Λόγοι για να ζηλέψεις

Είναι γνωστό πως ο πρώην πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έχει φανατικούς φίλους και άλλο τόσο φανατικούς εχθρούς.

Εγώ, που δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες, πήγα στην πρόσφατη βράβευσή του με το χρυσό μετάλλιο του Πολυτεχνείου Κρήτης (δίκαιη βράβευση για όσα έχει προσφέρει στο ίδρυμα) και εντυπωσιάστηκα από ένα κομμάτι της ομιλίας του που, αν και αναφερόταν στην ζήλια, κουβαλάει τεράστια αισιοδοξία.

Εξήγησε λοιπόν ότι όταν σπούδαζε ο ίδιος δεν υπήρχαν βιβλία για κάθε φοιτητή. Έπρεπε να διαβάζουν, με τους συμφοιτητές του, όλοι μαζί στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, πρωί-βράδυ, και μετά, για να πάρουν πτυχίο, έμπαιναν σε πεντάδες στα γραφεία των καθηγητών και εξετάζονταν επί ώρες σε διάφορα μαθήματα.

Μεγαλώνοντας, είπε ο κ. Μητσοτάκης, δεν είχε νιώσει το αίσθημα της ζήλιας απέναντι στα χρήματα ή στην δόξα άλλων ανθρώπων. Μέχρι που ήρθε η μέρα που ο γιος του επέστρεψε από την Αμερική, από το πανεπιστήμιο όπου επρόκειτο να ξεκινήσει τις σπουδές του (Χάρβαρντ) και του έδειξε τα μαθήματα του πρώτου έτους από τα οποία έπρεπε να επιλέξει ποια θα πάρει. Και τότε, για πρώτη φορά στη ζωή του, ένιωσε το αίσθημα της ζήλιας.

Η γενιά των σημερινών νέων έχει ακόμα περισσότερο ανοιχτούς ορίζοντες. Έχει τόση γνώση στα χέρια της με το πάτημα λίγων κουμπιών στο Ίντερνετ ώστε πρέπει να είμαστε γεμάτοι αισιοδοξία, παρά την κατάσταση της χώρας μας. Γιατί πλέον, ακόμα και το Χάρβαρντ δεν βρίσκεται σε μια άλλη ήπειρο. Αρκετά μαθήματα των κορυφαίων πανεπιστημίων του κόσμου προσφέρονται ως ανοιχτά μαθήματα (ΜΟΟCs, Massive Open Online Courses) σε οποιονδήποτε ενδιαφέρεται να τα παρακολουθήσει από την οθόνη του υπολογιστή του. Προφανώς αυτό δεν αντικαθιστά την φοίτηση στο ίδιο το πανεπιστήμιο, αλλά ο πιτσιρικάς που θα κάτσει να τα παρακολουθήσει θα καταλάβει αν τον ελκύει, ως όνειρο, το να βρεθεί εκεί. Ακόμα κι αν δεν τον ελκύει, με τα MOOCs θα πάρει γνώσεις που ακόμα και η δική μου γενιά, που φέτος πατάμε τα 40, δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα τις πάρει ποτέ με λίγα κλικ ενός ποντικιού (εξάλλου υπολογιστές εμείς είδαμε στην εφηβεία μας για πρώτη φορά).

Το είχα γράψει και σε παλιότερο κείμενο, εδώ στο Ημερολόγιο: http://polyk.blogspot.gr/2013/12/blog-post_16.html

Όχι άλλη κλάψα, για την νέα γενιά. Μόνο ζήλια, για το πόσο πιο μπροστά από όλους εμάς τους μεγαλύτερους βρίσκονται ήδη.