Ένας πραγματικά εντάξει άνθρωπος

Αυτή η εβδομάδα είναι πολύ σπουδαία, σε επίπεδο Ιστορίας. Λόγω γεγονότων που συνέβησαν στο παρελθόν, και πολύ λίγοι τα θυμούνται, και γεγονότων που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή γύρω μας, και μοιάζουν δευτερεύοντα αλλά δεν είναι.

Ξεκινάω με τα παλιά: στις 27 Μαρτίου 1945 ο στρατηγός (και μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ) Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ανακοινώνει πως οι άμυνες των Γερμανών στο Δυτικό Μέτωπο έχουν διασπαστεί. Είναι η αρχή του τέλους για την πιο ανατριχιαστική ιστορία του 20^ου αιώνα (που δεν είχε και λίγες ανατριχιαστικές ιστορίες), αυτήν του ναζισμού. Που σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά κάποιοι εξίσου ανατριχιαστικοί άνθρωποι παλεύουν σε όλη την Ευρώπη να αναστήσουν.

Την Πρωταπριλιά του 1868 γεννιέται ο Εντμόν Ροστάν, που στα 29 του θα γράψει έναν από τους μεγαλύτερους ύμνους στον ανεκπλήρωτο έρωτα, τον Σιρανό ντε Μπερζεράκ.

Και στις 3 Απριλίου του 1862 η δουλεία καταργείται επίσημα στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ.

Περνάω στα καινούργια: τις τελευταίες εβδομάδες συμβαίνει μια μικρή επανάσταση στις ΗΠΑ, όπου διεξάγονται οι εσωτερικές εκλογές των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων για να αναδείξει το κάθε κόμμα τον υποψήφιο πρόεδρό του.

Η μικρή επανάσταση συμβαίνει στο Δημοκρατικό κόμμα και κορυφώθηκε με τα αποτελέσματα των τελευταίων ημερών. Που έδειξαν ότι η «σίγουρη» υποψήφια Χίλαρι Κλίντον δεν είναι πια τόσο σίγουρη, αν και μάλλον θα επικρατήσει. Αλλά σε πολλές πολιτείες οι ψηφοφόροι – και κυρίως οι νεότεροι σε ηλικία – ψηφίζουν μαζικά τον αντίπαλό της, τον σχεδόν 75χρονο Μπέρνι Σάντερς. Έναν άνθρωπο που επί δεκαετίες πρωταγωνιστεί στην πολιτική ζωή της Αμερικής χωρίς ποτέ, μέχρι το 2015, να γίνει μέλος κανενός από τα 2 κόμματα που κυριαρχούν στην πολιτική ζωή της χώρας. Όποιος έχει ακούσει τον Σάντερς να μιλάει, και έχει παρακολουθήσει την πορεία του, δεν μπορεί παρά να νιώθει ενθουσιασμό που βλέπει έναν πραγματικά εντάξει άνθρωπο – τόσο σπάνιο στην πολιτική – με γνήσιο, ανθρώπινο και ανθρωπιστικό λόγο, με αγώνες ενάντια σε πολύ μεγάλα συμφέροντα, να είναι τόσο κοντά στο να φτάσει στην προεδρία των ΗΠΑ (γιατί με αντίπαλο τον Τραμπ θα κερδίσει όποιος κι αν είναι υποψήφιος από τους Δημοκρατικούς).

Φοβάμαι πως ο Μπέρνι Σάντερς δεν θα τα καταφέρει – αλλά είναι σχεδόν εξίσου σημαντικό το μήνυμα που περνάει μέσα από τον αγώνα του και το ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που έχει ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά του για να το ακούσει.