Μπορούν να πετάξουν και διαστημόπλοιο

Ο σημαντικός - και συμπαθέστατος, έχω πάει πριν χρόνια σε παρουσίαση βιβλίου του στα Χανιά - Έλληνας συγγραφέας Βασίλης Αλεξάκης, σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Χρήστο Κυθρεώτη στον «Αναγνώστη» (http://bit.ly/2jJytkZ) απάντησε ως εξής για το τι θα άλλαζε στην Ελλάδα: «Η μεγάλη αδυναμία της χώρας είναι η προχειρότητα, και το συμπέρασμα στο οποίο οδήγησε εμένα είναι ότι η δική μου συνεισφορά σε μια «επανάσταση» θα ήταν να κάνω καλά τη δουλειά μου».

Αυτό πιστεύω απολύτως κι εγώ – ότι οι μεγάλες επαναστάσεις είναι αυτές που γίνονται μέσα μας, όταν αποφασίζουμε να διορθώσουμε ότι στραβό κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Μια χώρα με ευσυνείδητους πολίτες δεν έχει ανάγκη πολιτικούς «μάγους» και «σωτήρες», διότι σώζεται από τους ίδιους τους ανθρώπους της, καθημερινά. Είδαμε πόσο καλά τα πήγαν όλοι οι σωτήρες στο παρελθόν και πόσο καλά τα πηγαίνουν σήμερα οι σωτήρες της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου.

Προχειρότητα, λοιπόν. Αυτό σκεφτόμουν όσο διάβαζα την τελευταία τεράστια - και επικίνδυνη - ανοησία του υπουργείου Παιδείας, που έχει ξεσηκώσει μεγάλες αντιδράσεις. Την εγκύκλιο μέσω της οποίας ορίζει την «Θεματική Εβδομάδα για το σώμα και την ταυτότητα» στα Γυμνάσια της χώρας (http://www.iep.edu.gr/index.php/el/fakelos-ekpaideftikoy-ylikoy-2016-2017). Εκεί όπου ορίζονται ως αντικείμενο της θεματικής εβδομάδας, μεταξύ άλλων, οι έμφυλες ταυτότητες. Εγώ συμφωνώ πως οι έμφυλες ταυτότητες είναι πολύ σημαντικό θέμα για να ενημερωθούν και οι Έλληνες μαθητές και οι γονείς τους. Μόνο που για να συζητήσεις για γκέι και τρανσέξουαλ ταυτότητες χρειάζεσαι δύο πράγματα: κοινό ώριμο για να ακούσει και εξειδικευμένους ομιλητές.

Τα παιδιά του Γυμνασίου, ειδικά της πρώτης τάξης που έχουν μόλις τελειώσει το δημοτικό αλλά και της δευτέρας Γυμνασίου, ποιος έκρινε ότι είναι έτοιμα να ακούσουν στο σύνολό τους για το θέμα; Διότι ανάμεσά τους μπορεί να υπάρχουν και πιο ώριμα παιδιά, αλλά και πολλά παιδιά που δεν έχουν ακόμα μπει βιολογικά στην εφηβεία, και δεν μπορούν να διαχειριστούν μια τέτοια κουβέντα. Και κυρίως, αυτοί οι Έλληνες καθηγητές πόσες γνώσεις πρέπει να έχουν επιτέλους για να διδάσκουν στο ελληνικό σχολείο; Μήπως να τους βάλουμε να πιλοτάρουν και διαστημόπλοια, ή να κάνουν εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς; Διότι, σύμφωνα με την εγκύκλιο του υπουργείου, «στις μαθησιακές δραστηριότητες μπορεί να περιλαμβάνονται εργαστήρια, διαδραστικά παιχνίδια, θεατρικά δρώμενα, εικαστικές δραστηριότητες, προβολή ταινιών με σχετικό περιεχόμενο που πλαισιώνεται με συζήτηση ή άλλη δράση, σύντομα βιωματικά εργαστήρια με στόχο την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των μαθητών και μαθητριών του σχολείου».

Από πού έχει μάθει ο Έλληνας καθηγητής να κάνει όλα τα παραπάνω, ειδικά για ένα τόσο ευαίσθητο θέμα όπως οι έμφυλες ταυτότητες; Ακόμα κι αν δεν διδάξει ο ίδιος, πώς γνωρίζει ποιοι είναι οι κατάλληλοι άνθρωποι σε κάθε πόλη ή κωμόπολη της χώρας για να έρθουν στο σχολείο και να τον βοηθήσουν να κάνει τα εργαστήρια, τα διαδραστικά παιχνίδια, τα βιωματικά εργαστήρια, τα θεατρικά δρώμενα για θέματα όπως «βιολογικό και κοινωνικό φύλο», «αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα», «έμφυλα στερεότυπα και διακρίσεις με βάση το φύλο στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία»;

Η απάντηση είναι απλή. Πουθενά δεν τα έμαθε αυτά ο Έλληνας καθηγητής. Απλώς, εκεί στο υπουργείο και στο Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής σκέφτηκαν πόσο σούπερ προοδευτικό και «αριστερό» θα ήταν να το έβαζαν το θέμα στα σχολεία. Μετά σκέφτηκαν πως θα ήταν ακόμα πιο σούπερ αν το έβαζαν στα Γυμνάσια, ώστε να ενημερωθούν τα παιδιά από πολύ μικρή ηλικία. Και ενθουσιάστηκαν τόσο πολύ με την σκέψη ώστε έστειλαν μια εγκύκλιο γραμμένη στο πόδι, σαν κακογραμμένη έκθεση ιδεών από αυτές που γράφαμε στο σχολείο, και πέταξαν το μπαλάκι στους εκπαιδευτικούς.

Γιατί το θέμα σε αυτή τη ζωή είναι να έχεις σπουδαίες ιδέες, και να έχεις και εξουσία. Μετά, όλο και κάποιους καημένους θα βρεις για να τρέχουν να υπηρετήσουν την μεγαλοφυΐα σου.