Αντίο, Ρόμπιν

Ο Ρόμπιν Ουίλιαμς σημάδεψε την γενιά μου, και λίγο περισσότερο τα αγόρια της γενιάς μου, αφού έτυχε ακριβώς στην μέση της εφηβείας μας να γυρίσει μία από τις σημαντικότερες ταινίες του, τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών», όπου διδάσκει, ως καθηγητής Τζον Κίτινγκ, σε ένα ιδιωτικό σχολείο για αγόρια. Ήταν, σε εκείνη την ταινία, ο δάσκαλος που όλοι θα θέλαμε να έχουμε. Ο δάσκαλος που δίδαξε μέσα από την οθόνη το «Άδραξε την μέρα».

Ακολούθησαν πολλές άλλες υπέροχες ερμηνείες, όπως ο ρόλος του ως Πίτερ Παν στον «Κάπτεν Χουκ» και ο ρόλος για τον οποίο κέρδισε το Όσκαρ στον «Ξεχωριστό Γουίλ Χάντινγκ». Μεταξύ αυτών και ο ρόλος του σε μια από τις ωραιότερες ταινίες που έχω δει στην ζωή μου, τον «Βασιλιά της Μοναξιάς» (The Fisher King) του Τέρι Γκίλιαμ.

Ο Ουίλιαμς μπορούσε να σε κάνει να γελάσεις οποτεδήποτε ήθελε, αλλά πάντα κουβαλούσε μια μελαγχολία, ακόμα και στους κωμικότερους ρόλους του – αυτό είναι που τον έκανε να ξεχωρίζει τόσο, και γι’ αυτό ήταν τόσο σημαντικότερος από τους καθαρόαιμους κωμικούς ηθοποιούς με τους οποίους κάποιες φορές τον συνέκριναν.

Τα τελευταία χρόνια, δυσκολευόμουν να τον παρακολουθήσω ακόμα και σε τηλεοπτικά τοκ-σόους. Όχι βέβαια επειδή δεν ήταν αστείος – ο άνθρωπος ήταν μια κωμική ιδιοφυΐα. Αλλά επειδή έβγαζε πολύ έντονα, είτε μέσω του προσώπου και της φωνής του, είτε και μέσα από τα αστεία του, μια μελαγχολία δέκα φορές μεγαλύτερη από εκείνην που κουβαλούσε όταν τον γνωρίσαμε, στους πρώτους μεγάλους ρόλους του. Μόλις εμφανιζόταν στο στούντιο, με άγχωνε. Ένιωθα πως ήταν σε μια τρελή τσίτα να βγάλει γέλιο, με κάθε τρόπο – και ναι, το έβγαζε, αλλά από ένα σημείο και μετά η τσίτα του κυριαρχούσε. Σαν να ήταν εγκλωβισμένος μέσα στη μάσκα του κλόουν που είχε φτιάξει για τον εαυτό του. Μόνο στις συνεντεύξεις του με τον Craig Ferguson ένιωθα πως χαλάρωνε λίγο, γιατί έβρισκε κάποιον που του έμοιαζε: α) είχε πολλή πλάκα αλλά κουβαλούσε ένα δεύτερο επίπεδο σοβαρότητας/μελαγχολίας, και β) είχε ομολογήσει πόσο είχε βασανιστεί κι αυτός από την εξάρτησή του στο παρελθόν από το αλκοόλ.

Ο Ρόμπιν Ουίλιαμς δεν είχε το κουράγιο τελικά να νικήσει την κατάθλιψη, μια από τις πιο ύπουλες ασθένειες στον κόσμο, που «καταπίνει» το μυαλό των ανθρώπων. Η εκτίμηση των γιατρών είναι ότι το 75% των ανθρώπων που πάσχουν από κατάθλιψη στον πλανήτη δεν έχουν διαγνωσθεί.

Όμως δεν ισχύει αυτό που γράφεται σε διάφορα sites ότι έδωσε με την αυτοκτονία του λάθος μήνυμα σε πολύ κόσμο που ταλαιπωρείται είτε από κατάθλιψη είτε από άλλες ασθένειες. Η πράξη του ήταν μια πράξη προσωπικής απόγνωσης ενός άρρωστου από την κατάθλιψη μυαλού – όποιος την αντιλαμβάνεται ως μήνυμα πιστεύει πως οι διασημότητες πρέπει να ζουν για τους άλλους.

Τα μηνύματα που ήθελε να δώσει ο Ρόμπιν Ουίλιαμς τα έδωσε μέσα από τις ταινίες και την κοινωνική του δράση, αφού είχε βοηθήσει πάρα πολύ κόσμο μέσα από δωρεάν εμφανίσεις για ενίσχυση φιλανθρωπικών οργανώσεων.

Και το παγκόσμιο σοκ από τον χαμό του είναι η αντανάκλαση της αγάπης που άφησε πίσω του.