Για Όσκαρ

Ήμουν δεκαπέντε χρονών το 1989, κι έτσι το θυμάμαι πολύ καλά. Οι περισσότεροι Έλληνες είχαν περάσει μια δεκαετία έτοιμοι να σφαχτούν σε κάθε ευκαιρία για το ΠΑΣΟΚ και την ΝΔ. Φιλίες διαλύθηκαν, πράσινα και γαλάζια καφενεία παντού, επεισόδια, ξύλο, βρισιές, ειρωνείες, φανατισμός, μίσος (αν όλα αυτά θυμίζουν στους νεότερους την εποχή του δημοψηφίσματος πέρυσι, καλά κάνουν και σας την θυμίζουν, τα πράγματα στην Ελλάδα δυστυχώς αλλάζουν με ρυθμούς λαβωμένης χελώνας). Μίσος, λοιπόν. Μίσος αντίστοιχο - πίστευαν οι Έλληνες - με  αυτό των αρχηγών τους, Μητσοτάκη και Παπανδρέου. Οι εκλογές τότε δεν έβγαλαν αυτοδυναμία, και οι Έλληνες είδαν να κάθονται στο ίδιο σαλόνι ο Μητσοτάκης με τον Παπανδρέου για να συζητήσουν σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης μαζί με την Αριστερά. Η χώρα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα – τι θα συνέβαινε, άραγε τώρα που οι δύο «ορκισμένοι εχθροί» θα βρίσκονταν στον ίδιο χώρο; Ε, αυτό που συνέβη, και το διάβασαν οι φανατίλες Έλληνες στα πρακτικά της συνεδρίασης, ήταν πως οι Μητσοτάκης και Παπανδρέου μιλούσαν στην συζήτηση εκείνη λέγοντας «Κώστα μου» και «Ανδρέα μου».

Το διάβασαν, οι φανατίλες Έλληνες, έμειναν με το στόμα ανοιχτό, το ξαναέκλεισαν και έκαναν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα από όλα. Το ξέχασαν. Και συνέχισαν να φανατίζονται, πίσω από τους εκάστοτε αρχηγούς που δίνουν θεατρικά ρεσιτάλ σε κάθε εμφάνισή τους όταν μιλούν για τους «αντιπάλους».

Πώς μου ήρθαν όλα αυτά; Είδα τις φωτογραφίες από το δείπνο προς τιμήν του Γεν. Γραμματέα του ΟΗΕ Μπαν Κι Μουν. Έλαβαν την πρόσκληση οι κ.κ. Τσίπρας και Μητσοτάκης, και πήγαν στο δείπνο προς τιμήν του, με τις συζύγους τους. Μάλιστα. Καλά έκαναν και πήγαν, και καλά έκαναν και ήταν ευγενικοί. Η ευγένεια, σε μια εκδήλωση όπου τιμάται ένα ξένο πρόσωπο είναι λογική και αναμενόμενη, διότι στην εκδήλωση δεν είσαι απλώς ο Αλέξης και ο Κυριάκος, αλλά έχεις θεσμικό ρόλο.

Έχω όμως αυτή την διαβολεμένη απορία: όλα αυτά τα χαμόγελα, που δεν σταματούσαν με τίποτα να βολτάρουν στα πρόσωπά τους, πώς εμφανίστηκαν ξαφνικά; Αυτοί οι ίδιοι τύποι «σκοτώνονται» στην Βουλή και στα μέσα ενημέρωσης. Δεν έχουν απλώς διαφορετικές οπτικές - όχι. Αυτοί ισχυρίζονται ο ένας για τον άλλο πως καταστρέφει ή κατέστρεψε ή θέλει να καταστρέψει αυτό τον λαό που τόσο υποφέρει σήμερα.

Και αναρωτιέμαι: μπορεί η ευγένεια να συνοδεύεται από ατέλειωτα χαμόγελα, αν πιστεύεις πως ο απέναντί σου θέλει να διαλύσει την πατρίδα σου;

Εγώ, αλήθεια, περιμένω πότε θα εμφανιστεί ένας πολιτικός αρχηγός που δεν θα λέει μόνο λογικά, για το μυαλό μου, πράγματα ώστε να πάει μπροστά η χώρα, αλλά θα είναι και σκυθρωπός. Όχι όταν μιλάει στον κόσμο, βέβαια. Όταν απευθύνεται σε όσους πολιτικούς δεν γουστάρει, σε όσους πιστεύει ότι καταστρέφουν τον τόπο. Να φαίνεται από το ύφος του ότι μετά βίας τους ανέχεται, εντός και εκτός Βουλής, εντός και εκτός τηλεοπτικής οθόνης. Να μην υποψιάζομαι ότι βρέθηκε εκεί μόνο και μόνο επειδή δεν κατάφερε να κάνει καριέρα ηθοποιού στο Χόλιγουντ.