Το ΔΗΠΕΘΕΚ στην κουζίνα σας

Η αγνωμοσύνη είναι πολύ άσχημο πράγμα. Όταν πηγαίνει πακέτο με την ασχετοσύνη και την έλλειψη στοιχειώδους αντίληψης της πραγματικότητας, ε, τότε διαβάζει κανείς ανακοινώσεις όπως αυτή, της δημοτικής παράταξης Σαρρή εις βάρος του καλλιτεχνικού διευθυντή και της διοίκησης του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης: http://bit.ly/2xg7icb

Εν συντομία για όσους δεν ξέρουν, ή για όσους θέλουν να ξεχνάνε: το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, πριν αναλάβει το 2000 καλλιτεχνικός διευθυντής ο Μιχάλης Αεράκης, δεν ήταν καν ανέκδοτο διότι δεν ασχολιόταν κανείς μαζί του ούτε για να γελάσει. Οι παραστάσεις του ήταν για ελάχιστους ανθρώπους, τα σύνορά του δεν έφταναν ούτε καν μέχρι την άλλη άκρη της Κρήτης, στην υπόλοιπη Ελλάδα δεν το γνώριζε κανείς. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα είναι το νούμερο ένα ΔΗΠΕΘΕ στη χώρα, το μοναδικό ΔΗΠΕΘΕ που παραμένει έστω και με φοβερές δυσκολίες και θυσίες των ανθρώπων του βιώσιμο μέσα στην κρίση και το γνωρίζει όλη η Ελλάδα, αφού έχουν δουλέψει σε αυτό αναρίθμητοι καταξιωμένοι ηθοποιοί/σκηνοθέτες/σκηνογράφοι και οι παραστάσεις του έχουν ταξιδέψει με επιτυχία σε όλη την Ελλάδα, και έχουν παιχτεί στην Επίδαυρο και επανειλημμένα στο Ηρώδειο. Όλοι αυτοί οι καταξιωμένοι άνθρωποι ήρθαν στην Κρήτη για να δουλέψουν στην αρχή χάρη στις προσωπικές επαφές του Μιχάλη Αεράκη και μετά χάρη στην φήμη που έχτισε για το θέατρο. Η ίδια φήμη και οι προσωπικές του επαφές έφεραν και τους χορηγούς που στήριζαν και στηρίζουν το θέατρο, και η ποιότητά του έφερε και σημαντικά έσοδα με τα οποία καλύπτονταν τα έξοδα των μεγάλων παραστάσεων του θεάτρου.  Ταυτόχρονα, το ΔΗΠΕΘΕΚ έφτιαξε δραστήρια πειραματική σκηνή και εξαιρετικό παιδικό θεατρικό εργαστήρι. Ανεξάρτητα από το αν άρεσαν όλες οι παραστάσεις του (δεν υπάρχει κανένα θέατρο στον κόσμο που όλες οι παραστάσεις του να είναι επιτυχημένες) το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης είναι μοντέλο θεάτρου για τη χώρα. Και μάλιστα, χωρίς ο καλλιτεχνικός διευθυντής να αναλάβει ούτε μία φορά μέσα σε δεκαεπτά χρόνια να σκηνοθετήσει ή να παίξει σε παράσταση του ΔΗΠΕΘΕ, για να μην φανεί ότι με την μία του ιδιότητα «ταΐζει» την άλλη (δεν ξέρω αν έχει συμβεί αυτό σε άλλο δημόσιο/κρατικό θέατρο στην χώρα τις τελευταίες δεκαετίες). 

Και τι έρχεται να μας πει η παράταξη του κυρίου Σαρρή;

Ότι «οι υποδομές του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.Κ. σε προσωπικό και σε εξοπλισμό καθιστούν υπερβολική και έξω από τις αντικειμενικές δυνατότητές του τη λογική παραστάσεων από την Κρήτη στην Αθήνα, την Καλαμάτα, την Ηπειρο και την Καβάλα μέχρι και την Κομοτηνή». Ότι το ΔΗΠΕΘΕΚ πρέπει «να αξιοποιήσει νέους ή και μεγαλύτερους συμπολίτες μας  με αξιόλογες θεατρικές σπουδές που ζουν στη Κρήτη. Να επιδιώξει τη συνεργασία, τη στήριξη και τη μεταφορά τεχνογνωσίας στις ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες του νησιού, σεβόμενο τον αυτόνομο χαρακτήρα τους». Και προτείνουν «οργάνωση μικρών θεατρικών παραγωγών με περιοδείες σε όλο το νησί, κυρίως κατά τη διάρκεια του χειμώνα, με προοπτική λίγων παραστάσεων εκτός Κρήτης και με συμμετοχή σε φεστιβάλ όταν προκύπτει τέτοια δυνατότητα».

Με άλλα λόγια, ζητούν να φύγει ο Αεράκης, να μείνει το ΔΗΠΕΘΕΚ στα στενά όρια της Κρήτης, να δουλέψουν σε αυτό νέοι και παλιοί Κρητικοί επαγγελματίες (με τι λεφτά; Τζάμπα; αφού όπως οι ίδιοι ομολογούν δεν υπάρχουν λεφτά) καθώς και άνθρωποι από τις ερασιτεχνικές ομάδες του νησιού και έτσι όμορφα και «συλλογικά» να χωθούμε κάτω από το καβούκι μας και να εξαφανιστούμε από τον χάρτη. Η ιδέα του να κάνουμε τόσο σπουδαίες παραστάσεις και να τις ταξιδέψουμε παντού στη χώρα ώστε να βγάλουμε τα έξοδά μας και να βγάλουμε και κέρδος δεν υπάρχει καν στο μυαλό τους, μόνο την κρατική επιχορήγηση σκέφτονται, και πώς, μίζερα, θα την διαχειριστούν. Είναι μια λογική που υπάρχει στην χώρα εδώ και 100 χρόνια, σε μεγάλα και μικρότερα θέματα. Στον Βενιζέλο φώναζαν να μην θέλει να μεγαλώσει την Ελλάδα πέρα από την Λάρισα. Στους αγροτικούς συνεταιρισμούς πολλοί δεν έβλεπαν τον λόγο να κυνηγήσουν την αποστολή προϊόντων στο εξωτερικό – έτσι δεν υπάρχει ένα ελληνικό λάδι σε μεγάλα σούπερ μάρκετ στην Αμερική, στον Καναδά, στην Αυστραλία. Σε συνέντευξή του πριν λίγα χρόνια ο Χάρρυ Κλυνν έλεγε πως πρέπει να στείλουμε στο διάολο τους Ευρωπαίους και να ζήσουμε χωρίς υπολογιστές, ηλεκτρονικές συσκευές και αυτοκίνητα, να επιστρέψουμε στην δεκαετία του ’60. Όσο ο κόσμος γύρω μας γίνεται όλο και πιο δύσκολος, υπάρχουν πάντα οι άνθρωποι που αρνούνται την προσπάθεια να γίνουμε όλο και πιο εξωστρεφείς, να διευρύνουμε τα όριά μας, και ονειρεύονται να ζήσουμε ως ιθαγενείς σε κάποιο δάσος του Αμαζονίου. Έτσι και η παράταξη Σαρρή ονειρεύεται το ΔΗΠΕΘΕΚ που θα έρχεται στην κουζίνα μας να κάνει παράσταση, διότι στην κουζίνα μας θα χωράνε όλοι κι όλοι οι θεατές που θα ενδιαφέρονται να δουν την παράστασή του.

Το πόσο σοβαρή είναι η ανακοίνωση βέβαια της παράταξης Σαρρή φαίνεται και από το ότι χαρακτηρίζει ως πιθανή παγκόσμια πρωτοτυπία την 17ετή θητεία του Μ. Αεράκη στο ΔΗΠΕΘΕΚ. Ίσως ο κ. Σαρρής και η παράταξή του να μην γνωρίζουν ένα εργαλείο που το λένε “Google”. Αν το ήξεραν, και το πατούσαν κάνοντας μια στοιχειώδη έρευνα, θα έβρισκαν δεκάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο, που έμειναν είκοσι και βάλε χρόνια ως καλλιτεχνικοί διευθυντές στα θέατρα που είχαν αναλάβει.

Ο Μιχάλης Αεράκης είναι φίλος μου, από εκείνους τους φίλους που μιλάς δυο φορές το χρόνο αλλά γνωρίζετε πως παραμένετε φίλοι. Μέσα στα 17 χρόνια της θητείας του έχει ανεβάσει ένα έργο μου στο ΔΗΠΕΘΕΚ, το «Χωρίς Εσένα» και ήταν συμπαραγωγός σε άλλο ένα, την «Κρητηΐδα», με την οποία εγκαινιάστηκε το θέατρο Βλησίδη στα Χανιά. Ευτυχώς, και τα δύο έργα δεν πήγαν άσχημα J Μέσα σε αυτά τα χρόνια της γνωριμίας και φιλίας μας είχαμε και οι δύο κάποια παράπονα ο ένας από τον άλλο, και έχουμε ρίξει και έναν ωραίο τσακωμό πριν από χρόνια. Μπορεί να μην είναι ο ευκολότερος άνθρωπος του κόσμου, αλλά ο άνθρωπος αυτός, με την βοήθεια ελάχιστων εξαιρετικών υπαλλήλων, ΕΙΝΑΙ το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης.

Και επιστολές όπως αυτή της δημοτικής παράταξης Σαρρή δεν είναι υβριστικές προς τον ίδιο και τις διοικήσεις του ΔΗΠΕΘΕ που συμφωνούσαν όλα αυτά τα χρόνια με το όραμά του. Τέτοιες επιστολές είναι υβριστικές προς την πόλη, δια της αγνωμοσύνης που δείχνουν. Είναι και αστείες, παράλληλα, όταν γράφουν π.χ.: «Χωρίς να μηδενίζουμε το έργο του, θεωρούμε ότι βασική ευθύνη έχει ο καλλιτεχνικός διευθυντής, Μιχάλης Αεράκης…». Γιάντα μωρέ, αν εθέλατε, θα μπορούσατε να το μηδενίσετε το έργο του;