Η ύβρις και η τιμωρία

Δεν λέω, καλό είναι κάθε άνθρωπος να έχει μια-δυο σπουδαίες ιδέες στη ζωή του. Αλλά αυτό που κάνει τους ξεχωριστούς ανθρώπους να είναι ξεχωριστοί είναι ότι δεν σταματάνε στις δύο ιδέες, αλλά κατεβάζουν τη μία σούπερ λύση μετά την άλλη, χωρίς σταματημό.

Έτσι και ο υπουργός Παιδείας της χώρας, ο Κώστας ο Γαβρόγλου. Που δεν έμεινε στην φανταστρουμφική του πρόσφατη δήλωση, ότι για να φύγουν οι έμποροι ναρκωτικών και οι νταβατζήδες μέσα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο πρέπει να δημιουργηθεί ένα ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα που θα τους διώξει. Όχι, ο Κώστας μετά το όραμα των φοιτητών-Ράμπο που θα καθαρίσουν το πανεπιστήμιο από εγκληματίες, πέρασε στην επόμενη ιδέα.

Η διοίκηση των πανεπιστημίων χρειάζεται αποκομματικοποίηση, είπε σε πρόσφατες δηλώσεις του. Και, αφού εντόπισε με το κρυστάλλινο ρωμαλέο βλέμμα του το πρόβλημα, προχώρησε στην ανακοίνωση της λύσης. Για να αντιμετωπίσει την κομματικοποίηση της διοίκησης στα πανεπιστήμια, θα επαναφέρει την ψήφο των κομματικών φοιτητικών παρατάξεων στις πρυτανικές εκλογές. ώστε ο κάθε υποψήφιος πρύτανης να πρέπει να παρακαλάει τους συνδικαλιστές φοιτητές για ψήφο. Το ακούει κανείς και νομίζει πως βρίσκεται στο «Μεγάλο Παζάρι» και μόλις διάλεξε τον κύριο Ζονγκ. Μόνο που εδώ δεν είναι τηλεπαιχνίδι, είναι η ζωή μας.

Ζούμε στην χώρα που, επί χρόνια, θεωρούσαμε φυσιολογικό στο τέλος της χρονιάς μαθητές να καίνε βιβλία. Το ότι τα βιβλία αυτά ήταν αγορασμένα με τους φόρους όλων μας είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι το κρίσιμο. Το κρίσιμο είναι ότι ΕΚΑΙΓΑΝ ΒΙΒΛΙΑ. Αυτή η σκηνή, των βιβλίων να καίγονται, έχει δημιουργήσει πια  συνειδήσεις για γενιές Ελλήνων. Η γραμμή που συνδέει τα καιγόμενα βιβλία με τον Πάνο Καμμένο να ουρλιάζει «στα τέσσερα» μέσα στην Βουλή είναι μια ευθεία γραμμή. Η ύβρις τιμωρείται πάντα.

Η τιμωρία των Ελλήνων ονομάζεται κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.