Λίγη βοήθεια, παρακαλώ

Χρειάζομαι την βοήθειά σας σε κάτι, θα δείτε παρακάτω τον λόγο.
Δεν ξέρω αν έχετε συνειδητοποιήσει πόσο παράλογο, στα όρια του κλαυσίγελου, είναι αυτό που θα συμβεί τώρα στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Δεν μιλάω για την σταλινικού τύπου απόφαση ότι οι άδειες θα είναι τέσσερις, αυτά τα έχω γράψει εδώ: (http://polyk.blogspot.com.au/2016/09/blog-post_12.html).

Μιλάω για την απίθανη προκήρυξη με την οποία στήθηκε ο διαγωνισμός. Προσέξτε τι θα γίνει τώρα, που αποδείχτηκε ότι ο κ. Καλογρίτσας είτε δεν είχε, είτε δεν ήθελε να δώσει τα χρήματα που έταξε πως θα έδινε: ο κ. Καλογρίτσας πήρε την άδειά του κερδίζοντας τον κ. Μαρινάκη, που βγήκε δεύτερος. Ο κ. Μαρινάκης θα μπορούσε κάλλιστα να πει τώρα ότι αφού πρόσφερε 46 πραγματικά εκατομμύρια και αυτός που τον κέρδισε πρόσφερε 52 φανταστικά εκατομμύρια, η άδεια πρέπει να κατακυρωθεί στον κ. Μαρινάκη για 46, οπότε έτσι ο κ. Μαρινάκης θα γλιτώσει 27 εκατομμύρια (την δική του άδεια την πήρε, αργότερα στον διαγωνισμό, για 73).

Εκτός από τον κ. Μαρινάκη, επιχείρημα έχει και ο Alpha. Που μπορεί να πει ότι, αφού ο δεύτερος (Μαρινάκης) ήδη έχει άδεια, την άδεια του Καλογρίτσα πρέπει να πάρει ο τρίτος σε εκείνη την διαδικασία, δηλαδή ο ίδιος ο Alpha.

Όμως η προκήρυξη λέει πως αν κάποιος τάξει λεφτά, όπως ο κ. Καλογρίτσας, και δεν τα δώσει, την άδειά του θα την πάρει ο πρώτος επιλαχών ΟΛΟΚΛΗΡΟΥ του διαγωνισμού, κάποιος δηλαδή που μπορεί να έκανε μεγαλύτερη προσφορά σε ΑΛΛΗ ΦΑΣΗ του διαγωνισμού.

Είναι σαν να τρέχουν τρεις σε ένα γήπεδο, να τελειώνει ο αγώνας, να ανακαλύπτουμε ότι ο νικητής ήταν ντοπαρισμένος και μετά την αποκάλυψη το χρυσό μετάλλιο να μην το παίρνει ο δεύτερος, ούτε ο τρίτος, αλλά κάποιος άλλος, που έτρεχε σε ένα διπλανό γήπεδο!

Αυτό δεν είναι διαγωνισμός, είναι ταχυδακτυλουργικό τρικ. Εδώ η άδεια, εκεί η άδεια, πού είναι η άδεια; Νομίζω υπάρχει και ένα παιχνίδι τέτοιο που το παίζουν διάφοροι επιτήδειοι στον δρόμο, αλλά δεν θυμάμαι πώς το λένε… αν μπορεί κάποιος να μου το θυμίσει…

Το απλωμένο χέρι του Τσίπρα

Είχα μια ωραία διαφωνία σήμερα με φίλους εδώ στο Περθ για την σκηνή που συνέβη στην Αμερική, όπου ένας Έλληνας μαθητής εκεί αρνήθηκε να δώσει το χέρι του στον κ. Τσίπρα. Και επειδή η διαφωνία ήταν ωραία, και μετά από αρκετή κουβέντα καταλήξαμε σε κάτι που όλοι συμφωνούσαμε, είπα να σας γράψω γι’ αυτήν.

Βρέθηκα στο τραπέζι λοιπόν να εκπροσωπώ την μειοψηφία του ενός, αφού και η Δέσποινα διαφωνούσε μαζί μου. Όλοι οι φίλοι, και η γυναίκα μου, συμφωνούσαν ότι από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός της χώρας κάνει επίσκεψη και σου απλώνει το χέρι, είναι αγένεια να μην τον χαιρετήσεις, όχι επειδή είναι ο Τσίπρας, αλλά επειδή είναι ο πρωθυπουργός. Όταν απλώσεις το χέρι σου δεν χαιρετάς τον συγκεκριμένο άνθρωπο που σου ζητάει χειραψία, αλλά τον θεσμό του πρωθυπουργού της χώρας σου. Και αν δεν τον χαιρετήσεις επειδή αισθάνεσαι πως είναι η ευκαιρία σου να διαμαρτυρηθείς, τότε η ενέργειά σου μοιάζει με τις μούντζες στις παρελάσεις, με τις βρισιές στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, με τα επεισόδια εις βάρος πολιτικών, με όλα τα ωραία δηλαδή που είχε αγκαλιάσει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ για να γίνει κυβέρνηση.

Τα δικά μου επιχειρήματα ήταν ότι α) το να μην χαιρετήσεις κάποιον δεν είναι επιθετική ενέργεια, όπως είναι όλα όσα ανέφερα παραπάνω, είναι κίνηση ειρηνικής διαμαρτυρίας, οπότε δεν μπορούμε να βάζουμε όλες τις διαμαρτυρίες στο ίδιο τσουβάλι, β) ο κ. Τσίπρας αρνείται μέχρι και σήμερα να δώσει δικαίωμα ψήφου στους ομογενείς, οπότε επισκέπτεται ανθρώπους τους οποίους δεν αφήνει να εκφράσουν την γνώμη τους για την διακυβέρνηση της πατρίδας, άρα είναι πολύ συζητήσιμο το κατά πόσον τους εκπροσωπεί, ως θεσμός, γ) είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου το αν θα χαιρετήσει κάποιον ή όχι, και η υποχρέωση να χαιρετήσεις όποιον σου απλώνει το χέρι είναι δείγμα ενός ψυχαναγκασμού, μιας προσποιητής ευγένειας (αν δεν θες να τον χαιρετήσεις) που καλό είναι να φύγει από την ζωή μας για να ζούμε πιο αληθινά.

Δεν κατάφεραν να με πείσουν και δεν κατάφερα να τους πείσω, αλλά καταφέραμε να συμφωνήσουμε όλοι πως ο μαθητής που αρνήθηκε να δώσει το χέρι του στον κ. Τσίπρα έκανε μεγάλο λάθος. Όχι επειδή αρνήθηκε (αφού σε αυτό διαφωνούσαμε), αλλά επειδή απλώς αν δεν θες να χαιρετήσεις κάποιον δεν πας να σταθείς στην πρώτη σειρά, με τις κάμερες απέναντι να σε παίρνουν, ώστε επιδεικτικά να τον αγνοήσεις. Είναι σαν να θες να διεκδικήσεις τα δικά σου 15 λεπτά δημοσιότητας. Αν δεν θες να χαιρετήσεις κάποιον, είναι πολύ εύκολο να φροντίσεις να μην βρεθείς μπροστά του. Αν, τώρα, τύχει να τον συναντήσεις κάπου όπου δεν υπάρχουν κάμερες και δεν θες να του απλώσεις το χέρι, εγώ λέω να μην του το απλώσεις – είτε είναι ο πρωθυπουργός, είτε κάποιος απαίσιος συγγενής ή γνωστός σου. Αλλά μην το κάνεις σόου. Κάνε το επειδή το λέει η καρδιά σου, και προχώρα παρακάτω σε πιο ουσιαστικά πράγματα για την ζωή σου.

Μα πώς φτάσαμε ως εδώ;

Στην κουβέντα που ξεκίνησε στο Facebook μετά το κείμενο της περασμένης Δευτέρας, είπα σε φίλους ότι σκοπεύω να γράψω ένα κείμενο με την δική μου απάντηση στα βασικά ερωτήματα: «μα, γιατί τα ζούμε όλα αυτά;» και «πώς μας βρήκε τέτοια καταστροφή;»

Για όλα όσα ζούμε, λοιπόν, κατά την γνώμη μου φταίνε κυρίως τέσσερα πρόσωπα και ήρθε η ώρα να σας τα αποκαλύψω.

Για όσα ζούμε φταίνε βεβαίως και οι ιστορικές συγκυρίες. Τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς από τους Τούρκους, τα άλλα εκατό που χρειάστηκαν για να φτάσουμε μέσα από πολύ πόνο και αίμα στα σημερινά σύνορα της Ελλάδας, οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Όλα αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο και δεν φταίμε βέβαια γι’ αυτά. Όμως και άλλοι λαοί έχουν ζήσει πολύ δύσκολες στιγμές και δεν βρίσκονται σε αυτό το χάλι. Οπότε, κάτι άλλο πρέπει να είναι που έχει γείρει την πλάστιγγα προς την κατεύθυνση της καταστροφής.

Τέσσερα πρόσωπα, λοιπόν, φταίνε.

Πρώτος-πρώτος, ο Τζέιμς Μποντ. 1973: η σκυτάλη του Μποντ περνάει από τον τέλειο Σον Κόνερι στον απλώς ευχάριστο Ρότζερ Μουρ. Και ο τίτλος της νέας ταινίας του Μποντ είναι: «Ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν». Οι Έλληνες, που λατρεύουν τον Μποντ, συνειδητοποιούν πως αυτό είναι το μόττο βάσει του οποίου ήδη ζουν και θέλουν να ζήσουν και στο μέλλον την ζωή τους. To υιοθετούν πλήρως – αφού το λέει και ο Τζέιμς. Και έτσι πορεύονται. «Ας κάνω εγώ την παράνομη δουλίτσα μου με το ρουσφέτι από τον βουλευτή κι άσε τους άλλους να κουρεύονται. Άσε και τον βουλευτή να κάνει τις δικές του λαμογιές – τι, εγώ θα σώσω τον κόσμο; Κορόιδο είμαι; Αν δεν κάνω εγώ τη δουλειά κάτω απ’ το τραπέζι, θα την κάνει ο γείτονας, και θα με αφήσει να τρώω τη σκόνη του». Η Ελλάδα είναι μια χώρα όπου η έννοια του «κοινού καλού» δεν υπάρχει. Και ως συνέπεια αυτού δεν υπάρχει καμία αίσθηση δικαιοσύνης, επειδή έχουμε οι ίδιοι φροντίσει να δημιουργηθεί ένα σύστημα που εμποδίζει την απονομή δικαιοσύνης. Στο «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν» βοηθάει και το κλίμα, στις περισσότερες περιοχές της χώρας. Σε χώρες όπου υπάρχει υπερβολικό κρύο, για παράδειγμα, οι κάτοικοι συνειδητοποίησαν πολλές γενιές πριν ότι αν δεν φτιάξουν οργανωμένο κράτος, με δομές που θα φροντίζουν τον πολίτη, θα πεθάνουν όλοι. Στην Ελλάδα, χάρη στο εξαιρετικό κλίμα, ο Έλληνας ήξερε ανέκαθεν ότι μπορεί να επιζήσει χωρίς τη βοήθεια των διπλανών του. Άρα, μπορούσε να τσακίσει τους ενοχλητικούς γύρω του.

Ακολουθούν οι τρεις υπόλοιποι φταίχτες: ο στιχουργός Πυθαγόρας, ο συνθέτης Χρήστος Νικολόπουλος και ο Στέλιος Καζαντζίδης. Οι τρεις τους δημιούργησαν και ερμήνευσαν, αντίστοιχα, το 1975 το τραγούδι «Οι αισθηματίες»: γιατί να είμαστε λοιπόν αισθηματίες, γιατί να μπλέκουμε σε παλιοϊστορίες. Αυτό το τραγούδι, που έχουν αγαπήσει και τραγουδήσει και υιοθετήσει μέσα τους εκατομμύρια Έλληνες, εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τα προβλήματά μας, ξεκινώντας από τον τρόπο που ψηφίζουμε. Ο Έλληνας, όταν δεν έχει ρουσφετολογικό λόγο να ψηφίζει (βλέπε Μποντ, επάνω) ψηφίζει με το θυμικό του και μόνο: ποιος πολιτικός θα τον ενθουσιάσει περισσότερο, θα τον κάνει να αισθανθεί «καβάλα στο άλογο» με τις μπούρδες που θα του πει; Ποιος θα τον κάνει να αισθανθεί περισσότερο επαναστάτης, ή περισσότερο δικαιωμένος για όλα τα παράπονα που κουβαλάει μέσα του; Ποιον πολιτικό και ποιο κόμμα μισεί περισσότερο για να τον «μαυρίσει» και να τον βλαστημάει μέρα-νύχτα για τα ψέματα που του είπε παλιά; Ποιοι τολμούν να στηρίζουν εκείνο το κόμμα που βλαστημάει, ώστε να τους μπινελικώσει κι αυτούς και να τους βάλει στη θέση τους, όπως τους αξίζει; Δείτε στα κοινωνικά δίκτυα τους χαρακτηρισμούς μεταξύ αγνώστων, επειδή ο ένας π.χ. στηρίζει Τσίπρα και ο άλλος Μητσοτάκη και έχουν φουντώσει τα νεύρα τους και θέλουν να ξεσπάσουν. Το καταπληκτικό είναι ότι αυτοί οι άγνωστοι μπορεί να βρεθούν σε κάποιο μαγαζί να τραγουδάνε μαζί τους «Αισθηματίες», και αυτό το θεωρούμε ως προτέρημα της φυλής. Και αφού μιλήσαμε για την ψήφο, ας συνεχίσουμε με το διάσημο ελληνικό φιλότιμο και την μεγάλη καρδιά που δείχνει σε συγκεκριμένες περιπτώσεις ο Έλληνας. Δεν είναι ψέμα ότι υπάρχει το ελληνικό φιλότιμο, αλλά να δούμε λίγο και την άλλη πλευρά; Ότι δηλαδή ο Χ που θα κάνει μια κίνηση μεγάλης οικονομικής ή ηθικής γενναιοδωρίας ή θα ρισκάρει για να βοηθήσει κάποιον άλλο, δεν αποκλείεται να έχει κάνει και λαμογιές. Και στις λαμογιές οι κοντινοί του άνθρωποι τον δικαιολογούν, λέγοντας: «καλά, τόσος κόσμος είναι λαμόγιο στην Ελλάδα, γι’ αυτό το παραπτωματάκι του Χ θα συζητάμε τώρα και θα πάμε να τον φάμε ζωντανό; Δεν φτάνει που είναι και ψυχάρα και βοηθάει όταν χρειαστεί, άσε μας τώρα καημένε, ο Χ είναι ξηγημένος και φίλος μου και δεν ακούω κουβέντα».

Το αποκορύφωμα του συναισθηματισμού αφορά στον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής οικογένειας. Η οποία έχει προσφέρει πολλά μεν, στα παιδιά της, αλλά νομίζω πως έχει κάνει και μεγάλα λάθη – όχι όλες οι οικογένειες, βέβαια, αλλά αρκετές ώστε να έχουμε πρόβλημα σήμερα.

Η πολύ μεγάλη φτώχια, οι αδιανόητες για τους σημερινούς νέους δυσκολίες που έζησαν οι παλιότεροι, οδήγησαν τους παππούδες και τους γονείς μας να γίνουν υπερπροστατευτικοί. «Να μην ζήσουν τα παιδιά μας αυτά που ζήσαμε εμείς», ήταν η λογική τους. Μόνο που μέσα από αυτήν την ολόζεστη και γεμάτη αγάπη λογική, και τον έντονο συναισθηματισμό τους, έφτασαν συχνά στο άλλο άκρο. Έφτασαν στο «να μην ζήσουν τα παιδιά μας καμία δυσκολία». Προσπάθησαν να οργανώσουν την ζωή των παιδιών τους τόσο τέλεια ώστε εκείνα να περάσουν «ζωή χαρισάμενη». Μόνο που υπήρχαν δύο προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι ζωή χωρίς δυσκολίες δεν είναι ζωή χαρισάμενη διότι αυτός που την ζει δεν μαθαίνει να στέκεται στα πόδια του, χρειάζεται πάντα κάποιον να τον υποστηρίζει. Αυτό το πρόβλημα η ελληνική οικογένεια το έβαλε κάτω από το χαλί της αγάπης και το ξέχασε. Το δεύτερο πρόβλημα ήταν το πώς θα επιτυγχανόταν η «ζωή χαρισάμενη» των παιδιών. Αυτό, η ελληνική οικογένεια το έλυσε συχνά χαρίζοντας τις ψήφους της σε ανήθικους πολιτευτές οι οποίοι έταζαν (και υλοποιούσαν) ρουσφέτια κάθε λογής, με αντάλλαγμα την εκλογή τους. Και στη συνέχεια με τις αποφάσεις τους, που είχαν μόνο γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον, διέλυσαν την οικονομία της χώρας.

Το χειρότερο όλων: αυτό το «αιώνιο παιδί» που συχνά δημιούργησε η ελληνική οικογένεια αφού δεν το άφησε να μεγαλώσει, δεν θέλει να βάλει τον ορθολογισμό στη ζωή του. Η λέξη «ορθολογισμός» είναι εχθρός, δεν το αφορά. Θέλει κάποιον να το καθοδηγήσει (γι’ αυτό έμπαινε και τόσα χρόνια σε κομματικές νεολαίες), κάποιον «πατερούλη» να του λύσει τα προβλήματα.

Δύο πολύ πρόσφατα παραδείγματα έλλειψης ορθολογισμού, από τα πάρα πολλά που μπορεί να βρει κανείς: ένα από τη μεριά του ΣΥΡΙΖΑ και ένα από τη μεριά της ΝΔ. Διάβαζα τις προάλλες σε προφίλ φίλου στο Facebook να γράφει κάποιος ότι οι τέσσερις τηλεοπτικές άδειες είναι ο απολύτως σωστός αριθμός, τόσες πρέπει να δοθούν για να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Γιατί ρε μεγάλε; Πού το βρήκες το «4»; Η απάντηση είναι ότι πιστεύεις τυφλά την κυβέρνηση, που σου το είπε. Κι αφού σου το είπε, έτσι θα είναι. Είναι καλή και σε φροντίζει. Διάβαζα επίσης σε προφίλ άλλου φίλου να γράφει κάποιος πόσο ενθουσιασμένος είναι από την δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη ότι σύντομα η Ελλάδα θα έχει τον υπουργό Παιδείας που της αξίζει. Για να μην τρελαθούμε τελείως: είναι αλήθεια ότι όσοι καταλαβαίνουν τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στην Παιδεία της χώρας ντρέπονται που ο Ν. Φίλης είναι υπουργός, ντρέπονται και για το υπόλοιπο παρεάκι του υπουργείου, βλέπουν την καταστροφή που προσπαθούν στοχευμένα να φέρουν. Αλλά ο ορθολογισμός ρωτάει: ποια είναι η πρόσφατη παράδοση της ΝΔ στο υπουργείο Παιδείας, τα τελευταία 10-12 χρόνια ας πούμε, ώστε να ελπίζουμε ότι θα βάλει εκεί κάποιον που θα αξίζει; Ο τελευταίος που έβαλε ήταν ο κ. Αρβανιτόπουλος, ο οποίος όχι μόνο έκανε κακό με πολλές αποφάσεις του, αλλά πήρε ως σύμβουλό του στο υπουργείο Παιδείας τον Γιώργο Ανατολάκη, πρώην ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού. Οι αμέσως προηγούμενοι ήταν οι κ.κ. Σπηλιωτόπουλος, Στυλιανίδης, οι οποίοι δεν έκαναν απολύτως τίποτα, και η κυρία Γιαννάκου που αντί να φτιάξει τα πράγματα στις εκλογές πρυτάνεων/προέδρων στα πανεπιστήμια τα έκανε τρις χειρότερα.

Όταν αυτό είναι το πρόσφατο παρελθόν, πώς ενθουσιάζεσαι για το μέλλον; Επειδή σου το λέει ο καινούργιος «πατερούλης»; Μακάρι να κάνει αυτό που λέει, αλλά μέχρι να το δεις να γίνεται, πώς εξηγείται ο ενθουσιασμός;

Ενθουσιάζεσαι επειδή είσαι παιδί. Και παιδί θέλεις να παραμείνεις.

Αλλά αν δεν κάνεις μέσα σου την προσωπική σου επανάσταση, αν δεν αποφασίσεις να μεγαλώσεις, να μην έχεις κανέναν «πατερούλη», να ενημερώνεσαι σφαιρικά και να εξετάζεις τα πάντα γύρω σου ψύχραιμα, χωρίς λυσσαλέες κόντρες, με μόνη την λογική να κυβερνά τις αποφάσεις σου, τότε δεν θα καταφέρουμε ποτέ να βγούμε από την κρίση.

Εγώ ελπίζω πως σιγά-σιγά αυτές οι προσωπικές επαναστάσεις θα γίνουν, από μικρότερους και μεγαλύτερους.

To Νόμπελ, επιτέλους, στην Ελλάδα

Νιώθω μια ανατριχίλα καθώς σας γράφω, σήμερα. Ένα ιερό δέος.

Γιατί είναι μεγάλη η χαρά, να έχεις μια Ελληνίδα υποψήφια για το Νόμπελ των Μαθηματικών (λέγεται Abel Prize). Δεν έχει κατατεθεί ακόμα επισήμως η υποψηφιότητα, αλλά ετοιμάζεται. Και η υποψήφιά μας για φέτος δεν είναι άλλη από την καθηγήτρια του Μετσόβιου Πολυτεχνείου και υπουργό κυρία Θεανώ Φωτίου.

Που δήλωσε: «πρέπει να είσαι απόφοιτος του Χάρβαρντ για να καταφέρεις να επιβιώσεις με 200 ευρώ το μήνα. Αν σου δίνουμε όμως 70 ευρώ κάρτα, η οποία είναι προπληρωμένη για τρόφιμα, που τα παίρνεις από οποιοδήποτε μαγαζί, δωρεάν ηλεκτρική ενέργεια, δηλαδή αυτό που έχει ανάγκη μια οικογένεια, και σου δίνουμε, εφόσον δεν έχεις σπίτι, 70 ευρώ επιδότηση ενοικίου. Δηλαδή μία λογική σε είδος και όχι σε χρήμα. Όταν φτάνεις σε τόσο μικρά επίπεδα επιδοματικά, όπως είναι σήμερα το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, τα 200 ευρώ, οι παροχές σε είδος μπορούν να σε κάνουν να επιβιώσεις. Οι παροχές σε χρήμα θα σε καταστρέψουν. Γιατί, όπως είπα και πριν, είναι αδύνατον να επιβιώσεις με 200 ευρώ, ενώ αυτά που σας είπα μόλις πριν είναι 150 ευρώ. Και μπορείς να επιβιώσεις, πολύ δύσκολα αλλά μπορείς».

Είναι μια συγκλονιστική ανακάλυψη, είναι η κατάργηση των Μαθηματικών όπως τα ξέραμε από παιδιά.

Με 200 Ευρώ το μήνα στο χέρι, θα καταστραφείς. Αλλά με 150 Ευρώ το μήνα σε κουπόνια που θα σου δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, μπορείς να ζήσεις. Ναι, το 150 μπορεί να είναι μεγαλύτερο από το 200, αρκεί να πιστεύεις στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Ευχαριστώ, κυρία Θεανώ Φωτίου. Νιώθω πολύ περήφανος που είστε υπουργός και ορίζετε το παρόν και το μέλλον του τόπου μου.

Δεν είσαι εδώ

Μπορεί τον Γενάρη να βγαίνει το "Αθηναϊκό Μπλουζ", σε Ελλάδα και εξωτερικό, αλλά πριν από αυτό,
αρχές Νοέμβρη,
η αστυνομική τριλογία της Κρήτης
ολοκληρώνεται.
Μετά το "Καιρός για Ήρωες" και το "Μια Ανάσα Μόνο"...

Άντε γεια, Θέατρο Τέχνης, άντε γεια

«Έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις».

Το έγραψε ο Σαββόπουλος το 1966. Σήμερα είναι μια τέτοια στιγμή.

Το Θέατρο Τέχνης ανακοίνωσε το πρόγραμμά του για την επόμενη σεζόν. Με σύνθημα τον στίχο «έως ότου -φως μου- βγούμε από την τρικυμία αυτού του κόσμου», του Γιάννη Σκαρίμπα.

Και ανάμεσα στα έργα πολύ σημαντικών συγγραφέων, σκηνοθετών, συνθετών που θα παιχτούν από πολύ σημαντικούς ηθοποιούς, ανακοίνωσε πως θα ανεβάσει έργο του blogger Πιτσιρίκου.

Του ανθρώπου που έχει ειρωνευτεί δημοσίως νεκρά παιδιά, ακρωτηριασμένα παιδιά, νεκρά αγέννητα βρέφη.

Θα μου πείτε: ξέρεις αν είναι καλό το έργο; Αποκλείεις να βγει καλή η παράσταση;  

Και, ακόμα περισσότερο, θα με ρωτήσετε: δεν υπάρχουν διάσημοι καλλιτέχνες που να είναι παιδόφιλοι, φασίστες, που η δράση τους φέρνει ανατριχίλα κι όμως έχουν παραγάγει σημαντική τέχνη;

Θα σας απαντήσω πως δεν ξέρω αν είναι καλό το έργο. Πως δεν αποκλείω να βγει καλή η παράσταση. Και πως υπάρχουν διάσημοι καλλιτέχνες που είναι παιδόφιλοι, φασίστες, που η δράση τους φέρνει ανατριχίλα, κι όμως έχουν παραγάγει σημαντική τέχνη. Μόνο που εγώ δεν διαβάζω τα γραπτά τους, δεν ακούω τη μουσική τους, τους διαγράφω από το μυαλό και την καρδιά μου.

«Έως ότου – φως μου- βγούμε από την τρικυμία αυτού του κόσμου». Με κείμενα του Πιτσιρίκου. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Γιάννη Σκαρίμπα. Άντε γεια, Θέατρο Τέχνης, εγώ δεν ξαναπλησιάζω καν στα μέρη σου.

Για όσους ενδιαφέρονται, για τον Πιτσιρίκο είχα γράψει τα παρακάτω, εδώ: (http://polyk.blogspot.com.au/2016/07/blog-post_11.html):

Είναι ευφυής λοιπόν ο Πιτσιρίκος; Πρέπει κάποιος να είναι τυφλός για να μην το βλέπει, στα σατιρικά κείμενά του. Είναι δουλευταράς ο Πιτσιρίκος; Βεβαίως, τα κείμενά του ήταν καλά δουλεμένα. Είναι αλήτης ο Πιτσιρίκος; Κατά την γνώμη μου, από τους μεγαλύτερους που έχουν εμφανιστεί στο ελληνικό Ίντερνετ. Θυμίζω ενδεικτικά δύο μόνο πράγματα από τα πολλά σιχαμένα που έχει γράψει:

-        Αμέσως μετά την δολοφονία των τριών υπαλλήλων και του αγέννητου βρέφους στην κοιλιά της εγκύου μάνας του, στην Marfin, έγραψε: «Παιδιά, αν διαβάζει κάποιος άνεργος, η Marfin ψάχνει για τρεις υπαλλήλους».

-        Μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στον μαραθώνιο της Βοστόνης (που συνέβη στην «κακή» Αμερική), με αποτέλεσμα τον θάνατο τριών ανθρώπων, ανάμεσά τους ένα οκτάχρονο παιδί, και τον πολύ σοβαρό τραυματισμό δεκάδων, ο Πιτσιρίκος έγραψε χαιρέκακα ότι «Ο Μαραθώνιος είναι επικίνδυνο αγώνισμα».

Είσαι κάθε λέξη από αυτή την απάντηση

Χονδρικός υπολογισμός: τα τελευταία 25 χρόνια έχουν φοιτήσει στο πανεπιστήμιο, σε Ελλάδα και εξωτερικό, περίπου 2 εκατομμύρια Έλληνες. Σε αυτούς τους σπουδαγμένους ανθρώπους προστίθενται και πολλοί άλλοι που δεν έχουν σπουδάσει, αλλά έχουν κοινό νου.

Μέχρι χθες, Κυριακή, όλοι είχαν την άποψή τους για το κλείσιμο των τηλεοπτικών καναλιών που αποφάσισε η κυβέρνηση δίνοντας μόνο 4 άδειες.

Χθες, όμως, τα πράγματα άλλαξαν. Γιατί για πρώτη φορά ακούσαμε από τα πιο επίσημα χείλη, από τον πρωθυπουργό της χώρας, την λογική βάσει της οποίας θα κλείσουν τα κανάλια.

Και επειδή υπάρχουν πολλά εκατομμύρια Έλληνες που είναι σπουδαγμένοι και έχουν κοινό νου, ελπίζω ότι μπορούν να βάλουν για μια στιγμή στην άκρη τις κομματικές τους συμπάθειες και με τετράγωνη λογική να αξιολογήσουν κάθε φράση, κάθε λέξη από αυτή την απάντηση. Βεβαίως, την καλύτερη ατάκα του πρωθυπουργού της χώρας την έχω αφήσει για το τέλος.

Είπε, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, σε μια δημοσιογράφο από αυτές που χάνουν την δουλειά τους και τον ρώτησε δακρυσμένη γιατί γίνεται αυτό:

«Δεν είστε η μόνη εργαζόμενη που έχει βρεθεί σε αυτή την δύσκολη θέση».

Δηλαδή, σκάσε και κολύμπα στην ανεργία.

Είπε, ο πρωθυπουργός:

«Τα κανάλια πριν την κρίση είχαν 4000 εργαζομένους και τώρα είναι 2000. Γι αυτούς τους 2000 που ήδη έχουν χάσει τη δουλειά τους δεν έκλαψε κανείς. Δεν είχαν μάνα αυτοί».

Δηλαδή τι; Επειδή έχουν χάσει 2000 την δουλειά τους λόγω της κρίσης, δεν πειράζει να την χάσουν άλλοι 2000 από μια ετσιθελική απόφαση της κυβέρνησης; Σε ποια φιλοσοφική σχολή ανήκει αυτός ο τρόπος σκέψης; 

Είπε, ο πρωθυπουργός:

«Για τους εργαζόμενους της ΕΡΤ δεν έκλαψε κανείς».

Εγώ πάλι θυμάμαι ότι έγινε της κακομοίρας σε όλη την Ελλάδα όταν έκλεισε η ΕΡΤ, και ορθώς επειδή εκείνο το κλείσιμο σε μια νύχτα δεν είχε λογική. Επίσης, η ΕΡΤ άνοιξε και πάλι, ενώ τα κανάλια που θα κλείσουν είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις και όταν κλείσουν τέλειωσαν οριστικά.

Είπε, ο πρωθυπουργός:

«Εμείς θα σταθούμε δίπλα και στον τελευταίο εργαζόμενο. Εμείς πρέπει να εξασφαλίσουμε την προστασία τους αν γίνουν απολύσεις. Έχουμε ήδη πρόγραμμα του υπουργείου Εργασίας για να προσλάβουν στους τέσσερις νέους σταθμούς τυχόν ανέργους με επιδότηση 360 ευρώ για τους πρώτους 12 μήνες».

Δηλαδή, εμείς κλείνουμε τα κανάλια στα οποία δουλεύετε με μισθούς 800, 1000, ή παραπάνω Ευρώ το μήνα αλλά επειδή είμαστε καλοί θα σας δώσουμε ένα φιλοδώρημα 360 Ευρώ, ΜΟΝΟ για τον πρώτο χρόνο, ΑΝ βρεθεί κάποιος να σας προσλάβει. Έτσι στεκόμαστε δίπλα σας. Α, και τα μαθηματικά του κ. Τσίπρα, αν και είναι μηχανικός, μάλλον είναι λίγο σκουριασμένα. Δεν υπάρχουν τέσσερις νέοι σταθμοί, αλλά μόλις δύο. Οι οποίοι είναι απίθανο να είναι έτοιμοι να εκπέμπουν σε τρεις μήνες, όταν όλοι οι υπόλοιποι θα κλείσουν. Οπότε, για κάποιο χρονικό διάστημα, θα υπάρχουν μηδέν καινούργιοι σταθμοί και θα εκπέμπουν μόνο ο ΑΝΤ1, ο ΣΚΑΪ και τα 4 κρατικά κανάλια που ελέγχει απολύτως η κυβέρνηση. Όμως δεν πειράζει. Όπως ονειρεύονται και το λένε δημοσίως βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μπορούν να κλείσουν και πολλές ακόμα ιδιωτικές επιχειρήσεις. Τότε, θα παίρνουν όλοι οι απολυμένοι από το κράτος-πατερούλη τα 360 Ευρώ φιλοδώρημα. Απόλυτη φτωχοποίηση και να κρέμεσαι από την "καλοσύνη" τους. Μπορεί κάποια στιγμή, αν είσαι τυχερούλης και καλό παιδί, το επίδομα ανεργίας να το κάνουν και 361 Ευρώ, αντί για 360. Σοβιετικό-Βενεζουελανό μοντέλο κανονικά. Οι άνθρωποι δεν το έκρυβαν, μας το έλεγαν ότι αυτά τα μοντέλα γουστάρουν. Ο Μαδούρο έστειλε πέρυσι μήνυμα στον σύντροφο Τσίπρα πως είναι βέβαιος ότι θα τα καταφέρει, όπως τα κατάφεραν κι αυτοί στην Βενεζουέλα τρώγοντας ζωοτροφές. Και ο ελληνικός λαός τους ψήφισε χαρωπά-χαρωπά.

Είπε, ο πρωθυπουργός:

«Δεν είναι σημαντικότερο το δικό σας πρόβλημα από εκείνο των εργαζομένων του ΑLTER ή των εργαζομένων στην Ελευθεροτυπία ή σε άλλα μέσα ενημέρωσης».

Μόνο που αυτά τα μέσα έκλεισαν από δικά τους οικονομικά προβλήματα, όχι επειδή δεν επιτρεπόταν από την κυβέρνηση να λειτουργούν!

Είπε, ο πρωθυπουργός:

«Το αεριλίκι και το νταβατζιλίκι τελείωσε».

Εμένα πολύ μου αρέσει όταν μιλάει μάγκικα ο Αλέξης ο Τσίπρας. Με ανεβάζει ψυχολογικά, στέλνει την λίμπιντό μου στα ουράνια, νιώθω μεγάλος μούρης. Μου θυμίζει τότε που έλεγε “go back, go back madam Merkel”. Χθες, βέβαια, στην ίδια συνέντευξη τύπου μας είπε πόσο εξαιρετική είναι η στάση της κυρίας Μέρκελ στο προσφυγικό, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες.

Και για το τέλος το καλύτερο, που υποσχέθηκα. Είπε, ο πρωθυπουργός:

«Τότε δεν κάνατε κινητοποιήσεις για τους εργαζομένους όπως σωστά κάνουν αυτοί τώρα για εσάς».

Πάμε πάλι, επειδή είμαι λίγο βλάκας. Όπως ΣΩΣΤΑ κάνουν αυτοί τώρα για εσάς; Όπως ΣΩΣΤΑ κάνουν; Δηλαδή οι κινητοποιήσεις που γίνονται ενάντια στο κλείσιμο των καναλιών είναι ΣΩΣΤΕΣ; Και το λέει αυτό εκείνος που τα κλείνει;

Ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρίζεται πως ο ίδιος είναι κάθε λέξη του ελληνικού συντάγματος. Εγώ πάλι πιστεύω πως ο ίδιος είναι κάθε λέξη της απάντησης που έδωσε.

Όποιος θέλει να έχει τα μάτια του ανοιχτά, βλέπει. Όποιος δεν θέλει, αδιαφορεί που 2000 άνθρωποι και οι οικογένειές τους βγαίνουν χωρίς λόγο στον δρόμο. Το θεωρεί παράπλευρη απώλεια. Κατά βάθος, μέσα του - ας το παραδεχτεί - γουστάρει.

Μπλουζ

Στο προηγούμενο post μου ανέφερα ότι έχω ένα ωραίο νέο να μοιραστώ μαζί σας σήμερα.
Αυτό είναι το ωραίο νέο. Έλαβα μόλις από τον εκδότη μου στο Λονδίνο, Bitter Lemon Press, το τελικό εξώφυλλο για το "Αθηναϊκό Μπλουζ".
12 Ιανουαρίου ταυτόχρονη κυκλοφορία σε Ελλάδα (εκδόσεις Πατάκη) και Αγγλία.
Μέσα Φεβρουαρίου κυκλοφορία σε Αυστραλία.
13 Απριλίου κυκλοφορία σε ΗΠΑ.
Είναι η καινούργια, δραστικά αλλαγμένη μορφή του "Ιερά Οδός Μπλουζ" που είχε κυκλοφορήσει στην Ελλάδα το 2010. Ελπίζω να σας αρέσει το εξώφυλλο και να σας αρέσει πολύ το βιβλίο.

Αυτός, ο άνθρωπος αυτός, που ήταν τόσο δυνατός

Έχω ένα ωραίο νέο να μοιραστώ μαζί σας σήμερα, αλλά θα το κάνω λίγο αργότερα, σε επόμενο post. Πρώτα θα σας πω μια ιστορία που είναι θλιβερή για το δημόσιο ελληνικό σχολείο και πολύ χαρούμενη για μένα.

Δεκαετία του ’80. Ο σπουδαιότερος Δάσκαλος που γνώρισα στη ζωή μου είναι διορισμένος σε λύκειο, σε χωριό έξω από τα Χανιά. Διδάσκει Μαθηματικά στα παιδιά του χωριού που έχουν σημαντικές ελλείψεις, γι’ αυτό κάθε Σαββατοκύριακο παρατάει το σπίτι και την οικογένειά του και πηγαίνει ξανά στο χωριό, για να τους καλύψει τα κενά – χωρίς χρήματα, φυσικά. Βρίσκει κι άλλον ένα «κουζουλό» Φυσικό που πηγαίνει μαζί του τα Σαββατοκύριακα, και μέσα σε λίγα χρόνια το χωριό φτάνει να έχει, στην πρώτη δέσμη, το μεγαλύτερο ποσοστό επιτυχίας στις πανελλήνιες σε όλο τον νομό Χανίων.

Εδώ μπαίνει στην ιστορία μας ο Απόστολος Κακλαμάνης. Ο οποίος ήταν τότε υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Και μια μέρα είχε νευράκια. Κι όταν κάποιος που νιώθει παντοδύναμος έχει νευράκια, λέει και μια κουβέντα παραπάνω εκεί που τσιρίζει. Η κουβέντα που είπε ο Απόστολος, τότε, ήταν: «όλοι οι καθηγητές στην Ελλάδα είναι τεμπέληδες». Την επόμενη μέρα, ο Δάσκαλός μου κατέθεσε την παραίτησή του από το δημόσιο σχολείο. Και, λίγα χρόνια αργότερα, εγώ έζησα ως μαθητής στην αποθηκούλα που είχε μετατρέψει σε φροντιστήριο, τις πιο υπέροχες μαθησιακές μου στιγμές, παρέα με πάπιες, κότες και δυο καταπληκτικά σκυλιά που μπαινόβγαιναν από τον κήπο του.

Θα με ρωτήσετε, ίσως, πώς μου ήρθε να σας πω αυτή την ιστορία. Μου ήρθε επειδή συζητείται το νομοσχέδιο του υπουργείου Παιδείας στην Βουλή για την ιδιωτική εκπαίδευση, ξέρετε, αυτό που ορίζει ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές θα προσλαμβάνονται στα ιδιωτικά σχολεία και θα κρίνονται μόνο για τα πρώτα δύο χρόνια. Μετά τα δύο χρόνια, θα ισχύει στα ιδιωτικά σχολεία ο δημοσιοϋπαλληλικός κώδικας. Αυτό σημαίνει ότι αν ένας δάσκαλος ή καθηγητής μετά τα δύο χρόνια τα φορτώσει στον κόκορα, δεν δουλεύει καλά ή δεν δουλεύει καθόλου, αν φέρεται άθλια στους μαθητές, ακόμα και αν υπάρχουν φαινόμενα παιδεραστίας, δεν μπορεί το σχολείο να τον διώξει. Είναι μονιμάς. Ο μόνος που μπορεί να τον διώξει είναι το υπηρεσιακό συμβούλιο, όπως και στο δημόσιο, απ’ όπου δεν έχει απολυθεί ποτέ κανείς (έχω γράψει σχετικά εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2016/08/blog-post_8.html). Η αντιπολίτευση γενικά αντιτίθεται στο νομοσχέδιο, όμως υπάρχει ένας άνθρωπος, από τον χώρο της αντιπολίτευσης, που σήκωσε το ανάστημά του.

Που τοποθετήθηκε υπέρ του νομοσχεδίου και είπε ότι το νομοσχέδιο συνεχίζει ουσιαστικά το έργο του ΠΑΣΟΚ και της εκπαιδευτικής του μεταρρύθμισης της δεκαετίας του ’80, αυτής που έφερε τόσο λαμπρά αποτελέσματα στην χώρα – τα βλέπουμε όλοι, παντού. Ο άνθρωπος αυτός ουσιαστικά είπε εκείνο που όσοι ενδιαφέρονται, έχουν ήδη καταλάβει: ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς το ΠΑΣΟΚ του ’80, απλώς χωρίς λεφτά (για μας – οι ίδιοι και οι κολλητοί τους μια χαρά αμείβονται). Ακόμα και όσα κάνουν για να κλείσουν τα ιδιωτικά κανάλια είναι ίδια με τις απειλές του πασόκου υπουργού Δημήτρη Μαρούδα πριν 30 χρόνια ότι αν τολμήσει να μεταδώσει κανείς δορυφορικά η ελληνική πολεμική αεροπορία θα καταρρίψει τους δορυφόρους!

Το μόνο που απομένει στο σημείο αυτό είναι να σας αποκαλύψω ποιος είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει την αλήθεια και την δηλώνει δημοσίως. Που είναι περήφανος, κι ας τον έφερε η μοίρα στο ΠΑΣΟΚ, κι ας μην είναι σήμερα τόσο δυνατός όσο παλιότερα, που βρέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ να συνεχίσει το μεγαλειώδες έργο εκείνης της εποχής.

Ο άνθρωπος που γνωρίζει την αλήθεια δεν είναι άλλος από τον κατά λάθος ευεργέτη μου. Είναι ο Απόστολος Κακλαμάνης.

Και αν έχεις πορτοφόλι, θα σε προσκυνάμε όλοι (το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας)

Βγήκαν λοιπόν τα αποτελέσματα για τις τηλεοπτικές άδειες. Μετά το Mega, κλείνει και ο Alpha, κλείνει το Star, κλείνει το Epsilon. Χιλιάδες εργαζόμενοι και οι οικογένειές τους στον δρόμο – εκτός αν αποφανθεί διαφορετικά η δικαιοσύνη ή η Ευρωπαϊκή Ένωση.

Υποτίθεται ότι όλο αυτό το (επιτρέψτε μου) ζωώδες σκηνικό με τον εγκλεισμό ανθρώπων επί 2,5 μέρες μέσα σε έναν χώρο έγινε για να χτυπηθεί η διαπλοκή. Να δούμε λίγο πόσο χτυπήθηκε; Σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως μετά το Mega το επόμενο πιο διαπλεκόμενο κανάλι που χτυπούσε μανιασμένα την κυβέρνηση τόσο καιρό, ακόμα και τις ώρες που γινόταν η διαδικασία για τις άδειες, ήταν ο ΣΚΑΪ. Που πήρε άδεια.

Σύμφωνα με την αντιπολίτευση, ήταν σκάνδαλο που παρά την καθυστερημένη του υποβολή εγγυητικής συνέχισε να συμμετέχει στην διαδικασία ο κ. Καλογρίτσας, που κινείται επί χρόνια (σύμφωνα με τα ρεπορτάζ) στον χώρο της αριστεράς. Ο κ. Καλογρίτσας είναι και κουμπάρος του κ. Καμμένου, που συγκυβερνά, και ο ίδιος ο κ. Καμμένος είχε ζητήσει να μην του δοθεί άδεια επειδή είναι εργολάβος, οπότε έτσι θα ξεκινήσει μια καινούργια διαπλοκή. Στον κ. Καλογρίτσα τελικά όχι μόνο επετράπη να μείνει στην διαδικασία, αλλά πήρε και άδεια.

Σύμφωνα πάλι με τον ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο κανάλι που τα τελευταία χρόνια δεν ήταν διαπλεκόμενο και φερόταν καλά στην νυν κυβέρνηση ήταν ο Alpha (εξάλλου εκεί έκανε εκπομπές-κηρύγματα υπέρ ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Λαζόπουλος και μεσημεριανάδικες εκπομπές η κυρία Μενεγάκη την οποία λατρεύει ο σύμβουλος του πρωθυπουργού κ. Καρανίκας). Ο Alpha δεν πήρε άδεια και κλείνει.

Οπότε, όποιος θέλει να κοιτάξει την πραγματικότητα κατάματα, καταλαβαίνει ότι η διαδικασία δεν είχε να κάνει καθόλου με την πάταξη της διαπλοκής.

Με τι είχε να κάνει;

Μα, μας το έχει πει ο νούμερο 2 της κυβέρνησης, ο κ. Παππάς, από τον Ιούλιο στην Βουλή. Είπε: «Το μόνο που στέκεται μεταξύ ενός καναλιού που λειτουργεί και μιας νόμιμης άδειας είναι το πορτοφόλι του επιχειρηματία». Και σήμερα ο κ. Παππάς συμπλήρωσε τις δηλώσεις του λέγοντας: «Το Σύνταγμα είναι ισχυρό, οι νόμοι μας είναι απαιτητικοί από όσους θέλουν να μπουν σε αυτή την δραστηριότητα».

Έχουμε λοιπόν τον καινούργιο ορισμό του ελληνικού Συντάγματος: στην Ελλάδα το μόνο που μετράει είναι το πορτοφόλι.

Αυτό θα είναι το νέο μας Σύνταγμα. Θα έχει ένα άρθρο μόνο. Το πορτοφόλι.

Στην χώρα αυτή δεν αρκεί πια να έχεις μια υγιή επιχείρηση, να μην χρωστάς, και να μην είσαι διαπλεκόμενος. Μόνο το πορτοφόλι μετράει. Όσο πιο μεγάλο, τόσο πιο καλά θα τα πηγαίνεις με την κυβέρνηση των κ.κ. Τσίπρα και Παππά.

Αυτή είναι η δήθεν αριστερά που κυβερνάει αυτό τον τόπο, αυτό είναι το ήθος που διδάσκει στους πολίτες. Είναι οι χειρότεροι όλων, το ξέρουν και είναι αποφασισμένοι να επιβληθούν.