Ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας νομίζω πως είναι ότι ο Έλληνας δεν έχει μάθει να τακτοποιεί στη σκέψη του όσα τον προβληματίζουν, κι έτσι τα κάνει όλα έναν αχταρμά που συνήθως του δίνει τη δυνατότητα να γκρινιάζει αλλά πολύ σπάνια τον βοηθάει να βρει μια λύση.
Για παράδειγμα, τώρα με το άνοιγμα ή μη των μαγαζιών τις Κυριακές, υπάρχουν δύο μεγάλα ζητήματα, που είναι όμως διαφορετικά μεταξύ τους.
Το πρώτο αφορά στο κατά πόσον, επί της αρχής, μπορούν και πρέπει τα μαγαζιά να ανοίγουν τις Κυριακές, αν πρέπει δηλαδή να υπάρχει συγκεκριμένο ωράριο και ημέρες λειτουργίας κοινές για όλους. Σε αυτό το θέμα, εγώ δεν μπορώ να καταλάβω (έχοντας και την αντίστοιχη εμπειρία του Καναδά, όπου - με κάποιες εξαιρέσεις - όσα μαγαζιά το θέλουν ανοίγουν την Κυριακή) πώς είναι δυνατόν σε ένα δημοκρατικό καθεστώς να απαγορεύεται σε κάποιον να έχει ανοιχτό το κατάστημά του. Από αυτό ζει, τρέφει την οικογένειά του. Η γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε οποιοσδήποτε να έχει το δικαίωμα να είναι ανοιχτός οποιαδήποτε ώρα θέλει. Από πού κι ως πού θα του επιβάλλει το κράτος να κλείσει, αν ο ίδιος θεωρεί πως αξίζει τον κόπο να μείνει ανοιχτός όλη μέρα; Επιβάλλει κανείς στους δικηγόρους, στους γιατρούς, στους ελεύθερους επαγγελματίες μηχανικούς, στους τεχνίτες κάθε είδους, στους ερευνητές σε πανεπιστήμια και άλλα κέντρα, στους λογιστές, στους μουσικούς/χορευτές/ζωγράφους/συγγραφείς/θεατράνθρωπους/κινηματογραφιστές, στα περίπτερα, στις καφετέριες, στα φαγάδικα, στα μίνι-μάρκετ, στα ανθοπωλεία, ποιες μέρες και ώρες θα δουλέψουν; Οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, αλλά και τα ειδησεογραφικά sites στο Ίντερνετ, κλείνουν ποτέ; Όλοι οι παραπάνω επιλέγουν τις ώρες εργασίας τους ανάλογα με την κίνησή τους, όπως οι ίδιοι την υπολογίζουν. Άρα, γιατί θα πρέπει για τα εμπορικά καταστήματα να ισχύει κάτι διαφορετικό;
Υπάρχει μόνο μία ισχυρή απάντηση σε αυτό το ερώτημα, και αυτή αφορά στο δεύτερο μεγάλο ζητημα. Και έχει να κάνει με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και το πιθανό "ξεζούμισμά" τους από τους ιδιοκτήτες των μαγαζιών - είτε αυτοί είναι μεγάλες αλυσίδες είτε έμποροι που έχουν μόνο ένα κατάστημα. Αυτό το "ξεζούμισμα", οι εκβιασμοί ώστε να δουλεύουν οι υπάλληλοι παραπάνω χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες ή και χωρίς να πληρώνονται τίποτα - διαφορετικά θα απολυθούν - είναι μεγάλος κίνδυνος και ακούω κι εγώ, όπως όλοι, ότι ήδη υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, στην προσπάθεια συγκεκριμένων αλυσίδων κυρίως να μεγιστοποιήσουν το κέρδος με το υπάρχον προσωπικό, χωρίς να κάνουν νέες προσλήψεις. Όμως πριν μας παρασύρει το συναίσθημα, και καταλήξουμε ότι τα καταστήματα πρέπει να μένουν κλειστά για να μην υπάρξουν τέτοιοι εκβιασμοί και εξαναγκασμοί εις βάρος αδύναμων να αντιδράσουν ανθρώπων, ας συνειδητοποιήσουμε τι λέμε. Λέμε ότι δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να τηρηθούν στην Ελλάδα οι νόμοι που διασφαλίζουν το 40ωρο, την πληρωμή των ωρών υπερωρίας, και τα ρεπό των εργαζομένων. Αν λοιπόν όντως αυτό λέμε, αν είμαστε όλοι βέβαιοι ότι ο νόμος στην Ελλάδα δεν θα τηρηθεί ποτέ, τότε να μείνουν κλειστά τα καταστήματα τις Κυριακές, αλλά μαζί με αυτά να βάλει λουκέτο και η χώρα. Διότι μια χώρα στην οποία όλοι είναι βέβαιοι πως ο νόμος δεν τηρείται και δεν θα τηρηθεί ότι κι αν γίνει, είναι μια χώρα τελειωμένη.
Τι είναι λοιπόν πιο λογικό; Να υιοθετήσουμε την αδράνεια - να φωνάζουμε να μην αλλάξει τίποτα με αιτιολογία ότι αν αλλάξει δεν θα εφαρμόζονται οι νόμοι - ή να δοθούν μεγάλες μάχες από το συνδικαλιστικό κίνημα και όλη την κοινωνία ώστε ΚΑΙ τα μαγαζιά να είναι ανοιχτά όποτε το κρίνει ο ιδιοκτήτης ΚΑΙ να εφαρμόζεται αυστηρά ο νόμος, επί ποινή εξοντωτικά αυστηρών προστίμων στους παραβάτες;
Ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα έχει ανάγκη η χώρα, όχι το κίνημα της ντουντούκας για να μην αλλάζει ποτέ τίποτα, όπως συνέβαινε εδώ και 30 χρόνια.
Τα υπόλοιπα επιχειρήματα για να μην ανοίξουν τα μαγαζιά την Κυριακή δεν μπορούν να σταθούν απέναντι σε σοβαρή κριτική. Ένα από αυτά είναι ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Αν είσαι καταστηματάρχης και πιστεύεις πως ο κόσμος δεν έχει λεφτά, μην ανοίξεις. Άσε τον διπλανό σου που θα ανοίξει να χάσει τη μέρα του. Άσε το μαγαζί της πολυεθνικής που θα ανοίξει να δώσει μερικά μεροκάματα παραπάνω σε εργαζόμενους που τα έχουν ανάγκη, και να μην βγάλει και κέρδος αφού δεν θα έχει πελάτες.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι έτσι θα γίνει πιο δύσκολη η ζωή των καταστηματαρχών που δουλεύουν μόνοι τα μαγαζιά τους. Αν σε πειράζει που ο διπλανός σου θα ανοίξει και μπορεί να σου φάει πελατεία, έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε; Κάποιοι, σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς, αφιερώνουν τη ζωή τους στη δουλειά τους και πηγαίνουν καλύτερα από άλλους που προτιμούν να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στην οικογένειά τους, στα χόμπι τους, στην χαλάρωση του μυαλού τους και της ψυχής τους.
Ελευθερία σημαίνει να κάνει ο καθένας ότι προτιμάει, να ρίχνει το βάρος του και τον χρόνο του όπου θέλει. Όχι να υποχρεώνει και τους άλλους να ακολουθούν το πρόγραμμά του, ώστε να είναι βέβαιος πως όσο ο ίδιος χαλαρώνει δεν θα τον προσπεράσει κανείς.
Για παράδειγμα, τώρα με το άνοιγμα ή μη των μαγαζιών τις Κυριακές, υπάρχουν δύο μεγάλα ζητήματα, που είναι όμως διαφορετικά μεταξύ τους.
Το πρώτο αφορά στο κατά πόσον, επί της αρχής, μπορούν και πρέπει τα μαγαζιά να ανοίγουν τις Κυριακές, αν πρέπει δηλαδή να υπάρχει συγκεκριμένο ωράριο και ημέρες λειτουργίας κοινές για όλους. Σε αυτό το θέμα, εγώ δεν μπορώ να καταλάβω (έχοντας και την αντίστοιχη εμπειρία του Καναδά, όπου - με κάποιες εξαιρέσεις - όσα μαγαζιά το θέλουν ανοίγουν την Κυριακή) πώς είναι δυνατόν σε ένα δημοκρατικό καθεστώς να απαγορεύεται σε κάποιον να έχει ανοιχτό το κατάστημά του. Από αυτό ζει, τρέφει την οικογένειά του. Η γνώμη μου είναι ότι θα έπρεπε οποιοσδήποτε να έχει το δικαίωμα να είναι ανοιχτός οποιαδήποτε ώρα θέλει. Από πού κι ως πού θα του επιβάλλει το κράτος να κλείσει, αν ο ίδιος θεωρεί πως αξίζει τον κόπο να μείνει ανοιχτός όλη μέρα; Επιβάλλει κανείς στους δικηγόρους, στους γιατρούς, στους ελεύθερους επαγγελματίες μηχανικούς, στους τεχνίτες κάθε είδους, στους ερευνητές σε πανεπιστήμια και άλλα κέντρα, στους λογιστές, στους μουσικούς/χορευτές/ζωγράφους/συγγραφείς/θεατράνθρωπους/κινηματογραφιστές, στα περίπτερα, στις καφετέριες, στα φαγάδικα, στα μίνι-μάρκετ, στα ανθοπωλεία, ποιες μέρες και ώρες θα δουλέψουν; Οι εφημερίδες, οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, αλλά και τα ειδησεογραφικά sites στο Ίντερνετ, κλείνουν ποτέ; Όλοι οι παραπάνω επιλέγουν τις ώρες εργασίας τους ανάλογα με την κίνησή τους, όπως οι ίδιοι την υπολογίζουν. Άρα, γιατί θα πρέπει για τα εμπορικά καταστήματα να ισχύει κάτι διαφορετικό;
Υπάρχει μόνο μία ισχυρή απάντηση σε αυτό το ερώτημα, και αυτή αφορά στο δεύτερο μεγάλο ζητημα. Και έχει να κάνει με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους και το πιθανό "ξεζούμισμά" τους από τους ιδιοκτήτες των μαγαζιών - είτε αυτοί είναι μεγάλες αλυσίδες είτε έμποροι που έχουν μόνο ένα κατάστημα. Αυτό το "ξεζούμισμα", οι εκβιασμοί ώστε να δουλεύουν οι υπάλληλοι παραπάνω χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες ή και χωρίς να πληρώνονται τίποτα - διαφορετικά θα απολυθούν - είναι μεγάλος κίνδυνος και ακούω κι εγώ, όπως όλοι, ότι ήδη υπάρχουν τέτοια φαινόμενα, στην προσπάθεια συγκεκριμένων αλυσίδων κυρίως να μεγιστοποιήσουν το κέρδος με το υπάρχον προσωπικό, χωρίς να κάνουν νέες προσλήψεις. Όμως πριν μας παρασύρει το συναίσθημα, και καταλήξουμε ότι τα καταστήματα πρέπει να μένουν κλειστά για να μην υπάρξουν τέτοιοι εκβιασμοί και εξαναγκασμοί εις βάρος αδύναμων να αντιδράσουν ανθρώπων, ας συνειδητοποιήσουμε τι λέμε. Λέμε ότι δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να τηρηθούν στην Ελλάδα οι νόμοι που διασφαλίζουν το 40ωρο, την πληρωμή των ωρών υπερωρίας, και τα ρεπό των εργαζομένων. Αν λοιπόν όντως αυτό λέμε, αν είμαστε όλοι βέβαιοι ότι ο νόμος στην Ελλάδα δεν θα τηρηθεί ποτέ, τότε να μείνουν κλειστά τα καταστήματα τις Κυριακές, αλλά μαζί με αυτά να βάλει λουκέτο και η χώρα. Διότι μια χώρα στην οποία όλοι είναι βέβαιοι πως ο νόμος δεν τηρείται και δεν θα τηρηθεί ότι κι αν γίνει, είναι μια χώρα τελειωμένη.
Τι είναι λοιπόν πιο λογικό; Να υιοθετήσουμε την αδράνεια - να φωνάζουμε να μην αλλάξει τίποτα με αιτιολογία ότι αν αλλάξει δεν θα εφαρμόζονται οι νόμοι - ή να δοθούν μεγάλες μάχες από το συνδικαλιστικό κίνημα και όλη την κοινωνία ώστε ΚΑΙ τα μαγαζιά να είναι ανοιχτά όποτε το κρίνει ο ιδιοκτήτης ΚΑΙ να εφαρμόζεται αυστηρά ο νόμος, επί ποινή εξοντωτικά αυστηρών προστίμων στους παραβάτες;
Ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα έχει ανάγκη η χώρα, όχι το κίνημα της ντουντούκας για να μην αλλάζει ποτέ τίποτα, όπως συνέβαινε εδώ και 30 χρόνια.
Τα υπόλοιπα επιχειρήματα για να μην ανοίξουν τα μαγαζιά την Κυριακή δεν μπορούν να σταθούν απέναντι σε σοβαρή κριτική. Ένα από αυτά είναι ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά. Αν είσαι καταστηματάρχης και πιστεύεις πως ο κόσμος δεν έχει λεφτά, μην ανοίξεις. Άσε τον διπλανό σου που θα ανοίξει να χάσει τη μέρα του. Άσε το μαγαζί της πολυεθνικής που θα ανοίξει να δώσει μερικά μεροκάματα παραπάνω σε εργαζόμενους που τα έχουν ανάγκη, και να μην βγάλει και κέρδος αφού δεν θα έχει πελάτες.
Ένα άλλο επιχείρημα είναι ότι έτσι θα γίνει πιο δύσκολη η ζωή των καταστηματαρχών που δουλεύουν μόνοι τα μαγαζιά τους. Αν σε πειράζει που ο διπλανός σου θα ανοίξει και μπορεί να σου φάει πελατεία, έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε; Κάποιοι, σε όλους τους επαγγελματικούς τομείς, αφιερώνουν τη ζωή τους στη δουλειά τους και πηγαίνουν καλύτερα από άλλους που προτιμούν να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στην οικογένειά τους, στα χόμπι τους, στην χαλάρωση του μυαλού τους και της ψυχής τους.
Ελευθερία σημαίνει να κάνει ο καθένας ότι προτιμάει, να ρίχνει το βάρος του και τον χρόνο του όπου θέλει. Όχι να υποχρεώνει και τους άλλους να ακολουθούν το πρόγραμμά του, ώστε να είναι βέβαιος πως όσο ο ίδιος χαλαρώνει δεν θα τον προσπεράσει κανείς.
No comments:
Post a Comment