Ψιθύρισέ μου στο αυτί, αυτός ο δάσκαλος πόσο αξίζει;

Όποιον και να ρωτήσετε στην Ελλάδα, θα σας πει πως μας ενδιαφέρουν όλους πολύ τα παιδιά μας και θέλουμε να έχουν τις καλύτερες ευκαιρίες για μόρφωση, σωστά; Λάθος, λέω εγώ.

Στην Αυστραλία υπάρχουν 2 sites, ένα για το δημοτικό και ένα για γυμνάσιο/λύκειο, που κάνουν κάτι πάρα πολύ απλό: περιλαμβάνουν τα στοιχεία της εξονυχιστικής αξιολόγησης όλων των σχολείων της χώρας.

Ο γονιός μπαίνει στο site, επιλέγει την περιοχή που τον ενδιαφέρει και μέσα σε δευτερόλεπτα έχει στα χέρια του δεκάδες δείκτες απόδοσης του σχολείου για όλη την τελευταία δεκαετία, όπως: το ποια είναι η δύναμη του σχολείου σε δασκάλους και ποια η αναλογία μαθητών ανά δάσκαλο. Το ποια είναι η κοινωνιο-οικονομική σύνθεση της περιοχής (ποσοστό χαμηλών, μεσαίων, υψηλών εισοδημάτων). Το πώς αξιολογούνται οι μαθητές του σχολείου σε διαφορετικά μαθήματα, σε σύγκριση με τους μαθητές «παρόμοιων» (σε μέγεθος και κοινωνιο-οικονομική σύνθεση) σχολείων. Το πώς αξιολογούνται οι μαθητές του σχολείου σε σύγκριση με όλα τα σχολεία της Αυστραλίας. Το πώς εξελίσσονται οι μαθητές του συγκεκριμένου σχολείου, σε ποιο επίπεδο βρίσκονται δηλαδή σε μια συγκεκριμένη τάξη και σε ποιο επίπεδο βρίσκονται μετά από 2 χρόνια, έτσι ώστε να φαίνεται η δουλειά των δασκάλων (αν οι μαθητές είναι καλοί εξαρχής και απλώς παραμένουν καλοί δεν είναι εξίσου σημαντικό με το να ξεκινούν π.χ. από χαμηλό επίπεδο και να ανεβαίνουν πολύ). Ακόμα, μπορεί ο γονιός να βρει μια μικρή έκθεση από τους δασκάλους και τον διευθυντή του σχολείου όπου εξηγούν τι προσφέρει το σχολείο τους και ποιοι είναι οι στόχοι τους για το μέλλον. Τα sites περιλαμβάνουν και πολλά άλλα πολύ χρήσιμα στοιχεία που βοηθούν τον γονιό να επιλέξει την περιοχή όπου θα ζήσει, μια και στα σχολεία της περιοχής αυτής θα πάνε υποχρεωτικά τα παιδιά του. Αυτού του είδους η οργάνωση δείχνει μια κοινωνία που ενδιαφέρεται πολύ για τα παιδιά της και την μόρφωση που θα λάβουν.

Εδώ, στην Ελλάδα, εξακολουθούμε να είμαστε απολύτως αλλεργικοί σε κάθε αξιολόγηση. Ο λόγος είναι αυτός που είχα εξηγήσει και εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2015/09/blog-post_17.html, ότι δηλαδή είμαστε αντικοινωνικοί. Ενδιαφερόμαστε μόνο για τον εαυτό μας και τον στενό μας κύκλο. Και επειδή γνωρίζουμε ότι οι υπόλοιποι Έλληνες γύρω μας είναι επίσης αντικοινωνικοί, τους υποψιαζόμαστε, ότι σε περίπτωση αξιολόγησης θα βρουν τον τρόπο να μας «ρίξουν», με τα κονέ τους ή με οποιοδήποτε άλλο κόλπο σκαρφιστούν. Πιστεύουμε πως κάποιο σχολείο, κάποιοι δάσκαλοι θα «κλέψουν» και θα προσπεράσουν άλλους στην αξιολόγηση.

Έτσι, ως απόλυτοι ερασιτέχνες, σαν ιθαγενείς σε κάποια ζούγκλα, προτιμάμε να συζητάμε για το ποιο σχολείο είναι καλύτερο ή χειρότερο στις παρέες μας, να επαινούμε ή να κατακρίνουμε  δασκάλους και καθηγητές, αλλά πάντα εκεί και μόνο. Στο μιλητό. Προσπαθούμε να μαζέψουμε πληροφορίες μεταξύ καφέ, ποτού και φαγητού. Αν είχαμε και ταμπούρλα, θα παίζαμε ταμ-ταμ για να μαθαίνουν και οι κοντινές περιοχές την γνώμη μας. Αριθμητικοί δείκτες, αξιολογήσεις και άλλα τέτοια περίεργα του δυτικού κόσμου δεν είναι για μας. Είναι για τους μικρόνοες τους ξένους, που νομίζουν ότι ξέρουν τι τους γίνεται.