Δεν έχουμε τίποτα άλλο

Όποιος έχει ακούσει ή διαβάσει ειδήσεις την τελευταία εβδομάδα, γνωρίζει την υπόθεση του δασκάλου στην Άρτα που κατηγορείται ότι έβαλε οκτάχρονους μαθητές να χτυπήσουν συμμαθητή τους.

Η υπόθεση φαίνεται μπερδεμένη. Οι γονείς του μαθητή ισχυρίζονται ότι τα πράγματα έγιναν ακριβώς όπως καταγγέλουν, και ότι ο δάσκαλος ζητούσε συγγνώμη όταν πήγαν στην αστυνομία αλλά αφού μίλησε με τον δικηγόρο του «τα γύρισε» και δηλώνει αθώος. Ο δάσκαλος ισχυρίζεται πως το παιδί είχε περίεργη συμπεριφορά και πήγε να φύγει από την τάξη, οπότε ο ίδιος έβαλε τους συμμαθητές του να το σταματήσουν, για να μην έχει ο ίδιος σωματική επαφή μαζί του.

Οι συνδικαλιστές δάσκαλοι της Άρτας στηρίζουν τον δάσκαλο και κάλεσαν τους συναδέλφους τους σε τρίωρη στάση εργασίας ώστε να διευκολυνθεί η συμπαράσταση στον συνάδελφό τους στο δικαστήριο (η δίκη αναβλήθηκε, μετά από αίτημα του δασκάλου). Τον υπερασπίζονται εξηγώντας πως είναι υπέρβαρος και έχει κινητικά προβλήματα, οπότε δεν προλάβαινε να σταματήσει το παιδί ο ίδιος.

Η απόσταση από την Άρτα μέχρι τα Χανιά είναι μεγάλη για να μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για το ποιος λέει αλήθεια και ποιος ψέματα. Οπότε, ας μείνουμε στο κομμάτι της ιστορίας που όλοι συμφωνούν ότι συνέβη: ο δάσκαλος χρησιμοποίησε τους συμμαθητές του αγοριού ώστε να το «σωφρονίσουν» με τον έναν (ξύλο) ή τον άλλο (παρεμπόδιση φυγής) τρόπο. Με βάση αυτό, ας εξετάσουμε το καλύτερο και το χειρότερο σενάριο. Ακόμα και στο καλύτερο σενάριο, λοιπόν, όπου ο δάσκαλος λέει την πλήρη αλήθεια, είναι φανερό ότι λόγω των κινητικών του προβλημάτων δεν μπορεί να ελέγξει την τάξη του και καταφεύγει σε αδιανόητα αντιπαιδαγωγικές μεθόδους. Χρησιμοποιεί μαθητές για να επιβάλλουν την πειθαρχία στους συμμαθητές τους, δημιουργεί μια «αστυνομία μαθητών» μέσα στην τάξη. Και είναι απίστευτο, για μένα, το ότι οι συνδικαλιστές δάσκαλοι της Άρτας δεν το επισημαίνουν αυτό πουθενά, λες και είναι επουσιώδες θέμα. Με κάθε σεβασμό στα προβλήματα υγείας του δασκάλου, νομίζω ότι ακόμα και στο καλύτερο σενάριο, πρέπει να σταματήσει να διδάσκει.

Από εκεί και πέρα, αν αποδειχθεί στην δίκη το χειρότερο σενάριο, ότι δηλαδή ο δάσκαλος έβαλε όντως να χτυπήσουν το παιδί οι συμμαθητές του, το θέμα δεν θα αφορά πια μόνο στον δάσκαλο. Θα αφορά και στους συνδικαλιστές που τον στηρίζουν ανεπιφύλακτα, βέβαιοι πως για όλα φταίει το παιδί και οι γονείς του.

Θυμίζω εδώ ότι έχουν υπάρξει περιστατικά όπου παιδόφιλοι καθηγητές (που έχουν συλληφθεί, π.χ. με υλικό παιδικής πορνογραφίας στην κατοχή τους) έχουν προστατευθεί από τους συναδέλφους τους στα πειθαρχικά όργανα με ελάχιστες ποινές οι οποίες μετά από εφέσεις που ασκήθηκαν δεν εκτελέστηκαν καν.

Η λύση για μένα είναι πολύ απλή. Πρέπει να αλλάξει η νομοθεσία. Πρέπει να απολύεται και αυτός που καταδικάζεται για κακουργηματικές πράξεις εις βάρος παιδιών αλλά και εκείνοι που τον υπερασπίστηκαν, μόνο και μόνο επειδή «είναι συνάδελφος». Κύριοι συνδικαλιστές – προστάτες των βρωμερότερων συναδέλφων σας, αντίο. Έχετε φροντίσει τον παιδόφιλο ή τον βασανιστή παιδιών. Έχετε πάρει θέση. Είστε μαζί τους. Είστε απέναντι στα παιδιά.

Το 1960 ο Κάρλος Ντίτμπορν, πρόεδρος της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της Χιλής, είχε παρακαλέσει να πάρει η φτωχή και κατεστραμμένη από σεισμούς χώρα του την διοργάνωση του μουντιάλ του 1962, λέγοντας: «δεν έχουμε τίποτα – γι’ αυτό πρέπει να έχουμε το μουντιάλ». Παραφράζοντας την δήλωσή του, θα ήθελα να πω, για την δική μας κατεστραμμένη από την κρίση χώρα: «δεν έχουμε τίποτα – γι’ αυτό πρέπει να έχουμε την ασφάλεια των παιδιών μας».