Τέσσερα βιβλία που αγαπώ

Αυτή την εβδομάδα, το βιβλιοπωλείο Πατάκη μου έκανε την τιμή να μου ζητήσει να προτείνω βιβλία που σημάδεψαν τα καλοκαίρια μου:
http://newsletters1.patakis.gr/nuevo/subscriber/newsletter.php?sid&c&h=1372

Καθρέφτης

Διάβαζα για την ομιλία του Ομπάμα στην Ουάσινγκτον, μισό αιώνα μετά την ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ("Έχω ένα όνειρο..."¨) και στο ίδιο σημείο (http://news.in.gr/world/article/?aid=1231262967#ref=newsroombox)
Και σκεφτόμουν πως μέσα σε 50 χρόνια οι Αμερικάνοι (τους οποίους ακόμα ακούω κόσμο να αποκαλεί "Αμερικανάκια" επιτιμητικά) έφθασαν από το σημείο να μην επιτρέπεται στους μαύρους να ψηφίσουν, ούτε να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι ή να χρησιμοποιούν τις ίδιες τουαλέτες με τους λευκούς, στο σημείο να έχουν μαύρο πρόεδρο.
Εμείς, οι πανέξυπνοι "μούρηδες", απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων βεβαίως-βεβαίως, είμαστε στο ίδιο περίπου σημείο, οικονομικά, με τα μέσα της δεκαετίας του '60 (σε κάποιες περιοχές της χώρας ίσως και χειρότερα, εδώ στην Κρήτη καλύτερα) με το ηθικό μας σε πολύ χαμηλότερο σημείο από τότε και τον ρατσισμό να έχει μόλις αρχίσει να μπαίνει γερά μέσα στην κοινωνία μας.
Τα "Αμερικανάκια" έχουν μια κουλτούρα που τους ωθεί να προσπαθούν να γίνονται ολοένα καλύτεροι - μια κουλτούρα που με κάθε τρόπο καλλιεργούν. Εμείς δεν χρειαζόμαστε τέτοια κουλτούρα. Είμαστε οι καλύτεροι. Κοιτάξτε γύρω σας. Το αποδεικνύουμε καθημερινά.
Όταν συνειδητοποιήσουμε, ως λαός, ότι δεν είμαστε γονιδιακά υπέρτεροι κανενός (θα είδατε μέχρι και τον οδηγό του λεωφορείου που δήλωσε στους τουρίστες ότι μόνο τα Ελληνάκια δεν πληρώνουν εισιτήριο) ίσως να κάνουμε κάποια πρώτα βηματάκια μακριά από το γκρεμό. Ίσως.

Η οθόνη του υπολογιστή σου δεν χρειάζεται πλύσιμο

Ένας παράλογος αχταρμάς, ως συνήθως... Τον προκάλεσε αυτή τη φορά η κυρία Λένα Διβάνη, που αποκάλεσε τζαμπατζή ένα 19χρονο παιδί που δεν γύρισε ποτέ σπίτι του, για ένα εισιτήριο.
Η ίδια ισχυρίζεται πως δεν γνώριζε τον θάνατό του, πως είχε διαβάσει ότι "Ένα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε" και εξοργίστηκε από το κύμα μίσους που έβλεπε στο Ίντερνετ ενάντια στους ελεγκτές των λεωφορείων, γι' αυτό έσπευσε να τους υπερασπιστεί (http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.blog&id=26929).
Μάλιστα. Δηλαδή αν η κυρία Διβάνη βρισκόταν με κάποιο μαγικό τρόπο ως χαρακτήρας μέσα στο μυθιστόρημα των "Άθλιων" του Ουγκώ, έβλεπε τον Ιαβέρη να καταδιώκει τον Γιάννη Αγιάννη (που είχε κλέψει, όπως θυμάστε, ένα καρβέλι ψωμί) και άκουγε το πλήθος να αποδοκιμάζει βίαια τον Ιαβέρη και όλους τους αστυνομικούς, αυτό που θα σκεφτόταν θα ήταν να γράψει ένα tweet για να στηρίξει το αστυνομικό σώμα.
Το πρόβλημα δεν είναι όμως τόσο το ξένο, προς την δική μου ηθική, tweet της κυρίας Διβάνη, γιατί όλοι κάνουν λάθη. Το πρόβλημα δεν είναι καν η στήριξη της κυρίας Διβάνη από φίλους της, γνωστούς συγγραφείς, οι οποίοι προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι το λάθος ήταν στην λέξη που χρησιμοποίησε (ενδιαφέρον αυτό, συγγραφέας που χρησιμοποιεί λάθος λέξεις για να επικοινωνήσει με τον κόσμο;) και όχι λάθος οπτικής στα πράγματα - και έριξαν την μπάλα στην κερκίδα ασχολούμενοι μόνο με τις επιθέσεις εναντίον της και όχι με αυτό που η ίδια έγραψε.

Το πρόβλημα είναι ότι στο (ψύχραιμο, πια, γιατί γράφτηκε μέρες μετά) άρθρο της στο protagon, μιλάει για τον εαυτό της, τον οποίο εμφανώς θαυμάζει πολύ, και όχι για το παιδί που έφυγε. Το πρόβλημα είναι ότι το "συγνώμη" της είναι άγνωστη λέξη. Ότι επί της ουσίας δεν φαίνεται να έχει αλλάξει γνώμη στο παραμικρό και δεν αισθάνεται πως χρωστάει τίποτα σε κανέναν.

Από εκεί και πέρα, πολλές από τις επιθέσεις σε βάρος της στο Ίντερνετ ήταν όντως άθλιες και εμετικές. Το ίδιο και κάποιες από τις επιθέσεις εναντίον των φίλων της συγγραφέων που βγήκαν να την στηρίξουν, κι επειδή πολλοί δεν τους γουστάρουν επειδή αναμιγνύονται στην πολιτική ή παίρνουν κάποια δημόσια αξιώματα ή είναι επιτυχημένοι αποφάσισαν να τους την πέσουν. Προφανώς, κάποιοι από όσους τους επιτίθενται δεν έχουν άλλα κίνητρα, το κάνουν αποκλειστικά και μόνο επειδή έχουν οργισθεί με τον θάνατο του 19χρονου. Ψάξε βρες ποιος επιτίθεται σε ποιον και γιατί.
Το έγραφα και στο περασμένο post, για τους "λυσσασμένους". Το φαινόμενο των haters στο Ίντερνετ, των χρηστών δηλαδή που γράφουν κείμενα γεμάτα μίσος σε διάφορα sites, έχει φθάσει και στη χώρα μας και λόγω της κρίσης έχει γιγαντωθεί. Δεν θέλαμε και πολύ άλλωστε - είναι γνωστό πόσο συμπαθιόμαστε οι Έλληνες μεταξύ μας. Και είναι πανεύκολο, πίσω από την ανωνυμία που προσφέρει το δίκτυο, να βγάλει ο κάθε λυσσασμένος ότι χειρότερο έχει μέσα του σε κοινή θέα.
Κάθε μέρα που περνάει το ελληνικό διαδίκτυο μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ένα βρωμερό ριάλιτι σόου - έφυγαν τα ριάλιτι από την τηλεόραση επειδή τα ζούμε στην οθόνη μας. Και δεν φταίει η καημένη οθόνη, αλλά το χέρι μας που κάνει κλικ για να διαβάσει το επόμενο κράξιμο του επόμενου λυσσασμένου. Το χέρι πρέπει να πλύνουμε, όχι την οθόνη.
Η Ελλάδα του Ίντερνετ είναι για μένα μια χώρα που την καταλαβαίνω, αλλά θέλω πολύ να παραμείνει ξένη. Θέλω πολύ να βρω τρόπο να μην την επισκέπτομαι, γιατί παρά τις ομορφιές της έχει πάρα πολλά επικίνδυνα μέρη. Και δεν έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο χέρι μου.

Οι λυσσασμένοι

Διαβάζω σε διάφορα sites λυσσασμένες απόψεις Ελλήνων υπέρ και κατά του Άσαντ και της αντιπολίτευσης στην Συρία, αντίστοιχα. Απόψεις που ουσιαστικά υπερασπίζονται τη σφαγή τόσων ανθρώπων, και από τις δύο πλευρές, γιατί η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία αξία όταν αυτό μας βολεύει "ιδεολογικά". Αξία έχουν μόνο οι ζωές που χάνονται για να υποστηριχθούν οι απόψεις μας.

Στο γνωστό χαρακτηριστικό της φυλής μας - την γνώση επί παντός επιστητού, ακόμα και γύρω από όσα συμβαίνουν σε άλλες χώρες - έχει προστεθεί, για ορισμένους, ένα βαθύ μίσος προς ότι και όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους, ακόμα κι αν μιλάμε για γυναίκες και παιδιά.
Αν δεν μπουν στα σχολεία μας εθελοντικές δράσεις και τακτική επαφή με ΜΚΟ όπως οι Γιατροί του Κόσμου, το Χαμόγελο του Παιδιού και άλλες, για να μην ξωκείλει η ψυχή των παιδιών, δεν θέλω να σκέφτομαι το μέλλον της χώρας.

Αν είσαι σπουδαίος καλλιτέχνης, γιατί να μην είσαι παιδόφιλος;

Πάνω που μιλούσαμε για παιδόφιλους στην Ελλάδα, πριν λίγες μέρες στο "Ημερολόγιο", έρχεται το in.gr να με τσατίσει τόσο πολύ ώστε να αναρωτιέμαι τι μυαλά κουβαλάει η κυρία Χριστίνα Φωτιάδη, η οποία επιμελείται το πρωτοσέλιδο (πάνω αριστερά, στην στήλη "Ψυχαγωγία") αφιέρωμα με τίτλο "Ο Ρομάν Πολάνσκι σβήνει 80 κεράκια!". Προσέξτε το θαυμαστικό και το υποκοριστικό "κεράκια", για να δηλωθεί η τρυφερότητα (http://entertainment.in.gr/html/ent/038/ent.149038.asp).
Ναι, ο Ρομάν Πολάνσκι είναι σπουδαίος σκηνοθέτης. Και ναι, δεν δίνω δεκάρα γι' αυτό. Ούτε πρέπει, νομίζω, να δίνει κανείς.
Γιατί ο τύπος αυτός, στα 43 του, το 1977, νάρκωσε και βίασε ένα κορίτσι 13 χρονών. Κι έπειτα την κοπάνησε από την Αμερική για να μην τον συλλάβουν. Και, 16 χρόνια αργότερα, της έδωσε πολλά λεφτά για να την κάνει να σωπάσει.
Η αμερικάνικη δικαιοσύνη τον κυνηγάει ακόμα, προς τιμήν της - πριν λίγα χρόνια μάλιστα οι Ελβετοί αναγκάστηκαν να τον κρατήσουν "φυλακισμένο" στο σπίτι του για 2 μήνες (φοβερή ποινή), μέχρι να αγνοήσουν οριστικά τις εκκλήσεις των Αμερικάνων και να τον απελευθερώσουν.
Σπουδαίοι σκηνοθέτες είναι και οι παρακάτω (http://www.indiewire.com/article/over_100_in_film_community_sign_polanski_petition), που είχαν υπογράψει μια επιστολή απαιτώντας την απελευθέρωση του Πολάνσκι, εκνευρισμένοι επειδή ο φίλος τους συνελήφθη σε ουδέτερη χώρα (Ελβετία) και σε κινηματογραφικό φεστιβάλ. Ίσως να θέλουν να έχουν τα φεστιβάλ άσυλο, παρόμοιο με αυτό που απογείωσε τα πανεπιστήμιά μας.
Προφανώς οι φίλοι και συνάδελφοι του Πολάνσκι πιστεύουν ότι το να είσαι σπουδαίος καλλιτέχνης σου επιτρέπει το να είσαι παιδόφιλος.
Ίσως το ίδιο να πιστεύει και η κυρία Φωτιάδη, που καλό θα ήταν να σκεφτεί πόσα "κεράκια" αφέθηκε να σβήσει στις τούρτες της, ως παιδί, το κορίτσι που νάρκωσε και βίασε ο Πολάνσκι.
Αν συμφωνήσουμε ότι δεν υπάρχει απολύτως κανένα επίτευγμα του ανθρώπινου νου που να μπαίνει στην ζυγαριά με την διάλυση της ψυχής ενός παιδιού, τότε μάλλον θα συμφωνήσουμε ότι τα γενέθλια ανθρώπων όπως ο Ρομάν Πολάνσκι δεν αποτελούν αντικείμενο για αφιερώματα και γιορτές. 

Πώς η κρίση γίνεται παρελθόν

Παίρνεις αυτόν τον τύπο: http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=226565&catid=4
και αυτόν: http://www.madata.gr/epikairotita/social/292222.html
και όσους είναι σαν κι αυτούς.
Τους βάζεις στην πιο σκληρή φυλακή. Για πάντα. Χωρίς άδειες, μειώσεις ποινών, κλπ. Όταν λέμε για πάντα, εννοούμε για πάντα.
Φροντίζεις καθημερινά, επί 24ωρο, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους και με ειδικούς επιστήμονες τα παιδιά που βασανίζονταν από τα τέρατα.
Φτιάχνεις ειδική ομάδα στην αστυνομία που νυχθημερόν ασχολείται αποκλειστικά με την προστασία παιδιών, σε όλη τη χώρα.
Φτιάχνεις, στα σχολεία, ομάδες εθελοντών μαθητών που επισκέπτονται και παίζουν/βοηθούν κακοποιημένα παιδιά και παιδιά με ειδικές ανάγκες. Οι μαθητές αυτοί απαλλάσσονται από μαθήματα τις ώρες που πηγαίνουν να βοηθήσουν.
Και καλύπτεις ασφαλιστικά για οποιαδήποτε ασθένεια κάθε παιδί κάτω των 18, ανεξαρτήτως αν ο γονιός του έχει ασφάλεια ή όχι.
Ο γονιός που νιώθει ασφαλής για το παιδί του είναι ένας άλλος, πολύ καλύτερος άνθρωπος.
Το παιδί που βοηθάει ένα άλλο παιδί γίνεται άνθρωπος.
Φροντίζεις τα παιδιά  και βγαίνεις από την κρίση. Είναι τόσο απλό.
Λίγη προσπάθεια και μπόλικη τσίπα χρειάζεται, αγαπητό (;) ελληνικό κράτος.

Θες να δεις και την Ακρόπολη, τουριστάκο...

Από το εξαιρετικά ενδιαφέρον blog για τον τουρισμό στη χώρα μας, του φίλου Γιώργου Αγγελή, διαβάστε το τι πέρασαν πριν μια βδομάδα 10000 άτυχοι τουρίστες που θέλησαν να επισκεφθούν την Ακρόπολη:
http://tourismlobby.blogspot.gr/2013/08/all-time-classic-of-all-times.html#.UgdnL209VEM
Δική μου απορία: αντί να απολύονται στα τυφλά χιλιάδες άνθρωποι, όπως κάνει η κυβέρνηση, δεν θα ήταν απείρως απλούστερο να γίνονται αιφνιδιαστικοί έλεγχοι σε όλες τις υπηρεσίες και όποιος δεν κάνει τη δουλειά του να απολύεται;
Μια τέτοια λύση δεν θα βίαζε το κοινό αίσθημα περί δικαίου, όπως συμβαίνει τώρα με τις οριζόντιες απολύσεις και διαθεσιμότητες, και παράλληλα ο αριθμός των απολυμένων θα ήταν πιθανότατα στα ίδια επίπεδα,  αφού όλοι έχουμε να διηγηθούμε ιστορίες τρόμου από την επαφή μας με το δημόσιο.
Φυσικά, η παραπάνω λύση απαιτεί κότσια από την κυβέρνηση και από τους ελεγκτές που θα ορίσει. Οπότε, λύθηκε η απορία μου.

Το βασικότερο προσόν...

Καθώς διάβαζα ότι μια από τις ιστορικότερες εφημερίδες της Αμερικής, η Boston Globe, με παρελθόν 140 ετών πουλήθηκε πρόσφατα, σκεφτόμουν πως το βασικότερο προσόν μιας εφημερίδας είσαι (περίπου) εσύ.  Ο αναγνώστης. Για την ακρίβεια, τα χέρια σου.
Πριν εξηγήσω τι εννοώ, να η σημαντική πληροφορία: Οι New York Times είχαν αγοράσει την Boston Globe πριν 20 χρόνια για 1.1 δισεκατομμύρια δολάρια και την πούλησαν τώρα για 70 εκατομμύρια, αφού πρώτα την είχαν βγάλει "στο σφυρί" 2 φορές.
http://www.tanea.gr/news/world/article/5033398/h-boston-globe-forese-kokkines-kaltses-gia-70-ekat-dolaria/

Ίσως να σκεφτεί κάποιος "τι μας νοιάζει τώρα αυτό εδώ στην Ελλάδα;". Αλλά μας νοιάζει. Γιατί προδιαγράφει το μέλλον των εφημερίδων και στην χώρα μας, που είναι ζοφερό. Δική μου εκτίμηση είναι ότι μέσα στα επόμενα χρόνια θα έχουν μείνει ελάχιστες καθημερινές εφημερίδες στην Ελλάδα, λιγότερες ίσως από τα δάχτυλα του ενός χεριού, και θα διαβάζουμε πια μόνο τις κυριακάτικες, που έχουν αρκετή ύλη ώστε να διαβάζει κανείς μια βδομάδα. Αυτό, αυτομάτως, θα οδηγήσει πολύ κόσμο στο να χάσει τη δουλειά του και ταυτόχρονα θα μειώσει πολύ την καθημερινή ποιότητα της ενημέρωσης - η διαδικτυακή ενημέρωση, ακόμα κι όταν γίνεται από σοβαρούς δημοσιογράφους και sites, επιδιώκει να ικανοποιήσει το "attention span" (δηλαδή την χρονική διάρκεια που μπορεί κάποιος να μείνει συγκεντρωμένος) του κοινού του Ίντερνετ. Και αυτό το attention span, λόγω του βομβαρδισμού πληροφοριών, είναι πολύ περιορισμένο. Στο Ίντερνετ ο πολύς κόσμος θέλει την βασική είδηση, άντε και μερικές φωτογραφίες. Και όσο πιο γαργαλιστικό είναι κάτι που θα διαβάσει, τόσο μεγαλύτερη η πιθανότητα να το διαδώσει, χωρίς πολλή σκέψη. Η διασταύρωση της είδησης, βασική αρχή της έντυπης δημοσιογραφίας, στο Ίντερνετ είναι πολυτέλεια.

Η εφημερίδα λοιπόν, επειδή την κρατάς στα χέρια σου όταν διαβάζεις, σε αναγκάζει να την προσέξεις. Δεν μπορείς να την κρατάς και να κάνεις άλλα δέκα πράγματα ταυτόχρονα. Και μπορεί να εκφράζει, συνήθως, μια συγκεκριμένη οπτική γωνία ανάλυσης των γεγονότων, αλλά τα αναλύει. Ενώ οι χιλιάδες ειδήσεις που φθάνουν σε Facebook, email, twitter και λοιπούς λογαριασμούς μας, προκαλώντας μας να τις διαβάσουμε με ένα κλικ, το μόνο που κάνουν είναι να μας αγχώνουν με το πλήθος τους, χωρίς να μας απασχολεί ούτε η πηγή τους, ούτε η ουσιαστική κατανόηση των αιτιών των ειδήσεων. Μόνο η συνολική κατανάλωσή τους, σαν να είμαστε δεκαθλητές της ενημέρωσης, σαν να μας τρώει το χέρι μας για το επόμενο κλικ στο ποντίκι μας.

Κάποιες μεγάλες εφημερίδες στο εξωτερικό προσπαθούν να δώσουν λύση στο πρόβλημα μεταφέροντας όλο το υλικό τους στο δίκτυο και ζητώντας συνδρομή από τους αναγνώστες τους. Αυτή η λύση είναι καταδικασμένη σε αποτυχία - το ευρύ κοινό θα προτιμήσει την τζάμπα είδηση από κάποια άλλη πηγή, κι ας είναι κατώτερης ποιότητας. Η μόνη λύση που δημιουργεί ελπίδες επιβίωσης της κριτικής δημοσιογραφίας είναι να φτιαχτούν sites με γνώμες σοβαρών δημοσιογράφων και επιστημόνων που θα είναι ανοιχτά σε όλους και θα βγάζουν χρήματα από την διαφήμιση, όπως π.χ. κάνει τώρα το protagon.gr. Μακάρι να τα καταφέρουν. Ίσως έτσι να φθάσουμε, κάποτε, στον διαδικτυακό αναγνώστη που θα αφοσιώνεται στην οθόνη του, κρατώντας τα χέρια του μακριά από το ποντίκι.

(Αμπελο)φιλόσοφοι

23ο Παγκόσμιο Συνέδριο Φιλοσοφίας στην Αθήνα. Στο Ηρώδειο, παρακαλώ. Πάνω από 2000 σύνεδροι. Φιλόσοφοι. Άνθρωποι του πνεύματος. Οι οποίοι, όπως αναγράφεται στους στόχους του συνεδρίου (http://www.wcp2013.gr/universal/congress-filosofias.html) θα αναστοχαστούν και θα υποβάλουν σε κριτική εξέταση την αντίληψη για την αποστολή, το έργο και τους σκοπούς της φιλοσοφίας στο σύγχρονο κόσμο. Και θα τονίσουν την σπουδαιότητα του φιλοσοφικού στοχασμού στο δημόσιο λόγο για  τα παγκόσμια ζητήματα που επηρεάζουν την ανθρωπότητα. 

"Λόγω της πολιτιστικής ιστορίας της και της γεωγραφικής της θέσης, η Αθήνα", γράφει η σελίδα του συνεδρίου, "αποτελεί τον  ιδεώδη  τόπο για γόνιμο διάλογο ανάμεσα σε  φιλοσόφους και φιλοσοφούντες, ακαδημαϊκούς δασκάλους και μη, από όλο τον κόσμο". Το κύριο θέμα του Συνεδρίου που θα γίνει το 2013 είναι «Η φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπος ζωής».

Στα πλαίσια των παραπάνω στόχων, μια (ηχηρή) μερίδα Ελλήνων φιλοσόφων έκραξε τον υπουργό Πολιτισμού κατά την διάρκεια του χαιρετισμού του στο συνέδριο (http://news.in.gr/culture/article/?aid=1231260337).

Δεν έχει σημασία ούτε ποιος είναι ο υπουργός Πολιτισμού ούτε το έργο του στον πολιτισμό (ο συγκεκριμένος έχει άλλωστε μόλις αναλάβει το υπουργείο, οπότε δεν τον έκραξαν λόγω έργου αλλά επειδή είναι μέλος της κυβέρνησης).
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί (τους άκουσα και στο youtube, υπάρχει το σχετικό βιντεάκι) πήγαν στο Ηρώδειο, στο παγκόσμιο συνέδριο φιλοσοφίας, για να κράξουν. Και να δείξουν, ως πρεσβευτές της σύγχρονης ελληνικής σκέψης, πως καταλαβαίνουμε, εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες αμπελοφιλόσοφοι τον γόνιμο διάλογο, την αποστολή της φιλοσοφίας στον σύγχρονο κόσμο, την φιλοσοφία ως έρευνα και τρόπο ζωής.
Μετά το κράξιμο, οι πρεσβευτές μας φιλόσοφοι παρακολούθησαν συναυλία με έργα των Κερουμπίνι, Μπετόβεν, Σκαλκώτα, Χατζιδάκι, Καλκάνη και Γκλουκ, έργα δηλαδή που ταιριάζουν απόλυτα σε ύφος με την συμπεριφορά τους.
Μπράβο, παλικάρια. Την επόμενη φορά να κρατάτε και ντομάτες και αυγά για να πετάξετε, γιατί έτσι μόνο θα σκεφτούμε σοβαρά, θα τα βρούμε μεταξύ μας και θα πάμε μπροστά.

Αν βαριέσαι να είσαι δήμαρχος, εξαφανίσου!

Συμβαίνουν και αλλού κωμικοτραγικά πράγματα στην πολιτική, και μάλιστα στην Γερμανία που μας κουνάει το δάχτυλο επικριτικά συνεχώς.
Ένας δήμαρχος τσακώθηκε, τοπικά, με το κόμμα του, και έχει εξαφανιστεί εδώ και 9 μήνες από το πόστο του, χωρίς να μπορεί κανείς να του πάρει τη θέση.
Ελπίζω να μην μπουν ιδέες και σε Έλληνες δημάρχους, που θα διαβάσουν την είδηση. Αν και, με τις τόσες καταγγελίες και καταδίκες από τα δικαστήρια για κακοδιαχείριση, τα τελευταία χρόνια, κάποιοι εξ αυτών ίσως να βοηθούσαν εξαρχής με την απουσία τους...
http://news.in.gr/perierga/article/?aid=1231259772