Μια σπουδαία μέρα

Όσο (πολύ) χαρούμενος κι αν ήμουν χθες με την υποψηφιότητα του «Μια ανάσα μόνο» για το Κρατικό Βραβείο, δεν μπορούσα να απολαύσω όσο ήθελα την χαρά μου γιατί ήμουν σε αναμονή. Είχα σταμπάρει εδώ και βδομάδες αυτή τη μέρα μέσα μου, περιμένοντας το αποτέλεσμα της εκλογής στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ. Αν αναρωτιέστε «και τι σε κόφτει εσένα η Αλαμπάμα;» τότε κάνετε μια λάθος ερώτηση.

Όταν τίθενται αντιμέτωποι σε οποιαδήποτε ψηφοφορία ένας άνθρωπος με ένα τέρας (είχα γράψει σχετικά εδώ: http://polyk.blogspot.com.au/2017/12/blog-post.html) που μοιάζει να έχει βγει από εφιαλτικό καρτούν και το τέρας είναι φαβορί για να κερδίσει, τότε πρέπει αυτή η ψηφοφορία να μας νοιάζει. Αν δεν μας νοιάζει, τα τέρατα θα πολλαπλασιαστούν.

Τα πράγματα τις τελευταίες δυο μέρες έμοιαζαν άσχημα, αφού το τέρας έμοιαζε να προηγείται σχεδόν σε όλες τις αυτοματοποιημένες δημοσκοπήσεις. Η διαφορά στην αυτοματοποιημένη δημοσκόπηση με την «ζωντανή» τηλεφωνική δημοσκόπηση είναι ότι στην πρώτη απλώς πατάς ένα κουμπί για να δηλώσεις ποιον θα ψηφίσεις ενώ στην δεύτερη πρέπει να ξεστομίσεις το ποιον θα ψηφίσεις – και αρκετοί άνθρωποι που ψηφίζουν το σκοτάδι ντρέπονται να πουν ζωντανά σε άλλον άνθρωπο αυτό που θα κάνουν στην κάλπη.

Κι όμως, κόντρα στα προγνωστικά, κόντρα στην παράδοση που ήθελε τους Ρεπουμπλικάνους να κερδίζουν επί 25 χρόνια την έδρα της Γερουσίας στην Αλαμπάμα, ο Νταγκ Τζόουνς κέρδισε τον Ρόι Μουρ. Όπως προς τιμήν του έγραψε ένας γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων από άλλη πολιτεία που υποστήριξε τον Τζόουνς πηγαίνοντας κόντρα στο κόμμα του και στον Τραμπ, που λυσσαλέα στήριζε τον Μουρ, «η αξιοπρέπεια νίκησε».