Την λύση την έχει ο Βασίλης Αυλωνίτης

Και φτάνει, που λέτε, η μεγάλη μέρα, την περασμένη εβδομάδα, που μπορεί να ήταν η Τετάρτη, μπορεί να ήτανε και η Πέμπτη ή η Παρασκευή, τι σημασία έχουν αυτά όταν η μέρα είναι μεγάλη.

Και μπαίνει, που λέτε, στο γραφείο του Αλέξη η Φώφη. Ναι, ο Αλέξης ήταν ο ογκόλιθος του πολιτεύματός μας Αλέξης Τσίπρας και ναι, η Φώφη ήταν η Φώφη – δεν χρειάζονται περισσότερες εξηγήσεις, μία είναι η Φώφη, η σωτήρας της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, η γυναίκα-σύμβολο.

Και έκατσαν ο ένας απέναντι στον άλλο, με τα πετρωμένα χαμόγελα στα πρόσωπά τους για τις φωτογραφίες, αλλά όλοι μπορούσαμε να νιώσουμε πως μόλις έφευγαν οι δημοσιογράφοι εκεί μέσα θα γινόταν χαμός ανάμεσα στα δύο ιερά τέρατα της πολιτικής μας ζωής. Ο Όλυμπος κι ο Κίσσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν, το ποιο να ρίξει την βροχή, το ποιο να ρίξει χιόνι.

Και βγαίνει η Φώφη, μετά από ώρα, σώα και αβλαβής – αμέσως όλοι έριξαν μια ματιά στο δωμάτιο να δουν ότι και ο Αλέξης στεκόταν στα πόδια του, βράχος σωστός.

Και κάνει δηλώσεις η Φώφη στους δημοσιογράφους, και εξηγεί πως αυτή δεν θα ψηφίσει εκλογικό νόμο σε δόσεις, και πως δεν συμφώνησε τίποτα με τον Αλέξη, εκτός από ένα πράγμα: να ψηφίζουν από δω και πέρα οι Έλληνες από τα 17 τους.

Εδώ η πλάκα σταματάει.

Αυτό μόνο λοιπόν συμφώνησαν, στην συνάντησή τους. Γιατί μπορεί όλα τα άλλα να χωρίζουν την Φώφη με τον Αλέξη, αλλά η αντίληψή τους για την χρησιμότητα των παιδιών τους ενώνει. Ψήφος από τα 17, λοιπόν. Φανταστείτε το. Φανταστείτε την κομματική αφισοκόλληση στα σχολεία. Τους τσακωμούς των παιδιών (στα 17 τους πολλά πηγαίνουν ακόμα στην δευτέρα λυκείου) για τα κόμματα. Την προσπάθεια του ενός να επηρεάσει το άλλο ή να ξεφτιλίσει το άλλο. Φανταστείτε τους γονείς να μπαίνουν στο παιχνίδι. Φανταστείτε τους καθηγητές να μπαίνουν στο παιχνίδι – και ξέρω πολύ καλά γιατί μιλάω, γιατί την εποχή του 1990-91, με τις πρώτες μεγάλες μαθητικές καταλήψεις, γινόταν της κακομοίρας με επεμβάσεις καθηγητών υπέρ και εναντίων μαθητών, ανάλογα με το αν οι απόψεις των μαθητών άρεσαν στους συγκεκριμένους καθηγητές του σχολείου. Ο κάθε καθηγητής, ανάλογα με το αν ήταν υπέρ ή εναντίον της κατάληψης, αποκτούσε τους αγαπημένους του μαθητές. Όσοι ήμασταν τότε στο λύκειο τα έχουμε ζήσει αυτά στο πετσί μας και ξέρουμε, και τότε ΔΕΝ ψηφίζαμε, θυμίζω, ε; Φανταστείτε τώρα τι έχει να γίνει, με τον Χ φανατίλα Συριζαίο-Νεοδημοκράτη-Πασόκο καθηγητή που θα έχει απέναντί του ένα παιδί που θα διατρανώνει τις διαφορετικές του απόψεις και θα προσπαθεί να προσελκύσει ψηφοφόρους στο αντίπαλο κόμμα. Φανταστείτε την αηδία των όσων κάνουν οι φοιτητικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια της χώρας, να «κατεβαίνει» στην δευτέρα και στην τρίτη λυκείου.

Από όλα όσα συζήτησαν, στο μόνο που συμφώνησαν ήταν η ψήφος στα 17.

Τα παιδιά των κομματικών σωλήνων μεγάλωσαν, έγιναν αρχηγοί, θέλουν να διαιωνίσουν το είδος τους, και συμφωνούν σε ένα πράγμα: ότι για να το πετύχουν αυτό πρέπει να συνεχίσουν την διάλυση των σχολείων της χώρας. Από τα δημοτικά μέχρι τα λύκεια.

Θα με ρωτήσετε, ποια είναι η λύση.

Την λύση την έχει ο Βασίλης Αυλωνίτης: https://www.youtube.com/watch?v=dy1CXQ8_lX8