Ένας θησαυρός και πολλές ευχές

Υπάρχουν παντού τριγύρω μας μικροί θησαυροί, αρκεί να ψάξουμε λίγο να τους βρούμε. Έναν τέτοιο ανακάλυψα κι εγώ πριν λίγες μέρες.

Είχαμε, στην Δημοτική Βιβλιοθήκη Χανίων, την πρώτη εκδήλωση για τον μήνα εφηβείας στα Χανιά, δηλαδή της σειράς εκδηλώσεων που διοργανώνουν οι εκδόσεις Πατάκη σε όλη την Ελλάδα με πρωταγωνιστές τους εφήβους της χώρας. Έτσι συναντήθηκα με παιδιά του 5^ου Γυμνασίου, που εκδήλωσαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν και στον φετινό μαραθώνιο εφηβικού ραδιοφώνου που θα διοργανώσουμε στα Χανιά αλλά και στον διαγωνισμό βίντεο και αφίσας που διοργανώνουν οι εκδόσεις Πατάκη σε συνεργασία με την Δημοτική Βιβλιοθήκη. Το θέμα του βίντεο και της αφίσας είναι η διαφημιστική προβολή των Χανίων, και οι καλύτερες ιδέες θα κερδίσουν βιβλία από τις εκδ. Πατάκη. Μετά την πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τα παιδιά, πήγα στην διπλανή τεράστια αίθουσα της Βιβλιοθήκης μας, εκεί όπου φυλάσσεται η προσωπική βιβλιοθήκη του Ελευθέριου Βενιζέλου, με 8500 βιβλία.

Και μόνο να τα ξεφυλλίζει κανείς, χαζεύει. Πόσο μάλιστα αν δει μπροστά του την τέλεια ακόμα και σήμερα έκδοση από τα άπαντα του Πλάτωνα, τυπωμένη από σπουδαίο εκδοτικό οίκο της Ιταλίας το 1513!!!

Όμως αυτό που δεν περίμενα, καθώς «σκάλιζα» την βιβλιοθήκη είναι ότι θα έβρισκα ανάμεσα στα προσωπικά βιβλία του Βενιζέλου ένα βιβλίο του πολύ σπουδαίου H. G. Wells, του ανθρώπου που έγραψε την «Μηχανή του Χρόνου» και τον «Αόρατο Άνθρωπο» ανάμεσα σε πολλά άλλα εξαιρετικά μυθιστορήματα. Το βιβλίο του Wells, που έπεσε στα χέρια μου, περιέχει άρθρα του με προβλέψεις για την πορεία της ανθρωπότητας, την οποία κοιτούσε με απαισιόδοξο μάτι. Έχει τίτλο: “The Way the World is Going” και εκδόθηκε το  1928, από τις εκδόσεις Ernest Benn Limited, άρα αν υποθέσουμε ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος το πήρε μόλις εκδόθηκε, αυτό σημαίνει ότι το διάβασε μέσα στην εκλογική περίοδο της χρονιάς εκείνης, λίγο πριν αναλάβει για τελευταία φορά την ηγεσία της χώρας.

Ενθουσιασμένος από την ανακάλυψή μου, άνοιξα το βιβλίο τυχαία σε ένα σημείο. Και πού λέτε πως έπεσα;

Στην σελίδα που είχα ανοίξει, ο Wells γράφει, για τους άγγλους πολιτικούς που θέλουν να κατοικήσουν στην οδό Ντάουνινγκ, δηλαδή να γίνουν πρωθυπουργοί, λες και μιλάει για τους Έλληνες αρχηγούς του σήμερα, που είναι έτοιμοι (και οι κυβερνώντες και οι αντιπολιτευόμενοι) να κάνουν τα πάντα για να πάρουν την εξουσία, με όποιο τίμημα για την χώρα:

“The ordinary game of politics bores me, and I rarely write about it. The manoeuvres of X, Y and Z to get towards the head of the queue of possible tenants of No. 10, Downing St., fill me with that cold disgust we all feel for vices to which we are not inclined”.

Δηλαδή: «Το συνηθισμένο παιχνίδι της πολιτικής με κάνει να βαριέμαι, και σπάνια γράφω γι’ αυτό. Οι μανούβρες του Χ, του Υ και του Ζ για να μπουν πρώτοι στην ουρά των πιθανών κατοίκων της Ντάουνινγκ Στριτ νο. 10 με γεμίζουν με εκείνη την ψυχρή σιχαμάρα που νιώθουμε για βίτσια προς τα οποία δεν έχουμε κλίση».

Σκοπεύω να επισκεφθώ σύντομα ξανά την προσωπική βιβλιοθήκη του Βενιζέλου, με την βεβαιότητα ότι θα βρω κι άλλους θησαυρούς ανάμεσα στα βιβλία του. Υπάρχει καλύτερη ανακούφιση, από την θηριωδία που αντικρίζει κανείς μόλις ανοίξει την τηλεόραση ή τον υπολογιστή του σε ειδησεογραφικό site;

Για τις επόμενες 2 εβδομάδες, το Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο θα κάνει διακοπές και θα επανέλθει τον Ιανουάριο με το εξώφυλλο του «Μια ανάσα μόνο», του καινούργιου (κυκλοφορεί τέλη Ιανουαρίου) μυθιστορήματος της τριλογίας μυστηρίου που διαδραματίζεται στην Κρήτη και ξεκίνησε με το «Καιρός για Ήρωες».

Καλές γιορτές σε όλους!

Ο Ρουβάς και ο Αντετοκούνμπο

Ένας ασφαλής τρόπος για να καταλάβεις ότι η κοινωνία μιας χώρας βρίσκεται πολλά χρόνια πίσω, είναι να παρατηρήσεις πόσα θέματα έχει ακόμα άλυτα τη στιγμή που τα ίδια θέματα σε άλλες χώρες έχουν λυθεί προ πολλού. Ένα ακόμα τέτοιο θέμα προέκυψε τις τελευταίες μέρες με την φασαρία που έγινε γύρω από την βράβευση του κ. Σάκη Ρουβά με το βραβείο αρχαίου δράματος που απονέμουν οι Κριτικοί Θεάτρου και Χορού, για την ερμηνεία του ως Διόνυσος στις «Βάκχες» του Ευρυπίδη.

Όλες οι επιθέσεις και αντεπιθέσεις που γίνονται δημοσίως, συχνά με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, ανάμεσα σε εκείνους που «έκραξαν» την απονομή του βραβείου στον κ. Ρουβά και στους υποστηρικτές της βράβευσης, δείχνουν ότι αρνούμαστε να καταλάβουμε στοιχειώδη πράγματα και μας ενδιαφέρει μόνο να φαγωνόμαστε δημοσίως για να κάνουμε ντόρο. Στοιχειώδη πράγματα όπως ότι το βραβείο δεν δόθηκε στον κ. Ρουβά για το σύνολο της προσφοράς του στο θέατρο, ούτε επειδή είναι ο σημαντικότερος σύγχρονος Έλληνας ηθοποιός. Το βραβείο του δόθηκε για να ανταμείψει την συγκεκριμένη θεατρική του στιγμή, η οποία κρίθηκε από την επιτροπή ότι ήταν καλύτερη από τις αντίστοιχες στιγμές άλλων ηθοποιών. Ήταν όντως η καλύτερη ερμηνεία; Κατά την υποκειμενική γνώμη της επιτροπής, ναι. Τα υπόλοιπα, όπως ότι ο κ. Ρουβάς δεν είναι ηθοποιός επειδή δεν έχει σπουδάσει υποκριτική, είναι αστεία. Υπάρχουν πλήθος παραδείγματα ηθοποιών που δεν σπούδασαν ποτέ υποκριτική, ή που πρώτα έκαναν επιτυχία κι έπειτα σπούδασαν υποκριτική. Ο Ντάστιν Χόφμαν σπούδασε υποκριτική πολύ μετά τις πρώτες του επιτυχίες στο θέατρο – είναι ηθοποιός ο Ντάστιν Χόφμαν, ή μήπως όχι;

Ένα απλό παράδειγμα για το πόσο ξεκάθαρα είναι αυτά τα πράγματα στο εξωτερικό, προκύπτει από την πρόσφατη τιμή που έγινε στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, να συμπεριληφθεί στην λίστα του ESPN με τους τοπ-25 φερέλπιδες μπασκετμπολίστες του ΝΒΑ που είναι κάτω των 25 ετών. Αν κάποιος μελετήσει την λίστα με τους υπόλοιπους της 25άδας, θα δει ποιος βρίσκεται μία μόλις θέση πιο πάνω από τον Αντετοκούνμπο, που είναι 9ος. Στην 8^η θέση λοιπόν βρίσκεται ο Kawhi Leonard, των Σαν Αντόνιο Σπερς. Ποιος είναι ο Kawhi Leonard; Είναι ο πολυτιμότερος παίκτης των περυσινών τελικών του ΝΒΑ! Έχει ήδη λάβει δηλαδή μια από τις μεγαλύτερες τιμές στο ΝΒΑ, και τον έχουν μόλις στην 8^η θέση, πίσω από άλλους που δεν έχουν κερδίσει ακόμα τίποτα! Γιατί; Επειδή η περυσινή του βράβευση αφορούσε μια εξαιρετική στιγμή του, όχι συνολικά την καριέρα και τις προοπτικές του. Κι όταν πήρε πέρυσι ο Leonard το βραβείο, κανείς δεν βγήκε να πει: «μα πώς είναι δυνατόν να βγαίνει πολυτιμότερος παίκτης αυτό το πιτσιρίκι, ενώ υπάρχουν άλλοι τεράστιοι παίκτες στους Σπερς, με μεγάλη καριέρα;».

Απλά πράγματα, που στην Ελλάδα τα κάνουμε να μοιάζουν τόσο μα τόσο περίπλοκα.

Δεν το συζητώ, δεν το διανοούμαι

Λόγω του καταιγισμού των ειδήσεων, η πιο σημαντική και ανατριχιαστική, κατά τη γνώμη μου, δήλωση της περασμένης εβδομάδας πέρασε πολύ γρήγορα από την επικαιρότητα. Την έκανε ο υπουργός Δικαιοσύνης της χώρας, κ. Αθανασίου, ο οποίος δήλωσε για το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων ότι το υπουργείο το εξετάζει, αλλά «πρέπει να εξετασθούν οι συνέπειες από την υιοθέτησή του». Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι το μέγεθος της υποκρισίας αυτής της κυβέρνησης δεν έχει ταβάνι. Όλες οι οικονομικές θυσίες στις οποίες έχει υποβληθεί ο ελληνικός λαός γίνονται στο όνομα της παραμονής μας στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μας λέει η κυβέρνηση ότι πρέπει οπωσδήποτε να τηρούμε «τις συμβατικές μας υποχρεώσεις» προς την Ευρώπη. Μία τέτοια ακριβώς συμβατική υποχρέωση είναι η θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους, ώστε να μπορούν να έχουν την ασφαλιστική κάλυψη και δικαιώματα στην περιουσία του/της συντρόφου τους. Αλλά αυτή την υποχρέωση η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται να την τηρήσει, όσα πρόστιμα κι αν τρώμε από το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Να πληρώνουμε δηλαδή για τα δάνεια από την ΕΕ, επειδή αυτές τις υποχρεώσεις θέλει η κυβέρνηση να τις τηρήσει, και να πληρώνουμε και για όσες υποχρεώσεις η κυβέρνηση δεν θέλει να τις τηρήσει!!!

Το γιατί δεν θέλει να τις τηρήσει, αυτή η «φιλοευρωπαϊκή» κυβέρνηση το έχω ξαναγράψει, σε παλιότερο ποστ (http://polyk.blogspot.gr/2013/12/blog-post_2.html). Υπάρχει ένας και μόνο λόγος. Τα ψηφαλάκια που της προσφέρουν συγκεκριμένοι μητροπολίτες οι οποίοι αμαυρώνουν με την παρουσία τους την Εκκλησία της Ελλάδας. 

«Να μελετηθούν οι συνέπειες από την υιοθέτησή του»!! Δηλαδή ποιες συνέπειες μπορεί να υπάρχουν, εκτός από το να μην είναι άδικα ξεκρέμαστοι κάποιοι άνθρωποι; Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που είναι υπουργός Δικαιοσύνης να ξεστομίζει τέτοιες ατάκες χωρίς ντροπή;

Όμως ο κ. Αθανασίου προχώρησε και σε άλλες δηλώσεις σχετικά με το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών. Όταν τον ρώτησαν για την περίπτωση θεσμοθέτησης του πολιτικού γάμου μεταξύ ομοφυλόφιλων (άλλο θέμα από το σύμφωνο συμβίωσης, αυτό), είπε: «Δεν το συζητώ, δεν το διανοούμαι. Είμαστε μια χώρα η οποία σέβεται τις παραδόσεις, σέβεται την φύση του ανθρώπου και δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί τουλάχιστον με αυτή την κυβέρνηση και με αυτή την υπουργία ο γάμος».

Όποιος έχει δυο δράμια μυαλό, αναρωτιέται: η ομοφυλοφιλία δεν εμφανίζεται (μειοψηφικά, βέβαια, αλλά εμφανίζεται) στην φύση; Εκτός από τους ανθρώπους, δεν εμφανίζεται και σε πολλά είδη ζώων; (αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά εδώ: http://en.wikipedia.org/wiki/Homosexual_behavior_in_animals)

Όταν κάτι υπάρχει λοιπόν στην φύση, πώς είναι δυνατόν να το χαρακτηρίζει κάποιος ως «μη φυσικό», πώς είναι δυνατόν να ορίζει ως φυσική μόνο την τάση της πλειοψηφίας; Η απάντηση είναι πως είναι δυνατόν, αρκεί αυτός ο κάποιος να είναι ο ορισμός του ρατσιστή. Και στις ΗΠΑ, πριν το 1965, πολλοί πολιτικοί δήλωναν πως δεν το συζητούσαν, πως δεν το διανοούνταν ότι θα μπορούσαν ποτέ οι μαύροι να ψηφίσουν. Δυστυχώς για τον κ. Αθανασίου, ο κόσμος προχωρά με άλματα κατανόησης και αγάπης προς το διαφορετικό. Γι’ αυτό, ήδη δεκαεπτά χώρες έχουν θεσμοθετήσει τον πολιτικό γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων (Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Βέλγιο, Βραζιλία, Καναδάς, Δανία, Ισλανδία, Αργεντινή, Ολλανδία, Νέα Ζηλανδία, Νορβηγία, Σουηδία, Νότιος Αφρική, Λουξεμβούργο), ενώ το ίδιο έχουν κάνει και οι περισσότερες πολιτείες των ΗΠΑ.

Πάντως, αφού ο κ. Αθανασίου σέβεται τις παραδόσεις θα πρότεινα να βγάλει ένα διάταγμα που θα απαγορεύει στις γυναίκες να δουλεύουν (παραδοσιακά δεν δούλευαν), ένα δεύτερο που να επιτρέπει στους δασκάλους να σαπίζουν στο ξύλο τα παιδιά στο σχολείο (παραδοσιακά τα έδερναν) και ένα τρίτο που να υποχρεώνει τις γυναίκες μετά την πρώτη νύχτα του γάμου τους να κρεμούν τα σεντόνια για να βλέπει η γειτονιά αν υπάρχει αίμα πάνω τους, αν είχαν διαφυλάξει την παρθενιά τους μέχρι τότε (παραδοσιακά τα κρεμούσαν). Έτσι, για να επανέλθουμε στην Ελλάδα που ο κ. Αθανασίου ονειρεύεται.

Ας κάνω κι εγώ μια δήλωση. Δεν το συζητώ, δεν το διανοούμαι ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να παραμένει στο πόστο του υπουργού Δικαιοσύνης της χώρας μας.

Περί φασιστοποίησης

Τα ΜΜΕ έμειναν φυσικά στο τζέρτζελο. Παρουσίασαν τον χαμό που έγινε με τις αντιδράσεις στην δήλωση του (πρώην, πλέον) αντιπρύτανη του Αριστότελειου Πανεπιστημίου κυρίου Τζιφόπουλου: «Φοβάμαι ότι πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέση εξουσίας αλλιώς δεν καταλαβαίνει ο Έλληνας. Εάν παραφέρεσαι να τρως μια σφαλιάρα για να συμμαζεύεσαι, όπως γίνεται στη Γερμανία, στον Καναδά, την Αυστραλία, σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου».

Αν θέλουμε να δούμε το θέμα σοβαρά, όμως, πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν δύο διαστάσεις. Η μία διάσταση αφορά στην επιλογή των λέξεων από τον κ. Τζιφόπουλο. Η επιλογή των λέξεων, λοιπόν, είναι ανατριχιαστική. Σε μια χώρα που έχει πληρώσει με τόσο αίμα τον αγώνα της ενάντια στον φασισμό και ζει σήμερα, 70 χρόνια μετά τους μάρτυρες της κατοχής, μια προσπάθεια αναβίωσης του φασισμού μέσω ενός πολιτικού κόμματος, κανένας πανεπιστημιακός δεν δικαιούται να λέει «να φασιστοποιηθούμε». Αν σκεφτεί κανείς πως ο κ. Τζιφόπουλος είναι καθηγητής Φιλολογίας, άρα γνωρίζει καλά την βαρύτητα των λέξεων που χρησιμοποιεί, η δήλωση γίνεται ακόμα πιο ανατριχιαστική. Έπρεπε λοιπόν να παραιτηθεί, ο κ. Τζιφόπουλος; Όχι μόνο να παραιτηθεί, έπρεπε, αλλά έπρεπε να μην έχει καν επιλεγεί ως αντιπρύτανης από τον πρύτανη του ΑΠΘ, εφόσον νιώθει την ανάγκη να εκφράζεται έτσι δημοσίως.

Αυτή είναι η μία διάσταση του θέματος.

Η δεύτερη διάσταση του θέματος αφορά στην κατάληξη της δήλωσης του κ. Τζιφόπουλου, που είπε: «Δεν μπορούμε να ψηφίζουμε νόμους και να μην τους τηρούμε». Και όποιος δεν θέλει να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του, όποιος θέλει να λογαριάζει τον εαυτό του για δημοκράτη, πρέπει να ομολογήσει πως σε αυτήν τη δήλωση ο κ. Τζιφόπουλος έχει απόλυτο δίκιο. Δεν έχει σημασία ούτε ποιος λέει κάτι, ούτε γιατί το λέει. Σημασία έχει να έχουμε καθαρό μυαλό για να δούμε αν αυτό που λέει είναι αληθινό. Και η αλήθεια είναι πως εδώ και 30 χρόνια, το μεγάλο πρόβλημα της χώρας που οδήγησε στην κατάρρευσή της είναι ότι κανείς δεν γουστάρει να εφαρμόζει τους νόμους.

Ατιμωρησία. Υπόγειο αλισβερίσι. Έλλειψη δικαιοσύνης. Αν θέλει κάποιος να συνοψίσει την μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, αρκούν αυτές οι πέντε λέξεις.

Το λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου δίδαξε πρώτο στους Έλληνες ότι όλοι, εξουσία και λαός, δικαιούνται να κάνουν ότι θέλουν, ότι οι νόμοι είναι κάτι αστείες φράσεις που τις γράφουμε για να περνάει η ώρα. Το έργο του ΠΑΣΟΚ συνέχισε με χαρά η ΝΔ και σήμερα φιλοδοξεί να το συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό προηγείται στις δημοσκοπήσεις – θυμίζει σε πολλούς το παρελθόν που τόσο αναπολούν. «Μην ανησυχείτε, οι νόμοι υπάρχουν για να τους καταπατούμε», φώναζαν και φωνάζουν τα κόμματα αυτά. «Ψηφίστε μας για να σας βοηθήσουμε να αγνοείτε κάθε κανόνα». Αν έχεις κάποιο πρόβλημα με δικαστήρια, θα φροντίσει ο βουλευτής ή κομματάρχης να σε βοηθήσει. Όταν οποιοσδήποτε συνδικαλιστικός κλάδος έχει ένα αίτημα, θα κλείσει τους δρόμους, θα κατεβάσει τους διακόπτες του ρεύματος, θα κάνει απεργία πάνω στις πανελλήνιες, και θα περάσει το δικό του – ποιος νοιάζεται για το πόση ζημιά έχει κάνει με την δράση του εντωμεταξύ στην υπόλοιπη κοινωνία ο κλάδος αυτός; Όταν οποιοσδήποτε γονιός βλέπει ότι το παιδί του δεν έχει τα φόντα να τα καταφέρει στη ζωή μόνο του, θα κάνει το κονέ με κάποιον βουλευτή ή κομματάρχη για να το τακτοποιήσει σε κάποια θεσούλα στο δημόσιο (τότε που υπήρχαν ακόμα θέσεις στο δημόσιο). Αντίστοιχα, ως κοινωνία μάθαμε και στα παιδιά ότι μπορούν να κάνουν καταλήψεις κάθε χρόνο σε σχολεία και πανεπιστήμια επί μέρες ή μήνες, και δεν τρέχει μία – τα μαθήματα δεν θα αναπληρωθούν ποτέ, και η χρονιά θα κυλήσει κανονικά. Φυσικά, οι καταλήψεις αυτές, όσο σωστά κι αν ήταν κάποια από τα αιτήματά τους, δεν πέτυχαν ποτέ τίποτα ουσιαστικό, αλλά το θέμα δεν ήταν να πετύχουν. Το θέμα ήταν απλώς να γίνουν, ώστε κάποιοι γονείς να νιώθουν ρομαντικοί επαναστάτες μαζί με τα παιδιά τους, και του χρόνου έχει πάλι ο θεός για καινούργιες καταλήψεις (διαβάζω πάλι στο δίκτυο διάφορα διθυραμβικά άρθρα για τους μαθητές που βγήκαν στα κανάλια και εξήγησαν γιατί κάνουν καταλήψεις. Μα πόσο τρελαίνομαι με την τόση ανοησία… Αντί να κάνουν ότι μπορούν ως ενήλικες για να δοθεί λύση στα προβλήματα των παιδιών, περιορίζονται σε γλείψιμο των παιδιών και τα στηρίζουν στις καταλήψεις τους. Δηλαδή υμνούν την απώλεια γνώσης, την διαιώνιση της αμάθειας, κλείνουν τα μάτια και αρνούνται να δουν την ξεφτίλα του να είναι ένα σχολείο κλειστό δήθεν επειδή πρέπει να βελτιωθεί. Κάνε κάτι για να το βελτιώσεις ενώ είναι ανοιχτό!).

Οι δηλώσεις Τζιφόπουλου είναι απαράδεκτες και καταδικαστέες λόγω του ιδεολογικού περιεχομένου των λέξεών τους και της βίας που προωθούν και ενστερνίζονται, αφού μιλούν για «σφαλιάρες». Αλλά αν κοιτάξουμε από ψηλά την κατάσταση θα συμφωνήσουμε, ελπίζω, οι περισσότεροι, ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι η τήρηση των νόμων. Η επιβολή δικαιοσύνης προς όλους. Όχι με σφαλιάρες. Αλλά με τιμωρίες όπου πρέπει, για όσους καταπατούν τους νόμους. Η λέξη «τιμωρία» είναι μια λέξη που ο μέσος Έλληνας έχει μάθει να μην συμπεριλαμβάνει στο λεξιλόγιο και στην ζωή του, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Όποιος θέλει να τηρούνται μόνο οι νόμοι που του αρέσουν και στα υπόλοιπα θέματα να κάνει ότι γουστάρει, δεν χρειάζεται την προτροπή του κ. Τζιφόπουλου. Έχει φασιστοποιηθεί από μόνος του.