Για τον Παύλο

Αυτή η ιστορία δεν έχει χαρούμενο τέλος.

Πριν από δέκα χρόνια, φρεσκοπαντρεμένοι, φύγαμε με την Δέσποινα για να ζήσουμε στον Καναδά. Στην πόλη που πήγαμε, το Χάμιλτον, λίγο έξω από το Τορόντο, γνωρίζαμε συνολικά ακριβώς μηδέν ανθρώπους.

Μέσα στα επόμενα χρόνια, εκτός από τέσσερις καινούργιους φίλους στην ηλικία μας, γνωρίσαμε και δύο οικογένειες, μία καναδέζικη και μία ελληνική, που μας έβαλαν πολύ γρήγορα στο σπίτι τους, και μας έκαναν να νιώσουμε πολύ ζεστά.

Δεν είναι εύκολο να καταλάβουν όλοι πόσο ανεκτίμητο είναι να βρεθούν άνθρωποι που θα σε φροντίσουν, που θα σε κάνουν να νιώθεις σιγουριά κοντά τους μέσα σε μια αχανή χώρα. Μπορούν να το καταλάβουν μόνο όσοι έχουν ζήσει πολύ μακριά από τον τόπο τους.

Γρήγορα καταλάβαμε ότι, για την συγκεκριμένη ελληνική οικογένεια, το αγκάλιασμα που μας έκαναν δεν ήταν κάτι καινούργιο. Είχαν αγκαλιάσει έτσι και πολλούς άλλους Έλληνες που έρχονταν στο Χάμιλτον. Επειδή ο άντρας της οικογένειας ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο McMaster, φρόντιζε να καλεί στο σπίτι του, στις γιορτές, ακόμα και Έλληνες φοιτητές του, ώστε να μην νιώθουν μόνοι «χρονιάρες μέρες», να αισθάνονται την οικογενειακή θαλπωρή.

Εκτός από το ανοιχτό του σπίτι και την ανοιχτή του καρδιά, φρόντιζε να κάνει και εξαιρετική, διεθνούς ακτινοβολίας ερευνητική δουλειά στο αντικείμενό του, όπου είχε αναγνωριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους επιστήμονες στον Καναδά.

Η ζωή αρκετές φορές δεν είναι δίκαιη για τους Ανθρώπους με Α κεφαλαίο. Την περασμένη Παρασκευή, μετά από χρόνια πάλης με μια ύπουλη αρρώστια που ελάχιστοι γνώριζαν πως είχε, ο φίλος μου έφυγε, πολύ νέος, πολύ πρόωρα.

Παύλο Κανάρογλου, ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ. Η αγάπη σου δεν πάει πουθενά, είναι μαζί μας.