Τι σημαίνει λευτεριά

Θα ξεκινήσω γράφοντας κάποια θετικά λόγια, γιατί μετά έχω να πω πολλά, μα πάρα πολλά στραβά.

Όπως έχω γράψει λοιπόν στο παρελθόν, οι βασικές ιδέες τις οποίες πρεσβεύει το Ποτάμι είναι κοντά στις δικές μου, σε θέματα αξιοκρατίας, ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και χειρισμού του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Επίσης, να προσθέσω ότι κάποιες από τις πρόσφατες ομιλίες του κ. Θεοδωράκη στην Βουλή ήταν απλώς εξαιρετικές, οι σοβαρότερες ίσως που έχουμε ακούσει από οποιονδήποτε πολιτικό αρχηγό μέσα στην Βουλή τα τελευταία χρόνια.

Τώρα που τα είπα τα καλά και τελείωσα, να προτείνω κάτι στους ανθρώπους του Ποταμιού; Προτείνω λοιπόν στους συμβούλους του κ. Θεοδωράκη να τον αφήνουν να κάνει και να λέει ότι θέλει για εννιά μήνες κάθε χρόνο, αλλά μόλις μπαίνει το καλοκαίρι να τον έχουν από κοντά, γιατί κάτι συμβαίνει προφανώς τα καλοκαίρια στον άνθρωπο, τον επηρεάζει ο καιρός πολύ άσχημα, μάλλον τον βαράει ο ήλιος στο κεφάλι.

Το κακό ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι που φαινόταν με τις δηλώσεις του σχεδόν να παρακαλάει να μπει στην κυβέρνηση, παρόλο που δήλωνε πως έβλεπε όσα τραγικά συνέβαιναν. Το ότι ο ίδιος, όπως είχε δηλώσει, δεν θα γινόταν υπουργός (στο σενάριο που ονειρευόταν) είναι μεν προς τιμήν του, αλλά λίγη σημασία έχει όταν παρακαλάς κάποιους που δεν εκτιμάς να «σε παίξουν» κι εσένα.

Φέτος όμως φαίνεται πως ο ελληνικός ήλιος είναι πιο καυτός, γιατί τα πράγματα χειροτέρεψαν. Πριν λίγες εβδομάδες ο κ. Θεοδωράκης αποθέωσε τον Κ. Σημίτη, λέγοντας πως είναι «από τα ελάχιστα εθνικά κεφάλαια της χώρας». Ώπα, συντοπίτη Σταύρο, παρ’ το αλλιώς γιατί στουκάραμε. Να δεχτώ ότι ο Σημίτης ήταν το 1996 καλύτερη επιλογή από τον αντίπαλό του τότε για την πρωθυπουργία, τον Τσοχατζόπουλο (επειδή οποιοσδήποτε ήταν καλύτερος από τον Τσοχατζόπουλο). Να δεχτώ και ότι προσπάθησε να κάνει κάποιες μεταρρυθμίσεις στην χώρα. Από εκεί και πέρα:

-        Χρηματιστήριο

-        τρελό φαγοπότι δισεκατομμυρίων Ευρώ από την διαπλοκή

-        διάχυτη αίσθηση ρεμούλας στην κοινωνία

-        «δημιουργική λογιστική» για να κρυφτούν τα πραγματικά ελλείμματα

-        αποδεδειγμένα πια τόσοι και τόσοι υπουργοί του έπαιρναν αμύθητα ποσά ως μίζες

-      και το κυριότερο όλων: ο Σημίτης μπορούσε να σώσει το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό της χώρας και να τον ευγνωμονούν όλες οι επόμενες γενιές, αλλά αντί γι’ αυτό φοβήθηκε τους συνδικαλιστές και έκανε πίσω για να μην χάσει την εξουσία.

Εθνικό κεφάλαιο; Really, Σταύρο;

Αλλά τα χειρότερα ακολούθησαν, με την επόμενη γραπτή δήλωση του κ. Θεοδωράκη, προχθές, για τον Ανδρέα Παπανδρέου: http://news.in.gr/greece/article/?aid=1500085788

«Ο Ανδρέας απελευθέρωσε το 50% των Ελλήνων», έγραψε ο κ. Θεοδωράκης, αποθεώνοντας και αυτόν, μετά τον Σημίτη. Και μην μου πει κάποιος ότι έγραψε και μιάμιση γραμμή με αρνητικά σχόλια, γιατί όταν στις 3 υμνητικές παραγράφους αντιπαραθέτεις την μιάμιση γραμμή, είναι πολύ προφανές το πώς αισθάνεσαι γι’ αυτόν που γράφεις.

Επειδή είμαι ένα παιδί με απορίες, έχω δύο για τον κ. Θεοδωράκη:

α) αν του άρεσε τόσο πολύ (έστω και με τα κάποια αρνητικά του) το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα και του Σημίτη, δηλαδή τριάντα χρόνια ΠΑΣΟΚ, τι είναι αυτό που τον χαλάει στο ΠΑΣΟΚ σήμερα και δεν πάει να ενωθεί μαζί του; Για ποια ρήξη με το παλιό μιλάει; Αν τον χάλασε ο Γιώργος Παπανδρέου, αυτός έχει ήδη φύγει από το ΠΑΣΟΚ (αλλά ήταν πρώτος-πρώτος στο συνέδριο του Ποταμιού).

β) εγώ δεν αμφισβητώ όσα γράφει ο κ. Θεοδωράκης για τα κοινωνικά προβλήματα της Ελλάδας πριν τον Ανδρέα. Όντως, έτσι ήταν τα πράγματα, ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου ήταν καταπιεσμένο και «στην απέξω». Ρωτάω απλώς το εξής:

Ας πούμε ότι έρχομαι εγώ σε σένα, τον καταπιεσμένο Έλληνα, που δεν είσαι δεξιός, που δεν έχεις λεφτά, που δεν έχεις «τα μέσα».

Και σε παίρνω από το χέρι.

Και σου γεμίζω τα χέρια με λεφτά, χωρίς αυτά τα λεφτά να τα κερδίζεις με την αξία σου  - είναι δανεικά από την ΕΕ και θα τους τα επιστρέψουμε «κάποτε», εσύ εντωμεταξύ ζήσε την ζωάρα σου.

Και σου μαθαίνω ότι μπορείς να κάνεις ότι γουστάρεις, ξέχνα την καταπίεση που ένιωθες, οι νόμοι δεν σημαίνουν τίποτα, όλα παίζουν εδώ, τιμωρίες δεν υπάρχουν. Γιατί; Γιατί «έτσι». Γιατί είσαι Ελληνάρας. Όπως έγραψε ο Μανώλης Ρασούλης: «Οι αρχαίοι Έλληνες φτιάξανε τον άριστο, οι φεουδάρχες τον ιππότη, οι αστοί τον τζέντλμαν, οι μεταδικτατορικοί ρωμιοί έφτιαξαν τον γαμάω. Στα παπάρια του. Κατάντησε την πιο ωραία και ιστορική χώρα ένα γραψαρχιδιστάν».

Σου μαθαίνω ότι το να χρησιμοποιείς την δημόσια θέση σου για να κονομάς κάτω από το τραπέζι είναι οκ, γιατί «μπορείς να κάνεις ένα δωράκι στον εαυτό σου».

Σου μαθαίνω ότι το σημαντικό στη ζωή δεν είναι να διαβάζεις βιβλία, αλλά να τα καις στα μπουζούκια κάθε βράδυ. Επίσης, μαθαίνω στα πιτσιρίκια ότι δεν πειράζει να καίνε τα βιβλία τους στο τέλος της σχολικής χρονιάς, ούτε πειράζει να κλείνουν επί μήνες τα σχολεία με καταλήψεις, αρκεί να ρίξουμε το αντίπαλο κόμμα από την κυβέρνηση.

Διορίζω στο δημόσιο εσένα και τα παιδιά σου, χωρίς κανένα αξιοκρατικό κριτήριο, αρκεί να είσαι αιώνια υποχρεωμένος στο κόμμα.

Σου μαθαίνω ότι η σωστή εφημερίδα να διαβάζεις είναι η Αυριανή, που βγάζει ο κολλητός μου, ένα από τα χυδαιότερα έντυπα που κυκλοφόρησαν ποτέ σε αυτή τη χώρα.

Διαλύω τα πανεπιστήμια, κάνοντας τις φοιτητικές παρατάξεις κράτος εν κράτει, ώστε να βγουν από εκεί τα επόμενα βλαστάρια για το κόμμα.

Η δική μου ερώτηση στον κ. Θεοδωράκη είναι: Αφού σου τα κάνω όλα αυτά, ΣΕ ΛΕΥΤΕΡΩΣΑ;