Οι μεθύστακες της εξουσίας

«Μια σοβαρή μεταρρύθμιση στην Παιδεία θα χρειαστεί έξι χρόνια». Ξέρετε ποιος το είπε αυτό; Δεν πειράζει που δεν ξέρετε, θα σας το αποκαλύψω εγώ. Το είπε ο νέος υπουργός Παιδείας, κ. Γαβρόγλου, αλλά δεν το είπε τώρα. Το είπε τον Μάιο, πολύ πριν γίνει υπουργός Παιδείας
(http://www.ethnos.gr/koinonia/arthro/mia_sobari_metarrythmisi_stin_paideia_tha_xreiastei_eksi_xronia-64379297/).

Και τώρα, που έγινε υπουργός Παιδείας, τι λέει; Τώρα που έγινε υπουργός Παιδείας έδωσε στην δημοσιότητα, πριν λίγες μέρες, το τριετές σχέδιό του για την Παιδεία. Το οποίο, αν κάνει κάποιος τον κόπο να το διαβάσει (http://www.avgi.gr/article/10839/7639834/to-trietes-schedio-gia-ten-paideia), είναι στο μεγαλύτερο κομμάτι του πολύ ωραίο, και πολύ εορταστικό, εγώ δηλαδή το κατευχαριστήθηκα και σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Τι εννοώ, «εορταστικό»; Ε, να, πώς βρισκόμαστε ας πούμε στις γιορτές με φίλους και συγγενείς και ανταλλάσσουμε ευχές; Έτσι είναι κι αυτό. Γράφει διάφορα πράγματα που χρειάζονται δέκα έως εκατόν δέκα χρόνια για να γίνουν, εύχεται δυνατά από μέσα του να τα πετύχει και ελπίζει πως έχει δίκιο ο Πάολο Κοέλιο και το σύμπαν θα συνωμοτήσει για να τον βοηθήσει.

Αλλά το βασικό θέμα εδώ δεν είναι ούτε οι ανέφικτες διακηρύξεις, ούτε το ότι ο κ. Γαβρόγλου συνεχίζει ακάθεκτος σε πολλά πράγματα το τραγικό έργο του Νίκου Φίλη. Το βασικό θέμα εδώ είναι ότι κάνει σχεδιασμό για τρία χρόνια. Λογικό, θα πει κάποιος, αφού για τρία χρόνια ακόμα είναι εκλεγμένος να κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μόνο που ο ίδιος ο κ. Γαβρόγλου μας έχει εξηγήσει τον Μάιο ότι η οποιαδήποτε σοβαρή μεταρρύθμιση στην Παιδεία χρειάζεται έξι χρόνια. Άρα, δεν ξέρει ούτε αν θα είναι ο ίδιος υπουργός (κανείς υπουργός Παιδείας μετά την μεταπολίτευση δεν έχει μείνει πάνω από τέσσερα χρόνια, και οι περισσότεροι κάθονταν στο υπουργείο πολύ λιγότερο) και κυρίως δεν γνωρίζει αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση σε έξι χρόνια από σήμερα.

Οπότε, η κοινή λογική λέει αυτό που συζητιέται εδώ και χρόνια: ότι στην Παιδεία οφείλουν τα κόμματα να βρουν κοινούς τόπους για να συμφωνήσουν την πολιτική για την επόμενη δεκαετία, την οποία θα εφαρμόζει όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί, και ότι πρέπει να υπάρχει ένας μόνιμος υφυπουργός Παιδείας, ο οποίος δεν θα αλλάζει με την αλλαγή κυβέρνησης, ώστε να διασφαλίζεται η συνέχεια της εκπαιδευτικής πολιτικής.

Υπάρχει βέβαια ένα προβληματάκι που εμποδίζει να ζητήσει οποιοδήποτε κόμμα συναίνεση στην Παιδεία μετά την νίκη του στις εκλογές. Που εμποδίζει να γίνουν όλα αυτά τα πολύ απλά, που θα έδειχναν ότι τα κόμματα εξουσίας νοιάζονται για τα παιδιά.

Και το προβληματάκι είναι πως μόλις εκλεγούν και πάρουν την εξουσία στα χέρια, μεθάνε. Νομίζουν πως ποτέ, τίποτα και κανείς δεν θα τους κουνήσει από εκεί. Πως είναι αιώνιοι. Άρα, γιατί να προβληματίζονται για το μέλλον; Ανεβαίνει ο κάθε υπουργός, εφαρμόζει όποιο σχέδιο του κατέβει στο κεφάλι, έρχεται ο επόμενος υπουργός, συχνά ακόμα και από την ίδια κυβέρνηση, το αλλάζει ή το ξηλώνει τελείως, και φτου κι απ’ την αρχή.

Αφού ο λαός ξαναψηφίζει τα κόμματα που τόσο επιδεικτικά φτύνουν στο πρόσωπο τα παιδιά του, γιατί να αλλάξει ποτέ κάτι στα σχολεία και στα πανεπιστήμια της χώρας;