Πρωτιές

Τρεις πρωτιές, την περασμένη εβδομάδα.

Ξεκινάω με το ρεπορτάζ για το πρώτο μωρό που γεννήθηκε στην Ουγγαρία για το 2015, και έτυχε να είναι παιδί Ρομά. Βλέποντας την φωτογραφία του μωρού (http://news.in.gr/features/article/?aid=1231384289), οι πολιτικοί του ακροδεξιού κόμματος της Ουγγαρίας ένιωσαν να τους κατακλύζει ένα και μόνο συναίσθημα. Το μίσος. Η ανάγκη να πετάξουν το μωρό έξω από τη χώρα τους. Ένας από τους οπαδούς του κόμματος έγραψε πως οι τσιγγάνοι αναπαράγονται σαν ποντίκια, σαν παράσιτα. Όσοι βλέπουν την φωτογραφία ενός μωρού και νιώθουν συναισθήματα όπως τα παραπάνω, με κάνουν να εύχομαι να έρθει γρήγορα μια άλλη πρωτιά: η πρώτη αποστολή για τον εποικισμό άλλου πλανήτη. Ώστε να τους βάλουμε μέσα στο διαστημόπλοιο και να τους ξεφορτωθούμε από την Γη.

Δεύτερη πρωτιά, προσωπική αυτή: μέσα στα δύο περίπου χρόνια που γράφω στο μπλογκ, δεν έχω προτείνει ξανά βιβλίο πεζογραφίας. Πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο «Μουσική και άλλα πεζά» του Αχιλλέα Κυριακίδη (εκδ. Πατάκη, Δεκέμβριος 2014), που περιέχει τις συλλογές διηγημάτων του Α.Κ. από το 1973 που πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα έως και το 1995, που εκδόθηκε η «Μουσική». Τον Α.Κ. τον γνώριζα μόνο από τις καταπληκτικές μεταφράσεις που έχει κάνει στα άπαντα του Μπόρχες, και από την συλλογή διηγημάτων του «Τεχνητές Αναπνοές» που είχε τιμηθεί με το κρατικό βραβείο διηγήματος. Διάβασα λοιπόν την «Μουσική», την συλλογή του 1995, και θα ήθελα να πω – ή μάλλον να φωνάξω, ως μανιώδης αναγνώστης ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας για πάνω από δύο δεκαετίες – ότι η «Μουσική» είναι μία από τις 3 σημαντικότερες συλλογές διηγημάτων που έχω διαβάσει ποτέ από Έλληνα συγγραφέα. Και, αφήνοντας στην άκρη για λίγο την ιδιότητα του αναγνώστη και πιάνοντας εκείνην του συγγραφέα, να πω ότι τουλάχιστον τα μισά διηγήματα της συλλογής – όλα τους πολύ μικρά, λίγων σελίδων το καθένα – τα ζήλεψα αφάνταστα.

Τρίτη πρωτιά, από τον καινούργιο υπουργό Παιδείας, τον κ. Μπαλτά. Είναι, απ’ όσο μου επιβεβαιώνει μια σύντομη διαδικτυακή έρευνα που έκανα, ο μοναδικός υπουργός Παιδείας στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία που έχει καταφερθεί ποτέ ενάντια στην αριστεία, χαρακτηρίζοντας την αριστεία ως «υπό όρους, ρετσινιά» και ως «αυτό το τρομερό πράγμα». Σούπερ πρωτιά, αυτή, για την χώρα μας. Σκέφτομαι να μην ξαναγράψω καν για τα θέματα παιδείας στο μπλογκ. Διότι αισθάνομαι πως με τον καινούργιο υπουργό και τον αναπληρωτή υπουργό Παιδείας μας χωρίζει ένα ανυπέρβλητο κενό: δεν ονειρευόμαστε τον ίδιο μελλοντικό κόσμο. Και επειδή εκείνοι απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα του σχετικά βολεμένου ανθρώπου, στα ένστικτα που τον οδηγούν στην ελάχιστη προσπάθεια, πιστεύω ότι έχουν όλες τις πιθανότητες με το μέρος τους για να υλοποιήσουν το όνειρό τους. Απλώς, πριν το πετύχουν ελπίζω να έχω μπει στο πρώτο αεροπλάνο και να έχω φύγει από την χώρα.