι συνδικαλιστές καθηγητές και όσοι τους ακολουθήσουν δείχνουν ότι η κρίση πέρασε και δεν τους ακούμπησε. Ζουν ακόμα στην Ελλάδα του "θα κάνω ότι γουστάρω για πάρτη μου και οι υπόλοιποι απλώς δεν υπάρχουν για μένα".

Μόνο που έτσι δεν υπάρχεις ούτε κι εσύ για εκείνους, μεγάλε Έλληνα συνδικαλιστή.

O Μπόμπαν, ο ΓΑΠ και το τούνελ

Έχουν περάσει 20 χρόνια. Ήταν 28 Απριλίου του 1993 όταν ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, ένας πολύ αγαπητός στον κόσμο και ταλαντούχος Σέρβος μπασκετμπολίστας του Πανιωνίου, πάνω στα νεύρα του για ένα σφύριγμα των διαιτητών χτύπησε το κεφάλι του στην μπασκέτα και έμεινε παράλυτος για όλη την υπόλοιπη ζωή του (ο Μπόμπαν “έφυγε” το 2006).

Αυτό το θυμούνται πάρα πολλοί. Πολύ λιγότεροι θυμούνται την εικόνα ενός γηπέδου μπάσκετ, δύο-τρία χρόνια αργότερα, με τον ψυχικά διαλυμένο Μπόμπαν στο καροτσάκι, δίπλα στον πάγκο του φιλοξενούμενου Πανιωνίου, και κάποιους οπαδούς των γηπεδούχων (για να ενισχύσουν την ομάδα τους, τάχα) να φωνάζουν εν χορώ «Μπόμπαν ζούμε στον τάφο να σε δούμε».

Είκοσι χρόνια μετά, μόλις πριν λίγες ημέρες, κλικάροντας πάνω σε μια σειρά από βίντεο στο Youtube, βρέθηκα να βλέπω την υποδοχή του ΓΑΠ στο πρόσφατο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ (αν απορείτε πώς βρέθηκα σ’ αυτή τη σελίδα και αν πάσχω από κάποιου είδους ανωμαλία, δεν είστε οι μόνοι με την απορία, την έχω κι εγώ). Πολλοί εστίασαν στο ότι βρέθηκαν άνθρωποι/οπαδοί/κλακαδόροι που χειροκροτούσαν και φώναζαν «να’ τος, να’ τος ο πρωθυπουργός» (και δεν το φώναζαν ειρωνικά). Επιτρέψτε μου όμως να διαφωνήσω. Πολύ σημαντικότερα είναι τα σχόλια, κάτω από το βίντεο, όπου ανάμεσα σε αναλύσεις και βρισιές φαίνονταν να ξεχωρίζουν οι κατάρες του τύπου «να σας κοπούν τα χέρια» και «να ψοφήσετε» προς τους χειροκροτητές, μέχρι που βρέθηκε κάποιος που δεν τον κάλυπταν όλοι οι προηγούμενοι, κι έγραψε «να πάθετε καρκίνο εσείς και τα παιδάκια σας». Θα το ξανάγραφα, για να εμπεδώσουμε το μέγεθος αυτού που γράφτηκε, αλλά δεν αντέχω να το κάνω, συγνώμη.

Εκείνοι που έγραψαν τις κατάρες το 2013 είναι πολύ πιθανόν ότι δεν έχουν καμία σχέση, όσον αφορά στην ταυτότητά τους, με όσους φώναξαν το σύνθημα το 1993. Όμως έχουν το ίδιο DNA, γιατί οι άνθρωποι καθορίζονται από τις συχνότητες στις οποίες εκπέμπει η καρδιά τους. Και νομίζω πως αν κάποιος αφήσει την οργή του (για οτιδήποτε κι αν του συμβαίνει) να τον στείλει να εκπέμψει σε συχνότητες όπως οι παραπάνω, τότε δεν υπάρχει φως στο βάθος του τούνελ. Μόνο τούνελ, χωρίς φως.