Ένας πραγματικά εντάξει άνθρωπος

Αυτή η εβδομάδα είναι πολύ σπουδαία, σε επίπεδο Ιστορίας. Λόγω γεγονότων που συνέβησαν στο παρελθόν, και πολύ λίγοι τα θυμούνται, και γεγονότων που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή γύρω μας, και μοιάζουν δευτερεύοντα αλλά δεν είναι.

Ξεκινάω με τα παλιά: στις 27 Μαρτίου 1945 ο στρατηγός (και μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ) Ντουάιτ Αϊζενχάουερ, ανακοινώνει πως οι άμυνες των Γερμανών στο Δυτικό Μέτωπο έχουν διασπαστεί. Είναι η αρχή του τέλους για την πιο ανατριχιαστική ιστορία του 20^ου αιώνα (που δεν είχε και λίγες ανατριχιαστικές ιστορίες), αυτήν του ναζισμού. Που σήμερα, εβδομήντα χρόνια μετά κάποιοι εξίσου ανατριχιαστικοί άνθρωποι παλεύουν σε όλη την Ευρώπη να αναστήσουν.

Την Πρωταπριλιά του 1868 γεννιέται ο Εντμόν Ροστάν, που στα 29 του θα γράψει έναν από τους μεγαλύτερους ύμνους στον ανεκπλήρωτο έρωτα, τον Σιρανό ντε Μπερζεράκ.

Και στις 3 Απριλίου του 1862 η δουλεία καταργείται επίσημα στην Ουάσινγκτον των ΗΠΑ.

Περνάω στα καινούργια: τις τελευταίες εβδομάδες συμβαίνει μια μικρή επανάσταση στις ΗΠΑ, όπου διεξάγονται οι εσωτερικές εκλογές των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων για να αναδείξει το κάθε κόμμα τον υποψήφιο πρόεδρό του.

Η μικρή επανάσταση συμβαίνει στο Δημοκρατικό κόμμα και κορυφώθηκε με τα αποτελέσματα των τελευταίων ημερών. Που έδειξαν ότι η «σίγουρη» υποψήφια Χίλαρι Κλίντον δεν είναι πια τόσο σίγουρη, αν και μάλλον θα επικρατήσει. Αλλά σε πολλές πολιτείες οι ψηφοφόροι – και κυρίως οι νεότεροι σε ηλικία – ψηφίζουν μαζικά τον αντίπαλό της, τον σχεδόν 75χρονο Μπέρνι Σάντερς. Έναν άνθρωπο που επί δεκαετίες πρωταγωνιστεί στην πολιτική ζωή της Αμερικής χωρίς ποτέ, μέχρι το 2015, να γίνει μέλος κανενός από τα 2 κόμματα που κυριαρχούν στην πολιτική ζωή της χώρας. Όποιος έχει ακούσει τον Σάντερς να μιλάει, και έχει παρακολουθήσει την πορεία του, δεν μπορεί παρά να νιώθει ενθουσιασμό που βλέπει έναν πραγματικά εντάξει άνθρωπο – τόσο σπάνιο στην πολιτική – με γνήσιο, ανθρώπινο και ανθρωπιστικό λόγο, με αγώνες ενάντια σε πολύ μεγάλα συμφέροντα, να είναι τόσο κοντά στο να φτάσει στην προεδρία των ΗΠΑ (γιατί με αντίπαλο τον Τραμπ θα κερδίσει όποιος κι αν είναι υποψήφιος από τους Δημοκρατικούς).

Φοβάμαι πως ο Μπέρνι Σάντερς δεν θα τα καταφέρει – αλλά είναι σχεδόν εξίσου σημαντικό το μήνυμα που περνάει μέσα από τον αγώνα του και το ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου που έχει ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά του για να το ακούσει.

Όχι θυμωμένα νέα

Καμιά φορά χρησιμοποιώ το blog για να γράψω μη θυμωμένα πράγματα. Αυτό θα κάνω και σήμερα, για να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Ο Κύκλος είναι το Ελληνικό Τμήμα της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (ΙΒΒΥ, International Board on Books for Young People), μιας πολύ σημαντικής οργάνωσης που λειτουργεί εδώ και πάνω από 60 χρόνια, με έδρα την Ελβετία.

Στη φετινή βραχεία λίστα 5 βιβλίων που είναι υποψήφια για το βραβείο ελληνικού εφηβικού βιβλίου του 2015, ένα από τα υποψήφια βιβλία είναι το «Μια ανάσα μόνο».

Είναι σπουδαία τιμή για μένα – και χαρά μαζί, αφού είμαστε συνυποψήφιοι με την φίλη και εξαιρετική συγγραφέα Άννα Κοντολέων και με άλλους σημαντικούς συγγραφείς.

http://www.greekibby.gr/products5.php?wh=1&lang=1&the1id=90&theid=90&open1=90&open2=16

Ο χάρτης του τρόμου

Σε ένα ρεπορτάζ σήμερα στο in.gr παρουσιάζεται ο χάρτης του τρόμου, κι ας μην τον ονομάζει έτσι το ειδησεογραφικό site. Είναι ο χάρτης που βλέπετε παρακάτω, με τους θριάμβους των ακροδεξιών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη. Την Ευρώπη, που σιγά-σιγά αρχίζει να μετατρέπεται σε σκοτεινή ήπειρο.

Κάποιοι, μέσα στην θολούρα του μυαλού τους, πιστεύουν πως αυτοί οι πολιτικοί, σε όλη την Ευρώπη, που μισούν οποιονδήποτε και οτιδήποτε ξένο (ή παριστάνουν ότι το μισούν, για να πάρουν ψηφαλάκια) είναι πατριώτες. 

Πατριώτης είναι αυτός που φροντίζει ώστε η χώρα του να μην υποκινεί ούτε να ενθαρρύνει ούτε καν να ανέχεται την δημιουργία πολέμων σε άλλα κράτη, ώστε να κονομάνε συγκεκριμένα τεράστια συμφέροντα - πολέμων που δημιουργούν πρόσφυγες. Γιατί μια τέτοια χώρα, χωρίς ήθος, δεν μπορεί να την περηφανεύεται κανείς για πατρίδα. Πατριώτης είναι επίσης αυτός που φροντίζει ώστε η χώρα του να βοηθάει όσο μπορεί τους αδύναμους – γιατί αυτή, τότε, είναι μια σπουδαία χώρα που θα παράγει μεγάλους ανθρώπους. Οπότε, μην γελιέστε ότι μπορεί τα ακροδεξιά κόμματα να είναι οτιδήποτε άλλο από φορείς ατέλειωτου μίσους και κόμπλεξ, που απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα των ανθρώπων.

Όπως βέβαια φορείς ατέλειωτου μίσους θα ήταν και τα ακροαριστερά κόμματα, αν κατάφερναν να βρουν ακροατήριο. Για να μην ξεχνιόμαστε για το τι πρεσβεύουν κι αυτοί, σήμερα διαβάζω ότι σε ιστοσελίδα αντιεξουσιαστών στην Ελλάδα δημοσιεύτηκαν τα ονόματα 125 ελεγκτών μέσων μεταφοράς με την παρότρυνση όσοι τους γνωρίζουν να τους «συμπεριφερθούν ανάλογα», δηλαδή να τους επιτεθούν. Δεν τα βάζουν ας πούμε με την κυβέρνηση, που αυξάνει τα εισιτήρια και θα απολύσει τους ελεγκτές που δεν θα κάνουν την δουλειά τους, αλλά απειλούν δημοσίως τους αδύναμους, τους υπαλλήλους, επειδή τολμούν και ζητούν τα εισιτήρια. Ενάντια στους αδύναμους κι αυτοί, όπως και οι ακροδεξιοί ενάντια στους κακομοίρηδες τους πρόσφυγες.

Ε, ρε κάτι μάγκες και από τις δυο μεριές του πολιτικού φάσματος. Που βέβαια δεν έχουν καμία σχέση στην πραγματικότητα με την πολιτική. Να δείρουν θέλουν. Να φτύσουν, να ουρλιάξουν, να τρομοκρατήσουν. Εντάσσονται σε κάποιο άκρο για να δώσουν διέξοδο στην οργή τους.

Δεν έχει πυξίδα το μίσος. Αριστερά-δεξιά, πάνω-κάτω, δεν έχει. Τυφλό είναι. Να ξεσπάσει θέλει, πάνω σε οποιονδήποτε βρει.

Υ.Γ. Μια που μιλάμε για μίσος και τρόμο, θα ήθελα πολύ να μάθω την εξέλιξη της υπόθεσης με τον τύπο στην Αλεξανδρούπολη που διέλυσε στο ξύλο τα παιδάκια, χτυπώντας τα ξανά και ξανά στο κεφάλι, μπροστά στην μάνα τους που δεν έκανε τίποτα για να τα σώσει. Το ένα παιδάκι ακόμα χαροπαλεύει. Θα ήθελα πολύ να δω ποια ποινή θα επιβληθεί σε αυτόν τον άντρακλα και σε αυτή τη «μάνα». Θα ήθελα να μάθω ποιος δικαστής κάποτε θα τους βγάλει έξω με κάποια ελαφρυντικά στοιχεία που ίσως βρει μετά από καιρό.

Μέχρι να υπάρξει δρακόντεια νομοθεσία με εξοντωτικές ποινές για όσους καταστρέφουν τις ζωές παιδιών, νομίζω πως θα μας αξίζει ότι κι αν μας συμβαίνει.

Και μια βαθιά υπόκλιση, τελειώνοντας, στα παιδικά χωριά SOS, που ανέλαβαν την επιμέλεια των παιδιών της «μάνας». Υπάρχουν κάποιοι λίγοι οργανισμοί με υπέροχους ανθρώπους που εξακολουθούν να μας θυμίζουν ποιοι πρέπει να είμαστε. Ποιοι μπορούμε να γίνουμε.

Ψιτ, βλάκα (ενημερωμένο)

Ενημέρωση του κειμένου, Τρίτη 15/3 - προσθήκη του βίντεο της Action Aid.

Το θέμα βεβαίως δεν είναι ο κ. Νότης Σφακιανάκης, ο οποίος είναι πια φανερό ότι είναι για την Χρυσή Αυγή ότι ο κ. Λαζόπουλος για τον ΣΥΡΙΖΑ: φανατικοί οπαδοί και «κράχτες» για τα κόμματα αυτά, που παριστάνουν ότι τυχαία όσα λένε συμπίπτουν απολύτως με την ρητορική των κομμάτων τους.

Το θέμα είναι ότι η εποχή είναι πολύ επικίνδυνη – φαίνεται από τα σχόλια υπέρ του Σφακιανάκη σε πολλά sites – και μπορεί εύκολα να κυριαρχήσει ένας συνδυασμός φασισμού και βλακείας (αυτά πάνε μαζί), λόγω της εξαθλίωσης της χώρας. Διότι όποιος πιστεύει ότι οι μετανάστες με τα πορτοφόλια γεμάτα πεντακοσάευρα, όπως δήλωσε ο κ. Σφακιανάκης, μπαίνουν στις σαπιοβάρκες διακινδυνεύοντας την ζωή τους και ζουν στις συνθήκες που βλέπει όλη η Ελλάδα στην Ειδομένη και αλλού, ε, δεν είναι μόνο φασίστας, είναι και πανίβλακας. 
Και ακούγοντας τον προβεβλημένο τραγουδιστή να αραδιάζει τις μισανθρωπικές του απόψεις και να λέει ότι δεν τον νοιάζουν τα μωρά των προσφύγων γιατί οι μανάδες τους έχουν λεφτά, ο βλάκας θεατής πετάγεται από τον αναπαυτικό καναπέ του και φωνάζει: «να! Το λέει κι ο Νότης! Το ήξερα εγώ! Έρχονται οι πάμπλουτοι πρόσφυγες να μου πάρουν την πατρίδα μου ενώ εγώ δεν έχω λεφτά – να πάνε να ψοφήσουν, να μένανε στην χώρα τους, δεν με νοιάζει ότι κι αν πάθουν». Ψιτ, βλάκα, μην ξεχάσεις να μετρήσεις και τα πεντακοσάευρα που έχει ο πατέρας του εννιάχρονου κοριτσιού που έπαθε ηπατίτιδα εκεί στις πλημμυρισμένες σκηνές που ζουν. Και τα πεντακοσάευρα των ανθρώπων που πιάστηκαν στα χέρια για ένα ζευγάρι παπούτσια.

Θα μου πείτε: αυτό που ισχυρίζεται ο Σφακιανάκης το έβγαλε από το κεφάλι του; Δεν το είδε ποτέ; Προς χάριν της συζήτησης, να δεχτώ ότι το είδε. Ότι υπήρξε και πρόσφυγας με πεντακοσάευρα στο πορτοφόλι του (ικανό τον έχω βέβαια να είδε τον δουλέμπορο και τον πέρασε για πρόσφυγα). Αλλά ας πούμε ότι υπήρχαν ένας, δύο τρεις, δέκα άνθρωποι με λεφτά, ανάμεσα στις εκατοντάδες χιλιάδες που έρχονται πια κάθε χρόνο στην Ελλάδα για να παραμείνουν ζωντανοί, αυτοί και τα παιδιά τους. Το ότι αυτοί οι ελάχιστοι έχουν λεφτά σημαίνει ότι όλοι οι κακόμοιροι που σέρνονται στις λάσπες της Ειδομένης είναι πάμπλουτοι που αποφάσισαν να κάνουν μια βόλτα προς τα εδώ; 
Αυτό κάνει ο φασισμός. Ψάχνει να βρει το παραμικρό, για να πατήσει πάνω του, να το γενικεύσει ως απόλυτη αλήθεια και να καρφώσει το μίσος στις καρδιές των ανθρώπων.

Ψιτ, βλάκα: αυτό που ζεις είναι απαίσιο, ναι. Αλλά αυτό που ζουν οι πρόσφυγες είναι τρις χειρότερο. Μέχρι να βρεθεί λύση, προσπάθησε να παραμείνεις άνθρωπος. 
Και δες κι αυτό το βίντεο της Action Aid, για να δεις πεντακοσάευρα να ξεχειλίζουν: https://www.youtube.com/watch?v=JN_TygoVXic

Ταλεντάρα σου λέω

Από όλη αυτή την κυβέρνηση των υπερταλαντούχων ανθρώπων που ήρθε και μας βρήκε, υπάρχει ένας μόνο άνθρωπος που τον βλέπω και στενοχωριέμαι, στενοχωριέμαι, στενοχωριέμαι πολύ. Και αυτός είναι ο κ. Σταύρος Κοντονής, ο υφυπουργός Αθλητισμού – ξέρετε, αυτός που μοιάζει λίγο με τον Άθω, από τους τρεις σωματοφύλακες.

Στενοχωριέμαι που βλέπω ένα τόσο μεγάλο ταλέντο να πηγαίνει χαμένο. Δεν είναι ο Άθως, συγνώμη, ο  Κοντονής, για να περιορίζεται στον αθλητισμό. Για για να βλέπει π.χ. τον ημιτελικό κυπέλλου Ελλάδας στο ποδόσφαιρο να διακόπτεται λόγω επεισοδίων και να κατεβάζει ο υπερεγκέφαλός του αμέσως την λύση: να καταργεί το κύπελλο Ελλάδας.

Όχι, ένα τέτοιο ταλέντο θα ήταν πολύτιμο σε πολλά άλλα πόστα, πολύ πιο κρίσιμα.

Σκεφθείτε τον ως γιατρό, ας πούμε. Ο διάλογος θα πήγαινε ως εξής.

Νοσοκόμος: Γιατρέ, o ασθενής είναι σε κρίσιμη κατάσταση, έχει δύο όργανα που υπολειτουργούν.

Κοντονής: Δύο; Αποσυνδέστε τον.

Ή ως σκηνοθέτη, στην "Επιστροφή".

Κάμεραμαν: Αφεντικό, ο Ντι Κάπριο παραπονιέται πάλι ότι κρυώνει.

Κοντονής: Ρίξτε τον να τον φάει η αρκούδα.
Κάμεραμαν: Μα είναι ο πρωταγωνιστής.
Κοντονής: Καταργώ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Κάμεραμαν: Μα…

Κοντονής: Μαμούνια. Έπρεπε να τον αφήσουν να ψοφήσει στ' αλήθεια στον Τιτανικό.

Ή σκεφθείτε τον ως υπουργό Υγείας.

Σύμβουλος: Πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με τα χρέη των νοσοκομείων…

Κοντονής: Να'ταν κι άλλα. Τα κατάργησα χθες.
Σύμβουλος: Τα χρέη;
Κοντονής: Τα νοσοκομεία.

Ή ως υπουργό Εθνικής Άμυνας.

Στρατηγός: Τα στρατόπεδά μας στα νησιά έχουν ανάγκη από φαντάρους, είναι υποστελεχωμένα…

Κοντονής: Πάρε δωράκι.

Στρατηγός: Τι είναι αυτό;

Κοντονής: Το λουκέτο που θα τους βάλω.

Αλλά και ως υπουργό Εξωτερικών.

Πρωθυπουργός: Η Ισπανία δεν μας στηρίζει όπως θα θέλαμε στην Ευρώπη.

Κοντονής: Θα την καταργήσω, για να μάθει.

Πρωθυπουργός: Την Ισπανία;

Κοντονής: Την Ισπανία.

Μεγάλο ταλέντο. Σφίγγεται το στομάχι μου, που δεν του αναθέτουν μέχρι στιγμής τα πόστα που του αξίζουν. Αλλά είμαι βέβαιος πως ο πρωθυπουργός, που έχει αποδείξει με τις επιλογές του ότι έχει πάντα τους καλύτερους δίπλα του, σύντομα θα τον αναβαθμίσει. Περιμένω με αγωνία.