Monday, December 01, 2014

Περί φασιστοποίησης



Τα ΜΜΕ έμειναν φυσικά στο τζέρτζελο. Παρουσίασαν τον χαμό που έγινε με τις αντιδράσεις στην δήλωση του (πρώην, πλέον) αντιπρύτανη του Αριστότελειου Πανεπιστημίου κυρίου Τζιφόπουλου: «Φοβάμαι ότι πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέση εξουσίας αλλιώς δεν καταλαβαίνει ο Έλληνας. Εάν παραφέρεσαι να τρως μια σφαλιάρα για να συμμαζεύεσαι, όπως γίνεται στη Γερμανία, στον Καναδά, την Αυστραλία, σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου».
Αν θέλουμε να δούμε το θέμα σοβαρά, όμως, πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν δύο διαστάσεις. Η μία διάσταση αφορά στην επιλογή των λέξεων από τον κ. Τζιφόπουλο. Η επιλογή των λέξεων, λοιπόν, είναι ανατριχιαστική. Σε μια χώρα που έχει πληρώσει με τόσο αίμα τον αγώνα της ενάντια στον φασισμό και ζει σήμερα, 70 χρόνια μετά τους μάρτυρες της κατοχής, μια προσπάθεια αναβίωσης του φασισμού μέσω ενός πολιτικού κόμματος, κανένας πανεπιστημιακός δεν δικαιούται να λέει «να φασιστοποιηθούμε». Αν σκεφτεί κανείς πως ο κ. Τζιφόπουλος είναι καθηγητής Φιλολογίας, άρα γνωρίζει καλά την βαρύτητα των λέξεων που χρησιμοποιεί, η δήλωση γίνεται ακόμα πιο ανατριχιαστική. Έπρεπε λοιπόν να παραιτηθεί, ο κ. Τζιφόπουλος; Όχι μόνο να παραιτηθεί, έπρεπε, αλλά έπρεπε να μην έχει καν επιλεγεί ως αντιπρύτανης από τον πρύτανη του ΑΠΘ, εφόσον νιώθει την ανάγκη να εκφράζεται έτσι δημοσίως.
Αυτή είναι η μία διάσταση του θέματος.
Η δεύτερη διάσταση του θέματος αφορά στην κατάληξη της δήλωσης του κ. Τζιφόπουλου, που είπε: «Δεν μπορούμε να ψηφίζουμε νόμους και να μην τους τηρούμε». Και όποιος δεν θέλει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, όποιος θέλει να λογαριάζει τον εαυτό του για δημοκράτη, πρέπει να ομολογήσει πως σε αυτήν τη δήλωση ο κ. Τζιφόπουλος έχει απόλυτο δίκιο. Δεν έχει σημασία ούτε ποιος λέει κάτι, ούτε γιατί το λέει. Σημασία έχει να έχουμε καθαρό μυαλό για να δούμε αν αυτό που λέει είναι αληθινό. Και η αλήθεια είναι πως εδώ και 30 χρόνια, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας που οδήγησε στην κατάρρευσή της είναι ότι κανείς δεν γουστάρει να εφαρμόζει τους νόμους.
Ατιμωρησία. Υπόγειο αλισβερίσι. Έλλειψη δικαιοσύνης. Αν θέλει κάποιος να συνοψίσει την μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, αρκούν αυτές οι πέντε λέξεις.
Το λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δίδαξε πρώτο στους Έλληνες ότι όλοι, εξουσία και λαός, δικαιούνται να κάνουν ότι θέλουν, ότι οι νόμοι είναι κάτι αστείες φράσεις που τις γράφουμε για να περνάει η ώρα. Το έργο του ΠΑΣΟΚ συνέχισε με χαρά η ΝΔ και σήμερα φιλοδοξεί να το συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό προηγείται στις δημοσκοπήσεις – θυμίζει σε πολλούς το παρελθόν που τόσο αναπολούν. «Μην ανησυχείτε, οι νόμοι υπάρχουν για να τους καταπατούμε», φώναζαν και φωνάζουν τα κόμματα αυτά. «Ψηφίστε μας για να σας βοηθήσουμε να αγνοείτε κάθε κανόνα». Αν έχεις κάποιο πρόβλημα με δικαστήρια, θα φροντίσει ο βουλευτής ή κομματάρχης να σε βοηθήσει. Όταν οποιοσδήποτε συνδικαλιστικός κλάδος έχει ένα αίτημα, θα κλείσει τους δρόμους, θα κατεβάσει τους διακόπτες του ρεύματος, θα κάνει απεργία πάνω στις πανελλήνιες, και θα περάσει το δικό του – ποιος νοιάζεται για το πόση ζημιά έχει κάνει με την δράση του εντωμεταξύ στην υπόλοιπη κοινωνία ο κλάδος αυτός; Όταν οποιοσδήποτε γονιός βλέπει ότι το παιδί του δεν έχει τα φόντα να τα καταφέρει στη ζωή μόνο του, θα κάνει το κονέ με κάποιον βουλευτή ή κομματάρχη για να το τακτοποιήσει σε κάποια θεσούλα στο δημόσιο (τότε που υπήρχαν ακόμα θέσεις στο δημόσιο). Αντίστοιχα, ως κοινωνία μάθαμε και στα παιδιά ότι μπορούν να κάνουν καταλήψεις κάθε χρόνο σε σχολεία και πανεπιστήμια επί μέρες ή μήνες, και δεν τρέχει μία – τα μαθήματα δεν θα αναπληρωθούν ποτέ, και η χρονιά θα κυλήσει κανονικά. Φυσικά, οι καταλήψεις αυτές, όσο σωστά κι αν ήταν κάποια από τα αιτήματά τους, δεν πέτυχαν ποτέ τίποτα ουσιαστικό, αλλά το θέμα δεν ήταν να πετύχουν. Το θέμα ήταν απλώς να γίνουν, ώστε κάποιοι γονείς να νιώθουν ρομαντικοί επαναστάτες μαζί με τα παιδιά τους, και του χρόνου έχει πάλι ο θεός για καινούργιες καταλήψεις (διαβάζω πάλι στο δίκτυο διάφορα διθυραμβικά άρθρα για τους μαθητές που βγήκαν στα κανάλια και εξήγησαν γιατί κάνουν καταλήψεις. Μα πόσο τρελαίνομαι με την τόση ανοησία… Αντί να κάνουν ότι μπορούν ως ενήλικες για να δοθεί λύση στα προβλήματα των παιδιών, περιορίζονται σε γλείψιμο των παιδιών και τα στηρίζουν στις καταλήψεις τους. Δηλαδή υμνούν την απώλεια γνώσης, την διαιώνιση της αμάθειας, κλείνουν τα μάτια και αρνούνται να δουν την ξεφτίλα του να είναι ένα σχολείο κλειστό δήθεν επειδή πρέπει να βελτιωθεί. Κάνε κάτι για να το βελτιώσεις ενώ είναι ανοιχτό!).
Οι δηλώσεις Τζιφόπουλου είναι απαράδεκτες και καταδικαστέες λόγω του ιδεολογικού περιεχομένου των λέξεών τους και της βίας που προωθούν και ενστερνίζονται, αφού μιλούν για «σφαλιάρες». Αλλά αν κοιτάξουμε από ψηλά την κατάσταση θα συμφωνήσουμε, ελπίζω, οι περισσότεροι, ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι η τήρηση των νόμων. Η επιβολή δικαιοσύνης προς όλους. Όχι με σφαλιάρες. Αλλά με τιμωρίες όπου πρέπει, για όσους καταπατούν τους νόμους. Η λέξη «τιμωρία» είναι μια λέξη που ο μέσος Έλληνας έχει μάθει να μην συμπεριλαμβάνει στο λεξιλόγιο και στην ζωή του, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όποιος θέλει να τηρούνται μόνο οι νόμοι που του αρέσουν και στα υπόλοιπα θέματα να κάνει ότι γουστάρει, δεν χρειάζεται την προτροπή του κ. Τζιφόπουλου. Έχει φασιστοποιηθεί από μόνος του.

4 comments:

  1. Σας γνώρισα ως καθηγητή μου - πάνε 10 χρόνια από τότε - και μου είχατε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων. Βρίσκοντας (τυχαία;) το ιστολόγιό σας, απλά ενισχύθηκε η αρχική μου εντύπωση! Επιτέλους, μια ψύχραιμη ματιά στην πραγματικότητα με βασικό στοιχείο τη κοινή λογική που μοιάζει απούσα εδώ και πολύ καιρό από αυτή τη μικρή γωνιά του πλανήτη. Πέρα από το ότι συμφωνώ με το 99% των απόψεων που παρουσιάζετε στα θέματα με τα οποία καταπιάνεστε, πιστεύω πως ακόμη κι αν διαφωνούσα με αυτές θα αναγνώριζα τουλάχιστον πως έχετε δομημένη σκέψη, δίνεται έμφαση στην ουσία των πραγμάτων και όχι στους τύπους, και φυσικά παρουσιάζετε τις σκέψεις σας με "καθαρή" γραφή. Αυτά τα χαρακτηριστικά, τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται εκ των ων ουκ άνευ για οποιονδήποτε κάνει χρήση του γραπτού λόγου, δυστυχώς σπανίζουν - μια ματιά στα άρθρα γνώμης στα διάφορα "ενημερωτικά sites" (sic) του ελληνικού διαδικτυακού χώρου αρκεί πιστεύω για να σχηματίσει κανείς την ίδια άποψη. Να είστε καλά και να συνεχίσετε να αποτυπώνετε τις σκέψεις σας στο χαρτί και στις οθόνες μας.

    ReplyDelete
  2. Ευχαριστώ πολύ - είναι μεγάλη χαρά να διαβάζεις ή να ακούς τέτοια λόγια από παλιούς σου φοιτητές.

    ReplyDelete
  3. Δυστηχώς έχουμε μπερδέψει την ατιμωρησία με την δημοκρατία και τον σεβασμό στους νόμους με τα απολυταρχικά καθεστώτα....πάντως η αμάθεια και η απώλεια γνώσης που λες ξεκινάει πριν το σχολείο και συνεχίζει απο την πρώτη δημοτικού μέχρι πανεπιστήμιο, οι καταλήψεις είναι το λιγότερο κακό (κατα την γνώμη μου σε πολλές περιπτώσεις είναι καλό)....Από τους άβουλους φοιτητές που εχουν μοναδικό στόχο στη ζωή τους να κονομίσουν με κάθε τρόπο προτιμώ αυτούς που προσπαθούν (έστω και λάθος πολλές φορές) να αλλάξουν κάτι.

    ReplyDelete
  4. Καλημέρα, Αντρέα. Τα σχολεία μας είναι κατειλημμένα κάθε χρόνο εδώ και 24 χρόνια!!! Αυτό τι λέει; Νομίζω πως λέει το προφανές. Ότι δηλαδή υπάρχουν προβλήματα στην παιδεία, όπως υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου, και ότι η κατάληψη δεν οδηγεί στην λύση κανενός από τα προβλήματα αυτά. Όταν κάτι αποτυγχάνει επί ένα τέταρτο του αιώνα να δώσει λύση, τι νόημα έχει να συνεχίζεται; Στα πόσα χρόνια επιτυγχάνεται ο όποιος στόχος; Στα πανεπιστήμια, όπου οι καταλήψεις και η βία από όλες τις φοιτητικές παρατάξεις εμφανίζεται πάνω από 30 χρόνια, τι επιτεύχθηκε; Βελτιώθηκε η ποιότητα φοίτησης/σίτισης/στέγασης των φοιτητών; Καταξιώθηκαν παγκοσμίως τα πανεπιστήμιά μας; Όσοι βγαίνουν και φωνάζουν υπέρ των καταλήψεων, κάθε χρόνο με δημόσιες παρεμβάσεις τους δεν κάνουν ΠΟΤΕ αποτίμηση για το τι έχει συμβεί ως αποτέλεσμα της παλιότερης δράσης τους. Μόνο τι θέλουν να συμβεί στο μέλλον. Οι καταλήψεις φέρνουν μόνο ένα αποτέλεσμα: για τους πολλούς, αποτελούν μέσο λούφας, γλιτώνουν μάθημα. Για αρκετούς, λειτουργούν θεραπευτικά (κάναμε κι εμείς κάτι, αγωνιστήκαμε, άσχετα που δεν πετύχαμε τίποτα). Για λίγους, εκτονωτικά, αφού βγάζουν την βία που νιώθουν μέσα τους όταν γίνονται επεισόδια. Και για τους μετρημένους στα δάχτυλα "αρχηγούς" των καταλήψεων αποτελούν το πρώτο βήμα μιας μακράς συνδικαλιστικής καριέρας. Που, ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί όπως αποδείχτηκε στην Ελλάδα να οδηγεί μέχρι και ένα βήμα πριν την πρωθυπουργία της χώρας...

    ReplyDelete