Το Παρίσι κι εμείς

Πριν τρία χρόνια βρέθηκα για μια επιστημονική ομιλία στο Παρίσι. Το συνέδριο γινόταν στο κέντρο της πανέμορφης αλλά και πανάκριβης πόλης, και κάτω από το ξενοδοχείο του συνεδρίου υπήρχε ένα εμπορικό κέντρο με εξίσου πανάκριβα προϊόντα. Μέσα στο εμπορικό κέντρο υπήρχε και ένα σούπερ-μάρκετ, το οποίο είχε μεγάλη γκάμα από είδη, ξεκινώντας από τα βασικά και καταλήγοντας σε γκουρμέ φαγητά. Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξή μου, όταν σε αυτό το χλιδάτο μέρος, με τις απαγορευτικές για μέσο Έλληνα τιμές, ανακάλυψα ότι πολλά προϊόντα στο σούπερ-μάρκετ ήταν φθηνότερα ή είχαν την ίδια τιμή με τα αντίστοιχα προϊόντα στα ελληνικά σούπερ-μάρκετ, ενώ βρισκόμασταν ήδη στην καρδιά της κρίσης στην Ελλάδα.

Ο λόγος που γράφω αυτή την ιστορία είναι για να πω ότι, με την βοήθεια πάντα των ΜΜΕ που είναι καταπληκτικό το πόσο διαστρεβλώνουν την ουσία, συνηθίζουμε να κοιτάμε τα προβλήματα ανάποδα.

Ας πούμε, τα δύο θέματα που μονοπωλούν σχεδόν το ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό είναι το κόψιμο στις συντάξεις, που φαίνεται πως θα είναι μεγάλο, και ο ΦΠΑ του 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Ο συνταξιούχος όμως δεν χρειάζεται 2000 ή 2500 Ευρώ για να κάνει «μεγάλη ζωή» και γι’ αυτό δεν είναι το νούμερο των 2000, 1500 ή 1000 Ευρώ αυτό που πρέπει να μας απασχολεί. Αυτό που ενδιαφέρει τον συνταξιούχο είναι α) να έχει εξαιρετική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και β) να μπορεί να ζει με τα χρήματα που παίρνει αξιοπρεπώς, σε επίπεδο καθημερινών εξόδων, να έχει δηλαδή μια καλή ποιότητα ζωής.

Ο λόγος που οι συντάξεις ήταν ψηλά, είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν καταφέρνει να προσφέρει στους μεγαλύτερους σε ηλικία πολίτες του κανένα από τα δύο παραπάνω ζητούμενα, εκτός αν έχουν μεγάλο εισόδημα. Οπότε τους έδινε πολλά χρήματα (υπερβολικά πολλά, σε σχέση με την αναλογία μισθών/συντάξεων που παίρνουν σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη), ώστε να τα πληρώνουν όλα από την τσέπη τους! Και έρχεται τώρα, μετά από τόσα χρόνια κρίσης που έχουν ρημάξει τα νοσοκομεία, μετά από τόσα χρόνια κρίσης όπου οι τιμές στα προϊόντα έχουν πέσει ελάχιστα από τον καιρό των «χρυσών αγελάδων» να τσακίσει τις συντάξεις, αφήνοντας τους συνταξιούχους φοβισμένους για το μέλλον. Κόψτε τις συντάξεις αν μπορείτε να φτιάξετε άμεσα τα νοσοκομεία. Κόψτε τις συντάξεις αν μπορείτε να μειώσετε τα κόστη των προϊόντων, να μην τα αγοράζουμε ακόμα και σήμερα σε τιμές Παρισιού!

Ομοίως, αν θέλετε να βάλετε ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση, βάλτε τον. Αλλά πρώτα φροντίστε τα δημόσια σχολεία ώστε να παρέχουν υψηλής ποιότητας παιδεία σε όλα (από ξένες γλώσσες μέχρι τα μαθήματα που εξετάζονται στις πανελλήνιες). Φροντίστε να υπάρχει ολοήμερο σχολείο μέχρι τις πέντε το απόγευμα ώστε όσοι γονείς δουλεύουν μέχρι αργά να μπορούν να πάρουν τα παιδιά τους εκείνη την ώρα, και μετά βάλετε όσο ΦΠΑ θέλετε, αφού μισείτε, εσείς στην κυβέρνηση, την ιδιωτική εκπαίδευση.

Όλα αυτά που λέω έχουν έναν απλό ορισμό: «κοινωνικό κράτος». Ή αλλιώς, δίχτυ ασφαλείας. Αν το προσφέρεις, μπορείς μετά να απαιτείς από τους πολίτες σου διάφορα πράγματα. Αυτό το δίχτυ ασφαλείας προσφέρουν στους πολίτες τους όσο καλύτερα μπορούν οι καλύτερες κυβερνήσεις στο εξωτερικό.

Αντίθετα, αυτό που κάνει τώρα η κυβέρνηση Τσίπρα και έκαναν και οι προηγούμενες είναι να κόβει μισθούς και συντάξεις και να βάζει φόρους χωρίς να παρέχει απολύτως τίποτα. Είναι το ίδιο που κάνουν οι κυβερνήσεις μας εδώ και χρόνια, όπου ζητούν τρελά ποσά σε ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές από τους εργαζόμενους χωρίς να προσφέρουν ούτε ασφάλιση ούτε ελπίδα σύνταξης.

Αυτή η προσέγγιση, ξέρετε, δεν είναι καινούργια εφεύρεση. Την εφαρμόζει η μαφία χρόνια τώρα σε όλο τον κόσμο. Ονομάζεται «πουλάω προστασία». Κι όποιος τολμάει, ας μου φέρει αντίρρηση.