O πιο μεγάλος θαυμαστής του "24"

Την γνώμη μου για την τοποθέτηση του κ. Ανδρέα Λοβέρδου στο Υπουργείο Παιδείας την είχα γράψει σε προηγούμενο κείμενο εδώ στο Ημερολόγιο, πριν ένα μήνα περίπου: http://polyk.blogspot.gr/2014/06/blog-post_23.html

Αυτό που δεν ήξερα ήταν πόσο μεγάλος λάτρης είναι ο κ. Λοβέρδος της αμερικάνικης σειράς «24» - ξέρετε, αυτής με τον Κίφερ Σάδερλαντ στον ρόλο του Τζακ Μπάουερ, του Αμερικανού αστυνομικού της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας που πρέπει σε πραγματικό χρόνο, μέσα σε 24 ώρες, να λύσει ένα μεγάλο μυστήριο σε κάθε σεζόν της σειράς.

Είναι προφανής η λατρεία του κ. Λοβέρδου στην σειρά, αφού μόνο έτσι εξηγείται το νέο κατόρθωμα του Υπουργείου, καλοκαιριάτικα (το Υπουργείο, όπως και ο Τζακ Μπάουερ, δεν σταματάει ποτέ να δουλεύει για το δημόσιο καλό): με απόφαση που κοινοποιήθηκε στο Πολυτεχνείο Κρήτης πριν λίγες μέρες ζητήθηκε η υποβολή εντός 24 ωρών! συνοπτικού προϋπολογισμού για το 2015 με μειώσεις κατά 28,5% στις τακτικές λειτουργικές δαπάνες. Αυτό σημαίνει ότι το Υπουργείο ζητάει από το Πολυτεχνείο να μειώσει από το 2013 ως το 2015 τον προϋπολογισμό του κατά 48%, την στιγμή που μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια ο αριθμός των εισακτέων στο Πολυτεχνείο αυξήθηκε κατά 35%!

Για όποιον θέλει περισσότερες ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, να η επιστολή που έστειλαν από κοινού οι πρυτάνεις του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου Κρήτης (που επίσης τσακίζεται οικονομικά από την απόφαση του Υπουργείου). Οι δύο πρυτάνεις καταλήγουν στο ότι δεν μπορούν να συντάξουν προϋπολογισμό για την επόμενη χρονιά, αφού δεν μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις δαπάνες των ιδρυμάτων τους:

http://www.esos.gr/arthra/tritovathmia/eidisis-tritovathmia-ekpaidefsi/prytaneis-polytexneioy-kai-panepisthmioy-krhths-pros-ypoyrgo-adynatoyme-na-syntajoyme-to-neo-drastika-meivmeno-proypologismo-tvn-idrymatvn

Παρ’ όλο που είμαι αρνητικός κατά κανόνα απέναντι στις θεωρίες συνωμοσίας, υπάρχουν μερικές περιπτώσεις που όταν ακούς «νιάου-νιάου» στα κεραμίδια δεν μπορείς να πεις ότι δεν καταλαβαίνεις τι γίνεται επειδή δεν βλέπεις την γάτα.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι υπουργοί Παιδείας (που όλως τυχαίως τα τελευταία χρόνια είναι καθηγητές κεντρικών πανεπιστημίων) έχουν κάνει την στρατηγική επιλογή να επιτεθούν στα πανεπιστήμια της περιφέρειας – όχι μόνο της Κρήτης, αλλά στην Κρήτη είναι το πιο κραυγαλέο παράδειγμα αφού επιτίθενται εις βάρος των δύο ιδρυμάτων με τις μεγαλύτερες ίσως παγκόσμιες διακρίσεις από όλα τα ελληνικά ιδρύματα τα τελευταία χρόνια.

Η επίθεση γίνεται με την πέρα από κάθε λογική αύξηση των εισακτέων σε συνδυασμό με την οικονομική εξαθλίωση των ιδρυμάτων της περιφέρειας. Την ίδια ώρα στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη γίνεται μείωση του αριθμού των εισακτέων, παρ’ όλο που τα πανεπιστήμια εκεί έχουν πολλαπλάσιους καθηγητές, ερευνητές και εργαστηριακό προσωπικό.

Οπότε (να το «νιάου-νιάου» που λέγαμε) πού θα καταλήξει αυτή η πολιτική με μαθηματική ακρίβεια; Στο να έρθει κάποια στιγμή το Υπουργείο και να πει: α, δεν τα καταφέρνετε να εκπαιδεύσετε τους φοιτητές… Κρίμα τότε, θα πρέπει να κλείσετε, να μείνουν ανοιχτά μόνο τα κεντρικά πανεπιστήμια.

«Συντάξτε προϋπολογισμό μέσα σε 24 ώρες. Και προσέξτε, αυτό το μήνυμα θα αυτοκαταστραφεί σε 5 δευτερόλεπτα». Α, συγνώμη, αυτό δεν είναι από το «24», είναι από τον Αστυνόμο Σαΐνη.

  

Εμείς θα σου πούμε πόσο απέτυχες

Ανεξαρτήτως των πολιτικών απόψεων που μπορεί να έχει κανείς, αν δηλαδή αυτοπροσδιορίζεται ως δεξιός, κεντρώος ή αριστερός, υπάρχουν κάποιες στιγμές στην πολιτική που όλοι συμφωνούν ότι είναι σπουδαίες, ότι γράφουν ιστορία.

Μια από αυτές τις στιγμές, στην πολιτική ζωή της Αγγλίας, ήταν ο λόγος του Νιλ Κίνοκ, τότε νούμερο 2 στελέχους των Εργατικών, τον Ιούνιο του 1983, λίγο πριν τις εκλογές που το κόμμα του έχασε (μετά έγινε ο ίδιος αρχηγός, χωρίς όμως να καταφέρει να κερδίσει ούτε αυτός σε εκλογές).

«Σας προειδοποιώ», είχε πει. «Αν η Μάργκαρετ Θάτσερ επανεκλεγεί πρωθυπουργός την Πέμπτη, σας προειδοποιώ να μην είστε συνηθισμένοι άνθρωποι. Σας προειδοποιώ να μην είστε νέοι. Σας προειδοποιώ να μην αρρωστήσετε. Σας προειδοποιώ να μην γεράσετε».

Ήθελε να τονίσει ότι όλες αυτές οι κατηγορίες ανθρώπων (συνηθισμένοι, νέοι, άρρωστοι, γέροι) θα υπέφεραν, με την Θάτσερ πρωθυπουργό.

Μπορεί να πιστεύει κανείς ότι ο Κίνοκ είχε δίκιο ή άδικο όσον αφορά την Αγγλία της Θάτσερ, αλλά αυτό που είναι πραγματικά εντυπωσιακό είναι το πόσο προφητικά ήταν τα λόγια του για το σήμερα, όχι σε πολιτικό αλλά σε κοινωνικό επίπεδο.

«Σας προειδοποιώ να μην είστε συνηθισμένοι. Σας προειδοποιώ να μην αρρωστήσετε και να μην γεράσετε».

Αυτό που ζούμε σήμερα, σε έναν πλανήτη που ζει στον αστερισμό της "επιτυχίας" όπου ο κόσμος διψάει να μαθαίνει την καινούργια "φοβερή" και "in" πληροφορία, είναι μια απάνθρωπη δικτατορία που οι ίδιοι επιβάλλουμε στους εαυτούς μας. Όλος ο πλανήτης ψάχνει για τους «επιτυχημένους» ανθρώπους, όμως όχι τους επιτυχημένους γενικά. Τους πολύ πρόσφατα επιτυχημένους.

Ο Έριχ φον Στροχάιμ, διάσημος σκηνοθέτης και ηθοποιός του Χόλιγουντ, είχε περιγράψει υπέροχα αυτή την μανία γύρω από την πρόσφατη επιτυχία λέγοντας το εξής, το 1948: "Αν ζεις στην Γαλλία και έχεις γράψει ένα καλό βιβλίο ή έχεις ζωγραφίσει έναν καλό πίνακα ή έχεις σκηνοθετήσει μια εξαιρετική ταινία πριν πενήντα χρόνια και από τότε τίποτα άλλο, εξακολουθούν να σε αναγνωρίζουν και να σε τιμούν, σε φωνάζουν "μετρ". Οι άνθρωποι δεν ξεχνούν. Στο Χόλιγουντ, είσαι τόσο καλός όσο καλά πήγε η τελευταία σου ταινία. Αν δεν έχεις κάνει κάτι τους τελευταίους τρεις μήνες σε ξεχνούν, ότι κι αν έχεις πετύχει προηγουμένως."

Με κάποιον τρόπο, το ρητό που κυριαρχεί εδώ και πάνω από μισό αιώνα στο Χόλιγουντ έγινε τρόπος ζωής παντού, κυριαρχώντας και εκτός Αμερικής. Στελέχη εταιριών με μεγάλη προσφορά και πείρα απολύονται αν μια κίνησή τους δεν οδηγήσει σε θετικά αποτελέσματα. Άλλα στελέχη απολύονται επειδή οι δείκτες παραγωγικότητάς τους μέσα στην τελευταία χρονιά έπεσαν σε σχέση με τις προηγούμενες, λες και δεν είναι φυσιολογικό ένας άνθρωπος να έχει καλές και κακές περιόδους. Συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιοί σε όλες τις χώρες του κόσμου θεωρούνται ξεπερασμένοι αν οι τελευταίες τους δουλειές δεν ήταν επιτυχημένες.

Τραγουδιστές με εκπληκτικές καριέρες χαρακτηρίζονται "εξαφανισμένοι" αν δεν έχουν κάποιο πρόσφατο κομμάτι ή κάποια πρόσφατη περιοδεία που να έκανε γκελ στον κόσμο.

«Σας προειδοποιώ να μην είστε συνηθισμένοι. Σας προειδοποιώ να μην αρρωστήσετε και να μην γεράσετε».

Τελευταίο παράδειγμα, των παραπάνω - θα το πήρατε χαμπάρι, αν ασχολείστε έστω και ελάχιστα με τα αθλητικά - ο παγκόσμιος εξευτελισμός του προπονητή της Βραζιλίας στο μουντιάλ, του Λουίς Φελίπε Σκολάρι.

Το τι έχει γραφτεί για τον άνθρωπο, όχι μόνο σε αθλητικές εφημερίδες και ιστοσελίδες, δεν λέγεται. Ότι είναι ανίκανος. Ότι είναι γελοίος. Ότι είναι ξεπερασμένος. Ότι είναι βλάκας. Ότι δεν καταλαβαίνει γρυ από ποδόσφαιρο. Ότι δεν ξέρει τι του γίνεται, και από τύχη έχουν έρθει όσες επιτυχίες είχε στο παρελθόν.

Όλα αυτά βέβαια γράφτηκαν επειδή η Βραζιλία βγήκε 4η στο μουντιάλ, γνωρίζοντας την ταπεινωτική ήττα με 7-1 από την Γερμανία στον ημιτελικό κι έπειτα άλλη μία ήττα με 3-0 από την Ολλανδία στον μικρό τελικό.

Ας δούμε λίγο μερικά από όσα έχει πετύχει "τυχαία" στην καριέρα του ο Σκολάρι: από το 1993 ως το 1996, με μία μέτρια Βραζιλιάνικη ομάδα, την Γκρέμιο, χωρίς κανέναν σταρ στην ομάδα του, κατέκτησε έξι τίτλους, μεταξύ των οποίων το πρωτάθλημα Βραζιλίας και το Κόπα Λιμπερταδόρες, το αντίστοιχο Τσάμπιονς Λιγκ της Νότιας Αμερικής. Πόσες φορές έχει κατακτήσει τα τελευταία 45 χρόνια η Γκρέμιο το πρωτάθλημα Βραζιλίας; Δύο - η μία με τον Σκολάρι. Πόσες φορές έχει κατακτήσει το Κόπα Λιμπερταδόρες; Δύο - η μία με τον Σκολάρι.

Το 1997 ο Σκολάρι ανέλαβε μια άλλη βραζιλιάνικη ομάδα, την Παλμέιρας. Και με αυτήν κατέκτησε το Κόπα Λιμπερταδόρες. Πόσες φορές έχει κατακτήσει η Παλμέιρας στην ιστορία της το Κόπα Λιμπερταδόρες; Μία. Με τον Σκολάρι.

Στην συνέχεια ο Σκολάρι ανέλαβε την εθνική Βραζιλίας, το 2001, η οποία για πρώτη φορά στην ιστορία της κινδύνευε να μην προκριθεί καν στο μουντιάλ. Ο Σκολάρι την οδήγησε στην πρόκριση, και στη συνέχεια την οδήγησε στην κατάκτηση του μουντιάλ το 2002, που ήταν και η τελευταία μέχρι σήμερα κατάκτηση μουντιάλ από νοτιοαμερικάνικη ομάδα.

Έπειτα ο Σκολάρι ανέλαβε την εθνική Πορτογαλίας, με την οποία έφτασε στον τελικό του Euro του 2004, όπου όπως όλοι γνωρίζουμε έχασε από την Ελλάδα, κάτι που θεωρήθηκε βεβαίως μεγάλη αποτυχία επειδή το Euro γινόταν στην Πορτογαλία. Ερώτηση: από το 1960 μέχρι σήμερα, πόσες φορές έχει πάει η εθνική Πορτογαλίας σε τελικό Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος; Απάντηση: Μία. Με τον Σκολάρι.

Ο Σκολάρι παρέμεινε στην εθνική Πορτογαλίας και την οδήγησε στην 4η θέση στο μουντιάλ του 2006. Πόσες φορές στην ιστορία της έχει φθάσει η Πορτογαλία στην τετράδα ενός μουντιάλ; Δύο. Η μία με τον Σκολάρι.

Και φθάσαμε στο φετινό μουντιάλ, όπου ο 65χρονος πια Σκολάρι οδήγησε την Βραζιλία στην τετράδα. Κανείς αντικειμενικός παρατηρητής δεν πίστευε ότι η Βραζιλία άξιζε να πάρει το μουντιάλ φέτος. Αλλά όλοι κόλλησαν στην "ξεφτίλα" από την Γερμανία και άρχισαν να κράζουν τον "άσχετο" προπονητή.

«Σας προειδοποιώ να μην είστε συνηθισμένοι. Σας προειδοποιώ να μην αρρωστήσετε και να μην γεράσετε».

Διαφορετικά, ένα αιμοβόρο κοινό, που περιμένει την αποτυχία για να ορμήσει, θα βρει την ευκαιρία να σας κατασπαράξει.

Η κατάρα της πολιτικής ορθότητας (ή, μια διαφήμιση που πρέπει να δείτε)

Τις ΗΠΑ έχουμε συνηθίσει να τις κατηγορούμε για χίλια δυο πράγματα, για κάποια από τα οποία νομίζω πως έχουμε απόλυτο δίκιο ενώ για κάποια άλλα θα πρέπει να κοιτάξουμε τα ψευτοεπαναστατικά μας κόμπλεξ που μας οδηγούν να μην αναγνωρίζουμε πόσο μπροστά από μας βρίσκονται οι Αμερικάνοι σε συγκεκριμένους τομείς της ζωής τους.

Το βέβαιο πάντως είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν καταφέρει, μέσω της πολιτισμικής επιρροής τους στο μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη, να μας μεταδώσουν μια μεγάλη κατάρα, την κατάρα της πολιτικής ορθότητας. Η δική τους πολυπολιτισμικότητα και το ρατσιστικό παρελθόν τους που θέλουν να ξορκίσουν έχει οδηγήσει τους Αμερικάνους να είναι φοβερά επιφυλακτικοί, έως επιθετικοί απέναντι σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τον μέσο όρο σε επίπεδο έκφρασης, απέναντι σε οτιδήποτε θα μπορούσε να εκληφθεί ως αδικία ή μεροληψία εις βάρος κάποιας ομάδας πληθυσμού.

Έτσι, έχουν «περάσει» και στον υπόλοιπο πλανήτη μια φοβία απέναντι σε κάθε ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης, ακόμα και όταν αυτός έχει απολύτως θετικό στόχο.

Μια άλλη χώρα που κουβαλάει τεράστιες ενοχές για το δικό της ρατσιστικό παρελθόν είναι η Νότια Αφρική, που γι’ αυτό βιάστηκε να κάνει μια τεράστια πολιτικά ορθή κουταμάρα: η κατακραυγή, στην χώρα, οδήγησε στην απόσυρση μιας εξαιρετικής διαφήμισης ενάντια στον παιδικό υποσιτισμό. Όπως θα δείτε στο παρακάτω link, η διαφήμιση (την οποία χαρακτηρίζει «απαράδεκτη» και το ελληνικό ειδησεογραφικό site!!) δείχνει μια λευκή κυρία να ταΐζει ένα μαύρο αγόρι σαν να είναι το σκυλί της. Και καταλήγει, η διαφήμιση, με μια γροθιά στο στομάχι όλων μας, λέγοντας ότι κατά μέσο όρο, ένας κατοικίδιος σκύλος τρώει καλύτερα απ’ ότι εκατομμύρια παιδιά, που υποσιτίζονται.

Οι «πολιτικά ορθοί» κύριοι και κυρίες που ξεσηκώθηκαν, έχουν πρόβλημα με την σοκαριστική διαφήμιση και όχι με το σοκαριστικό γεγονός των παιδιών που πεθαίνουν από την πείνα.

Αυτό είναι το link για το ελληνικό άρθρο και για την διαφήμιση:

http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=315227&catid=7

O σοφός λαός

Πριν καν ξεκινήσω να γράφω όσα θα γράψω παρακάτω, θέλω να τονίσω ότι σέβομαι απολύτως όλα τα εκλογικά αποτελέσματα. Δημοκρατία είναι η θέληση των πολλών, και τα πρόσφατα αποτελέσματα των εκλογών δεν χωρούν αμφισβήτηση σχετικά με το ποιους επέλεξε ο ελληνικός λαός να στείλει στην Ευρωβουλή.

Το να σέβεσαι βέβαια κάτι, δεν σημαίνει ότι δεν μπορείς και να το κριτικάρεις.

Για να δούμε, λοιπόν, κάποιους από εκείνους που εξέλεξε ο ελληνικός λαός, τον οποίο οι πολιτικοί μας δεν παύουν να αποκαλούν σοφό.

Εξέλεξε, από την ΝΔ, ως πρώτη ευρωβουλευτή την κυρία Μαρία Σπυράκη. Η κυρία Σπυράκη ήταν δημοσιογράφος του Mega που επί χρόνια παρουσίαζε το ρεπορτάζ της ΝΔ. Έχει κάποια άλλη προσφορά στα κοινά, κάτι που την έχει κάνει να ξεχωρίσει; Απ' όσο μπορώ να γνωρίζω, όχι. Ούτε καν την άποψή της για όσα συνέβησαν στην χώρα τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν γνωρίζαμε, μέχρι τον τελευταίο μήνα πριν τις ευρωεκλογές, που αποφάσισε να είναι υποψήφια. Την ψήφισαν περίπου 240000 πολίτες, επιβραβεύοντάς την για κάτι που προσπαθώ ματαίως να καταλάβω. Επειδή μετέφερε, ίσως, επί χρόνια σωστά όσα της έλεγαν από την ΝΔ να μεταφέρει στις οθόνες του Mega;

Ο σοφός λαός επίσης εξέλεξε τον δημοσιογράφο κ. Γιώργο Κύρτσο. Ο κ. Κύρτσος, για όσους δεν το θυμούνται, ήταν στις περασμένες βουλευτικές εκλογές επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΛΑΟΣ, του κ. Καρατζαφέρη, και κατέβαινε ως αντιμνημονιακός. Τώρα, λιγότερο από δύο χρόνια μετά, κατέβηκε με την ΝΔ, ως μνημονιακός. Τον ψήφισαν περισσότεροι από 200000 πολίτες, επιβραβεύοντάς τον για την ταχύτατη αλλαγή στις απόψεις του.

Περνώντας στον ΣΥΡΙΖΑ, παρατηρώ ότι εξελέγη, με πάνω από 160000 σταυρούς, ο κ. Γεώργιος Κατρούγκαλος. Ο κ. Κατρούγκαλος έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από τις εκπομπές του κ. Πρετεντέρη, τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ υποτίθεται μποϊκόταρε και δεν έστελνε στελέχη του. Προφανώς, επειδή ο κ. Κατρούγκαλος δεν ήταν ήδη εκλεγμένος πολιτικός με τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις ευρωεκλογές, το μποϊκοτάζ γι' αυτόν δεν ίσχυε - πήγαινε εκεί και μάζευε ψηφαλάκια. Τα μάζευε μάλιστα υποστηρίζοντας τις εξαιρετικές θέσεις του, με κορυφαία κατά την γνώμη μου την άποψή του ότι τα όρια για το τι είναι η βία ή όχι τα βάζει η κοινωνία, όχι οι νόμοι - το ποια είναι τα όρια αυτά που βάζει η κοινωνία σε κάθε ξεχωριστή περίπτωση βίας προφανώς θα μας το εξηγεί με μια τηλεοπτική εμφάνιση ο κ. Κατρούγκαλος, για να ξέρουμε τι ισχύει.

Σε χθεσινή του δήλωση, για το θέμα της ΔΕΗ, ο ευρωβουλευτής πλέον κ. Κατρούγκαλος είπε το ακριβώς αντίθετο για τους νόμους - ότι οφείλουμε να τους σεβόμαστε - και μετέφερε την επαναστατικότητά του σε άλλο πεδίο: κάλεσε τους απεργούς της ΔΕΗ σε πολιτική ανυπακοή και τους ζήτησε να μην δεχθούν την επιστράτευσή τους, αφού θεωρεί πως δεν έχει επέλθει ακόμα βλάβη στην δημόσια υγεία μέσω της απεργίας κι έτσι δεν μπορεί ακόμα η κυβέρνηση να τους επιστρατεύσει.

Αναρωτιέμαι αν η λέξη "ενθουσιασμός" αρκεί για να περιγράψει το πώς νιώθω για τις επιλογές του σοφού ελληνικού λαού.