To μέλλον του Μικρού Θυμωμένου Ημερολογίου

Εδώ και καιρό, βλέποντας τις μέρες που θα φύγω ξανά από την Ελλάδα να πλησιάζουν, σκεφτόμουν τι πρέπει να κάνω με το blog.

Από τη μία πλευρά, προφανώς ήθελα να το συνεχίσω, αφού υπάρχουν τόσα πράγματα που με θυμώνουν (αλλά και ορισμένα που μου αρέσουν πολύ) στην Ελλάδα.

Από την άλλη πλευρά, επειδή ακριβώς φεύγω, αναρωτιόμουν αν είχα το δικαίωμα να συνεχίζω να γράφω για την Ελλάδα, αφού εγώ δεν θα υφίσταμαι άμεσα τις συνέπειες όσων άσχημων συμβαίνουν. Δεν θα ήθελα να διαβάζει κάποιος τα κείμενά μου και να σκέφτεται: «καλά, αυτός τώρα τι κάνει, μας κουνάει το δάχτυλο από μακριά για να μας πει πόσο λάθος είμαστε;»

Τελικά, μετά από αρκετή συζήτηση με τον εαυτό μου, κατέληξα ότι έχω απολύτως το δικαίωμα να συνεχίσω να γράφω. Διότι πριν επτά χρόνια άφησα μια στρωμένη ζωή στον Καναδά για να γυρίσω στην Ελλάδα όπου οι συνθήκες (ακόμα και τότε, πριν την κρίση) ήταν χειρότερες απ' ότι στον Καναδά, ελπίζοντας ότι θα μεγαλώσω τα παιδιά μου και θα γεράσω κι εγώ στην χώρα μου, και ιδιαίτερα στα Χανιά, στην πόλη που αγαπάω τόσο πολύ. Το ότι αναγκάζομαι να ξαναφύγω μου δίνει το δικαίωμα, νομίζω, να είμαι όσο οργισμένος θέλω, και να γράφω γι’ αυτό. Το ότι ελπίζω κάποια στιγμή να επιστρέψω, κάνει ακόμα ισχυρότερο αυτό το δικαίωμα.

Όλα τα παραπάνω κάνουν όμως ακόμα μεγαλύτερο και τον θυμό μου.

Οπότε, το Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο, όπως θα δείτε από τον Μάρτιο που θα επανέλθει μετά από μια αναγκαστική μικρή διακοπή, θα είναι πια πολύ-πολύ θυμωμένο.

Για να καταλάβετε πόσο θυμωμένο θα είναι, θα ποστάρω αύριο δύο κείμενα που θα δώσουν το καινούργιο του στίγμα. Μετά, θα γίνει η διακοπή που ανέφερα μέχρι τον Μάρτιο, οπότε θα επανέλθει κανονικά κάθε Δευτέρα.

Καλή χρονιά, τα λέμε αύριο.