Ώστε την ίδια ώρα λοιπόν σήμερα οι συγκεντρώσεις στα Χανιά, για το 'Ναι' και το 'Όχι'. Λίγα μέτρα μακριά η μία από την άλλη. Μπράβο. Πολύ ωραία. Και παντού, σε δρόμους, σε καφέ, και πολύ περισσότερο στο Ίντερνετ, λεκτικές επιθέσεις, ατέλειωτος θυμός, μίσος. Μήπως να κάνουμε και επεισόδια, να προκαλέσουν οι μεν τους δε απόψε, παντού στην Ελλάδα όπου περήφανοι θα βγαίνουμε διχασμένοι στους δρόμους να δείξουμε πόσο απεχθανόμαστε ο ένας τον άλλον;
Σούπερ. Ξαναζούμε, στο πολύ χειρότερο, την δεκαετία του '80, μόνο που τώρα δεν έχουμε πράσινες και γαλάζιες σημαίες. Δεν πειράζει. Βρήκαμε άλλες. Βρήκαμε μια καινούργια αφορμή για να χωριστούμε. Εδώ κάναμε χωρισμένοι στα δύο (δεξιοί/αριστεροί) την αντίσταση στους Γερμανούς, θα μου πείτε, κι αμέσως μετά το τέλος του πολέμου κάναμε εμφύλιο! Στο "ναι" ή "όχι" στην Ευρώπη θα κωλώσουμε; Διαιρεμένοι πάντα, και με μίσος. Αλλά περήφανοι. Περήφανοι Έλληνες, όλοι - όλοι εμείς, δηλαδή που είμαστε με την από δω μεριά (όποια κι αν είναι αυτή), οι υπόλοιποι είναι τραγικοί, και που τους ανεχόμαστε δίπλα μας χάρη τους κάνουμε.
Λοιπόν, εγώ έχω φίλους που ψηφίζουν ναι και φίλους που ψηφίζουν όχι. Τους καταλαβαίνω όλους και διαφωνώ με όλους όσους έχουν φανατιστεί. Επειδή πολύ απλά κανείς απ' όσους πάνε να ψηφίσουν δεν ξέρει τι ψηφίζει. Όλοι απαντούν στο ερώτημα που νιώθουν πως πρέπει να απαντήσουν, αφού κανείς από τα πολιτικά κόμματα δεν μας εξηγεί τι θα συμβεί ακριβώς - ακριβώς, όμως, με κάθε λεπτομέρεια, ώστε να το καταλάβει ο καθένας μας - ποια θα είναι η επόμενη μέρα αν βγει το ένα ή το άλλο. Μας αφήνουν να το ερμηνεύσουμε μόνοι μας, να ελπίζουμε σε ότι μπορεί ο καθένας μας να φανταστεί ως ιδανικό μέλλον, για να σκυλοφαγωθούμε μόνοι μας και να ζήσουμε μετά για μια ακόμα φορά εξαπατημένοι, όταν δούμε ότι, ακόμα κι αν ψηφιστεί αυτό που θέλαμε, η επόμενη μέρα δεν θα έχει καμία σχέση με το πώς την φανταστήκαμε.
Αν δεν αλλάξουμε εμείς, ριζικά, αν δεν πούμε ότι όλοι πήραμε εδώ και 30 χρόνια την ζωή μας λάθος, το "ναι" ή το "όχι" θα έχουν πολύ μικρή σημασία. Αν δεν σκεφτούμε, π.χ., ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ξήλωμα εκ βάθρων και χτίσιμο από την αρχή και ότι ΚΑΝΕΝΑ ελληνικό κόμμα δεν έχει ΚΑΜΙΑ πρόταση για το πώς θα γίνει αυτό το εκ βάθρων ξήλωμα και χτίσιμο, τι συζητάμε;
Γι' αυτό, η δική μου πρόταση είναι αυτό το τριήμερο να κάνουμε πολλές βόλτες (μακριά από τις συγκεντρώσεις), πολλά μπάνια και πολλές αγκαλιές με τους δικούς μας ανθρώπους. Και να σκεφτούμε, βέβαια, τι δεν πάει καλά στην ζωή μας και πόσο φταίμε εμείς οι ίδιοι γι' αυτό. Αν σκέφτεστε "εδώ ο κόσμος χάνεται, τι μας λες κι εσύ τώρα", θα σας απαντήσω ότι ο κόσμος χάνεται επειδή δεν έχουμε κάτσει να σκεφτούμε πόσο δραστικά πρέπει να αλλάξουν τα πάντα σχεδόν, γύρω μας.
Το δημοψήφισμα αυτό, με την μορφή που τέθηκε, είναι άθλιο. Δεν αξίζει τον κόπο να βαθύνει κι άλλο τις πληγές ανάμεσά μας.
Σούπερ. Ξαναζούμε, στο πολύ χειρότερο, την δεκαετία του '80, μόνο που τώρα δεν έχουμε πράσινες και γαλάζιες σημαίες. Δεν πειράζει. Βρήκαμε άλλες. Βρήκαμε μια καινούργια αφορμή για να χωριστούμε. Εδώ κάναμε χωρισμένοι στα δύο (δεξιοί/αριστεροί) την αντίσταση στους Γερμανούς, θα μου πείτε, κι αμέσως μετά το τέλος του πολέμου κάναμε εμφύλιο! Στο "ναι" ή "όχι" στην Ευρώπη θα κωλώσουμε; Διαιρεμένοι πάντα, και με μίσος. Αλλά περήφανοι. Περήφανοι Έλληνες, όλοι - όλοι εμείς, δηλαδή που είμαστε με την από δω μεριά (όποια κι αν είναι αυτή), οι υπόλοιποι είναι τραγικοί, και που τους ανεχόμαστε δίπλα μας χάρη τους κάνουμε.
Λοιπόν, εγώ έχω φίλους που ψηφίζουν ναι και φίλους που ψηφίζουν όχι. Τους καταλαβαίνω όλους και διαφωνώ με όλους όσους έχουν φανατιστεί. Επειδή πολύ απλά κανείς απ' όσους πάνε να ψηφίσουν δεν ξέρει τι ψηφίζει. Όλοι απαντούν στο ερώτημα που νιώθουν πως πρέπει να απαντήσουν, αφού κανείς από τα πολιτικά κόμματα δεν μας εξηγεί τι θα συμβεί ακριβώς - ακριβώς, όμως, με κάθε λεπτομέρεια, ώστε να το καταλάβει ο καθένας μας - ποια θα είναι η επόμενη μέρα αν βγει το ένα ή το άλλο. Μας αφήνουν να το ερμηνεύσουμε μόνοι μας, να ελπίζουμε σε ότι μπορεί ο καθένας μας να φανταστεί ως ιδανικό μέλλον, για να σκυλοφαγωθούμε μόνοι μας και να ζήσουμε μετά για μια ακόμα φορά εξαπατημένοι, όταν δούμε ότι, ακόμα κι αν ψηφιστεί αυτό που θέλαμε, η επόμενη μέρα δεν θα έχει καμία σχέση με το πώς την φανταστήκαμε.
Αν δεν αλλάξουμε εμείς, ριζικά, αν δεν πούμε ότι όλοι πήραμε εδώ και 30 χρόνια την ζωή μας λάθος, το "ναι" ή το "όχι" θα έχουν πολύ μικρή σημασία. Αν δεν σκεφτούμε, π.χ., ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα θέλει ξήλωμα εκ βάθρων και χτίσιμο από την αρχή και ότι ΚΑΝΕΝΑ ελληνικό κόμμα δεν έχει ΚΑΜΙΑ πρόταση για το πώς θα γίνει αυτό το εκ βάθρων ξήλωμα και χτίσιμο, τι συζητάμε;
Γι' αυτό, η δική μου πρόταση είναι αυτό το τριήμερο να κάνουμε πολλές βόλτες (μακριά από τις συγκεντρώσεις), πολλά μπάνια και πολλές αγκαλιές με τους δικούς μας ανθρώπους. Και να σκεφτούμε, βέβαια, τι δεν πάει καλά στην ζωή μας και πόσο φταίμε εμείς οι ίδιοι γι' αυτό. Αν σκέφτεστε "εδώ ο κόσμος χάνεται, τι μας λες κι εσύ τώρα", θα σας απαντήσω ότι ο κόσμος χάνεται επειδή δεν έχουμε κάτσει να σκεφτούμε πόσο δραστικά πρέπει να αλλάξουν τα πάντα σχεδόν, γύρω μας.
Το δημοψήφισμα αυτό, με την μορφή που τέθηκε, είναι άθλιο. Δεν αξίζει τον κόπο να βαθύνει κι άλλο τις πληγές ανάμεσά μας.
No comments:
Post a Comment