Αρκετά μεγάλος για να κοκκινίσω

Είμαι αρκετά μεγάλος για να κοκκινίσω, οπότε θα προσπαθήσω να το αποφύγω. Και θα πω απλώς ένα μεγάλο ευχαριστώ για όσα υπέροχα και υπερβολικά γράφει για μένα η συγγραφέας Γιώτα Παπαδημακοπούλου, στην κριτική που δημοσίευσε για το "Μια ανάσα μόνο", στο
νούμερο 1 ελληνικό blog του 2012 (Το μεγαλείο των τεχνών):
http://www.culture21century.gr/2015/02/book-review.html

Η επιβράβευση της αξιοπιστίας

Δεν θα αναλύσω τα γνωστά, που λέγονται και γράφονται σε ΜΜΕ, blogs και λοιπά για τις εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που διόρισε στο δημόσιο ο νέος (από αύριο) πρόεδρος της δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, ούτε για την τραγική του ανεπάρκεια στις φωτιές του 2007, ούτε για την τραγική του ανεπάρκεια στα γεγονότα του 2008, ούτε ακόμα για την παροιμιώδη αδράνειά του κατά την επίθεση Κασιδιάρη σε Κανέλλη-Δούρου.
Θα πω κάτι που δεν το είδα να γράφεται. Τον Απρίλιο του 2009, σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία (http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=38309), ο κ. Παυλόπουλος δήλωνε πως όταν αποχωρήσει από την ηγεσία της ΝΔ ο κ. Κώστας Καραμανλής θα αποχωρήσει κι αυτός από την πολιτική. Και συνέχιζε:
"Είμαι πια 60 χρόνων. Θα παραμένω πάντα στην παράταξή μου, αλλά θέλω τα τελευταία χρόνια της επαγγελματικής ζωής μου να ξαναγυρίσω στο πανεπιστήμιο, απ' όπου ξεκίνησα. Αυτό δεν αποκλείει να φύγω νωρίτερα. Αυτό που είχα πει για τον κ. Καραμανλή είναι το ακραίο όριο της παραμονής μου στην πολιτική. Και δεν το λέω διότι υποτιμώ οποιονδήποτε στη Ν.Δ. Κάθε άλλο. Τιμώ τους συναδέλφους μου. Απλά, μπήκα στην πολιτική χωρίς να το έχω σχεδιάσει από την αρχή κι έχω στόχο ζωής να τελειώσω την επαγγελματική μου σταδιοδρομία στο πανεπιστήμιο. Γιατί είναι ένας χώρος τον οποίο αγάπησα και αγαπώ και είμαι άρρηκτα συνδεδεμένος μαζί του."

Όπως όλοι γνωρίζουμε, ο κ. Καραμανλής αποχώρησε στα τέλη του 2009 από την ηγεσία της ΝΔ. Ο κ. Παυλόπουλος, αντίθετα, έμεινε για περισσότερα από 5 χρόνια ακόμα στην ενεργό πολιτική. Επέστρεψε πριν από ένα μήνα στο πανεπιστήμιο, στον χώρο που "αγάπησε, αγαπά και είναι άρρηκτα συνδεδεμένος μαζί του". Ο ένας μήνας του έπεσε βαρύς, και σήμερα αποδέχτηκε την πρόταση του κ. Τσίπρα να είναι για 5 χρόνια ο νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας, οπότε λόγω ηλικίας σε 5 χρόνια από σήμερα θα συνταξιοδοτηθεί και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο πανεπιστήμιο.

Γιατί όταν λέμε κάτι, το εννοούμε. Ξεκάθαρες κουβέντες. Κι επειδή τιμούμε τα λόγια μας, επιβραβευόμαστε. Μπορούμε να γίνουμε ο πρώτος πολίτης της χώρας, να δώσουμε ένα μήνυμα στη νέα γενιά για το πώς πρέπει να ζει τη ζωή της.

Πρωτιές

Τρεις πρωτιές, την περασμένη εβδομάδα.

Ξεκινάω με το ρεπορτάζ για το πρώτο μωρό που γεννήθηκε στην Ουγγαρία για το 2015, και έτυχε να είναι παιδί Ρομά. Βλέποντας την φωτογραφία του μωρού (http://news.in.gr/features/article/?aid=1231384289), οι πολιτικοί του ακροδεξιού κόμματος της Ουγγαρίας ένιωσαν να τους κατακλύζει ένα και μόνο συναίσθημα. Το μίσος. Η ανάγκη να πετάξουν το μωρό έξω από τη χώρα τους. Ένας από τους οπαδούς του κόμματος έγραψε πως οι τσιγγάνοι αναπαράγονται σαν ποντίκια, σαν παράσιτα. Όσοι βλέπουν την φωτογραφία ενός μωρού και νιώθουν συναισθήματα όπως τα παραπάνω, με κάνουν να εύχομαι να έρθει γρήγορα μια άλλη πρωτιά: η πρώτη αποστολή για τον εποικισμό άλλου πλανήτη. Ώστε να τους βάλουμε μέσα στο διαστημόπλοιο και να τους ξεφορτωθούμε από την Γη.

Δεύτερη πρωτιά, προσωπική αυτή: μέσα στα δύο περίπου χρόνια που γράφω στο μπλογκ, δεν έχω προτείνει ξανά βιβλίο πεζογραφίας. Πριν λίγες μέρες έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο «Μουσική και άλλα πεζά» του Αχιλλέα Κυριακίδη (εκδ. Πατάκη, Δεκέμβριος 2014), που περιέχει τις συλλογές διηγημάτων του Α.Κ. από το 1973 που πρωτοεμφανίστηκε στα ελληνικά γράμματα έως και το 1995, που εκδόθηκε η «Μουσική». Τον Α.Κ. τον γνώριζα μόνο από τις καταπληκτικές μεταφράσεις που έχει κάνει στα άπαντα του Μπόρχες, και από την συλλογή διηγημάτων του «Τεχνητές Αναπνοές» που είχε τιμηθεί με το κρατικό βραβείο διηγήματος. Διάβασα λοιπόν την «Μουσική», την συλλογή του 1995, και θα ήθελα να πω – ή μάλλον να φωνάξω, ως μανιώδης αναγνώστης ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας για πάνω από δύο δεκαετίες – ότι η «Μουσική» είναι μία από τις 3 σημαντικότερες συλλογές διηγημάτων που έχω διαβάσει ποτέ από Έλληνα συγγραφέα. Και, αφήνοντας στην άκρη για λίγο την ιδιότητα του αναγνώστη και πιάνοντας εκείνην του συγγραφέα, να πω ότι τουλάχιστον τα μισά διηγήματα της συλλογής – όλα τους πολύ μικρά, λίγων σελίδων το καθένα – τα ζήλεψα αφάνταστα.

Τρίτη πρωτιά, από τον καινούργιο υπουργό Παιδείας, τον κ. Μπαλτά. Είναι, απ’ όσο μου επιβεβαιώνει μια σύντομη διαδικτυακή έρευνα που έκανα, ο μοναδικός υπουργός Παιδείας στην σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία που έχει καταφερθεί ποτέ ενάντια στην αριστεία, χαρακτηρίζοντας την αριστεία ως «υπό όρους, ρετσινιά» και ως «αυτό το τρομερό πράγμα». Σούπερ πρωτιά, αυτή, για την χώρα μας. Σκέφτομαι να μην ξαναγράψω καν για τα θέματα παιδείας στο μπλογκ. Διότι αισθάνομαι πως με τον καινούργιο υπουργό και τον αναπληρωτή υπουργό Παιδείας μας χωρίζει ένα ανυπέρβλητο κενό: δεν ονειρευόμαστε τον ίδιο μελλοντικό κόσμο. Και επειδή εκείνοι απευθύνονται στα κατώτερα ένστικτα του σχετικά βολεμένου ανθρώπου, στα ένστικτα που τον οδηγούν στην ελάχιστη προσπάθεια, πιστεύω ότι έχουν όλες τις πιθανότητες με το μέρος τους για να υλοποιήσουν το όνειρό τους. Απλώς, πριν το πετύχουν ελπίζω να έχω μπει στο πρώτο αεροπλάνο και να έχω φύγει από την χώρα.

Μήνας εφηβείας στην δημοτική βιβλιοθήκη

Ευχαριστώ πολύ την Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων για την φιλοξενία, στον υπέροχο χώρο της, των εκδηλώσεων με τις οποίες ξεκίνησε ο μήνας εφηβείας.
Ακολουθεί ο μαραθώνιος εφηβικού ραδιοφώνου μέσα στον Μάρτιο και βέβαια οι διαγωνισμοί για την καλύτερη αφίσα και το καλύτερο σενάριο, από όλα τα σχολεία του νομού! Περισσότερες πληροφορίες στο:
http://www.haniotika-nea.gr/minas-efivias-sti-dimotiki-vivliothiki/

Μια ανάσα μόνο - Από 12 Φεβρουαρίου στα βιβλιοπωλεία + σελίδα στο Facebook

Στη σελίδα: https://www.facebook.com/miaanasamono
που θα ανανεώνεται καθημερινά, μπορείτε να βρίσκετε νέα για το "Μια ανάσα μόνο" που κυκλοφορεί την Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Πατάκη, αποσπάσματα από τα 2 πρώτα βιβλία της τριλογίας, διαγωνισμούς, φωτογραφίες από τα μέρη όπου διαδραματίζονται τα βιβλία στα Χανιά, σχόλια αναγνωστών και κριτικές εφημερίδων και άλλα πολλά για τον Γιώργο, τη Ρέα, τον Νικ και ολόκληρο τον κόσμο του "Καιρός για Ήρωες".

Ο πρόλογος και το 1ο κεφάλαιο του "Μια ανάσα μόνο"

Μπορείτε να διαβάσετε, σε PDF, εδώ τον πρόλογο και το 1ο κεφάλαιο του "Μια ανάσα μόνο", που κυκλοφορεί σε πολύ λίγες μέρες από τις εκδόσεις Πατάκη.

Μήπως να συγκινηθώ;

Δεν μου αρέσει να επιβεβαιώνομαι σε αρνητικές προβλέψεις. Και δεν μου αρέσει να γίνομαι κυνικός.

Στο προηγούμενο κείμενο, εδώ στο blog, έγραφα ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η οικονομία της, στην οποία βεβαίως εύχομαι να τα πάει καλά η νέα κυβέρνηση γιατί είναι πάρα πολύς ο κόσμος που υποφέρει. Ελλάδα όμως είναι και η παιδεία της, όπου το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ περιέχει δυστυχώς ιδέες που μπορούν πολύ γρήγορα να την γυρίσουν τριάντα χρόνια πίσω.

Χθες ακούσαμε τις προγραμματικές δηλώσεις του νέου πρωθυπουργού, οι οποίες διακρίθηκαν από ποιητικό λόγο και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας συγκινήθηκε καθώς τις έκανε. Στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης η πλειοψηφία τον αποθεώνει και φαίνεται να νιώθει εθνική ανάταση από τις δηλώσεις αυτές.

Εγώ, πάλι, σήμερα έχω να γράψω μόνο μερικά ονόματα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Μετσόβιο Πολυτεχνείο: Μιχαήλ Τριανταφύλλου, καθηγητής στο Τεχνολογικό Ινστιτούτο Μασσαχουσέτης, γνωστότερο σε όλο τον κόσμο ως ΜΙΤ

Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθήνας: Δημήτρης Μπερτσιμάς, καθηγητής στο ΜΙΤ

Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης: Ρίτσαρντ Χάντερ, διάσημος ελληνιστής, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ

Πανεπιστήμιο Πατρών: Χαράλαμπος Γαβράς, καθηγητής του Πανεπιστημίου της Βοστόνης

Πανεπιστήμιο Κρήτης: Γρηγόρης Σηφάκης, καθηγητής ΑΠΘ και Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης

Πολυτεχνείο Κρήτης: Διονύσης Τσιχριτζής, καθηγητής Πανεπιστημίου της Γενεύης

Όλοι οι παραπάνω τόλμησαν να αναλάβουν, μέσα στην κρίση, πρόεδροι των συμβουλίων διοίκησης των αντίστοιχων ελληνικών πανεπιστημίων για να βοηθήσουν την προσπάθεια να αλλάξουν επίπεδο τα πανεπιστήμιά μας. Πρόεδροι των συμβουλίων διοίκησης που όπως μας ανακοίνωσε χθες ο νέος πρωθυπουργός, στις προγραμματικές του δηλώσεις, καταργούνται άμεσα γιατί απέδειξαν (κατά τον ΣΥΡΙΖΑ) ότι είναι αντιδημοκρατικά.

Ήταν τόσο σημαντική για τον συγκινημένο πρωθυπουργό η κατάργηση των συμβουλίων διοίκησης, η εντολή σε όλους τους παραπάνω να πάνε σπίτια τους, ώστε έπρεπε να μπει στις προγραμματικές δηλώσεις, έπρεπε να μην καθυστερήσει ούτε μία μέρα, έπρεπε αυτή να είναι η πρώτη κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ στην Παιδεία!

Άντε λοιπόν, να πηγαίνουν όλοι αυτοί οι άσχετοι και απαίσιοι σπίτι τους, για να αναλάβουν σιγά-σιγά και πάλι πόστα εξουσίας εξέχοντες ακαδημαϊκοί-στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως οι κ.κ. Πελεγρίνης και Μυλόπουλος, εκλεγμένοι πρυτάνεις στο πρόσφατο παρελθόν από τους συνδικαλιστές φοιτητές στην Ελλάδα, και πολέμιοι κάθε αλλαγής που θα φέρει το ελληνικό πανεπιστήμιο πιο κοντά στα σπουδαία πανεπιστήμια του δυτικού κόσμου.

Η ελπίδα έρχεται. Να συγκινηθώ κι εγώ;

Γιατί είστε τόσο κακοί μαζί μου;

Πριν συνεχίσω το χθεσινό κείμενο, να κάνω μια μικρή παρένθεση. Χαίρομαι ιδιαίτερα που ο κ. Λυκούργος Λιαρόπουλος παραιτήθηκε μέσα σε μια μέρα από το Ποτάμι (όπως θα χαιρόμουν αν έφευγε και από οποιοδήποτε άλλο κόμμα). Το σχόλιο του, «Γερούν, γερά! Σπασ’ του τον τσαμπουκά» για τον «καυγά» Ντάισελμπλουμ-Βαρουφάκη ήταν ότι ανθελληνικότερο έχω διαβάσει εδώ και χρόνια. Όποια κι αν είναι η άποψή σου για τον Έλληνα υπουργό οικονομικών και τις ικανότητές του, είναι δυνατόν να υποστηρίζεις τον Ντάισελμπλουμ; Και μετά την παραίτησή σου ουσιαστικά να επιμένεις ότι έχεις δίκιο στο σχόλιό σου; Φαντάζομαι ότι όταν βλέπει την Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο να παίζει με ανώτερο αντίπαλο, ο κύριος Λιαρόπουλος πανηγυρίζει τα γκολ των αντιπάλων ώστε «να μας μάθουν επιτέλους μπάλα». Κλείνω την παρένθεση.

Έλεγα λοιπόν, εχθές, ότι καλώς έφυγε η προηγούμενη κυβέρνηση και καλώς φαίνεται να προσπαθεί να εφαρμόσει όσα υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου κι αν μας βγάλει αυτή η προσπάθεια – γιατί γι’ αυτό ψηφίστηκε, και αυτό επιβάλλει η δημοκρατία.

Όμως η χώρα δεν είναι μόνο η οικονομία της. Γιατί, ας πούμε ότι τα καταφέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ στο μάξιμουμ των οικονομικών του στόχων. Ας πούμε ότι αύριο το πρωί μας διέγραφαν το 70% του χρέους και το υπόλοιπο μας έλεγαν πως θα το πληρώσουμε μόνο αν έχουμε ανάπτυξη, αλλιώς δεν θα χρειαζόταν να πληρώσουμε δεκάρα. Ας πούμε ότι αύριο το πρωί η Ελλάδα θα γινόταν ξανά μια χώρα με υλική αφθονία. Ε, και; λέω εγώ. Υλική αφθονία είχαμε και πριν την κρίση. Κοιτούσατε γύρω σας και ήσασταν ευχαριστημένοι από αυτό που βλέπατε; Από τις συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω σας; Από τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας; Από τις δημόσιες υπηρεσίες μας; Φαντάζομαι πως όχι. Και γι’ αυτό έγραψα χθες ότι ετοιμάζεται να συμβεί κατά την γνώμη μου στην χώρα ένα έγκλημα, από την νέα κυβέρνηση. Διότι εκτός από την οικονομία, η νέα κυβέρνηση έχει πρόγραμμα και για την παιδεία, και για την δημόσια διοίκηση. Πρόγραμμα που μπορεί να το υλοποιήσει χωρίς οικονομικό κόστος, και γι’ αυτό θα το υλοποιήσει γρήγορα – ενώ αντίθετα οι αυξήσεις και οι κάθε είδους παροχές θα αργήσουν και θα εξαρτηθούν από το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης.

Αυτό το πρόγραμμα, του ΣΥΡΙΖΑ, για την παιδεία και την δημόσια διοίκηση, περιέχει μεν κάποιες σωστές ιδέες (π.χ. κατάργηση εξετάσεων στην πρώτη και στην δευτέρα λυκείου που θα προσμετρούν για την είσοδο στο πανεπιστήμιο) αλλά περιέχει και τόσες πολλές που θα οδηγήσουν σε εγκληματικό πισωγύρισμα την χώρα, στις πιο σκοτεινές στιγμές του ΠΑΣΟΚ, και θα σβήσουν, φοβάμαι, κάθε ελπίδα για να σηκώσει ηθικά και πνευματικά κεφάλι η χώρα, για τα επόμενα πολλά χρόνια.

Θέμα πρώτον, τα πανεπιστήμια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δηλώσει πως θα καταργήσει  τον νόμο Διαμαντοπούλου, έναν νόμο που είναι μεν προβληματικός σε συγκεκριμένα σημεία του, αλλά που έκανε την πιο αναγκαία αλλαγή στο ελληνικό πανεπιστήμιο: οι συνδικαλιστές φοιτητές και οι υπάλληλοι των πανεπιστημίων σταμάτησαν να εκλέγουν τους πρυτάνεις. Φανταστείτε ένα πανεπιστήμιο όπου ο πρύτανης είναι σε ανοιχτή γραμμή με τον κάθε κομματικό νεολαίο, για να πάρει εντολές ο πρύτανης από τον νεολαίο και τους κομματικούς καθοδηγητές του νεολαίου για το τι πρέπει να γίνει στο πανεπιστήμιο. Φανταστείτε ακόμα ότι οι υπάλληλοι ψηφίζουν ποιος πρύτανης θα τους διοικεί, οπότε όποιος υποψήφιος τάζει στους υπαλλήλους μεγαλύτερη ελαστικότητα και μετακινήσεις σε επιθυμητά πόστα, εκλέγεται με άνεση. Φοβερή ιδέα, τα παραπάνω; Ε, αυτό το πανεπιστήμιο είναι το πανεπιστήμιο στο οποίο ζούσαμε από το 1982 (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις πρυτάνεων μέσα στην τριακονταετία, σε όλη την Ελλάδα). Το πανεπιστήμιο με τους συνδικαλιστές φοιτητές όλων των κομμάτων να είναι κράτος εν κράτει, μαζί βέβαια με τους πρυτάνεις που χάιδευαν και αυτούς και τους υπαλλήλους (καλούς και τεμπέληδες, αφού και οι τεμπέληδες είχαν ψήφο). Έτσι ανανεώνονταν οι κομματικοί στρατοί, χάνονταν εβδομάδες μαθημάτων λόγω καταλήψεων, οι πανεπιστημιακές σπουδές είχαν εξευτελιστεί («το θέμα είναι να μπεις, άμα μπεις, κάποτε θα βγεις» είχε μάθει η ελληνική κοινωνία), λεφτά για τα πανεπιστήμια έρρεαν άφθονα χωρίς ουσιώδη έλεγχο για το τι αποτέλεσμα φέρνουν και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, με εξαίρεση κάποιους άθλιους αντιδραστικούς ξένους που στις αξιολογήσεις των πανεπιστημίων έβαζαν τα δικά μας πανεπιστήμια στον πάτο, ή συχνότερα δεν τα ανέφεραν πουθενά – δεν υπήρχαμε καν στον χάρτη. Αν αυτό το σύστημα, που το κατάργησε ο νόμος Διαμαντοπούλου, το επαναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ με οποιαδήποτε μορφή, τότε τα πανεπιστήμιά μας θα τραβήξουν ξανά προς την δόξα (του πάτου).

Μια άλλη υπόσχεση της νέας κυβέρνησης που ήδη υλοποιείται είναι η επαναφορά του «θεσμού» των αιώνιων φοιτητών. Εδώ χρειάζεται μια σύντομη εξήγηση, επειδή αρκετοί φοιτητές και οι οικογένειές τους πιστεύουν πως όσοι είναι ενάντια στην δυνατότητα «αιώνιων» σπουδών είναι απλώς κάποιοι κακιασμένοι τύποι. «Τι κοστίζει ο αιώνιος φοιτητής; Δεν επιβαρύνει κανέναν» ρωτάει ο φοιτητής, σαν να λέει «γιατί είστε τόσο κακοί μαζί μου;». Ο αιώνιος φοιτητής λοιπόν κοστίζει, και μάλιστα σε δύο επίπεδα. Κοστίζει, αρχικά, επειδή στην αρχή κάθε εξαμήνου, σε κάθε μάθημα υπάρχει ένας αριθμός εγγεγραμμένων φοιτητών. Βάσει του αριθμού αυτού, πρέπει να προσληφθούν βοηθοί για το μάθημα και τα εργαστήρια (όπου υπάρχουν). Αν ο αριθμός των φοιτητών είναι 400 άτομα ο αριθμός όσων πρέπει να προσληφθούν είναι πολύ διαφορετικός από το αν είναι 100 άτομα. Αυτό σημαίνει, δυνητικά, πολλές χαμένες ώρες εργασίας για το προσωπικό που θα προσληφθεί, δηλαδή πεταμένα λεφτά των φορολογούμενων, και χαμένες ώρες στις οποίες δεσμεύονται τα εργαστήρια χωρίς να υπάρχει λόγος αντί να αξιοποιούνται από ανθρώπους που τα έχουν ανάγκη. Επίσης, και αυτό είναι απείρως σημαντικότερο από το οικονομικό κόστος, το πανεπιστήμιο που δέχεται την ύπαρξη αιώνιων φοιτητών κοροϊδεύει τους φοιτητές του. Γιατί, με εξαίρεση ένα μικρό μέρος των θεωρητικών επιστημών, σε όλες τις υπόλοιπες το γνωστικό αντικείμενο αλλάζει διαρκώς. Οπότε, κάποιος που παίρνει πτυχίο μετά από 10, 12 ή 15 χρόνια σπουδών έχει έναν «αχταρμά» γνώσεων που δεν μπορούν να συνδυαστούν (ακόμα κι αν θυμάται τι είχε μάθει πριν τόσα χρόνια) ώστε να οδηγούν σε μια συνολική αντίληψη του φοιτητή γύρω από την επιστήμη του. Ο φοιτητής δεν παίρνει πτυχίο που πιστοποιεί ότι κατέχει την επιστήμη του – παίρνει ένα κουρελόχαρτο, ως ηθική ανταμοιβή για τα χρόνια που επένδυσε. Ε, αν είναι να πάρει κουρελόχαρτο, ας του το δίνουμε από το πρώτο έτος, να μην τρώει και τα νιάτα του τζάμπα.

Για να μην αφήσει όμως παραπονεμένα και τα δημοτικά, τα γυμνάσια και τα λύκεια, η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε δια του αναπληρωτή υπουργού Παιδείας κ. Κουράκη (είχα γράψει γι’ αυτόν εδώ: http://polyk.blogspot.gr/2014/11/blog-post_10.html) ότι κάθε αξιολόγηση εκπαιδευτικών καταργείται προς το παρόν και όταν γίνει θα έχει απλώς χαρακτήρα επισήμανσης αδυναμιών, χωρίς κανέναν «τιμωρητικό» χαρακτήρα. Την αντίστοιχη δήλωση έκανε στους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ και ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Κατρούγκαλος,  θυμάστε, αυτός που είχε κάνει την περιβόητη δήλωση πως υπάρχει «καλή και κακή βία» (ανάλογα με το αν αρέσει στον ίδιο, προφανώς), και πως όλοι οι δοσίλογοι και μαυραγορίτες ήταν δεξιοί στην κατοχή, και όλοι οι αγωνιστές ήταν αριστεροί. Συγκεκριμένα, ο κ. Κατρούγκαλος «δεσμεύτηκε ότι η όποια αξιολόγηση των υπαλλήλων στο μέλλον δεν θα συνδέεται με τη μισθολογική εξέλιξη, ούτε με δεξαμενές απολύσεων, αλλά θα πρέπει να υπάρχουν κίνητρα για τους άριστους δημόσιους λειτουργούς».

Με άλλα λόγια, όσο κι αν δουλεύεις στο δημόσιο (σε σχολείο ή υπηρεσία), θα παίρνεις τα ίδια λεφτά με τον διπλανό σου που μπορεί να κοπρίζει. Και αν ποτέ αξιολογηθείτε και οι δύο, εσένα θα σου δώσουμε έναν έπαινο για να τον κορνιζώσεις, ενώ στον άλλο θα δώσουμε στοργή και προδέρμ για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που τον εμποδίζει να σηκώσει τον ποπό του πιο όρθιο στην καρέκλα και να βγάλει λίγη δουλειά.

Να εξηγήσω εδώ ότι η αξιολόγηση που πήγε να επιβάλλει η προηγούμενη κυβέρνηση ήταν άθλια επινοημένη. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι άλλοθι για την νέα κυβέρνηση για να εξαφανίσει κάθε αίσθηση δικαίου από το δημόσιο. Αξιολόγηση υπάρχει παντού στον κόσμο – η πρωτοτυπία μας, να την αρνούμαστε ή να την φοβόμαστε, οδηγεί με ακρίβεια στο κενό.